บทที่ 416 เธอผิดตรงไหนหรือ

บทที่ 416 เธอผิดตรงไหนหรือ

คุณย่าซูเห็นแววตาของหลานสาวตัวน้อย จิตใต้สำนึกอยากจะบอกซื่อเลี่ยงว่าให้ดูน้องสาวดี ๆ ทว่าในตอนที่กำลังจะอ้าปากก็นึกบางอย่างได้ สุดท้ายจึงไม่พูดอะไร

เสี่ยวเถียนกล้าหาญเกินไป คราวนี้ต้องให้เธอรู้ซะบ้าง!

แต่สุดท้ายก็อดทนต่อสายตาของหลานสาวไม่ได้ เขาควรทำอย่างไรดี

คุณย่าซูเหลือบมองหลาน ก่อนจะหันไปทางอื่น

ครั้นเห็นคุณย่าเบือนหน้าหนี เสี่ยวเถียนก็รู้ว่าย่าไม่เต็มใจช่วยเธอ

เด็กหญิงส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปทางคุณปู่ เสี่ยวเถียนรู้ว่าปู่รักเธอมากที่สุด เขาจะต้องทนที่พี่รองจัดการเธอไม่ได้แน่นอน และพอเห็นท่าทางน่าสงสารของหลาน ชายชราอดใจอ่อนไม่ได้

หลานรักของเขา เขาไม่เคยดุมาตั้งแต่เด็กเลย

เจ้าซื่อเลี่ยงกล้ามาทำฉุนเฉียวใส่หลานสาวของเขาหรือ? ต้องลงมือจริง ๆ แล้ว

“คุณปู่ ถ้าเสี่ยวเถียนยังทำแบบนี้ต่อไป เธอจะกลายเป็นคนไม่มีกฎเกณฑ์นะ” มีหรือที่โส่วเวินจะมองไม่ออกว่าคุณปู่คิดอะไรอยู่?

เวลามีเรื่องไม่เกี่ยวกับเสี่ยวเถียน ปู่มีเหตุผลนะ

แต่ในเมื่อมันเกี่ยวกับเสี่ยวเถียน ความตั้งใจของปู่ก็ไร้ขอบเขตทุกที

ถ้าเป็นเวลาปกติก็ช่างมันเถอะ แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนกัน เสี่ยวเถียนต้องรู้บทเรียนเสียบ้าง

พอหลานคนโตพูดแล้ว คุณปู่ก็คิดว่ามันสมเหตุสมผลจริง ๆ

เสี่ยวเถียนในวันนี้ทำเรื่องใจกล้ามาก และไม่รู้ว่าวันอื่นจะทำอะไรอีก! วันนี้เจอคนดีเลยจัดการได้เรียบร้อยดี พี่ ๆ ไม่ต้องลำบาก

แล้วถ้าไม่ได้เจอคนดีล่ะ?

ใครมันจะรับประกันได้ทุกครั้งกัน?

ถ้าเจอคนไม่ดีขึ้นมา เสี่ยวเถียนจะไม่ลำบากเอาหรือ? พอคิดได้ คุณปู่แสร้งทำเป็นไอ แล้วลูบเคราตนเองช้า ๆ

“วันนี้ยังไม่ได้สูบบุหรี่ตั้งแต่เช้าเลย ตอนนี้อยากจะสูบเสียแล้วสิ ต้องไปเอากล้องยาสูบแล้ว”

ชายชราว่าแล้วหันกลับไป สับเท้าไวราวกับกลัวหลานสาวจะคว้าได้ทัน

หญิงชราเองก็รีบตามสามีไปเช่นกัน

ทั้งยังหิ้วสะใภ้สามให้ตามไปด้วย

เหลียงซิ่วกลัวลูกจะเสียใจเพราะโดนพี่ ๆ ดุเอา เลยคิดจะอยู่เพื่อคอยปลอบด้วย แต่ไม่คิดว่าแม่สามีจะพาเธอไปด้วย

“แม่…”

เหลียงซิ่วรีบกระซิบ

“ต้องให้เสี่ยวเถียนรู้จักความสำคัญของการกระทำเสียบ้าง ไม่งั้นอนาคตจะลำบาก”

เหลียงซิ่วได้แต่ทำตามคำสั่งของแม่สามี

วันนี้เสี่ยวเถียนใจกล้ามาก สมควรได้รับบทเรียนแล้ว

เธอมองย้อนกลับไปก่อนจะเห็นใบหน้าเรียบเฉยของซื่อเลี่ยง แววตาไม่ได้โกรธเคือง เห็นได้ชัดว่าแค่คิดจะสอนบทเรียนน้องเท่านั้น

เหลียงซิ่วเดินไปด้วยความสบายใจ ทิ้งลูกสาวที่ต้องการความช่วยเหลือเอาไว้ข้างหลัง

เสี่ยวเถียนตะลึงงัน ไม่คิดว่าผู้ใหญ่จะเมินเธอแล้วจากไปแบบนี้

“ปู่ ย่า แม่…” เสียงตะโกนเรียกของเธอได้แต่ทำให้พวกเขาเดินไวขึ้นเท่านั้น

เด็กหญิงมุ่ยหน้าอย่างไม่เข้าใจว่ามันกลายเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร? ไหนบอกว่ารักเธอไง?

แล้วมันหายไปไหนแล้ว?

ทำไมเดินหนีแล้วทิ้งกันไปแบบนี้ล่ะ?

ซื่อเลี่ยงมองผู้ใหญ่ที่เดินจากไป พวกท่านคงยอมรับในสิ่งที่เขาจะทำแล้วล่ะ ก่อนซื่อเลี่ยงจะเอ่ยด้วยใบหน้าเย็นชา

“เสี่ยวเถียน เธอรู้ไหมว่าตัวเองทำผิด?”

“พี่รอง หนูผิดไปแล้ว จากนี้ไปหนูจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ”

เสี่ยวเถียนจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเธอผิดตรงไหน? แต่เวลาแบบนี้ยอมรับผิดดีที่สุด เธอเป็นน้องสาวที่รู้ตัวเองดี จึงเอ่ยขอโทษตรง ๆ

ซื่อเลี่ยงที่เตรียมตัวจะสาธยายยาวเหยียดก็พลันสำลักทันที พูดอะไรไม่ออกสักคำ

น้องยอมรับความผิดแล้ว เขาจะพูดอะไรได้อีก?

ฉืออี้หย่วนระบายยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า

“เสี่ยวเถียน แล้วเธอผิดตรงไหนหรือ?” น้ำเสียงของเขาอ่อนละมุน

คราวนี้เป็นตาเสี่ยวเถียนที่ต้องตกใจ

เธอผิดตรงไหนหรือ?

สาวน้อยที่แสนฉลาดรีบคิดก่อนจะตอบออกไป

“พี่อี้หย่วน หนูผิดตรงที่ไม่ควรไปต่อยคนอื่นค่ะ!” เสี่ยวเถียนยิ้มหวาน พยายามทำผิดให้เป็นถูก

ทว่ามีหรือที่เด็กหนุ่มจะโดนกลอุบายหลอกได้น่ะ?

เขาพ่นลมหายใจอย่างเย็นชาโดยไม่พูดอะไร ความหมายชัดเจนมาก

เสี่ยวเถียนลูบหัว เธอเดาผิดหรือ? มันไม่ใช่เพราะเธอไปต่อยคนอื่นหรือ? โอ๊ะ! ไม่สิ ไม่ได้ต่อยเสียหน่อย ต้องบอกว่าไปทะเลาะกับเขามาต่างหาก

เสี่ยวเถียนคิดว่าตัวเองรู้แล้วจึงตอบอีกครั้ง “หนูไม่ควรไปทะเลาะกับคนอื่น!”

พี่ ๆ ต้องไม่พอใจที่เธอไปแย่งคู่ต่อสู้ของพวกเขาแน่ ๆ เลย ฮึ ๆ รู้แล้ว พวกพี่ก็อยากสู้เหมือนกันสินะ

“เยี่ยมเลยค่ะ ไว้คราวหน้าพวกเรามาสู้ด้วยกันนะ!” เสี่ยวเถียนเอ่ยอย่างน้อยใจ

มีเนื้อก็กิน มีน้ำก็กิน แค่นี้ก็ไม่มีปัญหาแล้วใช่ไหมล่ะ?

เมื่อเห็นท่าทางเศร้าสร้อยของน้อง ฉืออี้หย่วนและคนอื่น ๆ แทบจะหัวเราะออกมา

เด็กคนนี้คิดอะไรอยู่กันเนี่ย?

สู้ด้วยกัน?

เธอจัดการคนเดียวไม่พอหรือไง ต้องสู้ด้วยกันหมดเลยหรือ?

เสี่ยวเถียนมองสีหน้าพี่ชาย แล้วก็รู้ว่าเธอยังพูดไม่ถูก

เธอยู่หน้า ขบคิดอย่างเศร้าใจ เดายากจัง

แล้วเธอผิดตรงไหนล่ะ?

“พี่รอง มันเป็นความผิดของหนูเอง เพราะงั้นอย่าทะเลาะกับหนูเลยนะ หนูเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนนึง พี่ทนได้หรือ?”

พอน้องสาวออดอ้อนซื่อเลี่ยง หัวใจอันแข็งแกร่งของเขาอ่อนยวบทันที

เสี่ยวเถียนก็หันไปเอ่ยกับอี้หย่วนเช่นกัน “พี่อี้หย่วน พี่ไม่รักหนูแล้วหรือ? ไหนบอกว่าจะรักหนู ปฏิบัติต่อหนูเหมือนน้องสาวแท้ ๆ ไง!”

ฉืออี้หย่วนตะลึงงัน เขาไปพูดแบบนั้นตอนไหน?

น้องสาวแท้ ๆ?

เขาจะทำได้หรือ?

ไม่ต้องดูก็รู้แล้วว่าเธอมีพี่ชายเป็นโขยงปกป้องไว้อย่างแน่นหนา มันลำบากมากสำหรับเขาที่ไม่ได้เป็นพี่ชายทางสายเลือด

พอเสี่ยวเถียนพูดเช่นนั้น พี่ชายบ้านซูจ้องเขม็งไปที่ฉืออี้หย่วน

ไอ้หนุ่มนี่ แค่เห็นก็ไม่เจริญหูเจริญตาแล้ว แถมหลายปีมานี้ยังพยายามแย่งน้องสาวไปจากพวกเขาอีก

แต่อีกฝ่ายช่วยเสี่ยวเถียนได้ที่แม่น้ำนะ เป็นผู้ช่วยชีวิตเสี่ยวเถียน พวกเขาหาเหตุผลมาโกรธไม่ได้หรอก

ฉืออี้หย่วนสัมผัสได้ถึงสายตาที่ไม่เป็นมิตร

พี่ชายของเสี่ยวเถียนเยอะขนาดนี้ จะรับมืออย่างไรดี?

“ผมไม่มีเจตนาจะแย่งน้องสาวจากพวกพี่นะ!” เขากล่าวด้วยความจริงใจ

เขาพูดด้วยความจริงใจมาก จนพวกโส่วเวินเชื่อว่าอีกฝ่ายไม่มีเจตนาจริง ๆ แต่ซื่อเลี่ยงค้านหัวชนฝา ไอ้เด็กนี่มันไม่คิดจะเป็นพี่ชายเสียหน่อย เขาสงสัยมาตั้งนานแล้วว่ามันต้องมีแรงจูงใจซ่อนเร้นแน่!

ซื่อเลี่ยงมองฉืออี้หย่วนด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

ส่วนฉืออี้หย่วนทำได้แค่มองด้วยแววตาสงบนิ่ง

ช่างเถอะ!

แล้วจู่ ๆ ซื่อเลี่ยงก็ละสายตาไม่เป็นมิตรออกไป

เพราะน้องยังอยู่ในความดูแลของเรา ไม่ว่ามันจะทำอะไรก็ไม่มีโอกาสเสียหรอก

หลังจากจบฉากแสดงละคร บรรยากาศก็ดีขึ้นกว่าเก่ามาก เสี่ยวเถียนสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่เบาบางลง

“เสี่ยวเถียน แล้วรู้ไหมว่าเธอผิดตรงไหนน่ะ?” ฉืออี้หย่วนกดดันต่อ

เธอมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเศร้าสร้อย

พี่อี้หย่วนหมายความว่าอย่างไร?

พี่ ๆ อุตส่าห์ลืมไปแล้วนะ ทำไมยังเอามาพูดอีก?

“หนู…”

“เสี่ยวเถียน วันนี้เธอต้องไตร่ตรองการกระทำของตัวเองให้มาก!” พี่ใหญ่เห็นด้วยกับสิ่งที่อี้หย่วนกล่าว