บทที่ 511 ความคิดของเฉาเกาซวน

บทที่ 511 ความคิดของเฉาเกาซวน

สองย่าหลานอยู่ใกล้กันมาก และเป็นช่วงที่พิธีกรกำลังจะประกาศรางวัลรองชนะเลิศ เสียงรอบข้างจึงไม่ดังเท่าไร เลยทำให้เสี่ยวเถียนได้ยินชัดเจน

จึงอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย “มีอะไรหรือคะคุณย่า?”

อวี่รุ่ยหยวนกระซิบ “ที่ปรึกษาของเด็กคนนี้คือ เฉาเกาซวน น่ะ!”

เฉาเกาซวน?

เสี่ยวเถียนค่อนข้างคุ้นชื่ออีกฝ่ายแต่จำไม่ได้ว่าได้ยินมาจากที่ไหน แต่เพราะในหัวเก็บแต่เรื่องที่มีประโยชน์ พวกเรื่องไม่สำคัญจึงถูกตัดทิ้งโดยอัตโนมัติ

เสี่ยวเถียนเป็นคนความจำดี

หลังจากพยายามนึกก็จำได้ว่าใคร

อาจารย์เฉาเกาซวนที่บอกว่าพี่รองไม่มีพรสวรรค์ใช่ไหม แถมยังบอกอีกว่าต้องขยันอีกสักสิบยี่สิบปีถึงจะประสบความสำเร็จได้น่ะ?

แต่ย่าบุญธรรมบอกไว้ไม่ใช่หรือว่านิสัยใจคอเขาไม่ดี แถมก็ไม่ได้เก่งเท่าไรด้วย?

แล้วทำไมตอนเป็นนักเรียนเขาถึงได้อันดับสอง? ทว่าเสี่ยวเถียนไม่ได้คิดมากเรื่องนี้ เพราะยังไงต่อให้ครูผู้สอนไม่ดี แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านักเรียนของเขาจะไม่ดีเสียหน่อย

หรือคนคนนี้จะมีพรสวรรค์เหมือนพี่รอง?

ชีวิตครั้งก่อนไม่มีประสบการณ์มาก่อน จึงไม่รู้ว่ามีกี่คนที่เก่งกาจอยู่เท่าไร

แต่หลังจากกลับมาเกิดใหม่ เสี่ยวเถียนตระหนักได้ว่ามีกี่คนที่เกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ เหนือผู้อื่นเป็นอย่างมาก

“ย่าสนใจ ‘ภาพอาทิตย์อัสดง’ มากเลย ไว้ค่อยไปดูแล้วกัน!”

น้ำเสียงอวี่รุ่ยหยวนฟังดูเย้ยหยัน

อาทิตย์อัสดง?

ฟังดูคุ้น ๆ ชอบกล!

เสี่ยวเถียนนึกจนหัวหมุน

ภาพที่พี่รองวาดให้อาจารย์เฉาเกาซวนชื่อ ‘ดวงอาทิตย์อัสดง’ ไม่ใช่หรือ?

หรือ ‘ภาพอาทิตย์อัสดง’ จะเป็น ‘ดวงอาทิตย์อัสดง’ ของพี่รอง?

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ขึ้นมา เสี่ยวเถียนก็ตกใจ เธอหันไปมองหญิงชราที่กำลังเลิกคิ้ว

“ย่าไม่เคยเห็นคนหน้าด้านแบบนี้มาก่อนเลย แม้แต่ชื่อภาพมันยังไม่คิดจะเปลี่ยนด้วยซ้ำ!”

น้ำเสียงเธอแสดงความดูถูกอย่างปิดไม่มิด เสี่ยวเถียนแอบคิด ต่อให้เปลี่ยนมันก็ไม่สามารถเปลี่ยนฝีมือได้อยู่ดี แล้วการที่อีกฝ่ายกล้าทำแบบนี้ก็เพราะมั่นใจว่าต่อให้เขาได้รางวัล พี่รองก็ไม่มีทางรู้

ตอนนั้นเฉาเกาซวนเองก็อยู่ด้วย สีหน้าของเขาไม่ค่อยสู้ดีนัก หรือต้องบอกว่าพอได้ยินชื่อซูซื่อเลี่ยงผู้ที่ได้รับรางวัลรองชนะเลิศอันดับที่ 2 เขาอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาเลย

เพราะพยายามคิดอยู่ว่าอาจจะแค่ซื่อแซ่เหมือนกันก็ได้

กระทั่งซื่อเลี่ยงก้าวขึ้นไปยืนบนเวที สีหน้าเฉาเกาซวนเย็นขึ้นทันใด

การประกาศรางวัลในครั้งนี้ แม้ผู้รับรางวัลจะรู้ผลของตัวเองมาก่อนแต่ก็ไม่ได้รู้ผลของคนอื่น

เพราะงั้นเฉาเกาซวนรู้ผลมาก่อนแล้วด้วยว่า ภาพที่เอาให้เจียงเยว่ซานได้รับรางวัล แต่ไม่รู้ว่าซูซื่อเลี่ยงมาลงแข่งกับเขาด้วย

ในตอนนั้นเลยได้แต่กำหมัด นึกเกลียดชังอยู่ในใจ!

ซูซื่อเลี่ยงชาวไร่ชาวนาจากบ้านนอก อีกทั้งยังเก่งไม่เท่าเขาสักนิด ถ้าเข้าร่วมก็ว่าไปอย่าง เขาจะแสร้งทำเป็นไม่รู้ให้ก็ได้

แต่ไอ้สารเลวนี่กลับได้รับรางวัลที่สามไป มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน?

สองปีที่ผ่านมาเขาจัดการไอ้เด็กคนนั้นไปไม่น้อยเลย แถมมันก็ไม่ได้มีความเข้าใจอะไรในภาพเขาสักนิด

แล้วจู่ ๆ จะมาแข่งได้ยังไง?

เฉาเกาซวนรู้สึกว่าเรื่องนี้มันแปลกไปหมด

หลังจากกวาดตามองไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นเด็กคนนั้นแล้ว

ไม่งั้นเขาคงใช้สายตาฟาดฟันจนอีกฝ่ายกระอักเลือด

ตอนนั้นผู้ชนะรางวัลรองชนะเลิศอันดับ 1 ถือถ้วยรางวัลเดินลงเวที และต่อไปจะเป็นไฮไลท์ของวันนี้ นั่นคือการมอบรางวัลชนะเลิศ

ในการแข่งขันทั้งหมดสามประเภท จะแบ่งรางวัลอันดับแรกออกเป็นสามคน

หลังจากที่พิธีกรประกาศผล เฉาเกาซวนได้ยินเสียงซูซื่อเลี่ยงทันใด นอกจากรางวัลอันดับสามแล้ว ยังได้รางวัลอันดับหนึ่งอีกหรือ?

วาดภาพแบบประณีตคือ อันดับสาม

ส่วนวาดภาพพู่กันจีนคือ อันดับหนึ่ง

เกิดความคาดหมายมาก

ฝั่งทางด้านของเจียงเยว่ซานที่พึ่งลงจากเวทีแทบจะเซยามได้ยินผล

เธอรู้สึกตื่นตระหนก

ก่อนขึ้นรับก็ได้ยินแล้วทีนึง นี่ได้ยินอีกแล้วหรือ

ทำยังไงดี?

เจียงเยว่ซานรีบไปหาเฉาเกาซวน เราต้องคิดหาวิธีกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ กระทั่งเห็นครูที่ปรึกษา หญิงสาวถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“อาจารย์คะ เราจะทำยังไงกันดี?” เธอรีบเอ่ยอย่างร้อนรน

ผู้เป็นอาจารย์หันไปมองศิษย์ แววตาเต็มไปด้วยความรักใคร่

“ไม่เป็นไรเยว่ซาน ในเมื่อไอ้เด็กคนนั้นมันไม่เชื่อฟัง ก็ทิ้งมันเลยแล้วกัน!” แล้วแววตาก็แปรเปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยม

เดิมทีก็คิดว่าไอ้เด็กบ้านนอกจากชักจูงง่าย จึงคิดอยากใช้ประโยชน์จากมัน

แต่ไม่นึกเลยว่ามันจะเป็นคนที่กล้ามาก ถึงหลอกได้แยบยลขนาดนี้!

“อาจารย์ ฉันรู้ว่าอาจารย์เก่งที่สุดค่ะ!”

หลังจากได้รับคำมั่นสัญญา เจียงเยว่ซานก็พูดด้วยเสียงอ่อนเสียงหวานโดยไม่ลืมส่งสายตาย้วนยวนกลับไป

หากตั้งใจฟังจะรับรู้ได้ว่าในน้ำเสียงนั้นมีความออดอ้อนเท่าไร

จู่ ๆ เฉาเกาซวนก็ว้าวุ่นใจและมองหญิงสาวด้วยสายตาที่ผิดแผกไป จากนั้นฉวยโอกาสในตอนที่คนไม่ได้ให้ความสนใจลอบบีบมือเล็กนุ่มของหญิงสาว ก่อนเดินขึ้นไปบนเวที

เพราะบนนั้นยังมีคนน่ารำคาญใจอยู่

ซูซื่อเลี่ยงกำลังรับรางวัลด้วยใบหน้าที่พอใจ ยิ้มโชว์ฟันขาว

เฉาเกาซวนอยู่ในตำแหน่งด้านหน้า เลยมองเห็นได้ชัด

ขากัดฟันกรอดด้วยความจงเกลียดจงชัง อยากจะเตะมันออกไปข้างนอกให้จนได้! แถมไอ้รอยยิ้มนั่นยังทำคนอึดอัดใจจริง ๆ!

ทางพิธีกรไม่รู้ว่ามีการเตรียมไว้ล่วงหน้าดีแล้วหรือแค่ความคิดชั่ววูบ แทนที่จะให้ทางท่านผู้นำได้กล่าวสุนทรพจน์ แต่ขอให้ซื่อเลี่ยงบอกความรู้สึกในชัยชนะครั้งนี้แทน

เหล่านักข่าวก็กำลังถ่ายรูปซื่อเลี่ยงที่ได้รับสองรางวัลติดเอาไว้ด้วย

ก่อนหน้านี้ไม่คิดเลยว่าจะมีเรื่องที่คาดไม่ถึงแบบนี้อยู่ด้วย

ชายหนุ่มคนนี้ต้องใช้ความสามารถมากแค่ไหน ถึงกวาดสองรางวัลในการแข่งระดับประเทศมาได้?

พวกนักข่าวเองก็รู้ว่าการเขียนพู่กันจีนและภาพวาดพวกนี้ ยิ่งคนวาดแก่ประสบการณ์ก็ยิ่งมีราคาสูง อีกทั้งผลงานยังเป็นที่รู้จักมากอีกด้วย

สำหรับซูซื่อเลี่ยง ชายหนุ่มในช่วงวัยรุ่นตอนปลายกำลังยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มชายชราที่มีหนวดเคราสีขาว ไม่ว่าจะมองยังไงก็โดดเด่น!

ส่วนซูซื่อเลี่ยงไม่ได้เตรียมตัวมาก่อน ไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องมีช่วงที่ต้องพูด จึงได้แต่ยืนตะลึงงัน