บทที่ 293 ขายไข่บนรถไฟ

บทที่ 293 ขายไข่บนรถไฟ

เสี่ยวเถียนเป็นคนกำหนดราคา

เธอไม่ได้ตัดสินใจอย่างหุนหันพลันแล่น แต่หลังจากที่ประเมินก็กำหนดราคาขึ้น

“ราคานี้จะมีใครอยากซื้อไหม?” ฉืออี้หย่วนถามด้วยความสงสัย

ตอนนี้คนมีเงินกันหรือ?

“หนูได้ยินว่าตอนเก้าโมงเช้าจะมีรถสาธารณะผ่านสถานีของเมืองเรา จอดประมาณสิบห้านาที พวกเราต้องไปรถรอบนี้ค่ะ”

“ทำไมต้องไปรถรอบนี้ล่ะ?” ฉืออี้หย่วนถามพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย

“พอรถรอบนี้มาถึง อาหารที่ผู้โดยสารเอามาก็จะหมดแล้วค่ะ แต่ถึงมี แต่ช่วงนี้อากาศมันร้อน ไม่น่ากินได้”

“พวกเขาอยากกินอาหารสดใหม่ แต่มันซื้อกินได้บนรถไฟเท่านั้น แต่อาหารบนรถไฟมันไม่อร่อย พวกเราเลยต้องมีร้านค้าให้”

เสี่ยวเถียนมั่นใจในสิ่งที่พูดมาก แต่ฉืออี้หย่วนรู้สึกว่ามันไม่น่าเชื่อเท่าไร

เพราะเสี่ยวเถียนไม่เคยขึ้นรถไฟ แล้วจะรู้สถานการณ์บนนั้นได้อย่างไร?

แต่เสี่ยวเถียนรู้ เพราะมันไม่อร่อยมากตั้งหลายสิบปีแล้ว

“เอาสิ ไปลองก่อนแล้วกัน เสี่ยวเถียนว่าพวกเราทำของกินไปเยอะแบบนี้ จะขายออกไหม?” เสี่ยวซื่อลังเล

ถึงจะทำธุรกิจหาเงิน ถึงเรื่องราวจะจบลง แต่เขาก็ยังกังวลอยู่ดี

“ลองดูเถอะ ขายไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ตอนเที่ยงจะมีรถสาธารณะผ่านมา แล้วหยุดพักสิบนาทีค่ะ”

เสี่ยวเถียนเชื่อว่าถ้าขายขบวนแรกไม่ได้ ก็จะขายในขบวนที่สองได้แน่นอน

ตอนเที่ยงเป็นเวลากินข้าวพอดี ถ้าไปขายตอนนั้นน่าจะมีคนมาซื้อเยอะแน่นอน

คุณย่าซูไม่ได้มองโลกในแง่ดีเท่ากับเสี่ยวเถียน แต่เธอก็ไม่ได้ลดทอนความกระตือรือร้นของหลานสาว

เด็กคนนี้ไม่ค่อยจะตื่นเต้นเท่าไร

แต่ฉืออี้หย่วนใหม่กับมันมาก แทบไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

เสี่ยวเถียนเป็นเด็กแบบไหนกัน?

เป็นเด็กจากชนบทแท้ ๆ แต่พูดจามีเหตุผล ทำไมรู้เยอะขนาดนี้?

แต่ความจริงก็คือ ซูเสี่ยวเถียนรู้เยอะมากจริง ๆ นั่นแหละ

ฉืออี้หย่วนตามเด็กทั้งเจ็ดจากบ้านซูไปสถานีรถไฟ มันคือเส้นทางที่พวกเขาต้องไปขายของ

หนึ่งกลุ่มสองคน พวกเขาแบ่งออกเป็นสี่กลุ่ม แต่ละกลุ่มเอาอาหารไปไม่เยอะ

“รออีกสักพักแล้วค่อยขึ้นรถกันคนละตู้นะ ขายได้หรือไม่ได้หลังจากสิบนาทีต้องลงจากรถทันที” เสี่ยวเถียนกล่าวอย่างเคร่งขรึม

ถ้าติดไปกับรถไฟมันคงจะไม่ตลกแน่

ส่วนกลุ่มที่จะเอาไปขายก็ง่ายมาก จะไล่จากผู้สูงอายุไปเด็ก ๆ

ผลคือเสี่ยวเถียนและฉืออี้หย่วนอยู่กลุ่มเดียวกัน

“พี่อี้หย่วน เราไปตู้หน้าสุดกันค่ะ พี่สี่พาพี่เก้าไปตู้ที่สี่กับห้า ส่วนพี่ห้ากับพี่แปดไปสองตู้ที่อยู่ถัดไป ส่วนพี่หกพี่เจ็ดไปอีกสองตู้ที่เหลือค่ะ”

พอแบ่งงานเสร็จ ขบวนรถไฟก็หยุดลง

สถานีที่สร้างขึ้นใหม่มีคนไม่มาก คนที่ขึ้นรถไฟจึงน้อยและมีคนลงจำนวนไม่มาก

ซูเสี่ยวเถียนถือตะกร้าไม้ไผ่ใบเล็กและวิ่งขึ้นไปบนรถไฟ

ฉืออี้หย่วนเกือบตามไม่ทัน

“เสี่ยวเถียน ช้าลงหน่อย!” ฉืออี้หย่วนกลัวมาก เขาจึงวิ่งตามเธอด้วยก้าวยาว ๆ

เสี่ยวเถียนขึ้นมาถึงแล้ว ตู้นี้เป็นที่นั่งปกติ ปกติจะมีแต่คนมีเงินไม่มากที่นั่ง

“คุณลุงคุณป้า คุณพ่อคุณแม่ขา พวกคุณนั่งรถไฟมาตั้งหลายวัน อยากกินอะไรอุ่น ๆ สักหน่อยไหมคะ? หนูมีซาลาเปานึ่งกับแป้งทอดไส้กุยช่ายด้วย ราคาถูกไม่คิดตั๋วด้วยค่ะ”

พอได้ยินเสียงตะโกนของเสี่ยวเถียน ฉืออี้หย่วนก็โซเซเกือบล้มลงไปด้วยความตกใจ

สาวน้อยคนนี้ไม่กล้าหาญเกินไปหน่อยหรือ?

ไม่กลัวโดนจับหรือไง?

นี่มันขายของกันชัด ๆ เลยนี่?

ถึงเสี่ยวเถียนจะตะโกนอย่างเปิดเผย แต่เสียงก็ไม่ดังพอ มีแค่คนที่อยู่ใกล้ ๆ เท่านั้นที่ได้ยิน

คนส่วนใหญ่ไม่ได้ตอบสนอง แต่มีชายชราคนหนึ่งที่ได้ยินแล้วกระซิบเสียงเบา “สาวน้อย เธอพูดจริงหรือ?”

เสี่ยวเถียนพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “จริงสิคะ คุณดูได้เลย ซื้อได้แน่นอนค่ะ”

เสี่ยวเถียนพูดไปด้วย ยกผ้าที่คลุมตะกร้าออกเล็กน้อยด้วย เพื่อแสดงให้ชายชราดู

“งั้นฉันขอไข่ต้มชาสองฟอง ซาลาเปาสองลูก แป้งทอดอีกหนึ่งแผ่นนะ” เขาสนใจและซื้อทันที

เสี่ยวเถียนตอบรับอย่างฉับไว แล้วหยิบตามที่อีกฝ่ายสั่งออกมาจากตะกร้า

“คุณปู่ นี่คือของที่ปู่ต้องการค่ะ รวมเป็น 1.05 หยวนนะคะ แต่ให้หนู 1 หยวนก็พอ ตกลงไหมคะ?”

พอชายชรารู้ว่าเด็กหญิงปัดเศษทิ้งให้ ก็ยิ้มออกมา “เป็นเด็กฉลาดนะ”

หลังจากได้รับเงินแล้ว ซูเสี่ยวเถียนก็เดินต่อ

กลุ่มเสี่ยวเถียนและฉืออี้หย่วนเป็นกลุ่มที่เอาของไปเยอะที่สุด

แต่ฉืออี้หย่วนไม่ได้คุยกับคนอื่นมานาน เลยไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรจึงได้แต่มองเสี่ยวเถียนเดินเหินไปรอบ ๆ เหมือนผีเสื้อ

เขารู้สึกว่าเด็กหญิงตรงหน้าเหมือนคนที่ไม่รู้จัก แต่เธอมีความสามารถและฉลาดมาก

เธอใช้ปากเล็ก ๆ พูดเจื้อยแจ้ว แล้วก็มีคนซื้อมันจริง ๆ

แล้วก็โชคดีที่ตอนนี้พวกผู้ตรวจตราไม่รู้ไปไหนถึงไม่ปรากฏตัวออกมาเลย

หลังจากตู้แรกเสร็จ เสี่ยวเถียนก็พบว่าตะกร้าของเธอว่างเปล่าไปครึ่งหนึ่ง

ไม่มีแป้งทอดกับซาลาเปาแล้ว แต่เหลือไข่ต้มชาสิบกว่าฟอง และไข่ต้มอีกสิบกว่าฟอง

“สาวน้อย ยังมีซาลาเปาอีกไหม”

พอคนได้ยินข่าวก็รีบตามมา แต่แป้งทอดกับซาลาเปาหมดแล้ว

“พี่ใหญ่ มันหมดแล้ว หนูมีแค่ไข่ต้มกับไข่ต้มชาในตะกร้า” ซูเสี่ยวเถียนพูดอย่างเสียใจ

เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มผิดหวังมาก เขารู้สึกว่าอาหารบนรถไฟวันนี้ไม่มีรสชาติ เมื่อครู่เขาเห็นคนกินกระเทียมหอมกล่องหนึ่ง รสชาติดีมาก

เขาถามข่าวไล่ตามไปจนเจอคนที่รู้ว่ายังไม่มีใคร

“พี่ชาย ไข่ต้มกับไข่ต้มชาก็อร่อยเหมือนกันนะ ลองซื้อไปชิมสักหน่อยไหม?”

ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะตอบ ชายชราที่ซื้อเป็นคนแรกก็วิ่งไล่ตามมาเหมือนกัน

“สาวน้อย ยังมีไข่ต้มชาเหลืออยู่ไหม?”

“ยังมีอีกค่ะคุณปู่” เสี่ยวเถียนรีบพูด

“งั้นฉันเหมาหมดเลย”

ชายชราพูดอย่างตรงไปตรงมา อ้าปากได้ก็เหมาหมดเลย

ซูเสี่ยวเถียนนับ ก่อนจะยิ้ม “คุณปู่ หนูยังมีไข่ต้มชาสิบห้าฟอง แต่ละฟอง 0.15 หยวนนะคะ รวมเป็น 2.25 หยวนค่ะ”

“ให้เธอ 2.3 หยวนแล้วกัน อย่าปัดเศษทิ้งอีก ของซื้อของขายมีราคานะ!” ชายชราใจกว้างมาก เขายื่นเหรียญ 2 หยวน และอีก 3 เหมาไปให้

ซูเสี่ยวเถียนยิ้มขอบคุณ

ชายหนุ่มเฝ้าดูชายชราเอาไข่ต้มชาไป เขาไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เลย

พอนึกขึ้นได้ก็ต้องประหลาดใจที่พบว่าตนพลาดไข่ต้มชาเสียแล้ว

“สาวน้อย ตอนนี้มีอะไรเหลืออยู่อีกไหม?”

เขาตัดสินใจทันที ไม่ว่าในตะกร้าของเสี่ยวเถียนจะเป็นอะไรก็ตาม เขาจะซื้อทันที

“มีแค่ไข่ต้มนะพี่ชาย” ซูเสี่ยวเถียนรีบพูดด้วยรอยยิ้มหวาน “พี่ชาย ไม่งั้นซื้อสักสองฟองไหมคะ!”

เมื่อได้ยินสิ่งที่ซูเสี่ยวเถียนพูด ฉืออี้หย่วนก็รู้สึกว่ามันไม่น่าขายได้แน่นอน

เห็นได้ชัดว่าคนส่วนใหญ่ไม่ชอบไข่ต้ม