บทที่ 957 เดินทางไปหมู่บ้านหนานหลิ่ง

บทที่ 957 เดินทางไปหมู่บ้านหนานหลิ่ง

คืนนั้นเสี่ยวเถียนไม่ได้กลับมหาวิทยาลัย เธอมานอนกับเสี่ยวเฉ่า

เด็กสาวนั่งอยู่ริมเตียง สังเกตใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง

ขอบอกเลยว่าหน้าคล้ายกับอาจารย์เซี่ยหนานจริง ๆ

ขนาดมุมหันข้างตอนอ่านหนังสือยังเหมือนเลย

แล้วถ้าเอามาเทียบกัน ทุกคนก็ต้องคิดแล้วว่าเป็นพี่น้องหรือไม่ก็แม่ลูกเท่านั้น!

จะว่าไปพี่เขาก็ไม่เหมือนกับคุณลุงคุณป้า หรือพี่ชายทั้งสองคนเลยด้วย

มีเรื่องบังเอิญมากมายที่กลายเป็นความจริง

เสี่ยวเฉ่ารู้สึกเขิน ๆ ที่น้องเอาแต่มอง และมันทำเธออ่านหนังสือไม่ออกสักนิด จนสุดท้ายก็ต้องหยุดเอาไว้

“เสี่ยวเถียน ทำไมเอาแต่มองพี่ล่ะเนี่ย? มีดอกไม้ติดหน้าพี่หรือ?”

“ถ้าพี่มีดอกไม้ติดอยู่ งั้นหนูก็คงเรียนพี่ว่าพี่เสี่ยวฮวา*[1]แล้วละค่ะ!”

หญิงสาวตกใจมากที่โดนแกล้ง

เด็กคนนี้ยิ่งโตยิ่งดื้อทุกที

“เธอเนี่ยน้า!”

สุดท้ายก็ทำได้แค่ลูบหัวป้อย ๆ เท่านั้น

“พี่เสี่ยวเฉ่าสวยขึ้นเรื่อย ๆ เลยนี่นา ไม่รู้จะมีใครโชคดีได้สะใภ้คนสวยแบบนี้ไปครองหรือเปล่า”

แม้จะเอ่ยแกล้ง ๆ แต่กลับจี้ใจเธออย่างจัง

เสี่ยวเฉ่าพลันเงียบกริบ

ชายคนนั้นเป็นคนที่เธอไม่ควรชอบ

แล้วอนาคตจะไปแต่งงานกับใครได้?

เสี่ยวเถียนไม่รู้ว่าทำไมพี่สาวถึงไม่ค่อยมีความสุขเท่าไร แต่ก็ไม่ได้คิดมาก

ระหว่างนอน เธอเห็นปานสีชาดบนเอวของคนข้าง ๆ อีกครั้ง

เธอจำไม่ผิด พี่เสี่ยวเฉ่ามีปานที่เอวจริง ๆ!

เช้าวันต่อมา เด็กสาวเดินทางกลับมหาวิทยาลัย

หลังเลิกเรียน เสี่ยวเถียนทนรอไม่ไหวจนต้องไปหาอาจารย์ด้วยตัวเอง

ฝ่ายอาจารย์เองก็ตื่นเต้นที่ได้ยินข่าวจากเสี่ยวเถียนเช่นกัน

“ถ้างั้นก็มีความเป็นไปได้ที่เสี่ยวเฉ่าเป็นลูกบุญธรรมหรือ?”

เธอส่ายหัว “ไม่รู้ค่ะ หนูมีข้อมูลแค่นี้เอง”

บางทีเราอาจจะต้องตรงไปหาซูฉางจิ่วที่หมู่บ้านหนานหลิ่ง

“เสี่ยวเถียน ฉันว่าจะขอลางานไปหมู่บ้านหนานหลิ่งน่ะ ถ้าไม่ถามให้กระจ่างฉันต้องนอนไม่หลับแน่ ๆ”

หลายวันมานี้เธอนอนไม่หลับเลย แค่หลับตาลงก็จะฝันเห็นภาพทารกตัวน้อยคนนั้น

“แต่กับเรื่องนี้เราจะรีบร้อนไม่ได้นะคะอาจารย์”

เสี่ยวเถียนรีบปรามเอาไว้

“เสี่ยวเถียน ในฐานะที่ฉันเป็นแม่แท้ ๆ ผ่านมาตั้งยี่สิบกว่าปี ในที่สุดก็มีข่าวเรื่องลูกสักที ฉันทนรอไม่ไหวหรอก!”

เซี่ยหนานเอ่ยด้วยความกังวล

ประสบการณ์พวกนั้นสอนให้เธอแข็งแกร่งขึ้นมาก

แม้จะผ่านมาหลายปี แต่เธอก็ไม่เคยหลั่งน้ำตาเลยสักครั้ง

แต่ตอนนี้พอรู้ว่าจะได้เจอลูกสาว ตนก็ไม่สามารถคุมตัวเองไว้ได้อีก

“หนูเข้าใจค่ะ แต่ถ้าเกิดพี่เสี่ยวเฉ่าเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของลุงฉางจิ่วขึ้นมาล่ะคะ?”

ตอนนี้เธอขัดแย้งในใจมาก ฝั่งหนึ่งก็กลัวว่าถ้าพี่เสี่ยวเฉ่าไม่ใช่ลูกแท้ ๆ คุณลุงคุณป้าคงไม่สบายใจแน่

แต่อีกใจก็กลัวว่าถ้าพี่เสี่ยวเฉ่าเป็นลูกแท้ ๆ ของลุงฉางจิ่ว อาจารย์เซี่ยจะไม่ยิ่งเสียใจกว่าเก่าหรือ?

ไม่มีใครทนรับความผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้หรอก

ถ้าความคาดหวังของคนเป็นแม่ที่เฝ้าคิดถึงลูกมานานกลายเป็นความผิดหวัง จิตใจและกำลังจะต้องสูญสิ้นแน่!

เสี่ยวเถียนประเมินความมุ่งมั่นของอาจารย์ต่ำเกินไป

และสุดท้ายก็ไม่สามารถโน้มน้าวอีกฝ่ายได้อีก

อาจารย์เซี่ยหนานยืนกรานจะไปให้ได้ เธอก็ไม่วางใจอีกเลยตัดสินใจไปด้วยเสียเลย

คุณย่าตกใจมากตอนที่หลานบอกจะกลับบ้านเกิด

ไม่ใช่เวลาสักหน่อย ทำไมจู่ ๆ คิดจะกลับ?

มีอะไรปิดบังอยู่หรือเปล่า?

พอนึกเรื่องที่จู่ ๆ หลานก็โผล่พรวดกลับมาบ้าน ทั้งยังถามอีกว่าเสี่ยวเฉ่าเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของฉางจิ่วหรือเปล่า เธอก็รู้ได้เลยว่ามีปัญหาใหญ่แน่ ๆ

หญิงชราดึงหลานเข้ามาในห้อง

“เสี่ยวเถียน ปิดบังอะไรย่าอยู่?”

เสี่ยวเถียนไม่อยากขยายความ เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่ควรพูด

“หนูปิดบังที่ไหนกันล่ะคะ?”

ด้วยความไม่มั่นใจ จึงทำให้แววตาล่อกแล่กโดยที่ไม่รู้ตัว

แต่คุณย่าซูคือใครล่ะ มีหรือจะอ่านความคิดหลานไม่ออก?

“อย่ามาคิดหลอกย่านะ เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเสี่ยวเฉ่าหรือเปล่า?”

หญิงชราคาดเดา เพราะจู่ ๆ หลานก็กลับบ้านมาถามเรื่องเสี่ยวเฉ่า ประกอบกับตอนนี้คิดจะกลับหมู่บ้านอีก

เสี่ยวเถียนนิ่งเงียบเมื่อถูกจับได้

“บอกมา ถ้าวันนี้ไม่พูดให้มันชัด ๆ ก็อย่าคิดว่าจะได้ไปนะ” หญิงชราเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“หนูไม่บอกไม่ได้หรือคะคุณย่า?”

แต่ท่าทางออดอ้อนในคราวนี้ใช้ไม่ได้ผล

คุณย่ายังคงทำหน้าเหมือนเดิม

สุดท้ายก็ทนไม่ได้ จนอธิบายให้ฟังคร่าว ๆ

“อาจารย์เซี่ยพลัดพรากกับลูกสาวที่เขตอำเภอของเราค่ะ และพี่เสี่ยวเฉ่าก็เกิดที่โรงพยาบาลของอำเภอพอดี อาจารย์เขาเลยอยากไปยืนยันให้แน่ใจค่ะ!”

หญิงชราเงียบ ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็เป็นไปไม่ได้

ซูฉางจิ่งกับภรรยารักเสี่ยวเฉ่ามาก ถ้าไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ จะแสดงความรักขนาดนั้นได้หรือ?

แต่มีหลายอย่างที่บังเอิญมากเกินไป จึงยากมากที่จะบอกได้

คุณย่าซูไม่อยากให้หลานหุนหันพลันแล่น แต่พูดอะไรไม่ได้

เธอกับเซี่ยหนานเองก็เป็นแม่คน ทั้งยังเสียลูกสาวไปด้วยทั้งคู่ จึงไม่อยากจะนึกถึงความเจ็บปวดที่อีกฝ่ายต้องเผชิญเลย

แถมตอนนี้ก็ได้ข่าวคราวของลูกสาวที่หายตัวไปตั้งหลายปีแล้ว ก็ต้องไปยืนยันให้แน่ชัดอยู่แล้ว

ห้ามไปก็ไม่ได้หรอก

กลัวก็แต่ผลกระทบที่ตามมาต่างหาก

โดยเฉพาะกับเสี่ยวเฉ่าที่เกี่ยวข้องมากที่สุด ไม่รู้จะรู้สึกแบบไหน

เธอเฝ้ามองหลานคนนี้เติบโตมาตั้งแต่ยังเล็ก แน่นอนว่าไม่อยากให้หลานเสียใจหรอก

สุดท้ายก็ตัดสินใจให้เสี่ยวเถียนเดินทางไปกับเซี่ยหนาน

เสี่ยวเฉ่าแปลกใจที่เห็นน้องจะกลับหมู่บ้าน

ไม่ใช่วันหยุดเสียหน่อย กลับไปทำอะไรเนี่ย?

แต่น้องไม่ได้พูดอะไร ตัวเองก็อายเกินกว่าจะถาม

“เสี่ยวเถียน ไหน ๆ เธอก็กลับแล้ว พี่ว่าจะซื้อของให้พ่อกับแม่น่ะ ฝากเอาไปให้หน่อยได้ไหม?”

ถึงพ่อจะเพิ่งกลับบ้านไป แต่เสี่ยวเฉ่าอยากฝากของไปแสดงความกตัญญูเสียหน่อย

เสี่ยวเถียนมองออกว่าคุณลุงคุณป้ารักลูกสาวคนนี้มาก และตัวลูกสาวก็เคารพรักพ่อแม่ของเขาด้วยเช่นกัน

พวกเขาจะเสียใจขนาดไหนนะ หากสุดท้ายพี่เสี่ยวเฉ่าเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของอาจารย์เซี่ย

[1] คำว่าฮวา (花) ในชื่อเสี่ยวฮวา แปลว่าดอกไม้

——————————————————-