บทที่ 127 มันเป็นความผิดของเธอ
บทที่ 127 มันเป็นความผิดของเธอ

“พี่ใหญ่ อย่าจ้องผมแบบนั้นสิ จากนี้ไปยังต้องใช้ชีวิตอยู่กับน้องใหญ่พี่อีกนะ พวกเราขัดแย้งกันแบบนี้ไม่ดีกับใครนะครับ”

“พี่อย่าเพิ่งรู้สึกว่าผมคิดเยอะไปเลย ที่ไปหาเธอวันนี้ก็แค่อยากจะบอกว่ามันเป็นความผิดของเธอ”

อะไรนะ? คนที่ได้ยินไอ้หมาหวังพูดแบบนั้นพลันสงสัยว่าฟังผิดไปหรือเปล่า

สำหรับซูหม่านซิ่ว บอกได้เลยว่าเธอไม่ผิดสักนิด แต่ทำไมออกจากปากไอ้หมาหวังแล้วถึงได้กลายเป็นว่าโทษเธอเสียได้?

“เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง สิ่งสำคัญที่สุดคือพอใจในหน้าที่ของตน หากอยากอยู่บ้านดี ๆ ไม่สร้างปัญหา เรื่องคงไม่ต้องถึงขั้นหย่าร้างกัน”

“เรายังเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์อยู่ ถ้าจะโทษก็โทษที่เธอคิดมากเถอะ ผมก็ไม่ได้ไปหาผู้หญิงข้างนอกเสียหน่อย? ไม่ใช่ปัญหาอะไรนี่นา?”

“อีกอย่างนะ เราสองคนแต่งงานกันมาหลายปีแล้วแต่ยังไม่มีลูกเลย ถึงผมจะออกไปหาผู้หญิงเพื่อให้มีลูกก็จริง แต่ก็กลับบ้านมาเลี้ยงดูเธอนะ พอเด็กโตแล้วจะไม่เหมือนลูกของเธออีกหรือ?”

พอไอ้หมาหวังเริ่มพูด คนบ้านซูต่างตะลึงมากที่ได้ยินมันพล่ามเรื่องไร้สาระ

ในที่สุดเขาก็ตอบสนองได้ว่า หากปล่อยให้ไอ้คนไร้ยางอายแบบนี้พูดต่อไป คงโกรธตายคาที่แน่

“ไปลงนรกไป๊ แกยังมีหน้ามาพูดจาแบบนี้อีกหรือไงวะ? ทำเรื่องสกปรกอะไรไว้ยังมาโทษน้องสาวฉันอีก รอฉันต่อยแกได้เลย!”

ซูเหล่าเอ้อร์เป็นคนอารมณ์ร้อน หลังจากตอกกลับไปก็พุ่งเข้าไปผลักไอ้หมาหวังล้มลงพื้นจนเกิดเสียงดังตึงแล้วตามลงไปคร่อมไว้ ทำให้ไอ้หมาหวังกลัวจนหัวหด

ในบรรดาพี่น้องบ้านซู ซูเหล่าซานเรี่ยวแรงเยอะที่สุด แต่ซูเหล่าเอ้อร์ก็ไม่เป็นสองรองใคร

ผู้ชายอย่างไอ้หมาหวังที่แข็งนอกอ่อนในไม่ใช่คู่ต่อสู้ของซูเหล่าเอ้อร์ พอคร่อมตัวอีกฝ่ายได้ก็ต่อยไปที่ศีรษะเสียงดังปึกปักโดยไม่ปราณีเลยสักนิด

ไอ้หมาหวังร้องไห้จ้าหาพ่อแม่ และในที่สุดก็ปลุกมารดาตื่นขึ้นมาได้ รวมถึงคนอื่น ๆ ในบ้านหวังด้วย ตอนนี้ทนไม่ไหวอยากจะให้ไอ้หมาหวังกลับไปทำงานที่เหมืองต่อ ไปช่วยมันออกมาทำไม?

“พวกแกทำอะไรกันอยู่? ทำอะไรกันน่ะ?”

“ไอ้พวกอันธพาลมารังแกถึงบ้านเลย กลั่นแกล้งใครกันอยู่เนี่ย! สวรรค์ โปรดมองดูเถิด!”

“ยายหวัง คุณจะมีความเชื่องมงายล้าสมัยไม่ได้นะ อะไรคือให้สวรรค์เบิกตามองกันเล่า?” หัวหน้าหลี่ตำหนิ “ขืนพูดอีก ผมจะจับคุณไปเดินประจาน!”

ยายหวังคิดขึ้นได้ว่าพูดอะไรไม่สมควรแล้วจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง “หัวหน้าหลี่ คุณเป็นหัวหน้าของเรานะ จะมองคนอื่นรังแกคนของเราไม่ได้นะ! ไม่งั้นคนในชุมชนอื่น ๆ ต้องรู้แน่ พวกเขาจะนินทาคุณเอาได้นะ!”

หัวหน้าหลี่ทำราวกับว่าไม่ได้ยิน นินทาหรือ? รอบนี้สูญเสียไปไม่น้อยเลย คงจะมีคนนินทาไม่น้อยอยู่แล้ว!

ยังจะกลัวชาวบ้านคนอื่นอีกหรือ!

พอเห็นว่าหัวหน้าหลี่ไม่สนใจ ยายหวังก็เริ่มร้องไห้โวยวายอีกครั้ง

“โอ๊ย ๆ ชุมชนการผลิตเซี่ยงหยางไม่มีความเป็นมนุษย์แล้ว เอาแต่ยืนมองคนจากชุมชนอื่นเข้ามาถึงประตูบ้านโดยไม่คิดจะมาช่วยอะไรเลย พวกผู้ชายในเซี่ยงหยางไม่มีใครกล้าหาญเลย! ทำไมชีวิตคนบ้านหวังมันน่าเวทนาแบบนี้นะ!”

“ลูกชายของฉันชีวิตช่างขมขื่น ทำไมถึงแต่งงานกับสะใภ้แบบนี้ ช่วงเวลาดี ๆ ก็ไม่รู้จักใช้ให้ดี สร้างปัญหาไว้จนกลายเป็นแบบนี้ ตอนนั้นยายแก่แบบฉันคงเป็นแม่ปลอม ๆ สินะ ถึงได้คิดว่ามันเป็นคนดี”

“ฉันอยากจะถ่มน้ำลายนัก ยายแก่แบบแกยังมียางอายอีกหรือ? กล้าพูดว่าน้องฉันไม่ใช่คนดี เป็นแกหรือเปล่าที่กลายเป็นสัตว์ประหลาดทำลายชีวิตดี ๆ คนอื่นเขาน่ะ ยายหวัง แกก็รู้แล้วนี่ว่าลูกชายแกมีลูกไม่ได้ แล้วยังมาโทษน้องสาวฉันอีกนะ ตอนพูดเนี่ยมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีบ้างไหม?” ฉีเหลียงอิงตะเบ็งเสียงด่า

หวังเซียงฮวาเป็นคนตรงไปตรงมา เดิมทีเธอเป็นคนมือไม้ขยับแต่ปากไม่ขยับ พุ่งเข้าไปตบได้ก็ไม่วายเรียกฉีเหลียงอิงและเหลียงซิ่วให้มาช่วยด้วย

“สะใภ้รอง สะใภ้สาม ไม่ต้องเกรงใจหรอกเข้ามาเลย ยายแก่คนนี้โชคดีมาก ฆ่าไม่ตายง่าย ๆ หรอก!”

คนรอบข้างได้ยินก็เกือบหัวเราะตายแล้ว จริงไหมเล่า สร้างวีรกรรมมาเป็นพันปี ฆ่าไม่ตายเลยจริง ๆ

ยายหวังคนนี้เป็นตัวหายนะโดยแท้ เธอสร้างปัญหาไว้ที่ชุมชนการผลิตเซี่ยงหยางไม่น้อยเลยในช่วงหลายปีมานี้ ให้เธอทนรับความทุกข์ทรมานสักหน่อยเถอะ!

ยายหวังไม่คาดคิดเลยว่าลูกสะใภ้บ้านซูจะกล้าลงไม้ลงมือในตอนที่คุณย่าซูไม่ได้อยู่ที่นี่

แต่เธอเป็นอาวุโสของคนพวกนี้นะ!

แต่ผู้อาวุโสคนนี้กลับไม่มีความมั่นใจพอ ช่วงหนึ่งถูกทำให้รู้สึกหวาดกลัว

ถึงยายหวังจะอายุมากแล้ว แต่ยามต้องวิ่งหนีเอาชีวิตรอดนั้นความเร็วฝีเท้านั้นมหาศาล

พอเห็นหล่อนวิ่งไปที่ประตูใหญ่อย่างเร่งรีบ การกระทำดูไม่เหมือนคนแก่เลย เลยทำให้คนไม่ได้สงสัย

ฝีเท้าเธอรวดเร็ว แต่ไม่เท่าหวังเซียงฮวาที่เร็วกว่าหรอก มือคว้าผมได้ก็ลากกลับไปทันที

“กลับมาหาฉันนี่!”

“ฉันไม่…” ยายหวังพยายามดิ้นรน

“คิดจะวิ่ง แต่ไม่ดูหน่อยหรือว่าฉันอนุญาตหรือเปล่า! วันนี้ฉันจะตบเป็นเพื่อนลูกชายแกเอง!”

“ยายแก่นี่ น้องฉันถูกแก่ถ่วงแข้งขามาตั้งหลายสิบปี มีลูกไม่ได้จนถึงสามสิบ แล้วพวกแกยังกล้าสร้างปัญหาถึงหน้าประตูบ้านอีก แถมยังเกือบพรากอีกสองชีวิตไปด้วย โชคดีจริง ๆ ที่ทิ้งพวกแกไปก็เลยมีโชคกับเขาแล้ว”

“ยายแก่ ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ตบหน้าแกแรง ๆ สักที เอาให้เสียใจที่แกเรียกฉันว่าพี่สะใภ้เลย!”

หวังเซียงหัวพูดรัวราวกับปืนกล ปัง ๆๆ แล้วก็จบทีเดียว

ความเร็วภายใต้ฝ่ามือไม่ได้ช้าเลย ไม่นานหนักใบหน้ายายหวังก็มีรอยขีดข่วนเต็มหน้า มีเลือดซิบทุกจุด เจ็บปวดอย่างมาก ยายหวังพยายามดิ้นรนอีกจนเหงื่อแตกพลั่ก แล้วบาดแผลก็ยิ่งเจ็บไปด้วย

หญิงชราปิดใบหน้าและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เสียงไม่ได้ต่างไปจากตอนที่หมูโดนเชือดเลย

เธออยากจะบอกว่าที่ไอ้หมาหวังไปหาหม่านซิ่วที่อำเภอ ไม่ใช่ความคิดเธอเสียหน่อย แต่จะมีเวลาไปพูดได้อย่างไร ไม่ทันระวัง ปากก็โดนหวังเซียงฮวาฉีกแล้ว

ยายหวังเม้มปาก แม้กระทั่งเสียงกรีดร้องยังกลายเป็นเสียงคำรามอู้อี้

เหลียงซิ่วอ่อนโยนกว่าหวังเซียงฮวามาก แต่เธอฝ่ามือไม่ช้าเหมือนกัน เธอเป็นคนฉลาดเลยเลือกจะจิกเนื้อนุ่ม ๆ

ต้นขาด้านในของยายหวัง และเนื้อนุ่มต่าง ๆ ที่แขนด้านบนไม่ได้รับการละเว้นด้วย

มีแต่จุดที่เจ็บแทบตาย และไม่มีใครเห็นด้วย

ฉีเหลียงอิงพุ่งเข้าไปโดยไม่ลังเลเพื่อช่วยสะใภ้ทั้งสองตบตี

ทั้งสามทำงานร่วมกัน ยายหวังไม่ใช่คู่ต่อสู่ของพวกเธอสักนิด อยู่ในสภาพโดนกระทำแต่ฝ่ายเดียว

ไอ้หมาหวังโดนทุบตีไม่ใช่น้อย แต่เนื้อแท้ยังดีกว่ามารดาอยู่

นอกจากในตอนที่หลงใหลแม่ม่ายจนละเลยแม่แล้ว เวลาอื่นเขาเป็นลูกชายที่ซื่อสัตย์คนหนึ่ง

“ไอ้พวกไร้ยางอาย จะตีก็ตีฉันสิวะ อย่ามาตีแม่ฉัน สามรุมหนึ่งกล้าหาญนักหรือ?”

“ภรรยาของฉันหนีไป ฉันก็แค่ไปหาแล้วมันผิดอะไร? ผู้หญิงไร้ศีลธรรมแบบนี้ดันแอบไปหาชายอื่นนอกจากฉันเสียได้”

“ฉันไม่ให้พวกแกชดใช้ให้ก็ดีถมถืดแล้ว แต่พวกแกยังกล้ามาหาเรื่องถึงบ้าน ฉันจะร้องเรียนพวกแกทุกคนเลย!”

จนถึงตอนนี้ไอ้หมาหวังก็ยังไม่ตระหนักถึงความผิดพลาดของตัวเองอีก แถมยังเอาแต่ตะโกนเสียงดังเอะอะโวยวาย

“เอาเลย ร้องเรียนเลย! ฉันจะคอยดูว่าชุมชนใหญ่จะสนใจแกหรือพวกเราดีล่ะ เรื่องชั่ว ๆ ที่พวกแกทำกันในตอนนั้น ฉันจำได้หมดทุกอย่าง!” ซูเหล่าเอ๋อร์ว่า ก่อนจะชกลงไปอีกหลายหมัด

“ไอ้หมาหวัง แกอย่าเอาแต่พูดว่าตัวเองบริสุทธิ์เลย สมาชิกเซี่ยงหยางไม่ได้ตาบอดนะ” ซูเหล่าต้าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พูดอย่างนิ่งสงบ