บทที่ 702 ยากที่จะเอาชนะ

 

“พี่หลินเฟิง!” เมื่อเห็นฉากนี้ ใบหน้าของหลานหลิงก็ซีดเผือด แม้กระทั่งเสียงของเธอก็เปลี่ยนไป

 

หมูป่าไม่หยุด มันรีบพุ่งไปยังหลินเฟิงและกระโจนเข้าใส่อย่างต่อเนื่อง

 

หลินเฟิงจัดการความเสถียรของร่างกาย ก่อนที่เขาจะทันได้หายใจ หมูป่าก็พุ่งมาแล้ว

 

มันร้องฮมฮัมเสียงต่ําอย่างดุร้าย เขี้ยวแหลมคม น้ําลายไหลเยิ้ม หน้าหมูอันน่าเกลียดดูดุร้ายเป็นอย่างยิ่ง

 

หลินเฟิงถอยออกไปก้าวใหญ่อย่างรวดเร็ว หมูป่าจึงพุ่งเข้าใส่ความว่างเปล่า แต่แล้วมันก็เริ่มโจมตีอีกครั้ง

 

หากใช้ก้าวเงาลม ความกดดันในการหลบหลีกจะลดน้อยลงมาก แต่หลินเฟิงกลับไม่ได้เลือกที่จะทําเช่นนั้น

 

ไม่ควรใช้ก้าวเงาลมเพื่อหนีจากสัตว์อสูร เพราะในแต่ละครั้งที่หลบหลีก ความแข็งแกร่งจะลดลงเป็นอย่างมาก หลินเฟิงไม่ต้องการที่จะเสี่ยงเช่นนี้

 

ดังนั้นในการเผชิญหน้ากับการโจมตีของหมูป่า หลินเฟิงจึงสามารถเลือกได้เพียงหนึ่งเดียวเพื่อหลบหลีก

 

เขาเดินพลังวิญญาณเพื่อเพิ่มความสามารถของร่างกายให้กระโดดไปรอบ ๆ ในป่า หมูป่าจึงไม่สามารถแตะต้องเขาได้

 

ดูเหมือนว่าเขาแค่หลอกล่อหมูป่า ที่จริงแล้วเขาใช้ความพยายามอย่างมากทุกครั้งในการหลบหลีกหมูป่า และเขาก็ไม่สามารถกําหนดทิศทางการหลบหนีได้ด้วยตัวเอง หลังจากหลบหนีไปหลายครั้ง เขาจึงอยู่ห่างจากจุดเริ่มต้นสามถึงสี่กิโลเมตร

 

หลีกเลี่ยงการโจมตีของหมูป่านั้นทําได้ไม่มากนัก

 

ยิ่งไปกว่านั้น การหลบหนีในครั้งนี้ทําให้หลินเฟิงรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาเล็กน้อย

 

หมูป่าไม่เหนื่อยเลยสักนิด แต่กลับดุร้ายยิ่งกว่าเดิม

 

“บ้าชะมัด!” เมื่อหนีมาถึงพื้นที่เปิดโล่งอีกแห่ง หลินเฟิงตะโกนร้องขึ้นมาในใจและจากนั้นก็หยุดลง

 

เขาจะวิ่งหนีไปแบบนี้ตลอดไม่ได้ แทนที่จะหลีกหนีอยู่แบบนี้ เขาควรตัดสินใจและมองหาโอกาสที่ดี

 

ด้วยเหตุนี้ หลินเฟิงจึงงอศอกและรวบรวมพลังอันน่ากลัวเอาไว้ในหมัดของเขาจากนั้น ในจังหวะที่หมูป่าโจมตี เขาจึงชกใส่หน้าผากของหมูป่า!

 

ทันใดนั้นก็มีเสียงเจ็บซื้อ ๆ ดังขึ้นมา

 

สีหน้าของหลินเพิ่งเปลี่ยนไปทันที จากนั้นคนทั้งคนก็บินถอยหลังออกไป แม้จะถอยห่างไปกว่าสิบก้าวแต่สุดท้ายก็ชนเข้ากับต้นไม้จนแทบจะหยุดไม่อยู่

 

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง แขนของเขาชาจนเกือบจะไร้ความรู้สึก

 

ด้วยพลังหมัดของเขา หากได้เผชิญหน้ากับผู้มีพลังคนหนึ่งที่มีความแข็งแกร่งแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขั้นห้าสวรรค์ ก็เกรงว่าคน ๆ นั้นจะรับมือได้ไม่ง่ายนัก

 

แต่การชกใส่หมูป่านั้นไม่ได้ทําให้มันสะเทือนเลย การสะเทือนทั้งหมดกลับถูกเทลงที่แขนของหลินเฟิง

 

อาการชาตามมาด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง

 

หลินเพิ่งรู้สึกเหมือนว่ากระดูกจะหักและไม่สามารถขยับได้เป็นเวลานาน

 

หมูป่าคํารามและพุ่งเข้าหาหลินเฟิงอีกครั้งด้วยบทเรียนนี้ หลินเฟิงจึงไม่กล้าท้าทายมันอีก ดังนั้นเขาจึงต้องเลือกที่จะหลบหนีต่อไป

 

หมูป่ากระแทกใส่ต้นไม้เสียงดังปังและใบไม้มากมายจึงร่วงหล่นลงมาตาม ๆ กันมันไม่ได้รับผลกระทบด้านลบใด ๆ เลย จากนั้นก็โจมตีอีกครั้งและหลินเฟิงก็ซ่อนตัวอีกครั้ง

 

ถึงแม้หมูป่าจะทุ่มบ่าม แต่ก็มักจะแฝงแรงโจมตีอยู่เสมอซึ่งเป็นธรรมชาติของมันที่ไม่สามารถอดกลั้นไว้ได้

 

ทันใดนั้น เขี้ยวของมันก็ใหญ่ขึ้นจนดูคล้ายงาช้าง ทั้งสองข้างลําตัวของมันปรากฏใบมีดกระดูกทะลุออกมาราวกับปีกที่แหลมคมจนทําให้เลือดถูกสาดไปทั่วสถานที่

 

หลินเฟิงตกใจกับฉากนี้ และในช่วงเวลาที่เขาอึ้งอยู่หมูป่าก็เริ่มโจมตีเข้ามาแล้ว

 

หลินเฟิงมองตาเขม็ง แทบไม่สามารถตอบสนองต่อสิ่งที่เข้ามาได้

 

ความเร็วของหมูป่าเพิ่มขึ้นมากเกินไป แม้ว่าใบมีดกระดูกจะไม่ได้ถูกตัว แต่ลมเย็นที่แหลมคมก็ยังทําให้เสื้อผ้าของเขาฉีกขาดได้

 

หมูป่าผ่านทางด้านข้างต้นไม้ที่ใหญ่เท่าสามคนโอบ ใบมีดกระดูกไม่ได้ตัดเข้าไปในลําต้นมากนักราวกับว่ามันทะลุผ่านไป

 

สองวินาทีต่อมา ลําต้นก็เลื่อนหลุดและตกลงไปบนพื้นในที่สุด รอยตัดนั้นเรียบกริบ

เมื่อเห็นฉากนี้ หัวใจของหลินเฟิงก็รู้สึกเย็นยะเยือกราวกับมีดเล่มนั้นได้ตัดเข้าที่หัวใจของเขาเอง

 

พลังของใบมีดกระดูกนี้คมกริบเป็นอย่างมากจะต้องไม่โดนมันโจมตีเด็ดขาด

 

ไม่เช่นนั้น เกรงว่าเขาคงจะถูกแบ่งเป็นสองส่วน

 

ใบมีดแหวกอากาศและส่งเสียงหวีดหวิว ปรากฏแสงเรียบกริบที่ขอบทั้งสองข้าง

 

ทันทีที่หลินเฟิงยื่นมือออกไปหอกทองคําก็ปรากฏขึ้นมาทันที

 

เขากั้นใบมีดกระดูกด้วยตัวหอก เกิดประกายไฟแปลบปลาบออกมา และส่งเสียงเคร้งดังกังวาลอย่างชัดเจนขึ้นทันทีในพื้นที่เปิดโล่ง

 

ในเวลาเดียวกัน หลินเฟิงไม่สามารถต้านทานต่อความแข็งแกร่งของหมูป่าได้

 

มันเป็นเพียงการเผชิญหน้าแบบตัวต่อตัว ปากเสือของหลินเพิ่งสั่นจนเลือดไหลเล็กน้อย

 

จากนั้น เขาก็สงบลงและพลังวิญญาณของเขากําลังวิ่งผ่านไปทั่วร่างกาย กล้ามเนื้อขยายตัวขึ้นเล็กน้อยและกลายเป็นหิน

 

เขากําหอกแน่นและต่อสู้กับหมูป่าหลายรอบ เสียงของการต่อสู้ระหว่างทองคําและเหล็กดังขึ้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

 

ต้นไม้ใหญ่ถูกหมูป่าโค่นลงทีละต้น และพื้นที่เปิดโล่งเล็ก ๆ ก็ถูกขยายออกไปมาก

 

สถานการณ์ของหลินเฟิงไม่ได้ดีนักจนสามารถเรียกได้ว่าแย่มาก ๆ

 

พลังวิญญาณและความแข็งแกร่งทางร่างกายของเขาถูกใช้ไปเป็นจํานวนมาก แต่หมูป่ายังคงรักษาพลังงานเอาไว้ได้อย่างสมบูรณ์

 

ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วเขาก็จะถูกหมูป่าทําร้ายได้

 

“คลื่นแสงไหลของโลก!”

 

หลังจากหลบการปะทะของหมูป่าแล้ว เขาก็ปล่อยคลื่นแสงสีเหลืองนวลออกมา

 

คลื่นแสงนี้ได้เปรียบคลื่นแสงมืดในด้านความหนาแน่น แต่แค่หมูป่าคํารามมันก็แตกกระจาย!

 

“บ้าเอ๊ย!” เมื่อเห็นอย่างนี้หลินเฟิงจึงตระหนักได้ว่า แม้ว่าเขาจะใช้ทักษะวิญญาณในระดับที่สูงขึ้น แต่ก็ไม่สามารถเอาชีวิตหมูป่าตัวนี้ได้

 

ถ้าเป็นอย่างนั้น

 

หลินเฟิงพรั่งพรูลมปราณสีขาวกลุ่มหนึ่งออกมา ดวงตาทั้งสองดําดิ่งลงอย่างช้า ๆ

 

ความผันผวนทั่วทั้งร่างของเขารุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ พลังวิญญาณระดับหนึ่งถูกรวบรวมไว้ในร่างกายของเขา

 

ทันใดนั้นเขาก็ยกมือขวาขึ้นและตะโกนออกมาว่า “ออกมาฝ่ามือหิน!”

 

แผ่นดินสั่นสะเทือนเล็กน้อยและในไม่ช้าพื้นดินก็แตกและมีหินรูปมือก้อนใหญ่ทะลุออกมา

 

“คราวนี้มาดูกันว่าแกจะทําอย่างไร!” หลังจากที่มีความคิดหนึ่งแล่นผ่าน หลินเฟิงคํารามออกมาและซื้ออกไปด้านหน้า ฝ่ามือหินเกิดจากการรวมตัวกันของก้อนหินจึงทําให้เกิดเสียงกลิ้งที่หนาทึบ

 

จากนั้นเขาจึงออกตัวด้วยความกดอากาศที่รุนแรงและทรงพลัง และตบใส่หมูป่าอย่างช้าๆ

 

กระแสลมหมุนทําให้ต้นไม้บริเวณโดยรอบเกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

 

เงาของฝ่ามือหินปกคลุมไปทั่ว ในช่วงเวลานั้นราวกับโลกทั้งใบถูกทุบให้แหลกสลาย!

 

แต่หมูป่ากลับไม่หลบเลี่ยงเลย ในดวงตาสีแดงแสดงให้เห็นถึงจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของมัน

 

มันส่งเสียงคํารามอึกทึก จากนั้นก็บินตรงไปที่ฝ่ามือหิน!

 

ตู้ม!

 

หมูป่าพุ่งเข้าชนฝ่ามือยักษ์

 

ฝ่ามือหินยักษ์สั่นสะท้านอยู่ชั่วขณะ ทันใดนั้นมันก็แตกออกเป็นชิ้น ๆ ! ความเหลือเชื่อปรากฏขึ้นในดวงตาที่ตื่นตระหนกของหลินเฟิง