RC:บทที่ 180 เด็กสาวที่คล้ายกันมาก

คนที่ไม่ได้ตายหรือบาดเจ็บให้ลุกขึ้นมาเร็ว ๆ ตามหลังกษัตริย์แห่งฉีไปและทิ้งระยะห่างไว้

ก่อนจะจากไป กษัตริย์ฉีกับแม่มดจิ้งจอกราตรีมองดูหลินเฟิงอย่างมีความหมายจนทำให้เขารู้สึกสงสัย

“พวกเขาเป็นใครเหรอครับ? ทำไมถึงมองมาอย่างน่ากลัว โดยเฉพาะผู้ชายสายตาของเขาทำให้ผมใจสั่น ๆ! “ หลินเฟิงเอ่ยอย่างตกตะลึง

“ชายคนนั้นก็คือกษัตริย์แห่งฉี หนึ่งในแปดผู้นำขององค์กรราตรี!” ชายชราคิ้วขาวอธิบาย

“กษัตริย์ทั้งแปด? คืออะไรกัน? ” หลินเฟิงไม่เข้าใจ

“กษัตริย์ทั้งแปดก็คือผู้แข็งแกร่งระดับ SS ขององค์กรราตรี ความแข็งแกร่งของพวกเขาไม่สามารถเปรียบเทียบได้เลย !” ชายชรากล่าว

“น่ากลัวชะมัด…” ก่อนที่หลินเฟิงจะกล่าวจบ เขาก็หมดสติไป

แค่เพียงระดับ A คนหนึ่งก็เกือบจะฆ่าหลินเฟิงตายแล้ว แต่ยังมีระดับ SS ถึงแปดคนจนหลินเฟิงจินตนาการไม่ออกเลย

“เอ่อ ตอนนี้หลินเฟิงบาดเจ็บอยู่ กระดูกของเขาหักและเคลื่อนหลายจุด ซี่โครงก็หักหนึ่งถึงสองแห่ง ฉันจะพาเขาไปรักษาก่อนแล้วฉันค่อยบอกเขาเรื่ององค์กรราตรีในภายหลังนะ!” ชายชรากล่าว

“โอ้ งั้นก็ขอบคุณค่ะ!” มู่ซินซินเอ่ย

เดิมที มังกรดำกล่าวว่าชายชรามีส่วนเกี่ยวข้องในเหตุการณ์สังหารมัน ดังนั้นหลินเฟิงจึงสงสัยในตัวชายชราคิ้วขาวเล็กน้อย แต่ในตอนนี้ชายชราคิ้วขาวก็ไม่ได้เป็นดังที่เขาคิดไว้

“สาวน้อย เธอกลับไปก่อนนะ เขาบาดเจ็บหนักมาก ฉันจะพาเขาไปรักษาก่อน!” จากนั้นเขาก็หายตัวไปต่อหน้ามู่ซินซิน

“เอ๋? คน คนล่ะ? คนไปไหนแล้ว? ” ใบหน้าของมู่ซินซินถูกปกคลุมด้วยความสงสัย

เมื่อหลินเฟิงตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ผ่านมาถึงสามวันแล้ว

ในตอนที่หลินเฟิงตื่น เขาก็เห็นว่าชายชราผมขาวกำลังทำบางอย่างอยู่

“อ้อ นายตื่นแล้วหรือ! เยี่ยมเลย นายดูดีขึ้นนะ! ฉันคิดว่านายจะตื่นหลังจากผ่านไปห้าหรือหกวันซะอีก ไม่คิดเลยว่าจะตื่นภายในสามวัน” ชายชราเอ่ย

“สามวัน? ผมไม่คิดเลยว่าจะหลับไปตั้งสามวัน! ” สีหน้าของหลินเฟิงมืดครึ้ม!

“มามา ดื่มยานี่ซะสิ!” ชายชราคิ้วขาวเอ่ยพร้อมประคองหลินเฟิงขึ้น

“เอ๋? นี่อะไรกันครับ? ” ปฏิกิริยาตอบสนองของหลินเฟิงกลับมาแล้ว เวลานี้เขาถูกมัดอยู่กับดอกไม้หลากหลายชนิด ตลอดร่างกายสวมเสื้อคลุมสีขาวและมีกลิ่นฉุนของสมุนไพรเต็มไปหมด

“เกิดอะไรขึ้น? อ๋อ อย่าขยับสิ! นี่คือน้ำอมฤทธิ์ทั้งหมดของฉันที่นายต้องกินเข้าไป ฉันคิดว่ามันคงเจ็บปวดน่าดู! ” ชายชรากล่าว

“ยาครอบจักรวาล?” หลินเฟิงชะงัก ยากลิ่นเหม็นพวกนี้เขาเรียกมันว่ายามหัศจรรย์งั้นเหรอ?

“ทำไมล่ะ ฉันมองดูแล้วเห็นว่านายไม่เชื่อ จะบอกให้นะว่าถ้าไม่ได้เป็นเพราะยาดีของฉัน นายจะไม่ฟื้นขึ้นมาภายในเดือนครึ่งนี้หรอกนะ!” ชายชราบอก

“เอ่อ อื้ม! ขอบคุณครับ! อีกอย่าง ผู้เฒ่าคิ้วขาว คุณชื่ออะไรเหรอครับ? มันคงแปลกถ้าให้ผมเรียกคุณว่าผู้เฒ่าคิ้วขาว! ” หลินเฟิงกล่าว

“ฮ่า ฮ่า แซ่ของฉันก็คือซือฝู(ซือฝู=อาจารย์)​!” ชายชราคิ้วขาวเอ่ยพร้อมหัวเราะออกมา

“โอ้ คารวะซือฝู!” หลินเฟิงเอ่ยออกมา

“ฮ่าฮ่าฮ่า ช่างเป็นลูกศิษย์ที่ดีของฉันจริง ๆ!” ชายชราคิ้วขาวหัวเราะ เขามีความสุขมาก ๆ

“เอ๋? ท่านผู้เฒ่า คุณพยายามตั้งตำแหน่งให้ผมอีกแล้ว! ” หลินเฟิงตอบออกมา

“ฮ่าฮ่าฮ่า นายเรียกฉันว่าซือฝู ฉันจะเป็นซือฝูของนายและนายก็จะเป็นลูกศิษย์ของฉัน!” ชายชราคิ้วขาวหัวเราะ

“นี่คุณจริงจังหน่อยได้ไหมครับ? ผมซีเรียสเรื่องชื่อของคุณนะ! หากคุณอยากรับผมเป็นศิษย์ อย่างน้อยคุณก็ควรบอกชื่อจริงกับผมสิ! ” หลินเฟิงกลอกตา ชายคนนี้ช่างแปลก บุคลิกและอารมณ์ของเขาไม่อาจคาดเดาได้เลย

“เอิ่ม ชื่อของฉันคือไป๋ เรียกฉันว่าผู้เฒ่าไป๋ก็พอ!” ชายชราคิ้วขาวบอกออกมาแต่เขาก็ยังคงไม่บอกชื่อแก่หลินเฟิง

“ผู้เฒ่าไป๋” หลินเฟิงชะงักและนึกถึงชายคนหนึ่งขึ้นมากะทันหัน ในตอนที่เขาเริ่มขายองุ่นใหม่ ๆ ก็ได้พบกับชายชราแย่ ๆ คนหนึ่ง หลินเฟิงคิดว่าเขาคงเป็นผู้อาวุโสคนนั้น

ตอนนั้น ชายคนนั้นก็ยังบอกให้หลินเฟิงเรียกเขาว่าผู้เฒ่าไป๋ เวลานี้มีผู้เฒ่าไป๋มากกว่าสองคนแล้วเขาก็เลยสับสนเล็กน้อย

“ช่างเถอะ ผมจะเรียกท่านว่าผู้เฒ่าขาวก็แล้วกัน!” หลินเฟิงเอ่ย

“ทำไมล่ะ?” ชายชราคิ้วขาวไม่เข้าใจ

“เพราะก่อนหน้านี้ผมก็ได้รู้จักชายชราที่มีนามสกุลไป๋ ผมก็เลยเรียกเขาว่าผู้เฒ่าไป๋! ผมไม่อยากเรียกซ้ำสองครั้ง ก็เรียกว่าผู้เฒ่าขาวเอาแล้วกันครับ! ” หลินเฟิงอธิบาย

“หืม ไม่สิ ทำไมถึงไม่เรียกเขาว่าผู้เฒ่าขาวล่ะ? ทำไมชื่อของฉันเลยเป็นผู้เฒ่าขาวแทน?” ผู้เฒ่าขาวเอ่ยอย่างโกรธเคือง

“เอ่อ เหอะน่า ผมจะไม่มาเถียงเรื่องนี้กับคุณหรอกนะ เมื่อไหร่ถึงจะแก้มัดผมล่ะ!” เวลานี้ หลินเฟิงถูกพันแผลไปทั่วตัว หากจะกินข้าวหรือไปห้องน้ำคงจะยุ่งยากน่าดู

“ไม่ต้องกังวล มันเร็วมาก! สภาพร่างกายของนายดีกว่าที่ฉันคิดไว้มาก ฉันคิดว่าคงจะหายดีภายในวันพรุ่งนี้! ” ผู้เฒ่าขาวเดินไปบดยามหัศจรรย์ของเขาพร้อมกับเอ่ยออกมา

“แล้ววันนี้ผมจะกินข้าวกับไปห้องน้ำอย่างไรล่ะ?” หลินเฟิงถาม

“ไม่ต้องห่วง จะมีคน ๆ หนึ่งมาช่วยนายและคน ๆ นั้นก็ยินดีที่จะทำมันด้วย เธออยู่ดูแลนายมาหลายวันแล้ว! ” ผู้เฒ่าขาวเอ่ย

“ใครเหรอครับ?” หลินเฟิงสงสัย

“หลิงเฟิง!” ทันใดนั้นประตูถูกเปิดออกแล้วเด็กผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินเข้ามา

วันนี้ เด็กสาวสวมชุดกระโปรงสีน้ำเงินและผูกผมหางม้า เธอดูสดใสและทำให้ผู้คนชอบเธอได้อย่างรวดเร็ว นี่ไม่ใช่มู่ซินซินคนเดิมหรอกเหรอ

“โอ้ นายเห็นแล้วนะ นายอยู่นี่แล้วกัน! รักษาตัวดี ๆ ฉันขออกไปก่อนล่ะ” ผู้เฒ่าขาวกระพริบตาให้หลินเฟิง

“เอ่อ นี่…” ก่อนที่หลินเฟิงจะทันได้พูด ผู้เฒ่าไป๋ก็หายตัวไปแล้ว

“หลินเฟิง ในที่สุดนายก็ฟื้นแล้ว นายรู้สึกดีขึ้นบ้างไหม? รู้สึกไม่สบายตรงไหนไหม? หิวรึเปล่า? ” เมื่อมู่ซินซินเดินเข้ามา เธอก็รีบเอ่ยคำทักทาย

“อื้ม ดีขึ้นมาก ๆ เลย! ไม่หิวด้วย! ” หลินเฟิงไม่รู้ว่าจะตอบมู่ซินซินออกมาอย่างไรอยู่สักครู่

“ที่ผ่านมาเธอดูแลฉันมาตลอดเลยเหรอ?” หลินเฟิงนึกถึงปัญหาขึ้นมาทันที

“อื้ม ใช่แล้ว! แต่ไม่ต้องห่วง นายไม่ง่วงสินะ! ” ราวกับกลัวสิ่งที่หลินเฟิงจะพูด มู่ซินซินจึงเอ่ยเปลี่ยนเรื่อง

“นี่…” ช่วงเวลานั้น ในใจของหลินเฟิงรู้สึกอบอุ่น มันทำให้เขาทั้งเศร้าและปวดใจ

เพราะมันทำให้เขานึกถึงอีกคน ซูหว่านเอ๋อร์ เด็กสาวที่มักจะอยู่ในใจของเขา

ครั้งหนึ่งที่หลินเฟิงบาดเจ็บสาหัส เธอดูแลเขาเหมือนกับมู่ซินซิน พวกเธอคล้ายกันมากและมีน้ำใจ

ในเวลาเดียวกัน หลินเฟิงก็ยังรู้สึกเศร้าใจเพราะมู่ซินซินและซูหว่านเออร์

“อ่า ฉันไม่ได้ข่าวคราวเธอมานานแล้วและไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง!” หลินเฟิงถอนหายใจและพึมพำ

“นายพูดถึงอะไรอยู่เหรอ?” มู่ซินซินพูดอย่างโกรธเคียง เธอยืนเท้าสะเอวแล้วบุ้ยปาก

“อ่า? ไม่ ไม่มีอะไรนี่? ” ชั่วขณะนั้นหลินเฟิงก็รู้สึกอับอาย ตอนนี้มีหญิงสาวที่สวยอย่างกับซูฉีอยู่ข้าง ๆ แต่เขากลับนึกถึงผู้หญิงอื่น

“หืม ที่จริง ฉันได้ยินมันทั้งหมด พูดออกมาเร็ว ๆ…”