บทที่ 1054 ใกล้เปิดร้าน

บทที่ 1054 ใกล้เปิดร้าน

จูหลานฮวารู้สึกโล่งใจ

เพราะคิดเรื่องนี้ไม่ตก

ตอนนั้นเสี่ยวเถียนให้เถียนเสี่ยวเหอเปิดร้านหมูตุ๋นในอำเภอ และขอกำไรยี่สิบเปอร์เซ็นต์

ตนว่าเป็นเรื่องที่ดีมากเลยนะ แต่เจ้าสะใภ้ตาไร้แววดันไม่เห็นด้วยและเอาแต่สร้างปัญหาไม่หยุดหย่อน

ไม่รู้คิดอะไรอยู่

ดีที่เสี่ยวเถียนไม่ถือสาเอาความ ความสัมพันธ์ของเราจึงยังไม่สั่นคลอน

มาตอนนี้ยังได้หลานให้ความช่วยเหลืออีก

หลายวันต่อมา ซูเสี่ยวเฉ่าถือโอกาสในวันหยุดช่วยแม่ซื้อของจำเป็นสำหรับเปิดร้าน

เซี่ยหนานอยู่ระหว่างพักร้อนไม่มีอะไรทำเลยไปร่วมวงด้วยอีกคน

เธอใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงมาหลายปีแล้ว จึงคุ้นเคยกับถนนหนทางดี และรู้ว่าแหล่งขายอยู่ตรงไหนบ้าง

ระหว่างซื้อของก็ไม่ลืมเอาส่วนหนึ่งมาให้เสี่ยวเถียนด้วย

ก่อนหน้านี้เจ้าตัวบอกอยากให้จานชามที่จะเอามาใช้มีหลากหลายหน่อย เวลารวมกันจะได้จำได้ว่าของใครคนไหน

จูหลานฮวาใคร่สนใจเป็นพิเศษ เธอใช้ถ้วยซอสใบใหญ่สำหรับหมาล่าทั่ง ส่วนชามของเสี่ยวเถียนเป็นจานกระเบื้อง

หลายวันหลังจากนั้นพวกอุปกรณ์สำหรับทำหมาล่าทั่งซื้อเสร็จเรียบร้อย

เสี่ยวเถียนได้เตือนไว้แล้วให้เลือกหม้อเหล็กใบใหญ่ ๆ มาเลย

จึงใช้เวลาไปกับการซื้อสิ่งเหล่านั้นพอสมควร

ด้วยหม้อขนาดสี่สิบสองนิ้วไม่ใช่สิ่งที่พบเห็นได้ทั่วไปตามท้องตลาด เซี่ยหนานจึงหาคนไปช่วยซื้อมาให้

ฝั่งซูเสี่ยวเฉ่าได้ลวดเส้นเล็กมา จึงดัดเป็นทรงกระบอกประมาณเจ็ดแปดอันโดยไว้ใช้แขวนข้างตัวหม้อได้

เสี่ยวเถียนมองผลงาน ช่องว่างห่างเท่ากัน มีความละเอียดอ่อนและดูดีมาก ๆ

ใจอดชมไม่ได้ ว่าที่พี่สะใภ้เก่งจริง ๆ

ซูเสี่ยวเฉ่าหาไม้สานมาจากไหนอีกไม่รู้ ช่วยทำเป็นจานสานให้น้อง แต่ละใบงดงามมาก

เสี่ยวเถียนยุ่งอยู่กับการจัดเตรียมร้านทุกวัน หาผู้เช่าแผง ดูโต๊ะ ดูเก้าอี้ ยุ่งจนหัวหมุนไม่ใช่เรื่องเกินจริง

หลานชายคนเล็กทั้งสี่ของตระกูลเห็นน้องทำงานหนักจึงเสนอตัวช่วยด้วยอีกแรง

ได้พี่ ๆ ดูแลแล้ว เสี่ยวเถียนก็ผ่อนคลายขึ้นเยอะ

หนึ่งสัปดาห์ก่อนเปิดเทอม แผงขายก็ได้คนเช่าครบแล้วเรียบร้อย

มีหลายคนเข้ามาดู แต่ล่าถอยกลับไป บางส่วนก็อยากได้ค่าเช่าราคาต่ำ แต่เสี่ยวเถียนไม่เอา

บ่ายวันนั้น เด็กสาวจัดประชุมกับเจ้าของร้านทุกคนเป็นครั้งแรก

เพื่อให้ทุกคนได้รู้จักกันและทราบว่าทำธุรกิจอะไรกันบ้าง

ขั้นตอนสุดท้ายคือตั้งชื่อร้านและติดป้าย

คนเช่าแผงแปลกใจที่เสี่ยวเถียนจะแขวนป้ายด้วย

เพราะพวกเขาไม่คิดว่าเธอจะคิดรอบคอบขนาดนี้ ทั้งยังนึกอยู่ถ้าลูกค้ามาซื้ออาจจะจำร้านเราไม่ได้ แต่ถ้ามีป้ายก็หมดห่วง

เด็กสาวรู้สึกว่าตัวเองทำได้เยี่ยมมาก จะมีร้านไหนทำถึงขนาดนี้ไหม?

เพื่อคุณภาพของร้านอาหารว่าง เชื่อเถอะว่าไม่เสียเงินเปล่าแน่นอน

พอแขวนป้ายแล้วร้านจะดูน่าสนใจมากขึ้น

เพราะพี่รองไม่อยู่ ตนจึงจำต้องลงมือเขียนเอง ส่วนเรื่องป้ายหาคนทำได้แล้ว

แม้ฝีไม้ลายมือจะไม่ดีเท่าซูซื่อเลี่ยง แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอได้ร่ำเรียนมาไม่น้อย ถือว่าน่าพอใจ

อย่างน้อยในสายตาคนเช่าแผงที่ไม่ได้เรียนมาสูงก็มองว่าสวยมาก

เมื่อแขวนจนครบ ความรู้สึกก็ต่างออกไปทันที

มีบะหมี่ตุ๋นเนื้อแกะ ขนมปังไส้เนื้อ โจ๊ก บะหมี่ตั้นตั้น*[1] ฉางเฝิ่น*[2] อาหารหม้อดินและอีกหลายอย่าง

เด็กสาวพลันรู้สึกว่าที่นี่เหมือนเมืองแห่งอาหารว่างเลย

มีแผงร้านสิบแห่ง แต่ละร้านขายอาหารต่างกันทำให้ทุกคนสบายใจ

อันที่จริงช่วงที่กำลังหาคนเช่า เธอแทบไม่ได้แบ่งอาหารตามภูมิภาคเลยนะ เมนูหนึ่งจากพื้นที่หนึ่ง

แล้วก็มีบางส่วนที่มีรสชาติแปลก ๆ แต่เสี่ยวเถียนปฏิเสธไปไม่อยากให้ลูกค้าหมดความอยาก

ตอนนี้ผู้เช่าแผงพึงพอใจมาก

ไม่มีคนแย่งธุรกิจ มีความสามัคคีปรองดอง ต่อให้ขายในพื้นที่เดียวกันก็ตาม

“ได้สถานที่กินข้าวแบบนี้ใครจะอยากนั่งกินอยู่มุมถนนล่ะ? สะใภ้ ฉันว่าพวกเราเลือกถูกแล้วละ”

คนที่พูดคือชายหนุ่มจากร้านบะหมี่ตุ๋นเนื้อแกะ เขานึกเรื่องหาเงินตลอดทุกคืนเลย ทว่าตอนนี้ไม่คิดแล้ว

และมีลางสังหรณ์ว่านี่จะเป็นสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์สำหรับเรา

วันเปิดทำการของเมืองแห่งอาหารว่างคือวันที่สองหลังจากเปิดเทอม

มหาวิทยาลัยในอาณาบริเวณเปิดเทอมพร้อม ๆ กัน ส่วนมหาวิทยาลัยจิ่งเฉิงจะเปิดเร็วสุด

วันที่เสี่ยวเถียนกำหนดไว้คือวันที่มหาวิทยาลัยแห่งสุดท้ายเปิดเทอม

อย่างแรก เด็กใหม่เพิ่งเข้าเรียนต้องทำการโฆษณาไว้ล่วงหน้า

อย่างที่สอง รอเด็กครบ ๆ แล้วเราจะเป็นที่พูดถึง

ต้องบอกว่าความคิดเธอสมบูรณ์แบบมาก

เวลาทำธุรกิจต้องใส่ใจให้ดี ยิ่งกับร้านแห่งนี้มันสำคัญมาก เราต้องใส่ใจกับจำนวนลูกค้าในวันแรกด้วย

เธอเอาสินค้าใหม่จากโรงงาน อย่างหนังหมูรสเผ็ด ตีนไก่ตุ๋น หูหมูตุ๋น คากิรสเผ็ดและอีกหลายอย่างมาล่วงหน้าสองวัน

ถึงกับลงทุนสั่งตู้แช่เพื่อเก็บอาหารพวกนี้ไว้เลยนะ

มันไม่ใช่อาหารทำสด ๆ

สินค้าทั้งหมดเป็นแบบกึ่งสำเร็จรูป ต้องไว้ในที่อุณหภูมิปกติเท่านั้น

เกิดเสียขึ้นมาทำเด็กท้องเสียอีกลำบากแน่นอน

การทำธุรกิจอาหารควรใส่ใจเรื่องเล็กน้อยพวกนี้ด้วย

เราเปิดร้านมาหลายปี มีประสบการณ์อยู่บ้าง เสี่ยวเถียนเองก็คุ้นเคยกับการทำอาหารเหมือนกัน

จูหลานฮวากำลังยุ่ง เธอซื้อเส้นใหญ่จำนวนมาก อาหารแห้งที่จำเป็นอีกนิดหน่อย เช่น เห็ดหูหนู สาหร่ายอะไรพวกนี้ ก่อนเก็บไว้ในห้องเก็บของ

คุณย่าซูเข้ามาช่วยอีกแรง ไม่ได้ห่วงหลานสาวนะ ห่วงจูหลานฮวามากกว่า

คนของเรา เรารู้ดี เสี่ยวเถียนเป็นเด็กแบบไหนก็รู้เช่นกัน หลานคือเด็กที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ประสบความสำเร็จทั้งนั้น

จูหลานฮวาได้รับความช่วยเหลือ และตอบรับเอาไว้โดยไม่ทำให้มันยุ่งยาก

มีเซี่ยหนานและลูกสาวช่วยอีกแรงยิ่งง่ายกว่าเดิม

คุณย่าซูไม่ลืมให้คำแนะนำร้านอื่น ๆ ด้วย

หลาย ๆ คนรู้สึกขอบคุณและคิดว่าตัดสินใจถูกจริง ๆ ที่มาเช่าแผงของร้านค้าแห่งนี้

ตอนนี้เป้าหมายหลักของเสี่ยวเถียนไม่ใช่ร้านอีกต่อไป แต่เป็นการเตรียมงานประชาสัมพันธ์สู่ภายนอกต่างหาก

[1] บะหมี่ตั้นตั้น คือ บะหมี่คลุกน้ำมันพริก หรือน้ำมันหมู หรือน้ำมันงาราดซอสเปรี้ยว ต้นตำรับมาจากเสฉวน

[2] ฉางเฝิ่น คล้ายกับก๋วยเตี๋ยวหลอดของไทย