บทที่ 1028 ตัวเลือกต่างกัน

บทที่ 1028 ตัวเลือกต่างกัน

เสี่ยวเถียนเข้าใจความคิดหวังเซียงฮวาดี “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ถ้ารังเกียจกันพวกเขาคงไม่มาหรอก”

ต่งเยี่ยนอันกับจ้าวหงเหมยรู้ว่าแม่ใหญ่เป็นกังวลเรื่องนี้จึงเอ่ยบ้าง

“คุณป้า พวกเราไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกค่ะ เราเดินทางมาเพื่อหาหนทางพัฒนาตัวเองค่ะ”

ความตึงเครียดบนใบหน้าจางหายไป

“เด็กดี ไว้แม่จะเตรียมของอร่อยไว้ให้นะ อุตส่าห์เดินทางกันมา”

แม้กระทั่งตอนนี้หวังเซียงฮวายังไม่รู้เลยว่าโรงงานของเราใหญ่โตแค่ไหน

รู้แค่ว่าหาเงินได้ แต่ได้เท่าไรอันนั้นไม่ทราบจริง ๆ

“ขอบคุณค่ะ” จ้าวหงเหมยยิ้มขอบคุณ

ซูเหล่าต้าพาสามสาวไปที่โรงงาน

ฝ่ายผู้นำของโรงงานกำลังรอเสี่ยวเถียนเดินทางมาเลย

พวกเขาดีใจมากที่ได้พบพวกเธอ

ตั้งแต่เปิดมาจนถึงทุกวันนี้เจ้านายตัวน้อยไม่ค่อยมาอยู่นาน ๆ เลย

เมื่อได้ยินข่าวว่าเจ้านายจะมาอยู่ที่นี่ตลอดวันหยุดจึงอดดีใจไม่ได้

เสี่ยวเถียนยิ้มทักทายทุกคน ก่อนแนะนำเพื่อนให้ได้รู้จัก

“เจ้านายครับ เราเตรียมห้องทำงานไว้เรียบร้อยแล้ว ส่วนสหายสองท่านนี้จะจัดหน้าที่ยังไงครับ?”

ผู้อำนวยการเหลยเกาเชานึกลังเล

เพราะเจ้าของจริง ๆ คือเจ้านายตัวน้อยท่านนี้ ส่วนผู้อำนวยการแบบเขาเป็นเพียงลูกจ้าง

เรื่องการจัดแจงบุคลากรภายในโรงงานไม่น่าเป็นหน้าที่ตนหรือเปล่า?

เสี่ยวเถียนมองเพื่อน “หงเหมย เยี่ยนอัน พวกเธออยากเรียนรู้ด้านไหนหรือ?”

ทั้งสองคนฉีกยิ้มกว้าง

“ฉันอยากเรียนแบบซุนเสี่ยวอวี๋น่ะ ถ้าฉันทำฝ่ายขายเธอว่าฉันไหวหรือเปล่า?”

ฝ่ายขายก็ดีนะ

ดูอย่างซุนเสี่ยวอวี๋สิ ถึงจะไม่ได้สร้างกำไรได้เยอะแยะอะไร แต่ก็เห็นผลมากเลยนะ

เธออยากเรียนรู้ด้านการขาย อยากเห็นว่าตัวเองจะสร้างหม้อทองคำได้หรือเปล่า

จ้าวหงเหมยมีเป้าหมายอย่างซุนเสี่ยวอวี๋ หรือก็คือการหาเงินให้ได้เยอะ ๆ

เพราะเชื่อว่าตัวเองเก่งมากและความสามารถเปี่ยมล้นด้วย

ต่งเยี่ยนอันกำลังขบคิด ดูเขิน ๆ นิดหน่อย

“ถ้าฉันไปทำที่แผนกวิจัยเธอว่าดีหรือเปล่า?”

ที่ลังเลเพราะรู้ว่าแผนกนี้เป็นงานที่ต้องรักษาความลับเอาไว้ด้วย

หากทำข้อมูลรั่วไหลอาจทำโรงงานเสียหายได้

เสี่ยวเถียนไม่แปลกใจกับตัวเลือกของจ้าวหงเหมย

เพราะเพื่อนบอกบ่อยมากเลยว่าถ้าอยากหาเงินก็ต้องทำด้านฝ่ายขาย

แต่ตัวเลือกของเพื่อนอีกคนทำให้เธอแปลกใจมากกว่า

ผู้อำนวยการขมวดคิ้ว

ฝ่ายขายไม่ได้มีปัญหาตรงไหน ไม่ว่าใครก็ไปได้

เพราะไม่ได้มีความลับอะไร ขอแค่ขายผลิตภัณฑ์ได้ก็พอแล้ว

แต่แผนวิจัยท่าจะยากเพราะข้อมูลเป็นความลับทั้งนั้น

เกิดสูตรอาหารหลุดออกไปอีก โรงงานจะเสียหายขนาดไหนกัน?

เหตุการณ์รอบก่อนยังสร้างความหวาดกลัวให้อยู่เลย

แล้วถ้าเจ้านายอนุญาต ตนควรเห็นด้วยหรือไม่?

“ฉันแค่อยากดูว่าผลิตภัณฑ์ที่ทำออกมาสำเร็จจะพัฒนาออกมาเป็นแบบไหนน่ะ ฉันมีความสนใจในด้านนี้มากเลย แต่ว่าเธอไม่ต้องห่วงนะ ฉันยินดีเซ็นเอกสารรักษาความลับ และจะไม่เปิดเผยข้อมูลด้านสูตรอาหารด้วย”

ต่งเยี่ยนอันเห็นความลังเลของคนทั้งสอง จึงรีบแสดงความคิดออกไป

เงินทองแม้แต่พี่น้องก็จะต้องคิดให้ถี่ถ้วน เธอรู้ว่าคำขอของตนไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนจะยอมรับได้ แต่ก็หวังว่าจะได้พัฒนาไปในทางนี้น่ะ

ตอนนี้มีโอกาสแล้ว หากพลาดไปคงไม่มีโอกาสอีกแล้วละ

“ได้ เอาตามที่พวกเธอตัดสินใจแล้วกัน เราจะดูแลพวกเธอเหมือนกับพนักงานคนอื่น ๆ พวกเธอมีข้อโต้แย้งอะไรไหม?”

เด็กสาวยิ้มแล้วว่าตรง ๆ

เรื่องบางเรื่องหากไม่คุยกันก่อนอาจเกิดปัญหาในภายหลังได้

ต่อให้เชื่อใจเพื่อนก็จริง แล้วถ้าเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันล่ะ?

“ไม่ต้องห่วงนะเสี่ยวเถียน ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้ว งั้นต้องคอยติดตามผู้เชี่ยวชาญก่อน เผลอ ๆ วันหยุดนี้อาจหาเงินได้เยอะก็ได้” จ้าวหงเหมยเอ่ยอย่างมั่นใจ

เสี่ยวเถียนมองต่งเยี่ยนอัน “เยี่ยนอัน ต่อให้เธอไม่ได้ทำฝ่ายขายก็ขายของได้นะ เราขอแค่ว่าคนในโรงงานทำยอดขายได้ก็จะได้ส่วนแบ่งเหมือนกัน”

หญิงสาวพยักหน้ารับ

ปัญหาได้รับการตัดสิน

ไหน ๆ เวลาก็ล่วงเลยมาเยอะแล้ว เสี่ยวเถียนพาเพื่อนไปกินข้าวทางฝั่งหวังเซียงฮวา

อันที่จริง กลิ่นในฟาร์มไม่ได้ดีเท่าไร แต่แม่ใหญ่ทำความสะอาดและเอาดอกไม้มาประดับทำให้คนเข้ามารู้สึกไม่อึดอัด

ฝีมือการทำอาหารของเธอสู้ย่าไม่ได้ ข้าวที่ทำจึงไม่อร่อย ไม่ได้ต่างไปจากข้าวหม้อใหญ่ ๆ เลยสักนิด

แต่เด็กทั้งสามคนมีความสุขกับมื้ออาหารมาก

หวังเซียงฮวายิ้มจนตาปิด ดีกว่าเจ้าลูกชายที่บ้านเสียอีก

ถ้าพวกมันอยู่คงไม่ไว้หน้าเลยด้วยซ้ำ

“กินเสร็จก็ไปพักกันเถอะ ถึงชนบทจะดีไม่เท่าเมืองหลวง แต่อย่าไปคิดว่ามันลำบากตลอดเลยนะ”

หวังเซียงฮวาเก็บถ้วยชามและเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ

เสี่ยวเถียนไม่ได้ห่วงหรอก ต่อให้อยู่เมืองหลวงมานาน แต่เธอลำบากมานักต่อนักแล้ว

จากนั้นแม่ใหญ่ก็เอามุ้งมาให้เด็ก ๆ ใช้ แต่เสี่ยวเถียนปฏิเสธ

“พวกเราเตรียมไว้แล้วค่ะแม่ใหญ่ มีถุงหอมไล่ยุงด้วยนะ หนูเอามาเพียบเลย ส่วนอันนี้ของที่คุณย่าเอามาให้พ่อกับแม่ค่ะ เอาไปใช้ได้เลย”