บทที่ 675 ขุดหาสมบัติ

บทที่ 675 ขุดหาสมบัติ

ประเพณีในหมู่บ้านหนานหลิ่งคือ ผู้จัดงานเลี้ยงจะเสิร์ฟบะหมี่เส้นยาวในตอนเช้าและจัดงานเลี้ยงในตอนกลางวัน จากสถานการณ์อันย่ำแย่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ไม่มีใครใช้ชีวิตฟุ่มเฟือยขนาดนี้เลย

แต่ตอนเช้าเราไม่มีบะหมี่เส้นยาว เลยเปลี่ยนเป็นซุปก้อนแป้งแทน ส่วนมื้อกลางวันเรียบง่ายมาก จะเป็นอาหารจานเนื้อน้อยลงและจานผักมากขึ้น แม้กระทั่งปลาและข้อศอกหมูก็ยังมี

บ้านซูใช้เงินไปเยอะมากกับงานในครั้งนี้ และมันทำให้คนในหมู่บ้านต่างอิจฉาตาร้อน และคิดว่าถ้าวันหนึ่งพวกเขารวยขึ้นมาจะทำแบบนี้บ้าง

เพื่อได้ร่วมงานรื่นเริง คนในหมู่บ้านจึงมาช่วยคนบ้านซูทำงาน พวกเขากระตือรือร้นมาก มีคนที่มาช่วยสักสิบยี่สิบคนได้ จากนั้นงานทุกอย่างก็เป็นอันเสร็จสิ้น

พอถึงตอนเย็น ในที่สุดเราก็เตรียมอาหารเช้าและงานเลี้ยงของวันพรุ่งนี้เสร็จ

ปกติคนบ้านซูไม่อยากให้ใครมาช่วยฟรี ๆ อยู่แล้ว ตอนเย็นเลยเสิร์ฟเป็นข้าวผสมสี วุ้นเส้นเคี่ยวหมูผักกาด

คนที่มาช่วยบางส่วนก็กินแล้ว บางส่วนก็มาขอเติมบ้าง สรุปแล้วพวกเขาพอใจกันสุด ๆ

ตอนนี้คนบ้านซูยังไม่เข้านอนเลย เราจะจัดการงานให้เสร็จก่อนแล้วค่อยประชุมครอบครัว บทสนทนาวันนี้ไม่มีอะไรมาก เราจะแยกครอบครัวกันอย่างชัดเจน และเอาทรัพย์สินออกมาแจกจ่าย

คุณปู่ซูให้ลูกชายขุดสมบัติที่เคยซ่อนเอาไว้ใต้ดินออกมา

วันนั้นเราฝังมันไว้ลึกลงไปหกชุ่น

ช่วงหลายปีมานี้ตอนที่คุณปู่คุณย่าซูจะเปิดร้านในเมืองหลวงก็เคยขุดขึ้นมาแต่ฝังกลับคืนแล้ว แต่จะขุดตอนนี้ก็ไม่ง่ายเหมือนกัน

สามพี่น้องบ้านซูถือไฟฉายงมอยู่ครึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็เอาขึ้นมาได้ นอกจากเสี่ยวเถียน ก็มีผู้อาวุโสในบ้านที่รู้ว่าบ้านเรามีเงินเยอะ

เด็กคนอื่นไม่รู้เลย ตอนเห็นกล่องนั่นก็ได้แต่ประหลาดใจ บ้านเรามีมันตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย?

กล่องดูเรียบง่ายมาก แต่ถึงจะฝังอยู่ใต้ดินแต่ก็ยังมีความแวววาวอยู่ มันดูผิดปกติสุด ๆ

“ปู่ ย่า นี่คืออะไรครับ?” ในฐานะหลานชายคนโตอย่างโส่วเวินถามเป็นคนแรก

“นี่คือสมบัติที่เสี่ยวเถียนเจอตอนยังเด็กน่ะ ปู่คิดว่าหลังจากนี้เราคงไม่มีเวลากลับมาบ้านนี้แล้ว เลยจะเอาออกมาแบ่งน่ะ”

คุณปู่ซูสูบยาสูบ น้ำเสียงนิ่งสงบราวกับกำลังคิดว่าเรื่องที่พูดเป็นเรื่องเล็ก ๆ

สีหน้าโส่วเวินดูไม่อยากเชื่อ

ปู่บอกนี่คือสมบัติ? แล้วเก็บไว้ที่นี่มานานแล้ว?

“มีอะไรอยู่ในนั้นครับ?” ซื่อเลี่ยงถาม

ถึงเขาจะไม่ซนเท่าเมื่อก่อนแต่ก็สงบขึ้นเยอะ และหลังจากกลับมาถึงหมู่บ้านก็ยังมีนิสัยนั้นมากกว่าคนอื่น แถมยังดูขี้สงสัยด้วย

“มีปลาทองตัวใหญ่ตัวเล็ก แล้วก็อัญมณี” คุณปู่ซูเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติ

เหมือนว่าในกล่องมี ขวด เหยือก กระเบืองหินอย่างไรอย่างนั้น

แต่คนอื่น ๆ ตกใจจนอ้าปากค้าง อะไรนะ? บ้านเรามีอัญมณีทองคำเป็นกล่องเลยหรือ?

ตระกูลเหล่าไฉเจ้าของที่ดินคนก่อนก็มีอัญมณีกับทองนะ แล้วทำไมบ้านเราถึงมีด้วยล่ะ?

ถ้าเสี่ยวเถียนเจอ แล้วเจอได้ยังไง?

ทำไมถึงไม่เอาออกมาให้ไวกว่านี้นะ?

ไม่งั้นป่านนี้เราไม่ใช้ชีวิตผาสุกไปตั้งนานหลายปีแล้วหรือ?

เดี๋ยวนะ ได้มาตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือ?

น่าจะตั้งแต่ที่น้องตกน้ำ แล้วย่าบอกว่าน้องเป็นที่โปรดปรานของราชามังกร หลังจากนั้นชีวิตที่บ้านก็ดีขึ้น มันน่าจะเป็นช่วงนั้นหรือเปล่า?

“เสี่ยวเถียนหาเจอได้ยังไงครับ?” ซื่อเลี่ยงสงสัย

ที่บ้านหรือ หรือบนเขา? หรือมันอยู่ในแม่น้ำกันแน่?

ถ้าราชามังกรให้มา ต่อให้อยู่ในน้ำก็ไม่เป็นไรหรอก!

เสี่ยวเถียนยิ้ม “หนูบังเอิญเจอบนเขาค่ะ”

“บังเอิญ?” พวกพี่ ๆ ตะลึงงัน

บังเอิญเจอเนี่ยนะ! ทำไมเราไม่เห็นเจอบ้างเลยล่ะ?

“ตอนนั้นมีเห็ดตามเสี่ยวเถียนบอกจริง ๆ มันอาจมีสมบัติตามมาบ้างก็ได้นะ!” เสี่ยวจิ่วเอ่ยขึ้นมา

ตอนนั้นพี่แปดบอก ไม่ว่าเสี่ยวเถียนจะไปไหนก็จะมีเห็ดโตตามไปด้วย ทุกคนนึกถึงคำพูดที่เสี่ยวจิ่วเคยพูดเมื่อหลายปีก่อน จากนั้นก็หัวเราะ

“เรื่องนี้รู้แค่บ้านเราก็พอ ส่วนคนนอกหรือครอบครัวฝั่งสะใภ้ห้ามพูดเด็ดขาด!” คุณปู่ซูเอ่ยอย่างเคร่งขรึม

ชายชราเอ่ยเตือนด้วยความเคร่งเครียด

เรื่องนี้ใหญ่เกินกว่าจะแพร่งพรายออกไปได้ และถ้ามันหลุดออกไปจะเป็นอันตรายต่อเสี่ยวเถียน ชายชราเคยคิดจะไม่บอกว่าเป็นความดีความชอบเสี่ยวเถียน แต่ก็กลัวว่าถ้าไม่บอกคนอื่นจะค้านเอา ตอนนี้ทุกคนโตกันหมดแล้ว ไม่เหมือนเมื่อก่อน

ยิ่งกับโส่วเวินที่เพิ่งแต่งงานกำลังจะใช้ชีวิตในอนาคต ถึงจะรักน้องมากแต่จะไปสู้ภรรยาตัวเองได้ยังไง?

ถึงหลินหลินจะไม่เข้าใจความหมายในคำพูด แต่เดาได้ว่าความโชคดีของเสี่ยวเถียนนั้นพิเศษเลยรีบพยักหน้า พวกหวังเซียงฮวาก็เช่นกัน

“พ่อไม่ต้องห่วงนะ พวกเรารู้ความร้ายแรงดีค่ะ แม้แต่ครอบครัวของฉันก็จะไม่บอกค่ะ!”

คุณปู่ซูพยักหน้าด้วยความพึงพอใจที่สะใภ้เห็นด้วย

“ที่ครอบครัวเรามีโชคลาภแบบนี้เป็นเพราะความโชคดีของเสี่ยวเถียน” คุณย่าซูว่า “นี่คือของล้ำค่าที่สุดของเราแล้ว และเราก็จะแบ่งอย่างดีเลย”

“แม่ พ่อ อันที่จริงแบ่งไม่แบ่งก็ไม่สำคัญหรอกนะ ที่สำคัญคือครอบครัวเราอยู่ดีกินดีต่างหาก!” เหล่าเอ้อร์เอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ

“ยังไงก็ต้องแบ่งกัน จะซ่อนต่อไปก็ไม่ใช่เรื่อง ในกล่องมีปลาทองตัวใหญ่ทั้งหมด 20 ตัว ตัวเล็กอีก 20”

ชายชราเปิดฝากล่อง

ภายใต้แสงไฟ ด้านในเป็นสีเหลืองทองอร่ามแสบตาไปหมด

“สองปีก่อนตอนฉันกับแม่พวกแกไปเมืองหลวงก็เอาปลาทองในนี้ไปสองตัว ส่วนที่เหลือก็อยู่ในนี้แหละ”

จากนั้นทุกคนตกตะลึง เพิ่งตอบสนองได้

“พ่อ ในเมื่อเสี่ยวเถียนเจอก็ควรเป็นของเธอนะ” เหล่าต้าเอ่ยเสียงนิ่ง

เมื่อก่อนเขาเคยบอกแม่ว่าไม่เชื่อที่เสี่ยวเถียนได้รับความโปรดปรานจากราชามังกร แต่ตอนนี้รู้สึกว่าน่าจะจริง

ตั้งแต่ที่เสี่ยวเถียนตกน้ำครั้งนั้นก็โชคดีขึ้นจริง ๆ ทีแรกคิดจะอาศัยสมบัตินี้ในการใช้ชีวิต แต่ตอนนี้บ้านเราอยู่ดีกินดีแล้ว เลยไม่ต้องห่วงอะไรอีก