เหนือกว่าระดับเร้นลับ

โจวเหวินเลยตัดสินใจที่จะไปดูสัตว์อสูรผมเงินที่อยู่ในกล่องของร้านฉินซือหยวน ไม่ว่ามันจะเก่งแค่ไหน แต่ถ้ามันยังโดนขังอยู่ในกล่องนั้น ก็คงไม่น่ามีปัญหาอะไร

“ถ้าไม่ไปแตะกล่องนั้นแล้วก็ไม่ใส่รหัสลงไป ก็ไม่น่าจะเป็นอะไรหรอกมั่ง”โจวเหวินตัดสินใจ เขาออกจากร้านกาแฟแล้วเดินตรงไปตรงจุดลับตาคนก่อนจะสวมผ้าคลุมล่องหนแล้วแอบเข้าร้านของฉินซือหยวนไป

โจวเหวินนั้นคุ้นชินกับสถานการณ์ภายในร้านของฉินซือหยวนอยู่แล้ว เขาเลยสามารถหลบหลีกผู้คนและค่อยๆเข้าใกล้ลิฟเข้าไปเรื่อยๆจากนั้นก็เข้าไปในลิฟแล้วกดลิฟขึ้นชั้น4 สำหรับเขาแล้ว ที่นี้ทั้งตึกแทบจะไม่มีความลับเหลืออยู่แล้ว โจวเหวินปีนขึ้นท่อระบายอากาศของลิฟแล้วขึ้นไปบนชั้นบนสุดอย่างรวดเร็ว

ไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่อยากจะตรงไปที่ชั้นใต้ดินที่4เลย แต่ว่าชั้นใต้ดินที่4นั้น ถูกปิดตายอย่างสมบูรณ์ที่นั้นไม่มีท่อระบายอากาศหรือหน้าต่างอื่นๆเลยทางเดียวที่จะเข้าไปในนั้นได้คือผ่านทางลิฟพิเศษที่อยู่ในห้องทำงานของฉินซือหยวนเท่านั้น

โจวเหวินจำได้ว่าครั้งล่าสุดที่เขามากับอันหลานหยาง อันหลานหยางยังสามารถพาเข้ามายังชั้นใต้ดินที่4ได้อยู่เลย แต่ตอนนี้ลิฟนั้นกลับปิดไปแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงทางเข้าเดียวเท่านั้นที่สามารลงไปที่นั้นได้

วันนี้ฉินซือหยวนไม่อยู่ โจวเหวินเลยใช้โอกาสอันดีนี้ อัญเชิญสปอร์โบราณออกมาให้มันไปสะเดาะกลอนประตู แล้วเปิดให้เขาสามารถเข้าไปข้างในออฟฟิศได้อย่างง่ายดาย

แล้วเขาก็ใช้สปอร์โบราณแบบเดียวกับล๊อกของลิฟ ทำให้เขาสามารถใช้ลิฟนี้ลงไปยังชั้นใต้ดินได้ในที่สุด

ล๊อกทุกประเภทนั้นไม่สามารถใช้ป้องกันโจวเหวินได้ เพราะว่าโจวเหวินนั้นมีสัตว์อสูรตัวเล็กที่สามารถสะเดาะกลอนได้อย่างง่ายดาย

โจวเหวินที่ล่องหนเข้ามานั้นสามารถทำอะไรที่ไหนก็ได้ในร้านนี้ และไม่นานหลังจากนั้นเขาก็เข้ามาอยู่ในชั้นที่4ใต้ดิน ที่ๆสัตว์อสูรผมเงินถูกขังไว้อยู่

โจวเหวินไม่ได้ตรงเข้าไปทันทีเพราะว่าแถวๆนี้มีกล้องอยู่เต็มไปหมด เพราะงั้น แค่เขาเปิดประตูเข้าไป ถึงเขาจะล่องหนอยู่ แต่ประตูที่จู่ๆเปิดเองได้ยังไงมันก็น่าสงสัยอยู่แล้ว

ตอนที่โจวเหวินกำลังคิดถึงวิธีการเข้าไปในนั้นอยู่นี้เอง โจวเหวินก็พบว่าจู่ๆไฟฟ้าของทั้งตึกก็ดับลง เหมือนกับเป็นไฟฟ้าลัดวงจรยังไงอย่างงั้น

แต่ต่างกันตรงที่ว่าถ้าไฟฟ้าลัดวงจรปรกตินั้นอาจจะแค่ตัดไฟเฉยๆแค่แปปเดียว จากนั้นอุปกรณ์เก็บไฟสำรองก็จะเริ่มทำงานต่อทันที

แต่ตอนนี้เหมือนกับว่าพลังงานไฟฟ้าทั่วทั้งงตึกโดนดูดมารวมกันไว้อยู่ในที่เดียว ไม่เหลือไฟฟ้าเลยแม้แต่น้อย ทำให้อุปกรณ์ไฟฟ้าทุกชนิดนั้นไม่สามารถใช้การได้

โจวเหวินรู้สึกได้ทันทีเลยว่านี้มันต้องเป็นฝีมือของสัตว์อสูรผมเงินแน่ๆ ถึงแม้ว่ามันจะอยู่ในกล่อง แต่สัตว์อสูรผมเงินนั้นมันต้องจับตาดูเขาอยู่แน่ๆ

“ในที่สุดก็มาซักที”สัตว์อสูรผมเงินพูด รอบนี้ มันไม่ได้เปิดปาก แต่เสียงของมันดังขึ้นมาในหัวของโจวเหวินทั้งๆที่เขาไม่ได้มองหน้ากันด้วยซ้ำ

“รู้ได้ไงว่าฉันจะมา”โจวเหวินไม่ได้เปิดประตูเข้าไป เขาพูดกับสัตว์อสูรผมเงินผ่านประตู ซึ่งจริงๆก็ไม่จำเป็นต้องเปิดประตูก็ได้ยังไงก็คุยกันชัดอยู่แล้ว

“ตั้งแต่ข้าแห็นเจ้าครั้งแรก ข้าก็รู้ได้ทันทีเลยว่าเจ้าคือคนที่หมอนั้นเลือกไว้ เพราะงั้น ยังไงเจ้าก็ต้องมา”สัตว์อสูรผมเงินพูด

“แล้วทำไมถึงได้เลือกฉันละ”โจวเหวินตอนแรกว่าจะไม่ถาม แต่ในเมื่ออีกฝ่ายพูดตอบโต้ได้นั้นมันทำให้โจวเหวินเริ่มมีความหวังขึ้นมา ว่าเขาจะได้รับข้อมูลอะไรบางอย่างกลับมา

โจวเหวินเลยถามไปว่าทำไมถึงได้เลือกเขา อีกฝ่ายนั้นพูดตอบโจวเหวินทุกคำ บางทีเขาอาจจะได้ข้อมูลสำคัญมาซึ่งเอาไปต่อ

“เพราะว่าเจ้าฉลาดไม่พอยังไงละ”สัตว์อสูรผมเงินพูด

โจวเหวินมองหน้าสัตว์อสูรผมเงิน เขานึกถึงความเป็นไปได้หลายๆอย่าง แต่เขาเองก็ไม่คิดว่าจะได้รับคำตอบแบบนี้

สัตว์อสูรผมเงินพูดต่อด้วยรอยยิ้ม “บางอย่างคนฉลาดเขาทำกันไม่ได้หรอก มีแต่คนโง่บรมเท่านั้นแหละที่ทำได้ คนที่เราต้องการนั้น จะต้องไม่ฉลาด ไม่โง่ แต่ก็ต้องมีพรสวรรค์ยังไงละ”

“แล้วไงต่อ”โจวเหวินถาม

“แล้วเจ้าก็ถูกเลือกโดยโอหยาง ข้าเองก็คิดว่าเขาตาแหลมนะ เจ้าเองก็ดูเป็นคนมุ่งมั่นตั้งใจทำอะไรซักอย่างดี””สัตว์อสูรผมเงินพูดพร้อมรอยยิ้ม

“แล้วฉันทำอะไรได้บ้างละ”โจวเหวินถามอีกรอบ

“ไม่รู้ซิ” คำตอบของสัตว์อสูรผมเงินนั้นมันเกินกว่าที่โจวเหวินคิดไว้มาก

“ทำไมถึงไม่รู้ละ”โจวเหวินขมวดคิ้ว

“ก็เพราะว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าไปที่ใดบ้าง เพราะงั้นข้าเลยไม่รู้ว่าเจ้าทำอะไรได้บ้างยังไงละ เจ้ามีหลากหลายความสามารถก็จริงแต่เจ้าก็ยังเป็นเด็ก พ่อแม่ของเจ้ายังไงก็ไม่ยอมให้เจ้าออกไปทำงานหาตังหรอก ก็เหมือนกับที่เจ้าเป็นผู้ชายนั้นละ ก็ไม่มีใครมาขอให้เจ้าท้องลูกแทนซักหน่อย เพราะงั้นเจ้าทำอะไรได้ละ เจ้าถามคำถามนี้กับคนอื่น ใครมันจะไปรู้เล่า เจ้าคิดเองซิว่าเจ้าทำอะไรได้บ้าง”สัตว์อสูรผมเงินพูด

“ฉันไม่ได้มานี้เพื่อมาฟังปรัชญาอะไรไร้สาระนะ ถ้าจะคุยกับฉันเรื่องนี้ต่อ ฉันจะกลับละ”โจวเหวินพูด

“งั้นก็ได้ถ้างั้นข้าจะพูดเรื่องที่เจ้าสนใจก็แล้วกัน เจ้าคงจะรู้จักระดับขั้นเร้นลับดีซินะ”สัตว์อสูรผมเงินเปลี่ยนเรื่องคุย แต่โจวเหวินก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆถึงมาเข้าเรื่องนี้ได้

“หมายถึงระดับที่สูงกว่าระดับเร้นลับเหรอ”โจวเหวินถามอย่างใจเย็น

“ไม่ถูกซะทีเดียว เอาเข้าจริงแล้ว ระดับเร้นลับนั้นถูกแบ่งออกเป็นหลากหลายระดับไปอีกระดับเร้นลับที่เจ้าพูดถึงหรือพบเจอมานั้น ทั้งหมดเป็นแค่ขั้นล่างสุด หรือก็คือพวกนั้นพึ่งกลายมาเป็นระดับเร้นลับยังไงละ”สัตว์อสูรผมเงินพูด

“แล้วทำไมมันถึงได้แบ่งขั้นละ”โจวเหวินถาม

“การที่จะรู้ว่าแต่ละระดับของเร้นลับนั้นมันคืออะไร เราต้องรู้ให้ได้ก่อน ว่าเทพคืออะไร แล้วเจ้ารู้รึเปล่าว่าเทพคืออะไร”สัตว์อสูรผมเงินพูด

“ช่วยพูดให้มันเป็นภาษาที่เข้าใจง่ายกว่านี้หน่อยได้ไหม ฉันไม่มีเวลาจะมานั่งฟังเรื่องเล่าอะไรของนายหรอกนะ คนในร้านเองก็คงไม่ให้เวลาฉันมากด้วย”โจวเหวินพูด

สัตว์อสูรผมเงินพูดต่อ “ตั้งแต่สมัยโบราณ มนุษย์ยุคเริ่มแรกก่อตัวกันขึ้นเป็นสังคม โดยหวาดกลัวสิ่งที่ไม่รู้จักและอันตรายทั้งหลาย และเมื่อความกลัวนั้นมันตกผลึกเป็นตัวตน เมื่อนั้นแหล่ะ เทพจึงถือกำเนิดขึ้น ยกตัวอย่างเช่น มนุษย์กลัวสายฟ้า จึงจินตนาการว่าสายฟ้านั้นเป็นตัวตนที่น่าหวาดกลัว และนั้นทำให้เกิดเทพสายฟ้า(ธอร์) มนุษย์กลัวฝนตกหนัก เพราะฝนตกหนักจะทำให้คนป่วยจึงเกิดเป็นเทพแห่งสายฝน(พระยาแถน) ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดอีกก็คือสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังต่างๆ เช่นเสือ หมาป่า งู สิงโต อินทรีและอื่นๆ สิ่งพวกนี้คือความกลัวที่มนุษย์ไม่อาจจะพิชิตได้ ความเคารพบูชาจึงเกิดมาจากความกลัวพวกนี้ หากว่าข้าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังมากเหมือนสัตว์พวกนั้นในอดีตกาล มนุษย์พวกนั้นก็จะสร้างรูปปั้นบูชาข้า สรรเสริญข้า และบูชาข้าเป็นเทพ”

“ความกลัวนั้นเป็นอารมณ์แรกของมนุษย์ และความกลัวก็เป็นขั้นแรกของระดับเร้นลับด้วย ตราบใดก็ตามที่สิ่งมีชีวิตระดับเร้นลับที่สามารถสร้างความกลัวได้นั้น มันก็จะจัดอยู่ในระดับที่อ่อนแอที่สุดของระดับเร้นลับ ซึ่งพวกสัตว์อสูรระดับเร้นลับทั้งหลายทั้งปวงในตารางจัดอันดับก็อยู่ในระดับนี้ทั้งหมด”