บทที่ 143 เป็นความผิดของพวกเขาทั้งหมด

เซี่ยงหงถลาลงพื้นดังตุบแล้วกอดขาเฉินจื่ออันแน่นในเวลาเดียวกัน

“หัวหน้าเฉิน ฉันผิดไปแล้วค่ะ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรมาสร้างปัญหาให้พี่ซูเลย ฉันสำนึกผิดแล้วจริง ๆ ค่ะ”

เธอร้องห่มร้องไห้อย่างน่าสมเพช แม้แต่ภาพลักษณ์ของเด็กผู้หญิงไม่ได้สนใจอีกต่อไป น้ำมูกน้ำตาไหลเปรอะเปื้อนเต็มหน้า

แม้แต่คนที่เฝ้าดูก็อดถอดถอนใจด้วยความสงสัยไม่ได้ว่าเฉินจื่ออันทำเกินไปหรือเปล่า

อย่างไรเสียหล่อนก็เป็นเด็กผู้หญิงนี่นา ถึงจะมีทำผิดไปบ้าง แต่ในฐานะผู้ใหญ่จำเป็นต้องโต้เถียงกับคนเด็กกว่าอย่างหล่อนด้วยหรือ

บางคนก็ว่าเฉินจื่ออันทำเกินไป

ชายหนุ่มผู้ตกเป็นประเด็นกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ทำให้ผู้คนที่ส่งเสียงจอแจปิดปากฉับ

เขากระชากขาตัวเองออกมาอย่างแรง ส่งผลให้เซี่ยงหงถลาล้มลงกับพื้นโดยไม่รู้ตัว

เฉินจื่ออันหลุบตามองไปยังเซี่ยงหงตรงหน้า สายตาเย็นเยือกดุจธารน้ำแข็ง ถึงสภาพอากาศจะสดใส แต่เซี่ยงหงก็ยังหนาวสั่น

“เซี่ยงหง เธอคิดจะทำลายฉันใช่ไหม?”

เธอคุกเข่าต่อหน้าเขาเพื่อให้คนอื่นเห็นใจ ควรจะพูดว่าอย่างไรดีล่ะ?

ลูกสาวของตระกูลเซี่ยงคนนี้มาเพื่อขอความเมตตา หรือมาเพื่อทำอะไรลับหลังกันแน่?

ตอนนี้เซี่ยงหงไม่ได้คุกเข่าแล้ว เธอหมอบคลานอยู่กับพื้น ไม่รู้จะโต้ตอบอย่างไร สิ่งที่อีกฝ่ายพูดหมายความว่าอย่างไร?

“หัวหน้าเฉิน ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้นค่ะ!” เธอพึมพำ “ฉันแค่อยากให้คุณปล่อยฉันไป ฉันไม่อยากถูกส่งตัวไปชนบท!”

“แล้วเธอเป็นจะเป็นเยาวชนพวกนั้นที่ถูกส่งตัวไปชนบททำไม งั้นก็ไปถามพ่อเธอสิ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน!”

“พ่อให้ฉันเป็นเยาวชนเพราะคุณ เขาบอกว่าคุณโกรธมาก!” เสียงของเซี่ยงหงแผ่วเบา

“ฉันโกรธเพราะครอบครัวเธอทำมากเกินไปแล้ว เซี่ยงหง ต้องให้ฉันบอกเธอไหมว่าครอบครัวเธอทำอะไรไว้บ้าง?” เฉินจื่ออันยิ้มเย็น

เซี่ยงหงใส่ร้ายเขาไม่สำเร็จ ส่วนสือสวิ่นฟางก็ให้คนมาตรวจสอบเขา กะทำลายเขาอย่างถอนรากถอนโคนเลยสินะ

ครั้งนี้ที่ให้เซี่ยงหงถูกส่งตัวไปชนบทก็เพื่อเชือดไก่ให้ลิงดู และรักษาหน้าตาตระกูลเซี่ยงเอาไว้ ไม่คิดเลยว่าเซี่ยงหงไร้สมองคนนี้จะมาสร้างความวุ่นวายถึงบ้าน

เด็กหญิงมองชายหนุ่มด้วยความตกใจ เธอคิดมาตลอดเลยว่าเฉินจื่ออันไม่มีทางรู้ในสิ่งที่แม่เธอทำ

แล้วเขาหมายถึงอะไรกัน?

รู้แล้วหรือ?

ถึงจะแข็งแกร่งแต่ก็ตัวคนเดียว แล้วจะรู้ได้อย่างไร?

ไม่ เป็นไปไม่ได้

เขาไม่มีทางรู้หรอก ต้องโกหกกันแน่ ๆ

เฉินจื่ออันมองเซี่ยงหงที่กำลังตื่นตระหนก ยังมีอะไรไม่เข้าใจอีกล่ะ?

ก็เป็นคนแวดวงในเหมือนกัน ไม่แน่ว่าอาจเพราะการยุยุงของเธอ สือสวิ่นฟางถึงได้หาคนมาตรวจสอบเขา

เพราะนี่คือเสือจริง ๆ ไม่ใช่แมวป่วย*[1]!

“กลับไปบอกลุงกับพ่อเธอด้วยว่านี่จะเป็นครั้งแรก แล้วก็เป็นครั้งสุดท้าย! ถ้าหลังจากนี้มันเกิดขึ้นอีก จะไม่ใช่แค่ส่งตัวไปชนบทแล้ว!”

ว่าจบก็จูงมือเสี่ยวเถียนเข้าบ้านไม่สนใจเซี่ยงหงอีกต่อไป

เขาไม่อยากต่อปากต่อคำกับเด็กด้วยเรื่องนี้

ก่อนซูเสี่ยวเถียนจะเดินเข้าไปก็มองเซี่ยงหงที่เดินกะเผลกอย่างครุ่นคิด!

ส่วนเซี่ยงหงตกตะลึงไปแล้ว

ที่มาเอะอะโวยวายในวันนี้ เดิมทีก็เพื่อบีบบังคับให้เฉินจื่ออันยอมแพ้ที่จะส่งตัวเธอไปชนบท โดยคิดว่าหากอยู่ภายใต้สายตาของทุกคน เขาจะยอมทำเพื่อชื่อเสียงตัวเอง

ไม่คิดเลยว่าเรื่องราวยากจะรับมือกว่าที่คาดการณ์ไว้เสียอีก

เฉินจื่ออันต้องโกรธมากแน่ตอนที่รู้ว่าแม่เธอทำอะไรลงไป คราวนี้เธอคงถึงวาระแล้วจริง ๆ!

เป็นพวกเยาวชนที่ถูกส่งตัวไปชนบท ไม่รู้ว่าเมื่อไรถึงจะได้กลับ ชั่วชีวิตนี้พังแล้วจริง ๆ

เธอไม่อยากเป็นแบบนี้ เธออยากอยู่ในอำเภอและมีชีวิตที่ดี ไม่อยากไปลำบากยากเค้นที่ชนบท!

ตอนนั้นเองที่เห็นเงาร่างอันคุ้นเคย

จะเป็นใครไปได้อีกถ้าไม่ใช่ซูเสี่ยวฉิน?

ครู่เดียว เซี่ยงหงก็จำสิ่งที่ซูเสี่ยวฉินพูดก่อนหน้านี้ได้

ซูเสี่ยวฉินเป็นคนยุให้เธอมาบ้านเฉินจื่ออัน ถ้าไม่ใช่เพราะซูเสี่ยวฉิน เธอคงไม่บุ่มบ่ามมาถึงหน้าบ้านและตกลงมาถึงจุดนี้ในวันนี้หรอก

ซูเสี่ยวฉินทำร้ายเธอ!

เธอคิดว่าตัวเองดีต่อเด็กผู้หญิงคนนั้นมาก และปกป้องเธอมาตลอดราวกับน้องสาวแท้ ๆ ของตัวเอง

ไม่อย่างนั้น เด็กสาวแบบนี้จะอยู่รอดในอำเภอมาจนถึงทุกวันนี้ได้อย่างไร?

ก็คงถูกรังแกจนตายไปนานแล้ว!

แล้วดูเธอว่าตอบแทนกันอย่างไร?

พอคิดถึงตรงนี้ เซี่ยงหงก็หมุนตัวพุ่งหาไปซูเสี่ยวฉิน

แน่นอนว่าซูเสี่ยวฉินเองก็เห็นพี่สาวคนนี้นั่งอยู่หน้าบ้านเฉินจื่ออัน และไม่เคยเห็นอีกฝ่ายอยู่ในสภาพน่าสิ้นหวังเช่นนี้มาก่อน

เธอสงสัยว่าควรจะก้าวไปข้างหน้าและพูดอะไรสักคำหรือไม่ แต่ดันเห็นคนคนนั้นพุ่งเข้ามาหาแทน

“เซี่ยงหง…” ซูเสี่ยวฉินฝืนยิ้มออกมาและกำลังจะเอ่ยทักทาย ทว่าก็ถูกตบจนล้มไปกับพื้น

“นังสารเลว! แกทำร้ายฉัน แกดีใจที่ตอนนี้ฉันโดนส่งตัวไปชนบทสินะ สาแก่ใจหรือยัง?”

ดวงตาของเซี่ยงหงแตกเป็นฝอย แววตานั้นไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“พี่เซี่ยงหง ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น!” ซูเสี่ยวฉินพูดอย่างน้อยใจ

ซูเสี่ยวฉินอายุยังน้อย ท่าทางเลยอ่อนแอ ตอนนี้มีน้ำตาไหลสองข้าง ทำให้เธอดูน่าสงสารยิ่งขึ้น

ภายใต้ความแตกต่างของรูปร่างเล็กของซูเสี่ยวฉิน ทำให้เซี่ยงหงดูน่าเกลียดยิ่งกว่า

เดิมทีผู้คนรอบตัวเห็นอกเห็นใจ และเริ่มส่งเสียงซุบซิบนินทาขึ้นมา

สำหรับเซี่ยงหงที่อยู่ในความเศร้าโศก จึงไม่สนใจเสียงของผู้คนรอบข้างเลย

แน่นอนว่าคงเป็นเพราะเจ้าตัวคิดว่าชีวิตตัวเองพังทลายไปหมดแล้ว เลยไม่จำเป็นต้องสนใจภาพลักษณ์อีก

ก่อนหน้านี้เคยเห็นท่าทางเด็กคนนี้น่าสงสารมาก แต่ตอนนี้กลับรู้สึกน่าขยะแขยงเหลือเกิน

ไม่ต้องคิดให้มากความ เซี่ยงหงก็ลงไม้ลงมือใส่เสี่ยวฉิน

“นังสารเลว ตั้งแต่ที่แกมาอำเภอฉันก็คอยปกป้องดูแลแก ให้ข้าว ให้เสื้อผ้า แต่ไม่คิดเลยว่าจะเลี้ยงหมาป่าตาขาวให้มาทำร้ายฉัน!”

“ซูเสี่ยวฉิน เสื้อผ้าที่แกใส่มันคู่ควรไหม? ข้าวที่กินทุกวันมันสมควรกินไหม? นังสารเลว สารเลว!”

เซี่ยงหงทั้งด่าทั้งตบตีระบายความคับข้องใจทั้งหมดในใจที่มีใส่ซูเสี่ยวฉิน

ซูเสี่ยวเถียนที่อยู่ในสวน บังเอิญได้ยินประโยคนี้พอดีก็อดเยาะเย้ยไม่ได้

ซูเสี่ยวฉินเป็นเพียงหมาป่าตาขาวที่เลี้ยงไม่เชื่องไม่ใช่หรือ? หลายปีมานี้ให้ข้าวให้น้ำ แต่กลับคิดว่าผิดที่ทำไมถึงไม่เอาของที่ดีที่สุดให้เธอแทน

อย่างที่คาดไว้ ซูเสี่ยวฉินคิดแบบเดียวที่เสี่ยวเถียนนึกเมื่อครู่เลย ทำไมเซี่ยงหงถึงไม่พาเธอกลับบ้านไปด้วย มันผิดที่ตระกูลเซี่ยงไม่รับเธอเป็นลูกสาว

เซี่ยงหงตบตีอย่างหนักหน่วง และคนถูกลงไม้ลงมือก็เริ่มต่อต้านแล้ว

แต่เพราะขนาดร่างกายที่แตกต่างกัน ทำให้เกิดช่องวางความแข็งแกร่ง

คนตัวเล็กกว่าไม่สามารถหลีกเลี่ยงการทุบตีอย่างรุนแรงได้

แต่ซูเสี่ยวฉินเป็นคนปากไว

“เธอเอาแต่พูดว่าปฏิบัติกับฉันอย่างดี แล้วมันดีจริง ๆ หรือ? เธอก็แค่จะใช้ประโยชน์จากฉัน”

“ถ้าดีจริง ๆ ทำไมถึงให้เสื้อผ้าเก่า ๆ กับฉันล่ะ ทำไมฉันไม่สมควรจะได้ใส่เสื้อผ้าใหม่ ๆ เล่า?”

“ถ้าดีจริง ๆ แล้วทำไมถึงให้ฉันอยู่แต่ในที่สกปรก บ้านเธอก็มีห้องหับตั้งหลายห้อง ทำไมให้ฉันแค่ห้องเดียวล่ะ?”

“แล้วถ้าดีจริง ๆ ทำไมพ่อแม่เธอไม่รับฉันเป็นลูกสาว?”

ถึงจะต้านไว้ไม่ได้แต่ก็พูดได้ เลยเปลื้องความในใจออกมาจนหมด

ถูกต้อง ก่อนหน้านี้เคยเกลียดพวกบ้านซูอย่างไร ตอนนี้ก็เกลียดเซี่ยงหงอย่างนั้น

เซี่ยงหงทำแบบนั้นก็เพื่อให้ตัวเอง ซูเสี่ยวฉินเองก็รู้สึกว่าเธออับอายขายหน้าสินะ

ให้ทานแท้ ๆ แต่ไม่ได้ทำจากใจจริง!

คนเป็นพี่ไม่คิดเลยว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากปากเสี่ยวฉิน ทัศนะทั้งสาม*[2] พลันแตกสลาย

นี่มันความคิดประหลาดอะไรกัน?

ทำไมถึงคิดว่าเด็กบ้านนอกที่หนีออกมาสมควรได้รับสิ่งที่ดีที่สุด?

มีค่าพอให้เป็นลูกสาวตระกูลเซี่ยงหรือ?

แล้วทำไมถึงคิดว่าครอบครัวเซี่ยงปฏิบัติต่อเธอไม่ดีด้วย?

ถึงเสื้อผ้าที่เคยมอบให้จะเคยใส่แล้ว แต่ก็สะอาดสะอ้าน ไม่มีรอยปะสักตัวเดียว

เสื้อผ้าแบบนี้ ยากมากที่คนส่วนใหญ่จะได้ใส่

ทุกเดือนก็ให้เงินและอาหารไม่น้อย แล้วยังใช้ความสัมพันธ์ของตระกูลเซี่ยงช่วยเธอแก้ปัญหาด้านอาหารด้วย

ไม่อย่างนั้นเด็กสาวกำพร้าจะใช้ชีวิตดี ๆ ในอำเภอได้อย่างไรกัน?

แต่ตอนนี้มันกลายเป็นเรื่องที่ผิดไปหมด

เธอเกลียดอีกฝ่ายจริง ๆ!

เซี่ยงหงไม่ได้ลงมือกับคนตรงหน้าอีกต่อไป จากนั้นก็หัวเราะออกมาดัง ๆ หัวเราะจนร่างกายสั่นสะท้าน หัวเราะจนน้ำตาไหลออกมา!

เธอมันคนตาบอด ตาบอดไปแล้ว!

คนที่ดูรอบ ๆ ก็ตกตะลึง นี่มันความคิดอะไรกัน? คนที่ได้รับความช่วยเหลือดันไม่พอใจคนช่วยเหลือเนี่ยนะ?

โทษที่ไม่ยอมให้ของที่ดีที่สุดแก่เธอ?

“สาวน้อย เธอคิดผิดแล้วล่ะ พวกเขาช่วยเธอเพราะความรู้สึก ไม่ได้ช่วยเพราะหน้าที่”

“นั่นก็คือถ้ามีคนช่วยเธอ ก็ควรจะขอบคุณสิ จะมาโทษคนเขาได้อย่างไรว่าทำไมถึงไม่มอบสิ่งที่ดีที่สุดให้?”

“เธอคิดว่า ไม่ว่าใครก็เป็นแม่แท้ ๆ เธอหรือไง? ที่ควรช่วยเธอทุกอย่างน่ะ?”

ซูเสี่ยวฉินได้ยินแล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่าจะเห็นด้วยเสียหน่อย!

“พวกเธอจะไปเข้าใจอะไร? สำหรับเธอ เรื่องพวกนี้ที่ทำให้ฉัน มันไม่ได้เปลืองแรงอะไรนี่!” ซูเสี่ยวฉินโต้กลับทันที

แม้แต่คนที่รายล้อม ทัศนะคติทั้งสามยังแตกสลาย!

“ซูเสี่ยวฉิน ฉันมันตาบอด คิดว่าหมาป่าตาขาวอย่างแกจะดีได้ ถ้าแกคิดว่าฉันควรขอโทษ งั้นก็ขอโทษแล้วกัน จากนี้ไปจะไม่มีเงินคอยช่วยเหลือแกอีก ฉันอยากจะเห็นนักว่าคนอย่างแกจะใช้ชีวิตอย่างไร!”

ว่าจบก็เดินโซซัดโซเซออกไป ทิ้งเสี่ยวฉินไว้ตามลำพัง

ซูเสี่ยวฉินตื่นตระหนก ถ้าไม่มีเงินสนับสนุนของเซี่ยงหงจริง ๆ เธอจะทำอย่างไร?

แต่ตอนนี้เธอไม่เต็มใจจะขอโทษอีกฝ่าย

ช่างมัน เซี่ยงหงก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว เวลาโมโหจริง ๆ รอสักวันสองวันค่อยไปพูดดี ๆ ด้วยเดี๋ยวก็หายแล้ว

หลังจากที่โดนตบตีกลับไม่กล้าขุ่นเคืองพี่สาว แต่เอาความรู้สึกเหล่านั้นใส่ซูเสี่ยวเถียนและซูหม่านซิ่วแทน

เธอมองไปประตูบ้านของเฉินจื่ออันอย่างชั่วร้าย

ถ้าครอบครัวนี้มันคิดว่าเธอเป็นญาติจริง ๆ ก็ควรจะช่วยสิ ปล่อยให้โดนเซี่ยงหงดูถูกแบบนี้ได้อย่างไร?

มันเป็นความผิดของพวกเขาทั้งหมด!

*[1] อย่าประเมินค่าต่ำไป อย่าคิดว่าไม่เอาไหน

*[2]ทัศนคติต่อโลก ทัศนคติต่อชีวิต ทัศนคติต่อคุณค่า