ตอนที่ 1089 เจ้ามาที่นี่ทำไม  

 

 

วันนี้การตกแต่งหอหร่วนเซียงได้บรรยากาศมาก เมื่อซูหลีเดินเข้ามาก็ได้กลิ่นหอมกรุ่นของดอกไม้  

 

 

ทั้งหอเปลี่ยนผ้าม่านเป็นสีชมพูโปร่งบาง อากาศภายในอบอุ่นแตกต่างกับอากาศหนาวเหน็บภายนอกอย่างกับคนละโลก  

 

 

ซูหลีเลิกคิ้วเล็กน้อย นางเดินเข้าไปภายในห้องโถงใหญ่  

 

 

“ข้าจะบอกเจ้าให้ แม่นางยอดดอกเหมยคนใหม่ในวันนี้ รูปโฉมช่าง…” หวงฮ่าวกำลังคุยกับคนอื่นอย่างไม่สะทกสะท้าน จู่ๆ ก็ถูกคนดึงมืออย่างกะทันหัน เขาขมวดคิ้วเตรียมจะหันไปด่าทอ ทันทีที่สายตาเเลเห็นซูหลียืนอยู่ภายในห้องโถง  

 

 

คำพูดทั้งหมดของเขาถูกสกัดกลับเข้าไป!  

 

 

“ซูหลี!?” เจียงหยางที่อยู่ด้านข้างหันกลับมา ครั้นเห็นซูหลีทั้งร่างของเขาพลันมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันใด!  

 

 

ไยซูหลีถึงปรากฏตัวที่นี่ได้กัน!?  

 

 

ช้าก่อน!?  

 

 

เจียงหยางมีสติขึ้นมาทันใดจึงหันกลับไปมองหวงฮ่าว เป็นดังที่คิดไว้จริงๆ หวงฮ่าวที่เดิมใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นกลับหมองหม่นไปในชั่วพริบตา  

 

 

เจียงหยางอดที่จะทอดถอนใจมิได้  

 

 

ตั้งแต่ที่คราวที่แล้วสร้างเรื่องปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่ม หวงฮ่าวก็เปลี่ยนไปพิลึกพิลั่นขึ้นเรื่อยๆ  

 

 

ใต้เท้าหวงหาคู่หมั้นให้แก่เขา เขาแสดงท่าทีไม่ยินยอมอย่างชัดเจน ทว่าไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดสุดท้ายเขาก็ยินยอม  

 

 

ยินยอมแล้วก็ช่างเถอะ แต่คล้ายกับเขาเปลี่ยนไปจนกลายเป็นอีกคน  

 

 

นับวันยิ่งไม่มีวินัยขึ้นเรื่อยๆ  

 

 

เดิมกลุ่มของพวกเขานั้นก็มิใช่คนดีอะไร ทว่าอย่างไรเจ้าสำราญกับกระทำการอย่างกำเริบเสิบสานมีความแตกต่างกันมาก  

 

 

โดยเฉพาะท่าทางของหวงฮ่าวในเวลานี้ ช่างทำให้คนอื่นเป็นกังวลใจ!  

 

 

เขามักทำตัวเหมือนคนไม่มีอะไรทำมิปาน เขาไม่ฟังคำพูดที่คนอื่นแนะนำ ทำให้เจียงหยางรู้สึกเป็นห่วงมาก  

 

 

อย่างไรเจียงหยางก็รู้สึกว่าซูหลีมีความเกี่ยวข้องกับความผิดปกติของหวงฮ่าว เพียงเขาเอ่ยถึงซูหลี หวงฮ่าวจะเบนออกประเด็นอื่นตลอด เขาก็มิได้ถามอะไรออกมาเช่นกัน  

 

 

บัดนี้เมื่อพบกับซูหลี สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนไปโดยปริยาย เจียงหยางยิ่งมั่นใจในความคิดของตนเองยิ่งกว่าเดิม  

 

 

“คุณหนู” ซูหลีถอดเสื้อกันลมตัวนอกออกและส่งให้ไป๋ฉินที่แต่งตัวเป็นเด็กรับใช้ที่อยู่ด้านข้าง  

 

 

ด้านในสวมด้วยเสื้ออ๋าว[1]ที่ตกแต่งด้วยขนสุนัขจิ้งจอกสีน้ำเงินอ่อน สิ่งที่ทำให้เสื้ออ๋าวนี้มิเหมือนใครก็คือ ชายเสื้อค่อยๆ ไล่สีเปลี่ยนเป็นสีแดง ซึ่งรับกับกระโปรงสิบสองจีบสีแดงที่ปักด้วยดิ้นทอง  

 

 

ร่างอรชรอ้อนแอ้น งดงามดุจภาพวาด  

 

 

ใบหน้างามสะคราญประหนึ่งคนในภาพวาดก็มิปาน บนศีรษะประดับด้วยปิ่นทองรูปนกสี่เชวี่ย[2]เกาะกิ่งต้นเหมย ซึ่งบนปิ่นปักผมนั้นร้อยเรียงด้วยไข่มุกตะวันออกเม็ดเล็กและเม็ดใหญ่ห้อยระย้าลงมาข้างขมับ  

 

 

จุดเด่นแต่ละส่วนเสริมซึ่งกันและกันจนทำให้ทั้งร่างของนางงามเพริศพริ้งยิ่งขึ้น  

 

 

“นางเป็นใครกัน แม่นางยอดดอกเหมยคนใหม่หรือ”  

 

 

“เฮ้ย นางคนนี้เจ้าไม่รู้จักหรือ นางก็คือใต้เท้าซูที่มีชื่อเลื่องลือไปทั้งเมืองหลวง”  

 

 

“คือนางหรือ!?”  

 

 

เสียงตกใจฮือฮาดังขึ้นระลอกหนึ่ง คนจำนวนมากที่เคยได้ยินชื่อเสียงของซูหลี ล้วนไม่เคยคิดว่านางจะมีรูปโฉมสะคราญล่มเมืองเช่นนี้  

 

 

“ซูหลี เจ้ามาที่นี่ทำไมกัน” ท่ามกลางเสียงอุทานอย่างตกตะลึงพลันมีเสียงพูดที่ไม่เป็นมิตรดังแทรกขึ้นมา  

 

 

ซูหลีชะงักไปเล็กน้อย พลันหันศีรษะกลับมาดูก็พบกับฉินม่อโจวที่สวมชุดอาภรณ์สีดำขลิบทอง บนศีรษะประดับด้วยมงกุฎ เขาเดินเข้ามาอย่างอันธพาล  

 

 

ซูหลีเลิกคิ้วและหัวเราะขึ้นทันใด “ไหวอ๋องก็เสด็จมาหรือ ภายในเมืองหลวงที่ไหนมีโฉมสะคราญย่อมมีท่านอ๋องอยู่โดยแท้!”  

 

 

ฉินม่อโจวได้ยินดังนั้น ดวงตาของเขาจึงเคร่งขรึม  

 

 

“อย่าเพิ่งพูดถึงเปิ่นหวัง เจ้ามาทำอะไรที่นี่กัน”  

 

 

 

 

 

 

 

 

——

 

 

[1] เสื้ออ๋าว  หมายถึง เสื้อที่ตัดเย็บแบบมีสองชั้นสำหรับสวมกันหนาว มีทั้งแบบยัดฝ้ายไว้ตรงกลาง ระหว่างเนื้อผ้าสองชั้น เพื่อให้สามารถเก็บความอุ่นป้องกันความหนาวเย็น

 

 

[2] นกสี่เชวี่ย  หมายถึง นกกางเขน เป็นนกที่มีความหมายเป็นมงคลในประเทศจีน

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 1090 รำลึกความหลัง  

 

 

“ท่านอ๋องตรัสได้…” ทันทีที่ซูหลีได้ยินคำพูดนี้ก็ชะงักค้างเป็นอันดับแรก จากนั้นจึงแย้มยิ้ม  

 

 

ดวงตาของนางที่เต็มไปด้วยความมีเสน่ห์กวาดมองฉินม่อโจวปราดหนึ่ง จากนั้นพลันเอ่ยขึ้น “ท่านอ๋องเสด็จมาทำอะไร ข้าก็มาทำอะไร มาที่นี่จะสามารถทำอะไรได้อีกกัน ท่านอ๋องช่างอารมณ์ขันนัก”  

 

 

ฉินม่อโจว…  

 

 

ใครจะตลกกับนางกัน  

 

 

ทว่าดวงตาที่กลอกไปมาฉายแววความชั่วร้ายสามส่วนความเจ้าชู้เจ็ดส่วน ทำให้เขาพูดไม่ออกแม้แต่ประโยคเดียว  

 

 

นางมารคนนี้!  

 

 

ก่อนหน้านี้ที่แต่งกายเป็นบุรุษก็ทำให้คนมิอาจละสายตาได้แล้ว ในเวลานี้ทั้งร่างแต่งกายเป็นสตรี  

 

 

มิรู้ว่าแม่นางยอดดอกเหมยคนใหม่จะสามารถงามได้สามส่วนของนางหรือไม่!  

 

 

พูดตามความจริง แท้จริงแล้วนางมาทำลายบรรยากาศกระมัง!?  

 

 

“โอ้! ท่านอ๋อง บ่าวเฝ้ารอท่านมาตลอด” ขณะที่พูดก็พลันได้กลิ่นลมหอมโชยมา ซูหลีเหลือบตาขึ้นมองเห็นมามาคนใหม่ของหอหร่วนเซียง หวังมามายืนอยู่เบื้องหน้าของตน  

 

 

หอหร่วนเซียงในตลอดหนึ่งปีกว่ามีความเปลี่ยนแปลงมิน้อย แต่ก่อนยามที่มามาคนเก่าไม่อยู่แล้ว เปลี่ยนมาเป็นมามาคนใหม่นี้ มามาคนใหม่นี้มีเล่ห์เหลี่ยมอยู่บ้าง  

 

 

งานชุมนุมดอกเหมยในวันนี้ล้วนเป็นฝีมือของนาง  

 

 

“เร็วเข้า ท่านอ๋องเชิญทางนี้เพคะ!” หวังมามาพูดอย่างยิ้มแย้มกัยฉินม่อโจว ครั้นหันกลับมาก็มองซูหลีอย่างพินิจพิเคราะห์  

 

 

นางชะงักค้างไป ในหอโคมเขียวปรากฏสตรีงามสะคราญเช่นนี้ เป็นใครก็ต้องตะลึง  

 

 

ทว่าเพียงช่วงเวลาอันสั้นนางก็ดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว ใบหน้าอวบอิ่มเต็มไปด้วยเนื้อแน่นขนัด ในเวลานี้ฉีกยิ้มที่เต็มไปด้วยความแปลกใจ…  

 

 

“โอ้ นี่มิใช่ใต้เท้าซูหรือ! ท่านมิได้มาที่นี่นานแล้วเจ้าคะ! มา รีบนั่งลงเถิด!”  

 

 

ในชั่วพริบตาสั้นๆ นางก็สามารถมองออกว่าเป็นซูหลี ทั้งยังสามารถต้อนรับนางอย่างเป็นธรรม หวังมามาท่านนี้เป็นบุคคลที่เก่งกาจโดยแท้  

 

 

“หวังมามาเกรงใจโดยแท้” ซูหลีเลิกคิ้วเล็กน้อย จากนั้นรับพัดจีบจากมือไป๋ฉิน นางไม่สนใจฉินม่อโจวคนนั้นและเดินทอดน่องตามหลังหวังมามาไปยังที่นั่งของแขกกิตติมศักดิ์!  

 

 

ฉินม่อโจวล่าช้าไปครึ่งก้าว สีหน้านั้นดำคล้ำ  

 

 

ในสถานที่แห่งนี้มีเพียงซูหลีที่เป็นสตรีคนเดียว…  

 

 

ไม่รู้ว่านางคิดอะไรกัน…  

 

 

ไม่ใช่แค่ฉินม่อโจวเท่านั้น ทุกคนในห้องโถงใหญ่ล้วนมีสีหน้าแปลกประหลาดที่เห็นนาง  

 

 

สตรีนางหนึ่ง อีกทั้งยังโฉมสะคราญล่มเมืองมาชื่นชมดอกไม้ราตรี เรื่องนี้ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็น่าประหลาดใจนัก  

 

 

“มาเถิด ใต้เท้าซูเชิญนั่งเจ้าค่ะ!” หวังมามานำซูหลีมายังที่นั่งที่ใกล้กับเวทีที่สุด จะบังเอิญก็คือเมื่อซูหลีหันศีรษะก็พบกับใบหน้าของฉินมู่ปิงพอดี  

 

 

ในเวลานี้นางรู้สึกเบิกบานใจ “โอ้ ซื่อจื่อ บังเอิญอะไรขนาดนี้!”  

 

 

ฉินมู่ปิง…  

 

 

บังเอิญรึ!?  

 

 

“ไอหยา นั่งที่นี่แล้วทำให้ความทรงจำในวันวานหวนมา ซื่อจื่อยังจำได้หรือไม่ พวกเราเพิ่งรู้จักกันก็มิใช่เจอกันในหอหร่วนเซียงหรือ!?” ซูหลีกะพริบตาปริบๆ และจ้องไปที่ฉินมู่ปิง  

 

 

“ใช่แล้ว ในเวลานั้นยังตีกันเพราะแม่นางยอดดอกเหมยของหอหร่วนเซียงแห่งนี้นี่นา! แม่นางยอดดอกเหมยนางนั้นชื่ออะไรนะ…อ้อ ใช่แล้ว ชื่อสุ่ยเหยียนใช่หรือไม่!” ขณะที่พูดดวงตาของนางพลันเปล่งประกายแวววาว  

 

 

“พูดถึงวันนี้ซื่อจื่อก็คงมาดูแม่นางยอดดอกเหมยคนใหม่กระมัง แล้วแม่นางสุ่ยเหยียนคนนั้นกลายเป็นอดีตไปแล้วหรือ หากเป็นเช่นนั้นดูเหมือนว่าวันนี้ข้าก็สามารถรำลึกความหลังกับแม่นางสุ่ยเหยียนได้แล้วนะสิ!”  

 

 

ดูเหมือนนางนึกถึงอะไรบางอย่าง จึงเอ่ยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น  

 

 

“ซูหลี!” ฉินมู่ปิงใบหน้าดำคล้ำ หลังจากหน้าผากกระตุกไปสองครา เขาจึงหันไปมองนางด้วยความโกรธ  

 

 

“ทำไมต้องดุข้าด้วยเล่า!?”