AST

ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นแดงเข็มขึ้นมาในทันทีมันแดงลงไปจนถึงคอของเธอ อย่างไรก็ตามเธอยังคงนิ่งและเงียบอยู่ และหัวเราะออกมา
มู่หยุนชิงเฉิงกล่าวเรื่องนี้เพราะความตั้งใจเพราะเธอแอบเองก็อยากรู้คำตอบของชิงสุ่ยเหมือนกัน อย่างไรก็ตามชิงสุ่ยไม่ได้กล่าวอะไร เขายิ้มออกมาเฉยๆและไม่กว่าอะไร
ชิงสุ่ยเองก็เข้าได้ถึงความหมายที่ชิงเฉิงต้องการจะกล่าวแต่เขาเลือกที่จะไม่สนใจมัน ในตอนนี้เขาไม่ต้องการหญิงสาวคนใดเพิ่มขึ้นอีกแล้ว เพราะเขาได้ให้สัญญาเอาไว้กับผู้หญิงของเขา มันจึงทำให้ตอนนี้เขาเลือกที่จะไม่เปิดใจให้นายหญิง
ความงามของทั้งสองนั้นไม่ได้ด้อยกว่าผู้หญิงคนอื่นเลยแม้แต่น้อยเพียงแค่ตอนนี้เขารู้สึกสำนึกผิดกับผู้หญิงคนอื่นๆของเขา มันทำให้เขาไม่กล้าที่จะมองใครอีก…
ในชีวิตที่ผ่านมาชิงสุ่ยเป็นเพียงคนธรรมดาเท่านั้นเขาไม่มีโอกาสที่จะฝันถึงสาวงามเช่นนี้ และแทบไม่มีโอกาสที่จะมีภรรยาหลายคน โอกาสที่จะได้ครอบครองสาวงามงามนั้นแทบไม่เคยมีอยู่ในความคิดของเขา
มันทำให้เขาที่สามารถกลับมาเกิดใหม่อีกครั้งนั้นมีความคิดเหล่านั้นหลงเหลืออยู่อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยคิดว่าชีวิตของเขาจะได้ครอบครองสาวงามมากมายเอาไว้ ในตอนนี้ชิงสุ่ยรู้สึกว่าตัวของเขาโชคดีอย่างมากที่ได้รับมัน อย่างไรก็ตามเขาก็ยังรู้สึกผิดกับตัวเองที่ทำเช่นนี้ลงไป
แม้เขาจะรู้ดีว่าโลกใบนี้ผู้ที่แข็งแกร่งจะไม่มีทางขาดแคนผู้หญิงมันจึงทำให้โลกใบนี้มีผู้ชายหลายคนที่มีภรรยามากกว่าหนึ่งคน อย่างไรก็ตามชิงสุ่ยรู้ดีว่านี้ไม่ใช่เพราะความแข็งแกร่งของของเขาเพียงลำพัง ยังมีเรื่องนิสัยใจคอของพวกเขาที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อีกด้วย
เขารู้ดีตอนนี้เขานั้นมีภรรยามากมายลึกๆเขาก็รู้สึกผิดต่อพวกเธอไม่น้อย
แม้ว่าเขาจะบอกว่าเขารักพวกเธอเท่าๆกันแต่ในความเป็นจริงแล้ว เขาก็มีเพียงแค่หัวใจดวงเดียว ดังนั้นมันคงจะไม่จริงที่เขาจะบอกว่าเขาสามารถแบ่งความรักออกได้อย่างเสมอภาค อย่างไรก็ตามเขาก็พยายามที่จะทำให้มันเท่าเทียมกัน
เดิมทีชิงสุ่ยก็รู้สึกแปลกใจที่เจี้ยนเก้อไม่ยอมตามเขากลับไปแต่ในตอนี้เขาเข้าใจแล้ว นั้นเพราะเธอไม่ต้องการเห็นเขาอยู่กับคนอื่นๆ ดังนั้นจึงเป็นเธอที่เลือกจากมา อย่างไรก็ตามเธอก็มีความสุขที่ได้เห็นเขาแวะมาหาเธอเป็นครั้งคราว
บางครั้งการอยู่ห่างไกลกับคนที่เรารักก็ทำให้เราสามารถรับรู้ได้ว่าเรายังเขาอยู่เสมอ เพื่อที่จะไม่ลืมเขา เธอจึงเลือกที่จะอยู่ไกลกับเขา อีกอย่างหนึ่งชิงสุ่ยรู้สึกว่านี้เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งที่เธอมี ความคิดถึงที่ทั้งคู่มีต่อกันจะทำให้พวกเขากลับมาพบเจอกัน………..
ชิงสุ่ยสัมผัสได้ถึงการจ้องมองของนายหญิงโอยที่ไม่ต้องหันกลับไปมอง ในตอนนี้เธอรู้ดีว่าเขาสังเกตเห็นมัน ก่อนที่จะกล่าวว่า “ข้าไม่มั่นใจว่าข้าจะสามารถมีพวกเขาได้ในชีวิตนี้ อย่างไรซะข้าจะดูแลลูกๆของเจี้ยนเก้อให้ดีเหมือนกับลูกของข้า เพราะเช่นนั้นเจี้ยนเก้อ เจ้าจะยกเขาให้เป็นลูกบุญธรรมของข้าจะได้รึไม่?”
เจี้ยนเก้อยิ้มออกมาและกล่าว“แน่นอนว่าได้ แต่ข้าว่าท่านพี่ชิงเฉิน ที่มีความงามขนาดล้มแผ่นดินได้ คงจะมีลูกที่น่ารักๆได้อย่างแน่นอน ท่านเป็นตัวตนที่ผู้ชายจำนวนมากต้องการ ”เธอกล่าวด้วยเสียงติดตลก
“ฮ่าๆขอให้มันจริงตามที่เจ้าพูด !” เธอยิ้มอละพูดด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อย
ชิงเฉิงไม่ได้หยอกล้อเธออีกต่อไปเพราะเธอสังเกตการณ์แสดงออกของชิงสุ่ยว่าไม่เล่นด้วย ซึ่งพวกเธอก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน เธอจึงเขาใจว่าชิงเฉินรู้สึกอย่างไร เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ค่อยสู้ดีนักเธอจึงเลือกที่จะเปลี่ยนมัน ไอรีนโนเวล
งานเลี้ยงจบลงหลังจากนั้นไม่ช้าแม้ว่าพวกเขาพยายามจะเปลี่ยนสถานการณ์ยังไง มันก็ไม่กลับมาเป็นเช่นดังเดิม
หลังจากงานเลี้ยงจบลงมู่หยุนชิงเฉิงและนายหญิงได้แยกตัวออกไป เหลือไว้เพียงชิงสุ่ยและเจี้ยนเก้อเท่านั้น ทั้งห้องกลายเป็นห้องส่วนตัวของพวกเขาในตอนนี้
“พวกนางทั้งคู่ต่างชอบเจ้า !” เจี้ยนเก้อถอนหายใจอย่างนุ่มนวล
“เจี้ยนเก้อ เจ้าต้องการพูดอะไร? ทำไมต้องถอนหายใจ?”
“เจ้าชอบพวกนางหรือเปล่า?” เจี้ยนเก้อจ้องไปที่ชิงสุ่ยอย่างจริงจัง ราวกับต้องการความจริงจากเขา
ชิงสุ่ยห่ายหน้า“ เจี้ยนเก้อ ข้าเคยพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อนครั้งหนึ่งแล้ว ข้ามได้ชอบพวกนาง แม้ว่าพวกนางจะงดงามอย่างมาก แต่ข้าก็ไม่ได้ชอบสาวงามทุกคน อย่าบอกนะว่าเจ้าชอบเมื่อข้ามีผู้หญิงเพิ่มขึ้น”
ชิงสุ่ยนั่งข้างๆเธอและโอบไปที่เอวของเธอ
เจี้ยนเก้อยิ้มออกมา“ถ้าข้าจะบอกว่าข้าไม่รังเกียจมันละ!”
ชิงสุ่ยส่ายหัว“อย่าพูดอีกเลย ชีวิตของข้ามีไว้เฉพาะคนที่ข้ารักเท่านั้น ข้ายอมเลกที่ทุกอย่างที่ข้ามีเพื่อพวกนาง เจ้าเข้าใจมั้ย?”
“ข้ารู้ดีแต่ข้ารู้สึกได้ว่าพี่ชิงเฉิน ดูจะหลงรักเจ้าอย่างมาก โดนปกติแล้วผู้ชายเช่นเจ้าจะตกหลุมรักผู้หญิงสวยๆได้ง่ายดายไม่ใช่รึ ทำไมเจ้าไม่ถึงไม่ชอบนาง?” เจี้ยนเก้อมองไปที่ชิงสุ่ยด้วยรอยยิ้ม
”สาวโง่วันนี้เจ้ากินอะไรผิดปกติหรือไม่ ทำไมเจ้าถึงได้ผลักไล่ใสล่งข้าไปให่ผู้หญิงคนอื่นเช่นนี้ ?” ชิงสุ่ยกล่าวด้วยสีหน้าเศร้าและเจ็บปวด
เจี้ยนเก้อหัวเราะออกมาด้วยความดีใจเธอเคาะไปที่หัวของเขาเบาๆ“ข้าก็แค่อยากรู้ เดิมทีเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างสองเรานั้นก็ยังเป็นสิ่งที่ข้าไม่เคยขาดกวังเอาไว้ แม้ว่าตอนนี้เราจะมีลูกด้วยกันแล้วก็ตาม”
”ข้าก็เช่นกันในตอนแรกข้าได้รับท่านเป็นอาจารย์ของข้า ด้วยความสามารถที่อ่อนแอ ทำให้ข้ารู้สึกละอายใจ ไม่กล้าแต่จะมองหน้าเจ้าด้วยซ้ำ แม้ถึงตอนนี้ข้าก็ยังคิดเช่นนั้นอยู่”
เจี้ยนเก้อเขินอายเล็กน้อยโดยไม่คำนึงถึงความสัมพันธ์ที่แท้จริงของพวกเขา เธอได้ตกลงเป็นอาจารย์ของเขาในตอนแรก และแล้วทุกๆอย่างก็เปลี่ยนไป ทุกๆอย่างค่อยเติบโตขึ้นอย่างช้าๆ จนในตอนนี้มันก้งอกเงยออกมาเป็นดอกเป็นผล ที่งดงามและอ่อนโยน มันเป็นตอนจบที่สมบูรณ์แบบอย่างมากสำหรับเธอ เธอรู้สึกดีอย่างมากที่ได้เป็นภรรยาของเขา
“ข้าเป็น…ผู้หญิงของเจ้า” เธอกล่าวออกมาเบาๆในตอนนี้
……
……
และแล้วอีกหนึ่งเดือนก็ผ่านไปชิงสุ่ยใช้เวลาในเดือนนี้อย่างสงบสุข เวลานี้เขากับเจี้ยนเก้อเป็นคู่ที่ดูธรรมดาอย่างมาก แต่อย่างไรก็ตามมีผู้คนจำนวนมากที่อิจฉาพวกเขาเพราะพวกเขาตกออยู่ในห่วงแห่งความรักที่ไม่มีที่สิ้นสุด
ชิงสุ่ยได้ยิ้นกลับไปนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้แสดงออกถึงความรักห่วงใยอยางแท้จริงกับภรรยาของเขาโดนปกติแล้วชิงสุ่ยจะมักไม่ค่อยว่างอยู่บ้านยามภรรยาของเขาตั้งครรภ์ นี่เป็นสิ่งที่ชิงสุ่ยรู้สึกผิดกับเหล่าภรรยาของเขาอย่างมาก ดังนั้นในเวลานี้เขาจึงได้พยายามเต็มที่เพื่อชดเชยมันให้กับเจี้ยนเก้อ นี่อาจกล่าวได้ว่ามันเป็นสิ่งที่โรแมนติกที่สุดในชีวิตของเขาที่เขาเคยทำมา
“เราจะก้าวไปด้วยกันตลอดไป!”