บทที่ 664 การเปิดของปราสาททองคำ
　　หลังจากลงโทษชายหนุ่มและตำรวจคลื่นพายุก็สงบลง
　　และเพราะได้ช่วยเหลือคนอื่นอารมณ์ของหลินเฟิงเลยดีมากขึ้น
　　ตามคาดหลังจากที่ได้ช่วยเหลือคนอื่น ผู้คนต่างก็มีความสุข
　　เช้าถัดมาเขาและคนอื่น ๆ ยืนอยู่บนหลังคาของบริษัท พวกเขามองไปที่ท้องฟ้าด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกันไป
　　ไม่ใช่แค่เพียงหลินเฟิงกับคนอื่นๆ แต่ยังมีคนอีกมากมายหลายกลุ่มทั่วทั้งโลก
　　จำนวนหนึ่งในนั้นเป็นผู้ใช้พลังที่โด่งดังหลายคนเป็นสำนักที่หลบซ่อนตัว และอีกหลายคนก็เป็นผู้มีตบะต่ำที่กระจายอยู่ทั่วไป
　　สายตาของทุกคนจับจ้องอยู่ที่ปราสาททองคำเพราะในวันนี้ เป็นวันเปิดโลกอันลึกลับของปราสาทแห่งนี้
　　แน่นอนว่ามีคนธรรมดาที่ไม่รู้เรื่องนี้อยู่อีกมาก แม้พวกเขาจะใช้ชีวิตตามปกติ พวกเขาก็ยังคงดำเนินชีวิตในโลกไปตามลำดับ
　　แต่กลับไม่มีใครมองเห็นว่ามีสิ่งที่ผิดปกติเกิดขึ้นในโลกอันสันติสุข
　　หลินเฟิงขมวดคิ้วและดูซีเรียสมาก
　　ทุกคนนิ่งเงียบแต่พอผ่านไปสักพัก หลินเฟิงก็ถอนหายใจยาวออกมา
　　”ไม่ไม่” เขากระซิบในขณะที่ลูบอกไปด้วย “ฉันยังคงกังวลและตื่นเต้นอยู่เลย”
　　เสียงของเขาทำให้บรรยากาศในที่นั้นเกิดความผันผวนในที่สุดปรมาจารย์ปิงหยวนจงถอนหายใจ: “อย่าบอกนะว่าเป็นคุณ แม้ว่าเราจะอยู่กันมานาน แต่ทำไมกลับไม่เป็นอะไรล่ะ?”
　　”ฉันยังจำครั้งล่าสุดที่ฉันเปิดปราสาททองคำฉันเคยมองดูปราสาทเช่นนี้ วันนี้ฉันได้มาสัมผัสมันอีกครั้งและฉันมักจะรู้สึกเหมือนได้ตายไปแล้ว”
　　”ตอนนั้นผู้คนมากมายเดินเข้าไปและออกมาอย่างก้าวกระโดดและได้สมบัติมากมาย”
　　”ฉันยังจำชายคนหนึ่งที่ได้รู้จักในตอนเริ่มแรกได้เมื่อเขาเข้าไป เขาถึงขั้นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ได้ในเวลาเพียงแค่สามวัน และเมื่อเขาออกมา เขาได้รับการเลื่อนขั้นเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขั้นแปดภายในหนึ่งปี ช่างน่าทึ่งนัก”
　　”ถ้าฉันสามารถเข้าไปได้ในครั้งนี้ฉันก็หวังว่าจะได้บางสิ่งกลับมาด้วย”
　　พอได้ยินคำพูดของปิงหยวนจงหลินเฟิงจึงอดรู้สึกหนาวสั่นขึ้นมาไม่ได้: “นี่น่ากลัวเกินไป…”
　　เขากล่าวออกมาด้วยความจริงใจท้ายที่สุดแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะบรรลุถึงระดับนั้นภายในหนึ่งปี
　　หลินเฟิงสงสัยขึ้นมาอีกครั้งทันที:”เดี๋ยวนะ หากท่านทั้งสองคนได้เห็นการเปิดของปราสาททองคำ ทำไมท่านถึงไม่เข้าไปล่ะ? เวลานั้นท่านยังไม่ถึงขั้นศักดิ์สิทธิ์เหรอ?
　　เป็นเพราะว่าหากคุณต้องการเข้าไปในปราสาททองคำ อย่างน้อยคุณต้องอยู่ในขั้นดินแดนศักดิ์สิทธิ์
　　ปิงหยวนจงและปรมาจารย์แห่งนิกายจื่อหยวนมองหน้ากันจากนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างไร้หนทาง: “ไม่มีทางหรอก พวกเราไม่ได้ถูกเลือกมาตั้งแต่แรก”
　　”นอกจากนี้ถ้ามีโอกาส ก็เข้าไปอีกครั้งไม่ได้อยู่ดี”
　　อะไรนะ:”ไม่ได้เป็นผู้ถูกเลือกงั้นหรอ? ”
　　ปิงหยวนจงอธิบาย:”อืม หากต้องการเข้าไปในปราสาททองคำ คุณต้องอัดฉีดพลังวิญญาณของตนเองเข้าไปในปราสาทในตอนที่มันเปิดออกแล้ว จากนั้นปราสาทจะสุ่มเลือกผู้ที่ให้เข้าไป”
　　”มีเพียงผู้ที่ถูกเลือกเท่านั้นที่จะถูกส่งตัวเข้าไปในปราสาทไม่อย่างนั้นก็เข้าไปไม่ได้”
　　หลินเฟิงช็อค:”โอ้ หมายความว่า มันยังขึ้นอยู่กับโชคด้วยใช่ไหม? ไร้สาระชะมัด
　　”ถ้าไม่ถูกเลือกฉันจำเป็นต้องร้องไห้จนตายอยู่ด้านนอกรึไง?”
　　”ฉันยังเล่าไม่จบแม้ว่าปราสาทจะมีวิธีการคัดเลือก แต่ก็ยังมีวิธีการฉกฉวยอยู่เช่นกัน ” ปรมาจารย์ปิงหยวนจงกล่าว
　　”กล่าวได้ว่าหากไม่ได้ถูกเลือก ก็ยังมีโอกาสให้ฉกฉวยอีกครั้ง”
　　”ในเวลาที่ปราสาทกำลังจะสุ่มเลือกเขาถ้าล้มเขาได้ก็จะได้เข้าไปแทนที่คน ๆ นั้น”
　　”อย่างนั้นเหรอ…”หลินเฟิงพยักหน้า ดูเป็นไปได้ถ้าโชคดีที่ไม่ต้องสู้กับผู้ที่แข็งแกร่ง คิดแล้วก็น่าตื่นเต้น แต่หากเขาเป็นฝ่ายถูกปล้นล่ะ คงไม่น่าตื่นเต้นสักเท่าไหร่
　　เขาเสริม”หากมีวิธีเช่นนั้น ทำไมท่านถึงไม่ทำมันล่ะ?”
　　ปรมาจารย์แห่งปิงหยวนจงรู้สึกขมขื่นยิ่งกว่าเดิม:”ปรมาจารย์ในตอนนั้นมีตบะสูงกว่าตอนนี้มาก ซึ่งเราต่างก็โชคร้ายพอเมื่อเราใช้วิธีฉกฉวย พวกเราทุกคนต่างก็ได้พบกับปรมจารย์ขั้นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้า”
　　”ตอนนั้นเรายังไม่ดีเท่าตอนนี้ จะถือเป็นคู่แข่งกันได้อย่างไร? หลังจากที่ได้สัมผัสกับลมปราณของฝ่ายตรงข้าม ฉันก็คิดเริ่มถอนตัวเลย”
　　”อย่างนั้นเหรอ”หลินเฟิงรู้สึกเศร้าใจกับทั้งสอง
　　เขาถอนหายใจ”ฉันกังวลเล็กน้อยที่ได้ยินเช่นนั้น แม้เวลานี้เราจะยังไม่มีปรมาจารย์อยู่มากนัก แต่จะต้องมีนักบวชเก่ง ๆ อยู่มากแน่ ๆ ยังไม่รวมกับคนอื่น ๆ อีก แม้แต่สามผู้อาวุโสนักบุญของศาลศักดิ์สิทธิ์ก็จะเข้าร่วมเช่นกัน ”
　　”หากคุณรวมทีมกับนักบุญก็ง่ายยิ่งกว่าผายลม อย่าปล่อยให้คนอื่น ๆ กวาดไปได้ล่ะ”
　　หัวหน้าแห่งปิงหยวนจงส่ายหน้า:”คุณกังวลเกินไปแล้ว ปรมาจารย์หลิน ดินแดนศักดิ์สิทธิ์และดินแดนนักบุญจะไม่ถูกรวมอยู่ในที่เดียวกัน แน่นอนว่าสิ่งที่จะได้รับย่อมแตกต่างเช่นกัน”
　　”หืม?”พอจบประโยคนี้ หลินเฟิงก็มีความสุขมากขึ้น “นี่ดีเลย ดีเลย”
　　นอกจากนี้นักบุญครึ่งก้าวอย่างราชาหมาป่าโลหิตก็ยังสังหารเขาได้ง่าย ๆ ราวกับเชือดหมู แล้วนักบุญที่แท้จริงจะขนาดไหน?
　　หวังหานถอนหายใจอยู่ด้านหลัง:”ฉันล่ะอิจฉาท่านจริง ๆ ที่ท่านได้มีโอกาสเข้าร่วมสิ่งที่ดีเช่นนี้”
　　”ผู้มีพลังที่อ่อนแออย่างเราก็ได้แต่มองดูอยู่เฉยๆ”
　　พอหวังหานเอ่ยออกมาสีหน้าของคนอื่น ๆ ต่างก็มืดมน
　　หลินเฟิงปลอบใจ:”ทุกคนจะต้องแข็งแกร่งขึ้นแน่นอน!”
　　มู่ซินซินเอ่ยเตือนด้วยตาแดงกล่ำ:”ที่นั่น คุณจะต้องระมัดระวังตัวให้มาก ๆ นะ!”
　　หลินเฟิงลูบหน้าเธอ:”อย่าพูดราวกับว่าฉันได้ถูกเลือกแล้วเช่นนั้นสิ โอเคไหม?”
　　ขณะที่เขาพูดเสียงของท้องฟ้าราวกับระฆังก็ดังขึ้น แล้วทั่วทั้งท้องฟ้าก็เปลี่ยนเป็นสีทองตามมาติด ๆ
　　ลมปราณอันศักดิ์สิทธิ์แผ่กระจายออกมาจากปราสาททองคำ
　　ในเวลาเดียวกันนั้นท่ามกลางสายตาของทุกคน ประตูที่ปิดอยู่ก็ค่อย ๆ เปิดออกมาอย่างช้า ๆ !
　　”ลงมือเลย!”หัวหน้าแห่งปิงหยวนจงกล่าวเสียงต่ำ จากนั้นก็ยิงพลังวิญญาณน้ำแข็งสีฟ้าออกไป
　　เมื่อเห็นเช่นนี้หลินเฟิงและปรมาจารย์แห่งนิกายจื่อหยวนก็ปลดปล่อยออร่าออกมาเช่นกัน
　　ทั่วทั้งโลกนักพรตเต๋าจำนวนมากมายนับไม่ถ้วนต่างก็เข้าร่วมและบินไปที่ปราสาททองคำ จากนั้นก็ถูกปราสาทดูดเข้าไป
　　คนที่ไม่รู้ความจริงนั้นต่างโง่งม
　　ต่อมาเสาแสงสีทองมากมายก็บินลงมาจากปราสาท สามในนั้นรวมถึงหลินเฟิงด้วย
　　เมื่อรู้สึกถึงลมปราณอันศักดิ์สิทธิ์หลินเฟิงรู้สึกเป็นสุขมากในใจและกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ดูเหมือนว่าคราวนี้จะโชคดี”
　　ปรมาจารย์ใหญ่ทั้งสองต่างก็ดีใจมากดวงตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
　　”ฉันไปแล้วดูแลตัวเองดี ๆ ล่ะ!” หลังจากที่หลินเฟิงพูด เสาแสงกลับไปและคนก็หายตัวไป
　　หลินเฟิงอยู่ในสภาพหมดสติและเขาไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนทันใดนั้น สติของเขาก็ดูเหมือนจะโดนอะไรบางอย่างโจมตี และจากนั้นเขาก็ถูกดูดเข้าไปในวังวนแห่งความมืด