บทที่ 794 ฉันคิดเหมือนกันค่ะ

บทที่ 794 ฉันคิดเหมือนกันค่ะ

มีหรือที่เซี่ยหนานจะฟังไม่ออกว่านั่นคือเสียงของเซียวหย่วนหยางไอ้พวกผู้ดีจอมปลอม ภาพลักษณ์สง่าผ่าเผย แต่การกระทำต่ำตม

มีขบวนการทำเรื่องน่ารังเกียจในมหาวิทยาลัยที่เขาปกปิดไว้อีกมากมาย หรือที่ซูเสี่ยวเถียนไม่ได้รับเลือกจะเป็นฝีมือของคนคนนี้?

หญิงวัยกลางคนลอบคิด จากนั้นก็ได้ยินเสียงฮั่วซื่อเหนียน

“ท่านอธิการครับ เรื่องนี้พวกเราเคยหารือกันแล้วนะครับ ซูเสี่ยวเถียนจะต้องได้รับการคัดเลือกไม่ว่าจะอะไรก็ตาม นักศึกษาคนนี้เป็นเด็กมีพรสวรรค์ที่สุด แล้วถ้าเธอไม่สามารถเข้าร่วมกิจกรรมยิ่งใหญ่นี้ได้ มหาวิทยาลัยอื่น ๆ จะคิดยังไงครับ”

“ในฐานะที่ผมเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของคณะภาษาจีน และเป็นอาจารย์ของมหาวิทยาลัยจิ่งเฉิง ผมไม่ต้องการให้เรื่องอยุติธรรมเช่นนี้เกิดขึ้นครับ!”

“ถ้าประกาศเกิดความผิดพลาด ตอนนี้เรายังแก้ไขทัน แล้วทำไมรองอธิการเซียวถึงยืนกรานจะให้มันผิดต่อไปล่ะครับ? หรือว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นโดยตั้งใจ?”

นักศึกษาจำเสียงฮั่วซือเหนียนได้

ถึงตัวเซี่ยหนานจะไม่ได้สนิทกับฮั่วซือเหนียนที่เป็นอาจารย์ย้ายมาใหม่ แต่พอฟังออกว่าคนที่พูดอยู่คือใคร

เธอพยักหน้าสนับสนุน

ในฐานะที่เป็นอาจารย์เหมือนกัน การต่อสู้เพื่อผลประโยชน์ของนักศึกษาในความดูแลไม่ใช่เรื่องแปลก

“อาจารย์ฮั่ว ทางมหาวิทยาลัยจะเปลี่ยนโดยพลการได้ยังไง? มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตเสียหน่อย ผิดพลาดแล้วมันยังไงล่ะ?”

เซียวหย่วนหยางยังคงยืนกรานอยู่ แน่นอนว่าเขาตั้งใจทำให้เป็นแบบนี้อยู่แล้ว และการประกาศรายชื่อก็ถูกแจ้งออกไปแล้ว ขอแค่เขาค้านหัวชนฝาว่ามันผิดยังไงก็ผิด ถึงคนอื่นจะอยากแก้ก็ทำอะไรไม่ได้

จากนั้นก็ยกยิ้มภาคภูมิใจให้ฮั่วซือเหนียน แกยังเด็กเกินไป คิดจะสู้กับฉันยังอ่อนเกินไปนะ!

เสี่ยวเถียนได้ยินบทสนทนาชัดเจน คราวนี้รู้แล้วว่าความพ่ายแพ่ครั้งนี้ไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่มีคนจงใจทำแบบนี้ขึ้นมา

ซูเสี่ยวเถียนขมวดคิ้วมุ่น

เธอมีให้แปดคำเท่านั้น ปีนี้ปีชงกับมหาลัยวิทยาลัยหรือ เปิดเทอมทีไรเป็นต้องมีเรื่องมาให้วุ่นวายเสียทุกที ก่อนหน้านี้ก็โดนเพื่อนหมายหัว มาตอนนี้ยังโดนโรงเรียนหมายหัวอีกหรือ

ถ้าพวกเขามีเหตุผลอื่นที่ไม่ได้เลือกเสี่ยวเถียนเธอตั้งใจจะยอมนะ

แต่นี่จงใจทำกันนี่ จะทนต่อไปได้ยังไง?

“อาจารย์เซี่ยหนานคะ เราเข้าไปกันเถอะค่ะ!”

มันไม่ใช่ประโยคคำถาม

เดิมทีเซี่ยหนานคิดว่าซูเสี่ยวเถียนจะเป็นเด็กที่ไม่ต่อสู้เพื่อผลประโยชน์ของตัวเองเสียอีก แล้วคนแบบนี้ต้องมาทำหน้าที่เป็นหัวหน้าด้วย คงไม่มีทางสู้เพื่อเพื่อน ๆ ด้วยเช่นกัน

แต่จู่ ๆ ก็กลายเป็นผู้กล้าหาญเสียอย่างนั้น

“เข้าใจแล้วหรือ?” เซี่ยหนาน

“ทีแรกหนูคิดว่าทางมหาวิทยาลัยเห็นหนูอายุน้อยเกินไม่ก็เหตุผลอื่น แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่แบบนั้นแล้ว!”

เซี่ยหนานเอื้อมมือไปเคาะประตู และมันเป็นจังหวะเดียวกับที่คนด้านในเปิดออกมาพอดี

บทสนทนาของพวกเราทำให้คนในนั้นตกใจ จนอธิการต้องมาเปิดประตูเอง ทีแรกก็คิดว่ามีคนแอบฟัง แต่ไม่นึกเลยว่าจะเปิดออกมาเจอเด็กตาดำ ๆ หลายสิบคน

หน้าห้องก็อาจารย์เซี่ยหนาน ในห้องยังมีอีกสองคนที่มีปากเสียงกัน เล่นเอาอธิการอย่างเขาปวดเศียรเวียนเกล้า

แล้วอาจารย์เซี่ยหนานมาทำอะไรที่นี่?

แถมยังพานักศึกษามาอีก

“อาจารย์เซี่ยหนาน คุณมีเรื่องอยากมาหาผหรือ? ไปคุยกันที่ห้องประชุมก่อนเถอะ!” อธิการเอ่ยทันที

“ไม่ต้องไปหรอกค่ะท่านอธิการ พวกเราจะคุยกันตรงนี้เถอะค่ะ!”

“ตอนนี้รองอธิการเซียวกับอาจารย์ฮั่วมีเรื่องต้องคุยกันน่ะ เราไปหาที่อื่นดีกว่านะ!”

เขาไม่อยากเอาเรื่องปวดหัวมาปนกัน

ก่อนหน้านี้เคยคุยเรื่องนี้กับเซียวหย่วนหยางโดยเฉพาะเลย แถมฝ่ายนั้นยังสัญญาเอาไว้เสียดิบดี เพียงพริบตาเดียวทุกอย่างกลับตาลปัตรไปหมด

ถ้ายังบอกไม่ได้ตั้งใจ เขาไม่เชื่อหรอกนะ

“ท่านอธิการ จุดประสงค์ที่มาหาคุณวันนี้ก็เป็นเรื่องเดียวกับทั้งสองท่านนั้นค่ะ!”

อธิการบดีตกตะลึง!

แต่เรื่องนี้มันไม่ได้เกี่ยวกับเธอนี่?

แล้วทำไมถึงก้าวเข้ามายุ่งล่ะ?

“อาจารย์เซี่ยหนานอย่ายื่นมือเข้ามาดีกว่านะ!” อธิการเอ่ยเสียงต่ำอย่างช่วยไม่ได้

“นักศึกษาของฉันไม่ได้รับความยุติธรรม ในฐานะอาจารย์ การที่ฉันรักษาสิทธิ์และผลประโยชน์ของพวกเขามันไม่แปลกหรือเปล่าคะ?” สีหน้าเธอยังเรียบเฉยเหมือนเดิมแต่น้ำเสียงกดดันมาก

อธิการได้ยินก็พูดไม่ออก!

เซี่ยหนานเป็นอาจารย์สอนเซคใหญ่ ทั้งยังพาเด็กหลายสิบคนมาด้วย เธอคิดจะจัดการให้เด็กทุกคนเลยหรือ

จัดการไหวงั้นหรือ

แล้วซูเสี่ยวเถียนโน้มน้าวให้เจ้าตัวมาที่นี่ได้ยังไง ไหนจะยังยกโขยงเพื่อนมาอีกมากมาย หรือพวกเขาจะโดนชักชวนกันมา?

ฮั่วซือเหนียนเห็นเซี่ยหนาน และยังมีนักศึกษาในความดูแลตนอยู่ด้วย

“ซูเสี่ยวเถียน พวกคุณมาได้ยังไงกัน? กลับไปเรียนเถอะ เดี๋ยวอาจารย์จัดการเรื่องทางนี้เอง!”

เขากลัวว่าถ้าเด็ก ๆ มารวมตัวกัน ทางมหาวิทยาลัยจะคิดว่าคณะภาษาจีนรวมกลุ่มกันสร้างปัญหา เลยรีบบอกให้กลับไป

“อาจารย์ฮั่วไม่สามารถจัดการได้ด้วยตัวเองหรอกนะคะ พวกเราคิดว่าการจัดการของทางมหาวิทยาลัยมีปัญหา เลยอยากมาคุยด้วยค่ะ คิดว่าพวกเขาไม่มีทางไม่สนใจพวกเราแน่ ๆ!”

เสี่ยวเถียนยิ้มบาง ๆ โดยสายตาจับจ้องไปที่อธิการบดี

“เสี่ยวเถียน แต่คุณจะพาเพื่อนมาด้วยไม่ได้นะ?” ฮั่วซือเหนียนเป็นกังวล

กฎไม่ได้ลงโทษทุกคนอยู่แล้ว ไม่มีทางที่มหาวิทยาลัยจะจัดการเด็กจำนวนขนาดนี้ได้หรอก แต่พวกเขาจะเลือกคนเป็นหัวออกมา

“อาจารย์ฮั่วครับ หัวหน้าไม่ได้พาเรามาครับ เธอเป็นคนห้ามพวกเราต่างหาก”

ฉางจงหยวนนึกเรื่องนี้ไว้เหมือนกัน เลยเสนอตัวตอบแทนทุกคน ถึงขนาดรองหัวหน้าพูด ฮั่วซือเหนียนไม่รู้จะตอบอะไรต่อดีแล้ว

วันนี้นักศึกษาพวกนี้รับมือยากจริง ๆ ทำไมแต่ละคนถึงรักความเป็นธรรมกันขนาดนี้?

“ใช่ค่ะอาจารย์ เราคิดว่าควรมาสอบถามให้ชัดเจน เพราะซูเสี่ยวเถียนหัวหน้าของเรามีผลงานที่ดีที่สุด!”

จ้าวหงเหมยลุกขึ้นยืนแสดงจุดยืน

พอมีคนนำ คนอื่น ๆ ต่างแย่งกันแสดงความหวังและจุดประสงค์อย่างรวดเร็ว

ชั่วขณะหนึ่งบริเวณด้านหน้าสำนักงานอธิการบดีดูเหมือนตลาดผัก

อธิการไม่สามารถให้เหตุผลเด็กพวกนี้ได้ เลยมองเซี่ยหนานด้วยสายตาตำหนิ

อาจารย์เซี่ย ปกติคุณไม่สนใจเรื่องแบบนี้ไม่ใช่หรือ ทำไมถึงต้องเอาตัวเข้ามายุ่งเรื่องนี้ด้วย แถมยังพาพวกเขามาอีก?

“ท่านอธิการ จ้องฉันไปก็ไม่มีประโยชน์ค่ะ ฉันเองก็มีความคิดเหมือนกับพวกนักศึกษานั่นละ!” เธอเอ่ยด้วยท่าทีสบายๆ

เพียงประโยคเดียวทำเอาคนฟังหายใจแทบไม่ออก!