บทที่ 1114 เรื่องที่ปิดบังเอาไว้

บทที่ 1114 เรื่องที่ปิดบังเอาไว้

“งั้นไปแจ้งความที่สถานีตำรวจกันเถอะ!”

หญิงวัยกลางคนเอ่ยด้วยความไม่เต็มใจ ทำให้แม่สามีใจร่วงไปถึงตาตุ่ม

เพราะไม่ได้คาดหวังว่าลูกสะใภ้จะมาตกม้าตายแบบนี้

“นังสารเลว แกโง่ไปแล้วหรือ? คนดี ๆ ที่ไหนเขาจะไปสถานีตำรวจกัน?”

หญิงชราจ้องเขม็ง

ถ้าสายตาฆ่าคนได้ป่านนี้ลูกสะใภ้คงตัวเป็นพรุนแล้ว

ฝ่ายลูกสะใภ้เหมือนเก็บกดมานาน

“แม่ เราทนมองให้พ่อจาวตี้ได้รับความอยุติธรรมไม่ได้หรือเปล่าคะ? ฉันไม่เชื่อหรอก!”

ซูเสี่ยวเถียนมองด้วยความประหลาดใจ

ภาพลักษณ์ก่อนหน้านั้นหายไปแล้ว

เหมือนว่าเจ้าตัวจะคิดอะไรได้ บรรยากาศจึงเปลี่ยนไปทันที

ด้วยคำพูดของเธอทำให้คนฟังรู้สึกว่าต้องไม่ใช่คนโง่แน่ ๆ

ซูเสี่ยวเถียนคิดว่าอีกฝ่ายเชื่อตน

แต่พูดอ้างแบบนั้นไปอย่างนั้นเอง

เด็กสาวจ้องมองลูกสะใภ้ผู้มีท่าทางเหมือนฟื้นคืนชีพขึ้นจากเถ้าถ่าน!

“แกคิดจะทำไร? ก่อกบฏหรือไง? พอผัวแกเข้าคุกแล้วแกก็จะไม่ฟังคำสั่งฉันใช่ไหม?”

หญิงชราไม่อยากให้ลูกสะใภ้ไปจึงเริ่มสร้างเรื่อง

ซูเสี่ยวเถียนหัวเราะ เพราะอาใหญ่ของเราไปตามมาให้แล้ว

ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างเพื่อผู้หญิงคนนี้ จะเสียใจเองหรือเปล่านะ?

“คุณตำรวจคะ แม่เฒ่าคนนี้เขามาสร้างปัญหาให้หนูค่ะ แถมจะข่มขู่หนูด้วย”

ซูเสี่ยวเถียนเป็นเด็กอยู่แล้ว จึงทำตัวให้เป็นเหยื่อผู้น่าสงสาร ซึ่งน่ารำคาญมาก

ท่าทางต่างไปจากก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง

สองตำรวจเห็นแล้ว

แต่ในเมื่อไม่ได้มีเรื่องเสียหายร้ายแรงเกิดขึ้น และถ้าพวกเราลงมือทำอะไร หญิงชราคงค้านหัวชนฝา

วันนี้สาวน้อยคงไม่ได้รับความยุติธรรมแน่ ๆ

ทั้งสองมองเด็กสาวด้วยสายตาขอโทษ

“แม่เฒ่า ฉันจะแจ้งความที่ลูกชายคุณเอาเงินฉันไป ถ้าเขาทำผิดจริง แม่เฒ่าก็รอรับผลที่ตามมาได้เลย!”

“ถ้าไม่ยอมคืนเงินฉันจะจับเข้าคุก! ชาตินี้ทั้งชาติไม่ได้เจอกันอีกแน่!”

หญิงชราโกรธจนตัวสั่น

ความผิดของแกชัด ๆ!

มันเป็นเพราะซูเสี่ยวเถียนนั่นแหละ

ไหนว่ามีเงินทองมากมายไม่ใช่หรือไง?

เอามาแค่นิด ๆ หน่อย ๆ ขนหน้าแข้งจะร่วงหรือ?

ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห ถ้าจัดการมันได้แล้วบอกให้มันปล่อยลูกชายเธอไปเสียเรื่องก็จบ

คิดได้เช่นนั้นก็พุ่งเข้าไปหาพร้อมกรงเล็บ

ยังไงก็เป็นแค่ยายแก่ ๆ คนหนึ่ง ด้วยความสามารถของซูเสี่ยวเถียนแล้วไม่คณามือหรอก

แต่ต้องการทำให้โกรธเฉย ๆ

ซูเสี่ยวเถียนยิ้มอย่างมีชัย ทันทีที่อีกฝ่ายพุ่งเข้ามาเด็กสาวก็ทำทีล้มลงกับพื้น แล้วกลิ้งตลบไปข้าง ๆ

เลยทำให้หญิงชราไม่เสียเวลาเยอะ

ซึ่งเจ้าตัวไม่รู้ว่าซูเสี่ยวเถียนจงใจทำ เลยยิ่งรู้สึกผยองมากขึ้น

ลืมว่ามีตำรวจอยู่ด้วยซ้ำ

“ฉันจะฉีกปากแกให้เป็นชิ้น ๆ เลยเด็กเปรต โทษฐานที่แกด่าลูกฉัน นังสารเลว!”

ทุกคนตกใจมาก

ซูหม่านซิ่วไม่คิดว่าจู่ ๆ หลานนึกอ่อนแอขึ้นมา

แต่สักพักก็คิดออก

เจ้าตัวตั้งใจ

ถ้าไม่ทำอย่างนั้นตนก็คงพุ่งเข้าไปตบเหมือนกัน

ยัยเด็กคนนี้อาจหาญเหลือเกินนะ!

ฝ่ายตำรวจเห็นแล้วจะสบายใจได้ยังไง?

เธอทำผิดร้ายแรง!

สุดท้ายหญิงชราก็ถูกนำตัวส่งสถานีตำรวจ

ต่อให้เสียใจก็สายเกินไป จึงเอาแต่คร่ำครวญไม่เลิก

ซูเสี่ยวเถียนเป็นแค่เหยื่อ หลังบันทึกประจำวันไว้ก็ออกจากสถานีได้

ระหว่างนั้นได้ขอโทรศัพท์ก่อนด้วย

ฝั่งซูหม่านซิ่วที่อุ้มลูกชายมายืนรอด้วยความเป็นห่วง

พอเห็นหลานสาวออกมา ตนก็รีบเข้าไปหา มองสำรวจกลัวจะได้รับบาดเจ็บ

หลานมาลี่เฉิงในสภาพดี ๆ กลับไปบาดเจ็บขึ้นมาแล้วจะอธิบายให้ที่บ้านฟังยังไง

“เสี่ยวเถียน ไม่เป็นไรใช่ไหม? ทำไมเกิดเรื่องแบบนี้ได้ล่ะ!”

“หนูไม่เป็นไรค่ะ อาใหญ่ไม่ต้องห่วง” ซูเสี่ยวเถียนดูสงบมาก

“ยัยเด็กคนนี้ ตอนอาเห็นหนูล้มใจแทบร่วงเกือบพุ่งเข้าไปแล้ว”

ไม่บอกกันสักหน่อยเล่า ตกใจแทบตาย!

ซูเสี่ยวเถียนหัวเราะคิกคัก “หนูเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นต้องรู้อะไรแน่ ๆ เลยบอกข้อสันนิษฐานให้ตำรวจและโทรหาอวี๋กวางฮุยมาด้วยค่ะ”

แต่ก็ยังรู้สึกหนักใจอยู่ไม่น้อย

เพราะเรื่องนี้ต้องมีอะไรลับลมคมในแน่ ๆ

โรงงานที่คิดว่าดำเนินกิจการไปได้ด้วยดีกลับเกิดปัญหา นี่ถ้าไม่มาเองคงจะยิ่งกว่านี้อีก

เรื่องที่เซี่ยงอิงทุจริตก็ไม่ค่อยใหญ่มากนักหรอก แต่ที่ทำให้สงสัยมากกว่าคือเงินตรงนั้นเขาเอาไปไว้ไหน

แม่ลูกคู่นี้ก็ต้องแน่ ๆ

แต่พวกเขารับมือยากจริง ๆ ทั้งยังไม่ยอมบอกอะไรสักอย่าง

ส่วนภรรยาเซี่ยงอิงกลับไม่รู้อะไรด้วยซ้ำ ไม่รู้แม้กระทั่งเงินเดือนจริง ๆ ของสามี!

เหตุการณ์ในวันนี้ถือเป็นโอกาสที่ดีที่สุด

ถ้าใช้มันให้เกิดประโยชน์ อาจเจอกุญแจสำคัญก็ได้

“อาใหญ่ เดี๋ยวหนูกลับไปโรงงานนะคะ มีเรื่องต้องไปถามหาด้วยตัวเองน่ะ!”

ไม่มีอารมณ์ให้เดินซื้อของแล้วละ

—————————————————————–