บทที่ 914 ใช้เงินตัวเองซื้อสิถึงจะมีความสุข

บทที่ 914 ใช้เงินตัวเองซื้อสิถึงจะมีความสุข

ตำแหน่งของฟ่านชูฟางอยู่ในระดับสูง มีสามีที่ตำแหน่งสูงยิ่งกว่า ส่วนลูกชายสองคนก็ถือว่าใช้ได้

แต่หลายปีที่ผ่านมาชีวิตไม่ได้ราบรื่นนัก

ตั้งแต่สิบปีที่แล้วที่เธอมีลางสังหรณ์ถึงสิ่งนี้ จึงไม่ทำตัวเป็นจุดสนใจ แม้กระทั่งส่งลูกไปอยู่ในกองร้อยที่เป็นพื้นฐานที่สุด

ต่งหยวนจงเลือกจะไปอยู่ที่อื่น แล้วเขาก็เลือกฝั่งตะวันตกเฉียงเหนือ ซึ่งเป็นสถานที่ที่ห่างไกลมาก

และเพราะการเลือกนั้นจึงทำให้พวกเธอไม่ได้โดนเอี่ยวมากเท่าไร

แม้ไปอาศัยอยู่ที่นั่น พวกเธอก็ยังคงใช้ชีวิตด้วยความระมัดระวัง กลัวว่าถ้าทำอะไรไม่ดีขึ้นมาจะตกเป็นเป้าหมาย

หลังจากได้กลับมาเมืองหลวงถึงค่อยมีชีวิตที่ดีขึ้น

แต่ตัวฟ่านชูฟางไม่มีเวลาปลูกต้นไม้ใบหญ้าอะไรพวกนี้หรอก เพราะงานรัดตัวมาก

พอได้เห็นพวกมันรวมถึงแววตาของหลานสาว จึงอดสนใจขึ้นมาไม่ได้

คนในตลาดดอกไม้ก็คือพวกฉลาด

พอเห็นหญิงชราสนใจ ผู้รับผิดชอบด้านนี้รีบก้าวมาแนะนำทันที

ผู้หญิงคนนี้มีตำแหน่งที่สูงมาก ตัวสามียิ่งสูงกว่าอีก เขาต้องไม่ทำให้เจ้าตัวขุ่นเคืองใจ และงั้นต้องพยายามประจบให้ได้

“ดูสิครับท่านผู้นำ คลีเวียพันธุ์นี้เป็นสายพันธุ์ที่ขายดีที่สุดในตลาดตอนนี้เลยนะครับ ใบหนา ดอกใหญ่งดงามมาก หลายวันก่อนก็มีคนซื้อไปในราคาห้าร้อยหยวนครับ”

“ชนิดนี้ก็ดีเหมือนกันครับ ปลูกง่าย รูปร่างสวยงาม มีคนชอบเยอะมาก โดยเฉพาะคนที่ยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับการปลูกคลีเวีย มันคือพันธุ์ที่คนชอบกันมากที่สุดครับ”

“…”

ฟ่านชูฟางพยักหน้าเมื่อได้ฟัง ก่อนจะดูชื่อพันธุ์

ดอกไม้สองชนิดนี้สวยมากจริง ๆ มันกำลังบานอยู่ด้วย แค่เห็นก็มีความสุขแล้ว

“หนูชอบต้นนั้นค่ะย่ารอง ย่าว่ามันสวยกว่าสองชนิดนี้ไหม?” เสี่ยวเถียนชี้ไปยังกระถางไกล ๆ

มันคือคลีเวียพันธุ์ Wide Leaf Monk ซึ่งจะมีชื่อเสียงมาก ๆ ในอีกสิบปีให้หลัง มีคลีเวียหลายพันธุ์เลยที่เพาะพันธุ์มาจากต้นนี้

ฝ่ายผู้รับผิดชอบรีบส่งยิ้มให้

“ในเมื่อสหายตัวน้อยชอบ ทางเราจะมอบให้เป็นของที่ระลึกเองดีไหมครับ?”

จะประจบคนแบบนี้ไม่ทันแล้วละ

เพราะงั้นเราก็ต้องหาวิธีซะ

คงจะดีถ้าได้รับความดีความชอบจากลูกหลานที่ท่านพามา

เขาจึงพยายามใช้ประโยชน์จากเสี่ยวเถียนนั่นเอง

ในความคิดเขา สาวน้อยเป็นแค่เด็ก ความรู้น้อยอยู่แล้ว

ถ้าเห็นสิ่งที่ชอบและมีคนยกให้ เจ้าตัวจะต้องรับไว้แน่นอน

ต่อให้คนอื่นเห็นก็คงไม่มีใครว่าอะไรหรอก

ช่างเป็นความคิดที่บรรเจิดเหลือเกิน แต่ว่าซูเสี่ยวเถียนคือใครล่ะ?

ดอกไม้ราคาสามสี่ร้อยหยวนฟังดูแพงก็จริง

แล้วเธอขาดแคลนเงินหรือ?

ไม่อยู่แล้ว!

ใช่ว่าสองสามร้อยหยวนจะไม่มีเงินจ่ายสักหน่อย แล้วทำไมต้องมารับฟรี ๆ ด้วยล่ะ?

ถ้ารับมันมา ปู่รองย่ารองต้องตกเป็นขี้ปากชาวบ้านแน่ ๆ

ซูเสี่ยวเถียนผู้รักษาชื่อเสียงยิ่งชีพจะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด!

“ไม่ดีกว่าค่ะ ขอบคุณคุณลุงด้วยนะคะ หนูชอบดอกไม้ที่ใช้เงินตัวเองซื้อมากกว่า” เธอยิ้มหวาน น้ำเสียงมีความสุภาพแต่เหินห่าง

ผู้รับผิดชอบไม่คาดคิดว่าจะโดนปฏิเสธแบบนี้

เขาตกใจจนไม่รู้จะพูดอะไรอยู่พักหนึ่ง

“เสี่ยวเถียนพูดถูกนะ ของที่ชอบก็ต้องใช้เงินตัวเองซื้อสิถึงจะถูก” ฟ่านชูฟางเห็นด้วย

เพราะเห็นว่าคนรอบข้างกำลังมองมายังเธอทันทีที่ผู้รับผิดชอบเอ่ยจบ

ท่าทางพวกนั้นทำให้หญิงชราไม่สบายใจสักนิด

ผู้รับผิดชอบเข้าใจได้ในที่สุด วันนี้เขาไม่สามารถประจบท่านผู้นำได้แล้ว

เด็กนี่ไม่ทำตัวตามแผนสักนิด!

“สหายต้วนช่วยเล่าเรื่องสถานการณ์ในตลอดดอกไม้ให้พวกเราได้ไหมว่า เป็นมายังไงถึงปลูกดอกไม้พันธ์ุนี้ได้ แล้วถ้าปลูกกันในครัวเรือน เราจะแน่ใจได้ยังไงว่าคุณภาพจะไม่ตกน่ะ!”

ถึงหยางลี่หมิงจะไม่ชอบวิธีการกระเสือกกระสนจะเอาอกเอาใจคนใหญ่คนโตของเจ้าหน้าที่ต้วน แต่เธอเดินทางมายังตลาดเพื่อให้เข้าใจรูปแบบการทำงานของมันนะ

หลังจากดึงเข้าประเด็น ทุกคนก็ยืนฟังชายแซ่ต้วนแนะนำเรื่องการพัฒนาเศรษฐกิจขอบหน้าต่างในท้องถิ่นด้วยความสนใจเป็นอย่างมาก

พวกเขาถามคำถาม ซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบอย่างมืออาชีพจริง ๆ

คำตอบมีความชัดเจนมาก

หลังจากแนะนำให้ฟังเสร็จแล้ว หลายคนก็พยักหน้าบอกให้รู้ว่าเรามีข้อมูลของอุตสาหกรรมคลีเวียเยอะขึ้นแล้ว

ชั่วพริบตา ช่วงบ่ายก็ผ่านไป

เสี่ยวเถียนเดินไปตามทางก่อนจะพบดอกไม้ที่ชอบ

การที่ตนปฏิเสธความตั้งใจของเจ้าหน้าที่ต้วนเป็นที่น่าพอใจจริง ๆ

เธอซื้อดอกไม้ให้ตัวเองมาสามกระถาง ให้ฟ่านชูฟางกับหยางลี่หมิงอีกคนละกระถางเพื่อเป็นเกียรติแก่ผู้อาวุโสทั้งสอง

เสี่ยวเถียนซื้อดอกไม้ทั้งห้ากระถางด้วยเงินมากกว่าหนึ่งพันหกร้อยหยวน และยังปฏิเสธส่วนลดด้วย

ตอนเจ้าหน้าที่จะส่งดอกไม้ให้ หญิงชราทั้งสองคนไม่รับเอาไว้ แต่พอเป็นเสี่ยวเถียนให้กลับยินดีรับ ทั้งยังยิ้มขอบคุณอีกด้วย

พวกเธอมีความสุขมากยามได้มองมัน ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างมีคนละกระถาง เอากลับไปเลี้ยงที่บ้านแล้ว

คนอื่น ๆ ก็ไม่ได้มีความคิดจะซื้อหรอก แต่พอเห็นสองคนนี้ซื้อ บ้างก็เลยคิดอยากได้ขึ้นมา

สุดท้ายพวกเขาก็ซื้อกันคนละกระถางกลับเมืองหลวง

ส่วนเสี่ยวหลิ่วกับเสี่ยวจวีไม่อยากเสียเงินโดยใช้เหตุ

“จ่ายเงินหลายร้อยหยวนเพื่อซื้อดอกไม้กระถางเดียวไม่คุ้มเลยนะ!” จวีอวี้ฟางขมวดคิ้ว “เงินขนาดนั้นซื้อเสื้อผ้าดี ๆ ได้ตั้งหลายชุดแหนะ”

เสี่ยวเถียนพูดไม่ออก ถึงจะเห็นด้วย แต่จากการวิเคราะห์ของเธอ เสื้อผ้าก็ยังคงไร้ค่าอยู่ดี

แต่ดอกไม้ไม่เหมือนกับเสื้อผ้า อีกปีสองปีข้างหน้าจะมีมูลค่าสูงขึ้น

เสี่ยวหลิ่วไม่ต้องการจะซื้อหรอก แต่ตอนเห็นเสี่ยวเถียนเชิญชวนคนอื่น ๆ กลับไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากเชื่อขึ้นมา

ทั้งยังมีลางสังหรณ์อีกว่าถ้าวันนี้เธอไม่ฟังเด็กสาว ตัวเองจะต้องเสียใจแน่ ๆ

หลังจากนั้นเจ้าตัวก็ตัดสินใจซื้อ

เธอมีเงินเก็บจากการทำงานอยู่บ้าง

“เสี่ยวเถียนช่วยพี่เลือกหน่อยสิ กระถางนั้นก็สวยนะ พี่ซื้อกลับไปเลี้ยงเล่น ๆ ที่บ้านดีกว่า”

เสี่ยวหลิ่วขอคำแนะนำ เพราะรู้สึกว่าการที่เสี่ยวเถียนเลือกนั้นมักจะดีกว่า!