หลี่จิ้งใบหน้าทะมึนจนหลิงเสียนหวาดกลัว ที่ผ่านมาเขาเพียงชอบทำหน้าตาเย็นชากับนางเท่านั้นแต่ไม่เคยเผยจิตสังหารเช่นนี้ให้เห็นมาก่อน หลิงเสียนตกใจจนไม่กล้าแตะต้องตัวของเขา

“คนผู้นี้รนหาที่ตาย แต่ข้าไม่ยอมให้ตายหรอก” เขาเดินเข้าไปใกล้แล้วแตะเข้าที่กลางลำตัวของท่านเจ้าเมืองเล่าฉินจนกระอักเลือดออกมา

“ข้าจะทำให้เจ้ารู้จักคำว่าอยู่ไม่สู้ตาย อยากลองดูใช่หรือไม่ ในจวนนี้หากไม่ใช่คำสั่งเจ้าผู้ใดจะกล้ายุ่งกับลูกศิษย์ของข้ากัน และข้าก็ยังได้กลิ่นปีศาจติดอยู่ที่กายของเจ้า เดิมทีคิดว่าคงเป็นเพียงกลิ่นติดตัวเล็กน้อยจากการพบปีศาจโดยบังเอิญ แต่ข้าลืมไปว่าการพบปีศาจโดยบังเอิญแล้วยังมีชีวิตรอดอยู่ มีเพียงอย่างเดียวคือยอมเป็นทาสรับใช้พวกมัน”

เสียงของเขาเหี้ยมเกรียมเป็นอย่างยิ่ง ศิษย์เกือบทั้งสำนักที่ออกมายืนดูได้แต่ตกใจในการสอบสวนที่โหดร้ายของอาจารย์ ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับมนุษย์ไร้ตบะเซียนผู้หนึ่งได้อย่างไร

“ท่านเป็นเซียนผู้สูงส่ง มีใจเมตตาต่อมนุษย์ไม่ใช่หรือ ทำร้ายข้าสวรรค์ต้องลงโทษท่านแล้ว สวรรค์โปรดให้ความเป็นธรรมกับข้าด้วย ข้าไม่รู้เรื่อง ข้าไม่รู้สิ่งใดเลยจริง ๆ ข้าไม่ใช่ทาสรับใช้ปีศาจจริง ๆ ได้โปรดเชื่อข้า สวรรค์ช่วยข้าด้วย สวรรค์”

เพียงคนผู้นั้นเอ่ยออกมาเชือกอัคคีก็รัดร่างของเขาแน่นเข้าไปอีก เล่าฉินหายใจไม่ออก ดิ้นทุรนทุรายราวกับปลาขาดน้ำ กระทั่งเชือกคลายออกจึงสูดหายใจอย่างลนลานเข้าเต็มปอดอีกครั้ง

แม้พวกเขาจะไม่มีพลังทิพย์แต่สำนักเซียนที่ขึ้นตรงต่อราชสำนักมีไม่น้อย ในยามนั้นนางเกรงว่าศิษย์พี่จะถูกต่อต้านจากสำนักเซียนจนอาจเกิดเรื่องวุ่นวายยากที่จะระงับได้

หลี่จิ้งหาได้สนใจเรื่องพวกนี้ ถึงเขาจะเป็นเทพสงครามแต่ชื่อเสียงเรื่องความเหี้ยมโหดในการปราบปีศาจของเขาไม่เป็นรองผู้ใด สิ่งที่เขาทำมาตลอดอายุขัยคือ

ทรมานและสังหาร เท่านั้น

เมื่อถูกทรมานจนแทบตายโดยที่ไม่คาดคิด ทั้ง ๆ ที่ตนเองวางแผนไว้ดิบดีแล้วแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมหลี่จิ้งถึงได้สัมผัสได้ถึงไอปีศาจที่ติดกายเขา ทั้ง ๆ ที่เขากลบมันจนมิดคิดว่าไม่มีเซียนผู้ใดจับได้แม้แต่คนเดียว และตอนนี้ดูเหมือนว่าปีศาจเล่านั้นจะหนีหน้าไม่มีสักตัวที่โผล่มาช่วยเขา

เล่าฉินจึงหวาดกลัวและเอ่ยเบา ๆ น้ำตาไหลพรากออกมา เขาไม่อาจทนการทรมานที่แสนเจ็บปวดทรมานนี้ได้อีกต่อไป

“ก็ได้ข้ายอมแล้ว ท่านปล่อยข้าเถิดข้าจะบอกท่านแล้ว”