RC:บทที่ 182 พลังทั้งสี่

“เอ่อ ซินซิน ทำไมเธอถึงกลับมาอีกล่ะ!” หลินเฟิงมองไปด้านหลังผู้เฒ่าขาวแล้วแกล้งประหลาดใจ

“เอ๋? สาวน้อยกลับมาอีกเหรอ? ” ผู้เฒ่าขาวก็ประหลาดใจเช่นกันจึงรีบหันกลับไปมอง

ในตอนแรกเขาคิดว่าเมื่อมู่ซินซินเห็นภาพนั้นแล้วจะอายจนไม่กล้ากลับมาอีก

แต่ทว่าเมื่อเขาหันกลับไปก็ไม่ปรากฏสิ่งใดอยู่ที่ด้านหลังของเขาเลย

“เจ้าหนุ่ม หลอกฉันรึ?” ผู้เฒ่าขาวหันกลับมาพูด

“หมัดไฟนรก!” ในช่วงวินาทีที่ชายชราขาวหันกลับมาก็เจอหมัดที่กำลังลุกไหม้ด้วยเปลวไฟสีดำมาถึงตรงหน้าของเขาแล้ว

ปัง!

คราวนี้ หมัดไฟของหลินเฟิงก็ต่อยเข้าที่หน้าของผู้เฒ่าขาวอย่างจังจนทำให้ใบหน้าของเขาเบี้ยวและกระเด็นออกไป

“โอ้ หน้าของฉัน ฟันของฉัน! เจ้าหนุ่ม นี่เอ็งเล่นทีเผลอรึ? ” ผู้เฒ่าขาวยันตัวขึ้นแล้วเอ่ยพร้อมกุมใบหน้า

“ใช่แล้ว ผมเรียนรู้มาจากคุณนั่นแหล่ะ!” จากนั้นหลินเฟิงก็ไม่สนใจชายคนนี้อีกเพราะรู้ดีว่าแม้จะปล่อยพลังโจมตีออกมาจนหมดตัว ก็ไม่สามารถทำให้เขาบาดเจ็บได้เลย

ต่อมาหลินเฟิงก็สวมเสื้อกับกางเกงแล้วเดินออกไป ในขณะที่ผู้เฒ่าขาวก็นั่งขัดสมาธิอยู่บนลานพื้นและมองหลินเฟิงอยู่ตลอด

“คุณมองอะไรน่ะ? ผมไม่ได้ชอบไม้ป่าเดียวกันนะ! ” หลินเฟิงหันกลับมามองผู้เฒ่าขาวพร้อมกล่าว

“มานี่สิ เจ้าหนุ่ม! เมื่อดีขึ้นแล้ว ฉันจะบอกบางสิ่งแก่นาย! ” ผู้เฒ่าขาวกวักมือเรียกหลินเฟิงที่เดินผ่านเขาไป

“อะไร? คุณคงไม่อยากจะทำเรื่องเลวร้ายอะไรอีกนะครับ? ” หลินเฟิงเอ่ยคุมเชิง

ตั้งแต่ที่เขาติดกับดักของชายตรงหน้าคนนี้มาหลายครั้ง ตอนนี้หลินเฟิงเลยตื่นตัวเป็นอย่างมากเพราะเขาได้รู้ซึ้งถึงความดำมืดของชายคนนี้มาแล้ว

“โอ้ นี่นายคิดว่าฉันเป็นคนที่ชอบทำเรื่องเลวร้ายอย่างนั้นรึ?” ผู้เฒ่าขาวกลอกตา

“ไม่เชิง เพราะคุณเป็นคนแบบนั้นเลย!” หลินเฟิงกล่าวออกมาตรงๆ

“เฮ้ ไว้หน้าฉันสักนิด! มานี่ มานั่งคุยกันหน่อย ฉันจะไปแล้ว! ” ชายชราขาวกล่าว

“อะไรกัน? คุณจะไปแล้วเหรอครับ? ” หลินเฟิงชะงัก!

“ถูกต้อง ดังนั้นฉันเลยจะถามนาย นายไม่ต้องการเป็นศิษย์ของฉันจริงๆหรือ?” ผู้เฒ่าขาวเอ่ยถามอย่างจริงจัง

“ถ้าผมจะคำนับคุณเป็นอาจารย์ ตอนนี้ผมต้องทำอย่างไรบ้าง?” หลินเฟิงถาม

“นายไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ตามฉันกลับไปที่สำนักก็พอ” ชายชราขาวชี้ไปที่ทิศเหนือแล้วเอ่ย

“ไปทางเหนือกับคุณเหรอ?” หลินเฟิงกล่าว

“ใช่แล้ว แต่ก่อนหน้านั้นฉันสามารถช่วยนายจัดการปัญหาทั้งหมดของนายและเตรียมอาหารพร้อมเสื้อผ้าให้กับพ่อแม่ของนายได้” ผู้เฒ่าขาวให้สัญญา

เมี่อหลินเฟิงได้ฟังเงื่อนไข เขาก็ซาบซึ้งใจมาก ๆ มีคนมาช่วยเหลือ ใครเล่าจะไม่ซึ้งใจ?

หากคุณได้คำนับปรมาจารย์ที่เก่ง ๆ สักคน คุณจะสามารถต่อสู้ได้อีกหลายปีโดยที่ไม่ต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง แทบจะจินตนาการไม่ออกเลยว่าปรมาจารย์จะสอนศิลปะการต่อสู้,หินวิญาณ, อาวุธวิญญาณ, พันธมิตรและอื่น ๆ อีกมากมาย

ดังนั้นหากคุณต้องการเป็นคนที่มีพลังระดับ A คุณคงจะตกลงอย่างไม่ลังเลเลย

แต่หลินเฟิงกลับต่างออกไปเพราะเขามีเป้าหมายและแนวคิดแล้ว นอกจากนี้หลินเฟิงไม่อยากล้มเลิกกิจการของเขาเอง

ที่จริง สิ่งที่สำคัญสุดคือน้ำวนสีดำลึกลับที่อยู่ในโทรศัพท์มือถือของหลินเฟิง หลินเฟิงไม่อยากสร้างสัมพันธ์กับผู้อื่นเพราะกลัวพวกเขาจะรู้ความลับของตัวเอง

นี่เป็นความลับที่ใหญ่ที่สุดของหลินเฟิง ทุกอย่างของเขาในเวลานี้ได้มาจากน้ำวนสีดำจึงเป็นไปไม่ได้สำหรับหลินเฟิงที่จะล้มเลิกแล้วหันเหไปทำสิ่งอื่น

“ขออภัยด้วยครับ ผู้อาวุโสไป๋! ผมนับถือคุณมาก ๆ และอยากเรียนรู้จากคุณมาก ๆ แต่ผมยังมีบางสิ่งที่ต้องทำต่อไป ขอบคุณในความเมตตาของคุณครับ! ” หลินเฟิงเดินไปหาผู้เฒ่าขาวแล้วเอ่ย

เวลานั้น หลินเฟิงและผู้เฒ่าขาวก็ไม่ได้เล่นตลกอีก พวกเขาถามและตอบซึ่งกันและกันอย่างจริงจัง

“อ่า ก็ได้! น่าเสียดาย! คงเป็นเพราะโชคชะตา ฉันจะสอนบางสิ่งแก่นายเพราะฉันนับนายเป็นศิษย์ไว้ในใจแล้วไม่ว่านายจะเห็นด้วยหรือไม่ก็ตาม” ผู้เฒ่าขาวลุกขึ้นเดินไปหาหลินเฟิงแล้วกล่าว

“ขอบคุณ ผู้อาวุโส!” ผู้เฒ่าขาวมีเจตนาดี หลินเฟิงไม่สามารถปฏิเสธได้ ดังนั้นเขาจึงยอมรับมัน

“เช่นนั้น ฉันขอทดสอบพลังของนายอีกสักครั้งได้หรือไม่? ไม่ต้องเก็บไว้! ” ผู้เฒ่าขาวนำลูกแก้วออกมาพร้อมกับเอ่ย

“ครับ มาเริ่มกันเลย!” หลินเฟิงเอ่ยพร้อมกับเอื้อมมือไปไว้บนลูกแก้ว

“หลินเฟิงปล่อยพลัง พลังแรกที่ใส่ไปยังคงฉายแสงอยู่ เมื่อน้ำในลูกแก้วเต็มก็เปล่งแสงสีขาวแพรวพราว

“พลังแสงอย่างแน่นอน!” แม้ว่าเขาจะได้เห็นเป็นครั้งที่สอง แต่เขาก็ยังคงประหลาดใจและรู้สึกเหลือเชื่ออยู่ดี

จากนั้นหลินเฟิงก็สลับพลังและฉีดเข้าไปใส่ลูกแก้วอีกครั้ง เวลานี้เขาใส่พลังแห่งไฟเข้าไป

สักครู่ลูกแก้วก็ปล่อยแสงสีแดงและลาวาไฟสีแดงก็เต็มเติมอยู่ในลูกแก้วอย่างรวดเร็วพร้อมกับปล่อยแสงสีเดียวกับพลังออกมาเหมือนคราวก่อน

“ไฟ พลังแห่งไฟ 100%.” ขณะนั้น ผู้เฒ่าขาวกังวลว่าลูกแก้วของเขาจะแตกหรือไม่

“เอามาให้ฉันลองหน่อย!” ผู้เฒ่าขาวไม่อยากจะเชื่อ เขานำลูกแก้วออกมาจากมือของหลินเฟิงแล้วฉีดพลังวิญญาณเข้าไป

ลูกแก้วปล่อยแสงสีม่วงซึ่งเป็นลักษณะพลังวิญญาณของผู้เฒ่าขาวออกมาอย่างทันที หลินเฟิงประมาณการณ์ว่าพลังที่ผู้เฒ่าขาวปล่อยออกมาคงประมาณ 89%.

แน่นอนว่าหลังจากนั้น เลขแปดกับเก้าก็ปรากฏขึ้นมาบนลูกบอล

“สีม่วงแสดงถึงพลังสายฟ้า พลังสายฟ้าของผู้เฒ่าขาวมีมากถึง 89 เลขนี้ถือว่าสูงมาก ๆ” หลินเฟิงคิดในใจ

หลินเฟิงไม่ได้ภูมิใจที่พลังของเขาสูงถึง 100% เพราะเขาคาดว่าแทบทั้งหมดมีสาเหตุมาจากน้ำวนสีดำลึกลับ

เมื่อเร็ว ๆ นี้ หลินเฟิงก็เคยถูกโจมตีด้วยสายฟ้ามาก่อน หรือพูดอีกอย่างว่าหลินเฟิงรู้ดีว่ามันไม่ได้เกิดจากพลังของเขาเอง

“แปดสิบเก้า ใช่เลย! นี่คือพลังสายฟ้าของฉันแน่นอน เช่นนั้น นายก็ถือว่าเป็นสุดยอดอัจฉริยะ 100% ที่มีพลังคู่ ” ผู้เฒ่าขาวพูดเสียงสั่น

“เอ่อ ไม่สิ ฉันจำได้ว่านายใช้พลังอื่นอีก เช่น โล่หินยักษ์ นั่นคือพลังดินไม่ใช่รึ?” ชายชราขาวนึกแล้วถามออกมา

หลินเฟิงไม่ได้ตอบเขา แต่เอื้อมมือไปที่ลูกแก้วที่อยู่ในมือของผู้เฒ่าขาวแล้วปล่อยพลังใส่มัน

ลูกแก้วส่องแสงออกมาเหมือนคราวก่อน แต่เมื่อของเหลวด้านในถูกเติมจนเต็มแสงที่ปรากฏกลับต่างออกไป

เวลานี้เป็นแสงสีดินออกเหลืองซึ่งแสดงถึงพลังแห่งดิน และพลังก็ยังคงเป็น 100%.

ผู้เฒ่าขาวอ้าปากค้าง ดวงตาของเขาจ้องมองมา

ก่อนที่ผู้เฒ่าขาวจะทันได้ถอนหายใจและแสดงอาการประหลาดใจออกมา แสงก็จางหายไปก่อนหน้าแล้ว

จากนั้นหลินเฟิงก็สลับพลังอีกครั้ง คราวนี้มันส่องแสงสีดำออกมา เช่นเดิมเมื่อของเหลวสีดำด้านในเต็มก็เปล่งแสงสีดำออกมา

“เอาล่ะ หมดแล้ว! นี่คือพลังทั้งสี่ของผม! ” หลินเฟิงคืนลูกแก้วให้ผู้เฒ่าขาว

“ไม่ มันน่าเหลือเชื่อ ฉันไม่สามารถจินตนาการได้เลย…”