บทที่ 923 น้อยลงหน่อย

บทที่ 923 น้อยลงหน่อย

คนแบบซุนเสี่ยวอวี๋เป็นคนที่เสี่ยวเถียนรับมือได้ยากจริง ๆ

แต่ก็รู้ว่าถ้าสามารถใช้งานเจ้าตัวได้ เขาจะกลายเป็นผู้มากความสามารถในอนาคตแน่นอน

กับคนที่กล้าเดินทางจากใต้ขึ้นสู่เมืองหลวงเพียงลำพัง และเอาทุกอย่างที่เป็นของตัวเองกลับคืนมาจากสองพ่อลูกคู่นั้น ย่อมไม่ใช่คนธรรมดา ๆ แน่นอน

ตอนนี้จึงขอให้อีกฝ่ายรับสินค้าจากโรงงานไปขายส่ง เพื่อวางรากฐานสำหรับอนาคต

เทียบกับคนในโรงงาน ซุนเสี่ยวอวี๋คือนักขายผู้เก่งกาจ

จริง ๆ เธอมองเขาในแง่ดีมากเลยนะ หวังว่าอนาคตเจ้าตัวจะได้เป็นพนักงานขายที่เก่งกาจที่สุดของเธอ

หรือถ้าเป็นไปได้ก็ต้องการจะให้รับผิดชอบแผนกขายทั้งหมด

แต่เขาเป็นเด็กเก่งที่เข้าเรียนจิ่งเฉิงได้ ขอแค่เขาตั้งใจ อนาคตต้องไกลแน่

เธอได้แต่นึกสงสัยว่า เจ้าตัวจะเต็มใจสละตำแหน่งข้าราชการอนาคตไกล แล้วมาร่วมทำกิจการส่วนตัวกับเธอหรือเปล่า

คนในประเทศยังหัวโบราณกันอยู่มาก พวกเขาเชื่อว่างานข้าราชการย่อมดีกว่า

“ซุนเสี่ยวอวี๋ ตอนนี้ทางโรงงานมีนโยบายกระตุ้นยอดการขายด้วยนะ ยอดทุก ๆ หนึ่งร้อยหยวน จะได้รับเงินคืนหนึ่งหยวน”

เสี่ยวเถียนเอ่ยสิ่งที่ทำล่าสุดให้อีกฝ่ายฟัง จากนั้นก็ได้เห็นแววตาเป็นประกาย

ซุนเสี่ยวอวี๋ในตอนนี้ไม่เหมือนสมัยมามหาวิทยาลัยแรก ๆ เลย ตอนนี้เขาเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น และมีชีวิตชีวา

“ยิ่งถ้านายขายได้มาก รายได้ที่มี รวมค่านายหน้าที่ได้ นายว่ามันน่าสนใจไหมล่ะ?”

เสี่ยวเถียนเอ่ยอย่างรู้ทัน

เขาเอาด้วยแน่ ๆ แต่เธอไม่ได้พูดตรง ๆ ปล่อยให้เขาคิดเอง

มันไม่ใช่การซื้อขาย เธอรู้ดี

และซุนเสี่ยวอวี๋ก็สนใจมากจริง ๆ เขาเติบโตในหมู่บ้านชาวประมง ถึงการพัฒนาจะเข้าถึงแล้ว แต่ความรู้ที่ตนมียังคงจำกัด

การเปลี่ยนแปลงที่แท้จริงได้เริ่มต้นขึ้น เมื่อเขามาถึงเมืองหลวง

เขาเห็นสิ่งที่ต่างออกไป และทำให้เข้าใจโลกเราในตอนนี้ได้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

“มีเรื่องดี ๆ แบบนี้ด้วยเหรอครับ? ไม่ได้จะบอกว่าผมจะทำเงินได้มากกว่าเดิมใช่ไหม?”

เด็กหนุ่มเหมือนเห็นอนาคตอันสดใสของตัวเอง แววตาเปล่งประกายไปด้วยความหวังและขวัญกำลังใจอย่างชัดเจน

เขารู้ดีว่าอาหารที่ผลิตในโรงงานของเสี่ยวเถียนได้รับความนิยมขนาดไหน

เป็นเพราะคุณภาพของโรงงานอาหาร จึงทำให้เขาหาเลี้ยงตัวเองได้

“ถ้านายตั้งใจทำงานพอ มันก็สมควรเป็นแบบนั้นแหละ!” เธอพยักหน้า

ซุนเสี่ยวอวี๋ปรบมืออย่างมีความสุข “เยี่ยมไปเลยครับ ผมจะพยายามขายให้ได้หมื่นหยวนภายในเดือนหน้านะ”

คำสัญญาของเขาทำเสี่ยวเถียนหลุดหัวเราะ

สาว ๆ มองชายคนนี้ด้วยความประหลาดใจ

เด็กคนนี้กำลังฝันอยู่หรือเปล่า?

ขายให้ได้หมื่นหยวนนะ ไม่ใช่ร้อยหยวน

สำหรับยุคนี้ มีแค่ครัวเรือนเดียวเท่านั้นแหละที่มีรายได้เป็นหมื่นน่ะ

ไม่ใช่เงินน้อย ๆ เลยนา

ซุนเสี่ยวอวี๋มาจากทางใต้ เขาไม่มีรากฐานในตัวเมืองหลวง

กับเด็กที่ไม่มีครอบครัวให้พึงพา ต้องใจกล้าขนาดไหนถึงจะพูดแบบนี้ออกมาได้?

ขนาดเราขายเครื่องประดับพวกนี้ยังลำบากเลย

——————————————————-