หลังจากนั้นผมก็ทำการเฝ้าติดตามมิเซ่ต่อไป

จำนวนของศัตรูที่ซุ่มอยู่ตามถนนของโรงเรียนก็เริ่มเพิ่มขึ้นตามวันเวลา จากข้อมูลของพวกโจรที่ถูกส่งมาที่โรงเรียนถูกฆ่าตายทีละคน ศัตรูเองก็เริ่มไหวตัวแล้วว่าเธอมีผู้คุ้มกัน

ด้วยเหตุนี้การต่อสู้จึงทวีความรุนแรงขึ้น ทำให้ผมไม่ละสายตาจากเธอมากขึ้น

ตามหลักแล้วผมควรจะจัดการศัตรูให้ได้ก่อนมิเซ่จะออกมาจากหอพัก แต่ก็มีบางครั้งที่เป็นไปไม่ได้ อย่างตอนนั้นที่พอผมจัดการศัตรูคนแรกได้ก็เจอกับกำลังเสริมของศัตรูที่โผล่มาตอนที่มิเซ่กำลังจะเดินเข้าโรงเรียน ซึ่งผมต้องต่อสู้ขณะที่มิเซ่กำลังเดินไปโรงเรียนอย่างช้าๆ

[ แย่แล้วสิ ขอโทษนะที่มาสาย ]

พักเที่ยง

ผมขอโทษทั้งสามคนที่มาสายหลังจากที่ทั้งสามคนเริ่มกินไปแล้ว

[ กินไปแล้วล่ะ ]

[ ทรูเอท ฉันซื้อขนมปังยากิโซบะมาให้แล้วนะพวก ]

ผมรับขนมปังจากกุเร็นและนั่งบนม้านั่ง

มิเซ่เองก็แสดงสีหน้าขอโทษเพราะเธอลงมือกินไปก่อนแล้ว

[ พักนี้คุณไปไหนมาไหนช่วงพักเที่ยงบ่อยจังนะคะ ]

[ ไปคืนหนังสือที่ห้องสมุดมานะ เพราะคิดจะตั้งใจเรียนเอาอย่างมิเซ่บ้างแล้วนะ ]

จากนั้นมิเซ่ก็หน้าแดงเล็กน้อยและเบินหน้าหลบ ผมจึงเคี้ยวขนมปังต่อ

――ที่จริงผมไปข้างนอกโรงเรียนและไปลาดตระเวนแถวนี้

และยังจัดการโจรไปอีกสามคน

ถึงจะพอรับมือไหว แต่ร่างกายก็เพลียไปหมด

นักเรียนและคนคุ้มกัน ผมเปลี่ยนสองบทบาทไปมาอย่างรวดเร็ว

ก็ยังดีกว่าในสงครามล่ะนะ วันยุ่งๆ แบบนี้ไม่เจอมาตั้งแต่สงครามใหญ่แล้วนะ

วันหนึ่ง

ในเวลาหลังเลิกเรียน

[ ไปกิลด์นักผจญภัยด้วยกันมั้ยคะ? ]

ผม เอลิเซีย กุเร็นมองหน้ากันและรับข้อเสนอตามที่มิเซ่ต้องการ

[ … จะว่าไป ครั้งที่แล้วก็ไม่ได้ไปนี่นะ ]

ครั้งที่แล้ว ผมปลอมตัวเป็นอัศวินแห่งเซย์รินและโจมตีเอลิเซีย

แล้วจำไม่ได้เลยว่ากำลังจะไปกิลด์นักผจญภัยตั้งแต่นั้นมา

[ มิเซ่ยังไม่ได้ลงทะเบียนในกิลด์ใช่มั้ย? จะไปลงทะเบียนให้มันชัดเจนสินะ ]

มิเซ่พยักหน้าให้กับคำถามของกุเร็น

[ ยังไม่ได้ลงทะเบียนเลยค่ะ… หนึ่งเดือนก่อนที่คุณเอลิเซียถูกโจมตี ฉันทำอะไรไม่ได้เลย… ที่ยังไม่ไปลงทะเบียนเพราะฉันคิดว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้เลย… ตั้งแต่ตอนนั้นฉันเลยฝึกฝนมาตลอดเลยค่ะ… ดังนั้นวันนี้จะไปลองอีกครั้งค่ะ ]

ดูเหมือนมิเซ่จะรู้สึกผิดที่ทำอะไรไม่ได้กับเรื่องคราวก่อน

รู้สึกผิดซะแล้วสิ

เมื่อเดือนก่อนมันเป็นเพราะผมวางแผนเอาไว้

แต่จากมุมมองของมิเซ่ดูจะเป็นเรื่องร้ายแรงมาก

[ คิดมากเกินไปแล้ว ในวันนั้นทั้งฉัน กุเร็น… ทรูเอทด้วย ไม่มีใครรับมือได้เลยนะ มิเซ่ไม่เห็นต้องไปรู้สึกแย่ด้วยเลย ]

[ ใช่ๆ ตอนนั้นฉันเองก็ยังหนีไปกับมิเซ่เลย… เอาล่ะ เราไปสนใจกับการลงทะเบียนแล้วไปกันเถอะ ]

เอลิเซียพยายามปลอบใจและกุเร็นคอยเสริม

ผมเองก็พยักหน้าเห็นด้วยกับพวกเขา

[ ขอบคุณมากค่ะ… ครั้งนี้ฉันจะทำให้ได้! ]

มิเซ่ที่ท่าทางสดใสเดินนำหน้าพวกเราด้วยฝีเท้าอันแผ่วเบา

แม้เมื่อเดือนก่อนจะเหลวไป แต่เธอความฝันที่จเป็นนักผจญภัยของเธอก็ยังไม่เปลี่ยนไป

หลังจากเดินออกมาจากเมืองมาได้สักพัก เราก็มาถึงอาคารสองชั้นหลังใหญ่

กิลด์นักผจญภัย ――องค์กรที่เป็นสื่อกลางมอบหมายงาน [ อะไรก็ได้ ] ให้กับนักผจญภัย

[ ง งั้นเข้าไปกันเถอะค่ะ…! ]

มิเซ่รู้สึกตื่นเต้นและตึงเครียดจับที่ประตูของกิลด์

เมื่อเปิดประตูก็ได้ยินเสียงต่างๆ ทันที มีพื้นที่ที่คล้ายร้านอาหารขนาดใหญ่อยู่ทางขวามือ โดยมีเสียงเอะอะดังมาจากทางนั้น

โต๊ะและเก้าอี้ทรงกลมเรียงรายและมีชายหญิงทุกวัยกำลังคุย กิน ดื่มเหล้ากัน

[ … ไม่รู้มาก่อนเลย เป็นครั้งแรกเลยค่ะที่ฉันเข้ามาในกิลด์ ดูครื่นเคร้งกันดีนะ ]

[ การแลกเปลี่ยนข้อมูลเป็นสิ่งสำคัญมากกับนักผจญภัย กิลด์นักผจญภัยมักจะมีบาร์อยู่ข้างๆ เพื่ออำนวยความสะดวกในการแลกเปลี่ยนข้อมูลค่ะ … ไปที่ด้านหลังกันเถอะค่ะ ที่เคาน์เตอร์ด้านหน้าน่าจะลงทะเบียนได้นะคะ ]

เราละจากมุมบาร์และมองไปยังเคาน์เตอร์ด้านหน้า

ในตอนนั้นเอง――

[ หืม? ]

[ อา ]

[ อาเร๊ะ ]

ผม เอลิเซีย และกุเร็นแสดงท่าทีแปลกใจ

[ พวกนาย… ]

ที่หน้าเคาน์เตอร์ตรงนั้นมีเด็กหนุ่มอยู่สี่คน

หนึ่งในนั้นคือเด็กหนุ่มผมสีทองที่เห็นพวกเราก็ส่งเสียงแปลกใจออกมาเหมือนกัน

เขาสวมเครื่องแบบสีขาวของแผนกผู้กล้า ชื่อของเขาก็คือ… ซิค ฟาลชิออน

คนที่ดวลกับผมเมื่อเดือนก่อนพร้อมกับผู้ติดตามของเขา