บทที่ 880 สู้หลานสาวบ้านอื่นไม่ได้เลย

บทที่ 880 สู้หลานสาวบ้านอื่นไม่ได้เลย

หลังจากกลับมารวมตัวกัน เราก็เกือบจะมากันครบแล้ว

ขาดก็แต่ซูอู่ร่าง

เหลียงซิ่วเสียใจนิดหน่อย แต่ก็รู้ว่าลูกชายกลับมาลำบาก ยังดีที่มีคนกลางและคนเล็กคอยอยู่เคียงข้างด้วย

ตอนสามสาวกินข้าว บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารละลานตาและพวกเธอก็เขินอายเกินกว่าจะตักมากินเอง แต่คนบ้านซูดูแลพวกเธอดีมาก และตักอาหารมาให้กินบ่อยครั้ง พวกเธอกินจนอิ่มได้ภายใต้การต้อนรับของคนบ้านซูเลย

ส่วนฉีเสี่ยวฟางไม่มีปัญหาหรอก เธอกินเยอะอยู่แล้ว

แม้บ้านซูจะหลังใหญ่ แต่หลังจากทุกคนมารวมตัวกันมันจึงดูแคบลงถนัดตา

หลานชาย เฉินจื่ออัน ซูเหล่าเอ้อร์และคนอื่น ๆ ตามไปบ้านตู้

วันรุ่งขึ้นจะเป็นวันส่งท้ายปีเก่าซึ่งตรงกับวันที่ 30 เดือน 12

รุ่งเช้าคุณย่าซูให้หลาน ๆ เอาอาหารไปส่งที่บ้านเด็กกำพร้าที่บ้านปู่ถาน แล้วก็ถือโอกาสไปรับฉือเก๋อมาฉลองปีใหม่ด้วยกันเลย

เดิมทีซื่อเลี่ยงกับซานกงจะพาน้องแปดน้องเก้าไปด้วย แต่เสี่ยวเถียนอยากไปเหมือนกัน สุดท้ายก็เลยหิ้วน้องสาวและเพื่อนอีกสามคนไปแทน

พวกเราเดินทางมาถึงจุดหมายก็เห็นเด็ก ๆ สวมเสื้อผ้าตัวใหม่แล้ว

เด็กน้อยมีความสุขกันมากเมื่อเห็นคนมาใหม่

หลีอวี๋เหนียงกำลังซักเสื้อผ้าเด็ก ๆ อยู่ พอเห็นพวกเสี่ยวเถียนมาก็ลุกขึ้นต้อนรับทันที

“คุณย่า สามคนนี้เป็นเพื่อนหนูเองค่ะ พวกเขาอยากมาหาเด็ก ๆ น่ะ”

เสี่ยวเถียนยิ้ม ก่อนหยิบลูกอมนมแล้วแจกจ่ายให้เด็ก ๆ

“ขอบคุณครับพี่เสี่ยวเถียน” พวกเขาเป็นเด็กดีกันมาก

“พี่เจี้ยนหงเตรียมของมาให้ทุกคนด้วยนะ ถุงมือคนละหนึ่งคู่ ชอบหรือเปล่า?”

เด็ก ๆ ไม่คิดเลยว่าจะได้รับของขวัญปีใหม่ พวกเขาลูบถุงมือพร้อมใบหน้าที่แดงระเรื่อด้วยความดีใจ

“ขอบคุณครับพี่เจี้ยนหง มันสวยมากเลย!”

เฉียนเสี่ยวเป่ยกับฉีเสี่ยวฟางก็หยิบของขวัญที่เตรียมไว้ให้ออกมาเช่นกัน เป็นของที่ใช้งานได้จริง และเด็ก ๆ ก็ชอบกันมากเลยด้วย

ก่อนหน้ามีครอบครัวเลยรู้สึกว่าโชคดี แต่ตอนนี้กลายเป็นเด็กกำพร้า ทำให้รู้สึกว่าแค่ได้กินข้าวอิ่มก็พอแล้ว ไม่เคยนึกถึงของขวัญด้วยซ้ำ

ไม่คิดเลยว่าช่วงปีใหม่จะได้รับของมากมายขนาดนี้

สุดท้ายเป็นของขวัญจากเสี่ยวเถียน เธอเตรียมหนังสือให้เด็ก ๆ คนละเล่ม

เพราะพวกเขายังอายุน้อยอยู่ เธอจึงเลือกเป็นหนังสือการ์ตูนสำหรับเด็ก ๆ แทน แต่ละคนจะได้เรื่องราวที่แตกต่างกัน

“อ่านของตัวเองเสร็จแล้วเอาไปแลกกับเพื่อนอ่านได้ด้วยนะ ถ้าทำแบบนี้จะได้อ่านหนังสือได้เจ็ดเล่มเลยใช่ไหมล่ะ?”

เสี่ยวเถียนเอ่ยเสียงอ่อนโยน สอนให้พวกเขารู้จักแบ่งปัน แม้เด็ก ๆ จะลังเลที่ต้องมอบหนังสือให้คนอื่น แต่พอคิดตัวเองก็จะได้อ่านของคนอื่นด้วยเหมือนกันจึงพยักหน้ารับ

เห็นเจ้าพวกหัวไชเท้าดีใจ หลีอวี๋เหนียงก็มีความสุข เธอรับเด็ก ๆ มาเลี้ยง และทำตามขั้นตอนการรับเลี้ยงบุตรบุญธรรมแล้ว แต่การดำเนินเรื่องบ้านเด็กกำพร้ายังไม่เสร็จ จึงไม่สามารถรับเงินสนับสนุนจากรัฐบาลได้

โชคดีที่ได้ทุก ๆ คนช่วยเหลือ ไม่งั้นเราสองคนตายายคงลำบากกันมากกว่านี้

หลังจากนั้นพวกหลี่เจี้ยนหงได้ออกแรงช่วยซักผ้าให้

ไม่ใช่แค่นั้น พวกเธอยังซักผ้าปูที่นอนและผ้าห่มให้ด้วย

“ย่าจะปล่อยให้พวกหนูทำงานได้ยังไงกัน?” หญิงชราละอายใจมาก

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณย่าทำมาเยอะแล้ว พวกเราช่วยแค่ครั้งเดียวเองนะ!” หลังจากหลี่เจี้ยนหงแขวนผ้าปูที่นอนผืนสุดท้ายเสร็จ เธอก็ยิ้มให้อีกฝ่าย

เรามาจากชนบททุกคน ทำงานพวกนี้มาตั้งแต่เด็ก ๆ ยิ่งกับฉีเสี่ยวฟางที่กินเยอะแรงก็ยิ่งเยอะไปด้วย ขยี้สองสามทีก็เสร็จแล้ว

แต่เธอไม่ได้บิดนะ เพราะตอนเด็ก ๆ เคยทำแล้วดันทำขาด เลยมีหน้าที่คอยซักเท่านั้น

สาว ๆ หัวเราะลั่นเมื่อเพื่อนเล่าอดีตอันน่าเศร้าของตัวเอง

มีข้อเสียที่แข็งแรงไปสินะ

เด็ก ๆ ต่างมีความสุขกันมาก ทั้งได้ใส่เสื้อผ้าตัวใหม่และได้รับของขวัญในวันนี้

เสี่ยวเถียนกลัวว่าพวกเขาจะทะเลาะกัน แต่พวกเขาได้รับการสอนมาอย่างดี และไม่เคยต้องเกิดเรื่องที่ทำให้เธอกลัวเลย

แถมเด็ก ๆ ยังอ่อนน้อยถ่อมตน แม้ของขวัญที่ได้จะไม่เหมาะกับตัวเองก็ยังแลกกันเองได้

“ทุกคนเก่งมากเลย จากนี้ไปต้องดีกว่านี้แน่ ๆ!” เสี่ยวเถียนลูบหัวน้อง ๆ ด้วยความเอ็นดู

“พี่เสี่ยวเถียน คุณย่าคุณปู่บอกว่าให้พวกเราเรียนหนังสือกับพี่ครับ! พอโตขึ้นจะได้เก่งเหมือนพี่เลย!”

เสี่ยวเถียนไม่คิดเลยว่าเด็ก ๆ จะเห็นเธอเป็นแบบอย่าง เพราะตนก็ถือว่าเป็นลูกบ้านอื่นนะ

“แล้วพวกเธอเต็มใจเรียนกับพี่หรือเปล่า?” เธอโนเมตัวลงหาเด็ก ๆ แล้วถาม

เด็ก ๆ รีบพยักหน้าตอบ

จากนั้นเธอก็พาพวกเขามาช่วยกันทำความสะอาดลานบ้าน

เด็ก ๆ อายุยังน้อยทำผลงานยังไม่ค่อยดีเท่าไร แต่ทุกคนตั้งใจกันมากทีเดียว อันไหนที่ทำไม่ได้ ผู้ใหญ่ก็จะเข้ามาช่วย

จู่ ๆ เสี่ยวเถียนก็รู้สึกว่าจากนี้ไปคุณปู่ถานกับคุณย่าหลีต้องมีความสุขในภายภาคหน้าแน่เลย

ถึงจะไม่ใช่ลูกหลานโดยสายเลือด แต่ตราบใดที่ได้รับการศึกษาดี ๆ ก็สามารถประสบความสำเร็จได้

หลายคนอยู่คอยช่วยงาน คนที่เหลือก็ไปรับฉือเก๋อไปบ้านซู กว่าจะทำอะไรเสร็จก็บ่ายสองกว่าแล้ว

สาว ๆ ที่ยุ่งกันมาตลอดทั้งเช้ากินข้าวเที่ยงกันแบบง่าย ๆ

พอถึงบ้านซูจะได้ไม่ต้องพะวงเรื่องกินแล้ว ลงมือทำงานได้เลย

ทำความสะอาดลานบ้าน เก็บโต๊ะ ช่วยงานในครัว

สรุปแล้วไม่ว่าจะงานอะไร ขอแค่ได้เห็นก็จะทำทันที

ผู้หญิงที่ขยันทำงานมักจะเป็นที่ชื่นชอบเสมอ

คุณย่าซูยังหวังให้พวกเธอเป็นหลานสะใภ้ตามที่พวกลูก ๆ พูดเลย

แต่ถ้าหลานชายไม่ขยัน อันนี้น่าเสียใจกว่าอีก!

หลินหลินอยากช่วยบ้างแต่คุณย่าห้ามไว้

“ที่บ้านเรามีเจ้าพวกเหลือขอเต็มไปหมด เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานทีไรไม่รู้จักทำนู่นทำนี่เสียบ้าง เหมือนพวกลูกข่างนั่นแหละ ถ้าหมุนก็เอาแต่หมุน ถ้าไม่หมุนก็ไม่หมุนเลย”

แกมองหลานชายทั้งแปดด้วยความรังเกียจ ดีแต่กิน ไม่รู้ว่าชาติไหนจะช่วยงานคนอื่นเขาบ้าง!

หลานชายตระกูลซู “…”

บอกว่าสู้หลานสาวตัวเองไม่ได้ก็ว่าพอแล้วนะ นี่ยังเทียบกับหลานบ้านอื่นอีกเหรอ

ช่างเถอะ พวกเขาโตแล้ว ไม่สนใจเด็ก ๆ พวกนั้นหรอกนะ

หลานชายยังคงทำหน้าที่ตัวเองต่อไป

ส่วนคุณย่าซูก็ได้แต่บ่นพร่ำ ก่อนไปทำหน้าที่ของตนเอง