บทที่ 261 ไร้ยางอาย (1)

บทที่ 261 ไร้ยางอาย (1)

เช้าวันที่สองของเทศกาลขึ้นปีใหม่ บ้านหลักตระกูลซูตื่นแต่เช้าตรู่มากินบะหมี่เส้นยาวตามประเพณี

ทั้งครอบครัวกินบะหมี่พลางพูดคุยกันไปด้วยอย่างชีวิตชีวาอยู่ในห้องหลัก สนทนาพาทีกันเรื่องที่เกิดขึ้นช่วงปีใหม่ และบอกพวกโส่วเวินว่าตอนไปอยู่เมืองหลวงก็อย่าสร้างปัญหาล่ะ

พอเห็นฉากที่มีชีวิตชีวา คุณย่าซูอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

หม่านซิ่วรู้ว่าแม่ของเธอคิดถึงซูหม่านเซียง

ถึงหม่านเซียงจะทำเรื่องไม่ดีเยอะแยะมากมาย แต่เธอก็คือคนที่แม่รักและเอ็นดูที่สุด

“แม่คะ ไม่งั้นให้ฉันกับพี่สามไปดูน้องที่ตำบลดีไหม?”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง คุณย่าซูก็ส่ายหัว “อย่าไปเลยดีกว่า ด้วยนิสัยน้องแล้ว…”

ลูกสาวตัวเองเป็นเช่นไรเธอรู้จักดี ถ้าเราเป็นฝ่ายไปหาเขาเองตอนนี้ อาจจะเกิดเรื่องขึ้นมาก็ได้

หม่านซิ่วไม่ได้พูดอะไรมาก แค่แอบคิดว่าพอกลับเมืองไปจะไปหาน้องเล็กสักหน่อย

ทว่าในตอนที่กำลังกินข้าวอยู่ จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ซูเสี่ยวจิ่ววิ่งออกไปเปิดประตู แต่เห็นคนที่ไม่รู้จักยืนอยู่ตรงนั้น

“นี่ใช่บ้านของซูชวนไหม?”

ผู้มาใหม่มีน้ำเสียงสุภาพ ต่อให้เสี่ยวจิ่วอายุน้อยก็ไม่ได้โดนเขาเหยียดหยาม

“ใช่ครับ คุณมาหาคุณปู่หรือครับ?” ซูเสี่ยวจิ่วต้อนรับด้วยความสุภาพเช่นกัน

หลังจากที่ชายคนนั้นเข้าไปในห้องหลักแล้วเห็นฉากคึกคักในห้อง จู่ ๆ ปากมันก็หนักขึ้นมาเหมือนว่ามันยากเหลือเกินในสิ่งที่เขากำลังจะพูดต่อไป

“คุณคือ…” คุณปู่ซูวางชามและตะเกียบก่อนเอ่ยถาม

“คุณคือพ่อเฒ่าซูใช่ไหมครับ? ผมเป็นคนของตระกูลคังมาจากตำบลครับ”

ตระกูลคัง?

ทุกคนตกใจเมื่อได้ยินคำว่าตระกูลคัง

หลายปีแล้วที่สมาชิกบ้านตระกูลคังไม่เคยมาที่บ้านหลักตระกูลซูมาก่อน

จู่ ๆ วันนี้ก็มาหา มีเรื่องอะไรเกิดอะไรขึ้น?

“พ่อเฒ่าซู ผมเป็นหลานชายของคังเซ่า ชื่อคังเหรินอี้ครับ”

คังเซ่าหรือ? พวกผู้ใหญ่บ้านซูรู้ว่าเขาคือพ่อของคังเหรินเต๋อ

แล้วคนจากตระกูลคังมาที่นี่กันทำไม?

“เกิดอะไรขึ้นหรือ?” จู่ ๆ หัวใจคุณย่าซูพลันเต้นแรงขึ้นมา

“บ้านตระกูลคังเกิดไฟไหม้ แล้วทั้งครอบครัว…” คังเหรินอี้เอ่ยตะกุกตะกัก ทั้งครอบครัว ไม่มีใครรอดเลยสักคน

โดยเฉพาะซูหม่านเซียงที่วิ่งไปถึงประตูแล้ว แต่เพราะพิงประตูจึงถูกไฟคลอกเสียชีวิต

พอคิดถึงฉากนั้นก็รู้สึกหดหู่ใจ

“บาดเจ็บหรือ?” คุณย่าซูถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

แม้ว่าเธอจะเดาได้ว่าไม่ใช่เรื่องดี แต่ก็ยังโอบกอดความหวังอันริบหรี่เอาไว้

คังเหรินอี้ส่ายหัวอย่างเศร้าสร้อย

บรรยากาศบ้านซูเงียบสงัด ความอบอุ่นก่อนหน้านี้มลายหายไปทันที

หนึ่งชั่วโมงต่อมา คุณปู่คุณย่าซูพร้อมทั้งลูกชายลูกสาวเดินทางมาถึงตำบล

หลานชายคนโตทั้งสามติดตามมาด้วยเช่นกัน ส่วนเด็กคนอื่น ๆ ที่อายุน้อยส่งให้เถาฮวาดูแล

เสี่ยวเถียนยืนกรานที่จะตามไปด้วย เพราะเธอกังวลจริง ๆ ว่าเรื่องร้ายแรงคราวนี้จะกระทบกระเทือนจิตใจจนคุณปูคูย่าจนทนไม่ได้

ในที่สุด เหลียงซิ่วก็เลือกพาลูกสาวไป แต่ไม่ให้เด็กคนอื่น ๆ ตามไป

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอรู้สึกว่าพ่อแม่สามีจะรู้สึกดีขึ้นได้เมื่อมีเสี่ยวเถียนอยู่ใกล้ ๆ

ณ ตำบล

บ้านที่แต่เดิมเคยเป็นบ้านตระกูลคังถูกเผาจนเหลือเพียงซากปรักหักพัง และแม้แต่บ้านข้าง ๆ ยังเห็นร่องรอยของการถูกเผาไหม้

จะเห็นได้ว่าคนข้างบ้านได้รับผลกระทบแค่เล็กน้อยเพราะดับไฟได้ทันเวลา

ศพเจ็ดแปดศพนอนเรียงกันเป็นแถวบนพื้นที่ถูกถางออกไปชั่วคราว

เนื่องจากทุกคนถูกไฟคลอก จึงมองเห็นใบหน้าได้ไม่ชัดเจน

แค่ปรายตามองเฉย ๆ ยังไม่ทันจะร้องไห้ คุณย่าซูก็เป็นลมหมดสติไปเสียก่อน

หม่านซิ่วกับเหลียงซิ่วมีสายตาเฉียบคมและว่องไว พวกเธอปรี่เข้ามาประคองมารดาทั้งซ้ายขวาได้ทัน

เหตุการณ์อันโหดร้ายนี้ไม่มีใครจินตนาการถึงมาก่อน

ทุกคนจากไปหมด ไม่เหลือรอดสักคน…

“บ้านสะใภ้ พวกคุณมาแล้วหรือ?” ชายชราวัยห้าสิบกว่าเข้ามาทักทายคุณปู่ซู

ถึงแม้จะไม่ได้เจอกันมานานหลายปี แต่คุณปู่ซูก็รู้ว่านี่คือ คังจ้าว น้องชายของคังเซ่า

คุณปู่ซูกลั้นความโศกเศร้าแล้วเอ่ยทักทายอีกฝ่าย ก่อนจะมองไปที่ศพเหล่านั้น

ริมฝีปากของเขาสั่นเล็กน้อยราวกับว่าอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่พูดอะไรสักคำ

เสี่ยวเถียนก้าวไปข้างหน้าแล้วกุมมือคุณปูไว้อย่างอ่อนโยน

เธอเห็นแล้วว่าปากคุณปู่เอาแต่พึมพำชื่อของอาเล็ก ท่าทางนั้นของผู้เป็นปู่ทำให้หัวใจของเด็กหญิงสั่นสะท้าน และคิดว่ามันง่ายเกินไปหรือเปล่า?

แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างสองตระกูลจะถูกตัดขาดสะบั้นไม่เหลือชิ้นดี แต่ความสัมพันธ์ทางสายเลือดจะตัดขาดกันได้อย่างไร

มือคุณปู่ซูเย็นเฉียบจนไร้ซึ่งความอบอุ่น

แต่เมื่อหลานสาวตัวน้อยยื่นมือออกมา เขาก็เผลอออกแรงขึ้นไปอีก แรงบีบที่มือทำให้เสี่ยวเถียนรู้สึกเจ็บ หากแต่ก็พยายามอดทนเอาไว้

“ในเมื่อพวกคุณมาแล้ว งั้นพวกเรามาปรึกษาเรื่องงานศพกัน”

คุณปู่ซูไม่อยากจะเข้าใจ แค่มองคังจ้าวอย่างลังเลราวกับไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร

“ตาเฒ่าซู ในเมื่อมีคนตายก็ต้องฝังศพให้พวกเขาจากไปอย่างสงบ คุณดูสิ คนทั้งครอบครัว… เราจะปล่อยให้พวกเขานอนที่นี่หรือ?”

สิ่งที่คังจ้าวว่า ทำให้คนรอบข้างรู้สึกไม่สบายใจ

ตระกูลคังถือว่าเป็นครอบครัวใหญ่เช่นกัน คังจ้าวมีลูกชายสามคนและลูกสาวสามคน และสองสามีภรรยาคังก็ใช้ชีวิตอยู่กับคังเหรินเต๋อลูกชายคนเล็ก

คราวนี้ทั้งครอบครัวตั้งแต่คนแก่ไปจนเด็กไม่มีใครเหลือรอดเลยสักคน

แต่เหล่าต้าและเหล่าเอ้อร์ตระกูลคังไม่ได้อาศัยอยู่กับเขา จึงยังสบายดีอยู่

ตระกูลคังยังมีคนที่รอดชีวิตอยู่ แต่ไม่ว่าใครจะพูดอะไร เรื่องงานศพก็ไม่สามารถให้ตระกูลซูจัดการได้

แถมคังเหล่าต้ากับคังเหล่าเอ้อร์ก็ไม่ปรากฏตัว แต่ขอให้ลุงจ้าวออกหน้าและจัดการเรื่องงานศพให้ตระกูลซูแทน

คนรอบข้างล้วนคิดว่าคนตระกูลคังไร้ยางอายเกินไป

“อารองคัง ดูสิ่งที่คุณพูดสิ ตระกูลคังจะไม่เหลือใครเลยเชียวหรือ?” ซูเหล่าต้าอารมณ์เสีย และเอ่ยขึ้นอย่างไม่เกรงกลัว

“ไอ้เด็กนี่ ทำไมพูดจาแบบนี้ล่ะ? เรื่องของน้องสาวแกจะไม่ใช่เรื่องของแกได้ยังไง?” คังจ้าวพูดกับซูเหล่าต้าด้วยความไม่พอใจ

เหล่าต้ามองออกแล้วว่าตระกูลคังหมายถึงอะไร เขาจึงร้องเหอะออกมา

“อารองคัง อย่าโทษที่ผมพูดไม่ดีเลยนะ น้องสาวผมแต่งงานเข้าบ้านคุณมาตั้งหลายปี จนมีลูกมีหลาน แต่ตอนนี้เธอจากไปแล้ว มันไม่น่าจะถึงคราวที่บ้านเราจัดงานศพหรือเปล่า?”

เหล่าต้าไม่กลัวที่จะทำให้คังจ้าวเคืองใจอยู่แล้ว จึงแสดงความไม่พอใจออกมาตรง ๆ

“ที่พูดมันก็ถูก แต่ว่าคนทั้งครอบครัวจากไปหมดแล้ว…”

อารองคังแสดงท่าทีลำบากใจ และท่าทางแบบนั้นทำให้ซูเหล่าต้าไม่พอใจมาก

หากไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายเป็นผู้อาวุโส สาบานเลยว่าเขาต้องระเบิดโทสะออกมาแน่ ๆ

“งั้นให้คังเหล่าต้ากับคังเหล่าเอ้อร์ออกมาคุยสิ พ่อก็พ่อพวกเขา แม่ก็แม่พวกเขา พี่น้องก็พี่น้องเขาด้วยซ้ำ แล้วทำไมต้องรอพวกเราล่ะ?” ซูเหล่าเอ้อร์โมโหจนต้องพูดออกมา

งั้นไม่น่าแปลกใจที่รีบร้อนวิ่งมาที่หงซิน เพื่อรอให้พวกเราจัดงานศพ?

ไม่รู้เลยว่าตระกูลคังมันเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!

“งั้นก็โชคไม่ดีหน่อยนะที่พวกเขาป่วยกันหมดเลย!”

เหล่าซานยิ้มเย็นเยือก

“สะใภ้ น้องใหญ่ พวกเรามาดูกัน พาพ่อแม่กลับเลย”

คังจ้าวไม่คิดว่าคนบ้านซูจะกลับไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ พวกเขาทำเพียงแค่ดูแล้วก็พากันกลับไป

แล้วเรื่องราวมันกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไรกัน?