มีบะหมี่เย็นนึ่งเส้นเล็กๆเหลืออยู่เพียงเท่านั้น มันเหลืออยู่น้อยมากเสียจนแม้แต่หยวนโจวก็ไม่ทันสังเกตเห็น

เจียงฉางซี่ เฉินเว่ย บรรดาลูกค้าคนอื่นๆและผู้ชมทั้งหลายต่างก็ไม่เคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน

ไม่น่าแปลกใจหรอกที่ฟางเหิงจะมีความมั่นใจเสียขนาดนั้น ก็เขารอมาโดยตลอดเลยนี่นา แต่สิ่งนี้กลับทำให้เฉินเว่ยเกิดความสงสัยขึ้นมา มีบะหมี่เย็นนึ่งหลงเหลืออยู่จริงๆแต่แล้วเครื่องปรุงอื่นๆล่ะ?

ฟางเหิงยัดเส้นบะหมี่เข้าปากทันที เขาไม่สนใจเครื่องปรุงเลยสักนิดเขาแค่อยากรู้ว่าบะหมี่เย็นนึ่งของเถ้าแก่หยวนเป็นสูตรต้นตำหรับหรือเปล่าก็เท่านั้นเอง

แม้แต่หยวนโจวก็ถึงกับตะลึงงันกับสิ่งที่เกิดขึ้นโดยกะทันหันเช่นนี้ ก่อนที่เขาจะหายตกตะลึงก็ได้ยินเสียงที่พูดขึ้นด้วยความไม่อยากเชื่อของฟางเหิง

“เป็นรสชาติของกวางหยวนจริงๆด้วย แม้แต่ความรู้สึกเหนียวหนึบก็ยังเหมือนกันเลย เถ้าแก่หยวนทำได้ยังไงกันนะ?”

ถึงแม้ว่าเขาจะกินแค่บะหมี่เส้นเล็กๆเท่านั้น แต่ทว่าบะหมี่เย็นนึ่งของกวางหยวนสูตรต้นตำหรับก็พิเศษมากจริงๆ ทันทีที่เขายัดเข้าปากไปแล้วก็สามารถตัดสินได้เลยว่ามีรสชาติสูตรต้นตำหรับ

“ผมก็แค่ทำตามสูตรเท่านั้นเอง” หยวนโจวตอบอย่างเรื่อยเฉื่อย

ฟางเหิงมีคำที่อยากจะพูดอีกมากมาย แต่กลับจุกอยู่ในลำคอ สุดท้ายทุกสิ่งทุกอย่างกลับกลายเป็นประโยคสั้นๆเพียงประโยคเดียวคือ “นี่มัน… ช่างไร้เหตุผลสิ้นดี”

หลังจากหยวนโจวล้างเขียงแล้วแขวนเอาไว้ที่เดิม ครัวก็กลับมาสะอาดเหมือนใหม่อีกครั้งหนึ่ง

“ฟางเหิง ระดับความหน้าไม่อายของนายเทียบเท่ากับอู๋ไห่ได้เลยเชียวล่ะ” เฉินเว่ยรู้สึกยุ่งยากใจกับเรื่องนี้ทีเดียว ทางหนึ่งเขารู้สึกดูหมิ่นดูแคลนฟางเหิงที่กินบะหมี่ที่เหลืออยู่บนเขียง ส่วนอีกทางหนึ่งเขากลับรู้สึกอิจฉาฟางเหิงที่ได้ลิ้มรสของเหลือ น่าเสียดายที่เขาหน้าไม่หนามากพอที่จะทำอย่างฟางเหิงได้

เจียงฉางซี่เดาะลิ้นด้วยความประหลาดใจ ผู้คนมักจะได้รับผลกระทบจากสภาพแวดล้อมรอบตัวของพวกเขาอยู่เสมอและผู้ที่อยู่ใกล้ๆอู๋ไห่ก็ย่อมหน้าไม่อายเหมือนอู๋ไห่นั่นแหละ

“ฉันนึกว่าอู๋ไห่จะเป็นคนหน้าไม่อายเพียงคนเดียวแถวนี้เสียอีก ยังมีนายอีกคนด้วย” เฉินเว่ยด่าเข้าให้

“เอาน่ายังไงก็มีคนเห็นไม่เยอะเสียหน่อย” ดูเหมือนฟางเหิงจะไม่สนใจ “ยังไงเสียฉันก็ดูได้รับการอบรมสั่งสอนมา ถึงเรื่องนี้จะแพร่ออกไปก็คงไม่มีใครเชื่อหรอกน่า”

ฟางเหิงกล่าวจนจบด้วยความมั่นใจว่า “ไม่มีใครเชื่อหรอกว่าฟางเหิงผู้ใส่ใจเรื่องรูปลักษณ์ภายนอกมากเสียขนาดนั้นจะลักอาหารที่หลงเหลืออยู่บนเขียงของเถ้าแก่หยวน”

สิ่งนี้ทำเอาเฉินเว่ยถึงกับพูดไม่ออก “แบบนั้นก็ได้เหรอ?”

เนื่องจากความตกตะลึงของเฉินเว่ยกับบรรดาลูกค้าคนอื่นๆ เรื่องที่เกิดขึ้นจึงจบลงแบบนั้น

อันที่จริงแล้วยามค่ำคืนผ่านไปอย่างเงียบสงบมากเลยทีเดียว

ส่วนอารมณ์ของทีมงานถ่ายทำนั้น หยวนโจวสังเกตได้อย่างชัดเจน ยิ่งไปกว่านั้นเขากลับไม่ได้รับผลกระทบใดจากสิ่งที่ฟางเหิงทำเช่นกัน รุ่งเช้าวันถัดมา เขาก็ยึดกำหนดการตามปกติในการตื่นนอน ออกกำลังกาย เตรียมวัตถุดิบ ก่อนที่จะเปิดร้าน แน่นอนว่าเขาย่อมไม่ลืมที่จะบอกโจวเจียให้นำกล่องจับรางวัลออกมาด้วย

“ไปเอากล่องออกมาข้างนอกแล้วเริ่มจับรางวัลเถอะ” หยวนโจวกล่าว

“ได้ค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะเถ้าแก่” โจวเจียพยักหน้าแล้วเดินออกไปพร้อมกล่อง

ในคราวนี้มีคนมาเข้าคิวยาวเหยียดอยู่นอกร้านแล้ว ท่ามกลางผู้คนมากมาย คนบางกลุ่มช่างโดดเด่นสะดุดตาเป็นพิเศษ พวกเขาต่างสวมเสื้อผ้าเหมือนกัน แน่นอนว่าคนพวกนี้ย่อมเป็นผู้ที่เฉินเว่ยเคี่ยวกรำ

การเข้าแถวตรงนี้เพื่อจับรางวัลก็นับเป็นส่วนหนึ่งของการฝึกซ้อมทุกวันแล้ว พวกเขาต่างพากันท่องคำขวัญขณะที่กำลังกระทำเช่นนี้อยู่

“เป้าหมายของเราคืออะไรงั้นเหรอ?” ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าถามขึ้นมา เขาเป็นผู้ที่จับรางวัลในเฉินเว่ยป็นคนแรกในตอนนั้น บัดนี้เขาเป็นหัวหน้ากลุ่มแล้วจึงทราบวิธีการที่จะใช้คำขวัญเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของสมาชิกในกลุ่มตนเอง

“จับรางวัล! จับรางวัล! จับรางวัล!” บรรดาชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังตะโกนขึ้นพร้อมกัน

“ใช่แล้ว! จับรางวัล! แล้วเป้าหมายของการจับรางวัลคืออะไรกันล่ะ?” หัวหน้าตะโกนออกมา

“เพื่อโค้ชเฉิน! เพื่อโค้ชเฉิน! เพื่อให้โค้ชเฉินได้ดื่มเหล้า!” บรรดาชายหนุ่มตะโกนออกมาอย่างกระตือรือร้น

“ทุกครั้งที่ฉันเห็นพวกเขา ฉันก็รู้สึกปลื้มในตัวหัวหน้าหาใช่คนขี้เหล้า” ญินยารำพึง

“จริงด้วย ทุกครั้งที่ฉันเห็นพวกเขา ฉันก็ชักจะสงสัยว่าเฉินเว่ยเป็นหัวหน้าของระบบลูกโซ่หรือเปล่านะ” ม่านม่านกล่าวด้วยความทึ่ง

“โชคดีที่หัวหน้าของเราไม่ใช่คนขี้เหล้า” บรรดาลูกค้าคนอื่นๆอีกมากมายหลายคนต่างรำพึงออกมาเช่นกัน

“โชคดีที่ผู้อำนวยการเจียงไม่ใช่คนธรรมดาๆ” แม้แต่อวี้ฉู่ที่มารับประทานอาหารเช้าที่นี่ก็ยังนึกถึงเจียงฉางซี่ขึ้นมาเลย

ใช่แล้วล่ะ เมื่อเทียบกันแล้ว เจียงฉางซี่ก็ดูธรรมดาไปเลย อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ทำเรื่องแบบนั้นแหละน่า เธอน่าจะมาจับรางวัลเอง

แต่เฉินเว่ยหาได้สนใจไม่ว่าผู้อื่นจะคิดเช่นไร สำหรับเขาแล้ว การได้ดื่มเหล้าต่างหากที่เป็นเรื่องสำคัญเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น คราวนี้เขาจึงเป็นคนแรกที่มาต่อแถวเพื่อจับรางวัล แต่พวกลิ่วล้อของเขากลับได้คิวท้ายๆเสียนี่

แบบนั้นเฉินเว่ยก็ยังพอทำเนา ถึงอย่างไรสิ่งที่เขาทำก็เหมือนจะเป็นการโกงอยู่ดีนั่นแหละ ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าทำอะไรมากเกินไปซ้ำยังมีลิ่วล้อของเขาอยู่ท้ายแถวอีกต่างหาก สำหรับตัวเขาเองนั้นก็ยังต่อแถวตามปกติ ถึงอย่างไรเขาก็ยังไม่เคยจับรางวัลได้เลย

คราวนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น เขายังคงจับรางวัลไม่ได้อยู่ดี

คนที่สองที่อยู่ในแถวคือนักเขียนนิยาย เขาสวมเสื้อแจ็คเก็ตลายแถบสีดำพร้อมหมวกแบบกลม ในขณะที่เขาเอื้อมมือไปที่กล่องก็พูดขึ้นมาว่า “เฉินเว่ย นายไม่เคยจับรางวัลหรือไง ทำไมมาเสียเร็วขนาดนี้ล่ะ?”

“ก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรสักหน่อยที่จะลองเสี่ยงโชคดี” เฉินเว่ยตอบตามตรง

“ดูไม่เหมือนกับว่าโชคชะตาของนายจะเปลี่ยนไปเลยนะ ส่วนฉันจะต้องได้มาอย่างแน่นอน” นักเขียนนิยายกล่าวพลางชักมือออกจากกล่อง

สิ่งที่วางอยู่บนฝ่ามือซีดขาวของนักเขียนนิยายก็คือลูกปิงปองสีแดงสด

“นายก็แค่โชคดีเท่านั้นแหละน่า” เฉินเว่ยบ่นพึมพำ

“ขอบใจที่ชมนะ” นักเขียนนิยายกล่าวพลางยิ้มก่อนที่จะคืนให้แล้วจากไป

“นายจะไม่กินอาหารมื้อเช้าอีกแล้วงั้นเหรอ” เฉินเว่ยถามขึ้นมา

“ไม่ล่ะ ฉันจะกลับไปนอนต่อ เมื่อคืนฉันไม่ได้นอนเลยน่ะสิ” นักเขียนนิยายกล่าวพลางหันหลังใส่เฉินเว่ย หลังจากนั้นเขาก็โบกมือแล้วเดินจากไป

“เจ้าหมอนี่ดำรงชีพตามเขตเวลาอเมริกานี่นา” เฉินเว่ยกล่าวพลางขมวดคิ้ว

ใช่แล้วล่ะ นักเขียนนิยายจะกลับไปทันทีที่จับรางวัลแล้วทุกครั้ง ถ้าหากเขาได้รางวัลก็จะไปดื่มเหล่า แต่หากไม่ได้รางวัลก็จะกลับไปเลย นอกเหนือไปจากดื่มเหล้าแล้ว เขาก็ไม่เคยมากินอะไรที่ร้านหยวนโจวเลย

ในขณะเดียวกัน หยวนโจวที่กำลังรอเปิดร้านอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงเตือนจากเจ้าระบบดังขึ้นมา

เจ้าระบบแสดงผลออกมาว่า “ขอแสดงความยินดีกับเจ้านายด้วยที่ได้ลูกค้าที่มาดื่มเหล้าลำดับที่ 998 ได้รับเหล้าชนิดใหม่เป็นรางวัล”

“เหล้าชนิดใหม่งั้นเหรอ?” หยวนโจวรู้สึกตกตะลึง

“ช้าก่อนนะ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับ 998 ด้วยล่ะ?” หยวนโจวถามขึ้นเมื่อนึกถึงลำดับที่สุ่มขึ้นมาได้

คำพูดของเจ้าระบบฟังดูคุ้นๆ แต่ในขณะเดียวกันก็ดูเหมือนจะไร้แบบแผนไปโดยสิ้นเชิง

ลำดับที่ 998 ย้ำเตือนให้หยวนโจวนึกถึงโฆษณาทางโทรทัศน์ที่มีวลีติดปากอย่างเช่น “ไม่ใช่ 1998 ไม่ใช่ 2998 ตอนนี้คุณแค่ต้องการ 998…” และอื่นๆ

และด้วยเหตุนั้น หยวนโจวเกือบจะปฏิเสธเจ้าระบบไปโดยอัตโนมัติแล้ว

เจ้าระบบแสดงผลออกมาว่า “ผับของเจ้านายให้บริการลูกค้ามา 998 คนแล้ว ก็เลยได้รับเหล้าชนิดใหม่เป็นรางวัลยังไงล่ะ”

“มีลูกค้าถึง 998 คนแล้วงั้นเหรอ? เวลาผ่านไปเร็วเสียจริง” หยวนโจวรำพึงหลังจากตะลึงงันไปเล็กน้อย

เจ้าระบบแสดงผลออกมาว่า “ใช่แล้ว”

“งั้นฉันสามารถแลกรางวัลได้เลยหรือว่ามีเงื่อนไขอะไรอีกหรือเปล่า?” หยวนโจวถามขึ้นมา

เจ้าระบบแสดงผลออกมาว่า “เจ้านายสามารถแลกได้เลย”

“ยอดไปเลย” หยวนโจวพยักหน้าแล้วเตรียมที่จะแลกรางวัล

“ดีล่ะ ในเมื่อยังมีเวลาก่อนที่จะเปิดร้าน ขอฉันดูหน่อยซิว่าฉันได้เหล้าอะไรมา” หยวนโจวเหลือบมองโจวเจียที่กำลังดูแลการชิงรางวัลและตรวจสอบเวลาก่อนที่จะแลกรางวัล

เจ้าระบบแสดงผลออกมาว่า “รางวัลออกมาแล้ว เจ้านายน่าจะลองตรวจดูนะ”

หยวนโจวกวาดตามองไปทั่วทั้งตู้เพื่อดูว่ามีเหล้าชนิดใหม่อยู่ในตู้หรือไม่

เขาพบว่าในครัวหาได้มีการเปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด จากนั้นเขาก็ตัดสินใจที่จะตรวจสอบคำอธิบายของรางวัล

“เป็นเบียร์งั้นเหรอ?” หยวนโจวรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นคำอธิบาย