I ตอนที่ 960

โจวเหวินใช้ทักษะสดับฟังเพื่อสังเกตอย่างรอบคอบ ตอนนี้เขารู้แล้วว่ายักษ์ในทะเลกำลังเคลื่อนไหว

แต่ก่อนที่เขาจะตัดสินได้ว่าน้ำทะเลยักษ์คืออะไร โจวเหวินก็เห็นว่าจู่ ๆ น้ำทะเลได้ก่อตัวเป็นคลื่นขนาดใหญ่ ปูม้าน้ำลึกขนาดยักษ์ราวกับปราสาทขนาดใหญ่ได้โผล่ขึ้นมาจากทะเลท่ามกลางเกลียวคลื่นที่สาดซัด

ปูตัวใหญ่เหมือนรถถังบนชายหาดว่าตัวใหญ่มากแล้ว แต่เจ้าปูม้าตัวใหญ่นี่กลับทำให้พวกนั้นดูเหมือนลูกปูแรกเกิดไปเลย

แม้แต่กำแพงสูงที่มีความสูงมากกว่า 20 เมตรต่อหน้าปูยักษ์นี้ก็ดูเล็กไปเลย ก้ามขนาดใหญ่ของมันดูน่ากลัวมาก

เมื่อเห็นจ้าวแห่งปูยักษ์ออกมาจากทะเล ทุกคนก็พากันตกตะลึง แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญระดับนักรบที่ต่อสู้กับฝูงปูก็มีท่าทีเปลี่ยนไปอย่างมาก

ก่อนที่ขาของจ้าวแห่งปูยักษ์จะโผล่ขึ้นมาจากน้ำทะเล ทันใดนั้นมันก็อ้าปากและพ่นฟองอากาศออกมานับไม่ถ้วน ฟองเหล่านั้นลอยไปในทิศทางของตัวเมือง ก่อนจะปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าของเมืองกุ้ยไห่

มีคนลองยิงปืนไปที่ฟองอากาศ กระสุนดูเหมือนจะพุ่งเข้าไปในฟองสบู่ได้อย่างง่ายได้ แต่ทว่าฟองที่ดูเบาและบางนั่นกลับไม่แตกเลย หลังจากกระสุนเข้าไปภายในฟองนั่นแล้ว ราวกับว่าจู่ ๆ มันก็สูญเสียทิศทาง กระสุนนั่นหยุดนิ่งอยู่ในฟองอากาศทั้งอย่างนั้น

นอกจากนี้ยังมีคนลองใช้มีด หรือแม้กระทั่งสั่งสัตว์เลี้ยงคู่หูให้เข้าไปทำลายฟองอากาศ แต่ไม่ว่าจะทำยังไง การโจมตีทั้งหมดก็ดูเหมือนจะถูกดูดซับเอาไว้ได้หมด

จากนั้นฟองอากาศที่ถูกโจมตีก็เหมือนกับถูกดึงด้วยแรงบางอย่างขึ้นไปบนท้องฟ้า ฟองอากาศบินขึ้นไปที่ความสูงหลายร้อยเมตรในพริบตาและยังคงเพิ่มความเร็วขึ้นอย่างต่อเนื่อง ดูเหมือนมันว่าจะทะลุผ่านชั้นบรรยากาศขึ้นไปได้แล้วในตอนนี้

พวกคนที่บินอยู่เริ่มถอยห่างจากเจ้าฟ้องอากาศพวกนั้น ท้ายที่สุดแล้วก็มีมนุษย์เพียงไม่กี่คนที่รู้วิธีบินเท่านั้น ต่อให้เป็นมนุษย์ระดับนักรบก็ใช่ว่าจะบินได้ถ้าไม่มีสัตว์เลี้ยงที่บินได้

ถ้าตกจากที่สูงขนาดนั้น แน่นอนว่าได้ตายอย่างน่าสยดสยองแน่นอน

ฟองอากาศเหล่านั้นยังคงเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ทั้งหมดออกไปด้านนอกชั้นบรรยากาศ มันก็แตกออก

แนวป้องกันเมืองกุ้ยไห่ตกอยู่ในความสับสนวุ่นวายไปทั่ว แล้วนับประสาอะไรกับคนธรรมดา แม้แต่กลุ่มคนระดับนักรบก็เริ่มล่าถอยจากกองทัพปูแล้ว และเนื่องจากการป้องกันหยุดลง ที่ด้านนอกกำแพง พวกปูเองก็จะกระแทกก้ามของพวกมันเข้ากับกำแพง เหล็กและปูนซีเมนต์ที่แตกร้าวกระเด็นไปทั่ว กำแพงสูงจะพังลงมาเมื่อไหร่ก็ขึ้นอยู่กับเวลาแล้ว

ฟองอากาศบนท้องฟ้าได้ลอยเข้ามาในเมืองแล้ว โจวเหวินเห็นว่ากุ้ยเฉิงไม่สามารถหยุดการโจมตีเอาไว้ได้อย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงสวมชุดเกราะคริสตัลหยกบินขึ้นไปบนท้องฟ้า และในไม่ช้าโจวเหวินก็มาถึงจุดเหนือสุดของทะเล

พิณสีทองปรากฏในมือของเขา ก่อนที่โจวเหวินจะสะบัดนิ้วลงไปที่มัน

ฟริ้งงงง!

การสั่นสะเทือนแปลก ๆ กระจายออกไปโดยมีศูนย์กลางอยู่ที่พิณทอง ฟองอากาศบนท้องฟ้าแตกออก และพวกปูที่อยู่ตามชายฝั่งและทะเลต่างทำท่าตกใจกลัวคลื่นเสียงนั่น ปูมากมายต่างกระอักของเหลวบางอย่างออกมา ก่อนจะล้มลงบนชายหาดและล้มลง แม้ว่าจะยังมีบางตัวที่ยังไม่ตาย แต่พวกมันก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนยากที่ลุกขึ้นได้

โจวเหวินจงใจใช้เสียงการดีดกระแทกในทะเลที่ค่อนข้างไกลจากเมืองกุ้ยไห่ แม้ว่าพลังของการสั่นสะเทือนจะแพร่กระจายไปยังเมือง แต่ก็ค่อนข้างเบาบาง และไม่สร้างผลร้ายให้กับมนุษย์ภายในเมือง

มนุษย์ที่สามารถต่อสู้ในแนวหน้ายังคงมีฐานการฝึกอยู่บ้าง พวกเขาตกใจมากทีเดียว บางคนถึงกับอาเจียนออกมาเป็นเลือด

หลังจากเกิดแผ่นดินไหว ชาวเมืองกุ้ยไห่ก็หันศีรษะไปมา พวกเขาพากันจ้อมมองออกไปยังด้านนอก ก่อนจะพบว่าฟ้องอากาศบนท้องฟ้าเกือบทั้งหมดได้หายไปแล้ว ส่วนกองทัพปูก็ได้รับบาดเจ็บและตายกันเป็นจำนวนมาก

ถ้ามองขึ้นไปก็จะเห็นโจวเหวินกำลังอยู่บนท้องฟ้าในระยะไกลได้อย่างราง ๆ

เมืองกุ้ยไห่อยู่ห่างจากชายฝั่งหลายไมล์ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะสายตาสั้น ถ้ามองดี ๆ พวกเขาก็สามารถมองเห็นโจวเหวินได้ไม่ใช่เหรอ?

นี่เป็นเพราะโจวเหวินสวมชุดเกราะหยกวิญญาณที่ทำหน้าที่เหมือนกระจก ชุดเกราะนี้สามารถสะท้อนแสงจากดวงอาทิตย์เหมือนกับแหล่งกำเนิดแสงได้ ดังนั้นต่อให้พวกเขา คนพวกนั้นก็จะเห็นเพียงแค่แสงที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์เท่านั้น

“พลังของเสียงสะท้อนนั้นก็น่ากลัวใช้ได้นะ แต่น่าเสียดายที่มันสิ้นเปลืองเกินไป แต่มันก็มีแต่วิธีนี้เท่านั้น” โจวเหวินเหลือบมองไปยังพิณทองในมือ มีสายที่ขาดนับไม่ถ้วนทีเดียว แต่โชคดีที่มันสามารถฟื้นตัวเองได้ ดังนั้นถ้าใช้เวลาสักหน่อยก็คงจะกลับมาเหมือนเดิมเอง

จ้าวแห่งปูยักษ์อยู่ใกล้กับโจวเหวินมาก มันตกใจเสียตัวสั่นแทบจะทำให้ท้องทะเลเกิดคลื่นยักษ์ แต่หลังจากเสียงนั่นหยุดลง สิ่งที่เหลืออยู่ก็คือความโกรธที่ต้องการระบาย จ้าวแห่งปูยักษ์โบกก้ามปูขนาดใหญ่ของมันเข้าใส่โจวเหวินที่ลอยอยู่ในอากาศ

ถึงมันจะใหญ่โต แต่มันก็ไม่ได้เชื่องช้าแต่อย่างใด ก้ามปูใหญ่ยักษ์โบกเข้าใส่โจวเหวินอย่างรุนแรง

ในเวลานี้หลายคนในเมืองต่างก็พากันมองไปที่โจวเหวินบนท้องฟ้า เมื่อพวกเขาเห็นการกระทำของจ้าวแห่งปูยักษ์ก็พากันตกใจ

แต่ทว่าการแสดงออกของโจวเหวินกลับนิ่งเฉย เขาดึงดาบไม้ไผ่ออกมา ก่อนที่ร่างของเขาจะกระพริบหายไป จากนั้นท้องฟ้าก็พลันแยกออก

ผู้คนในเมืองมองเห็นเพียงแสงคล้ายมนุษย์กระพริบอย่างรวดเร็วรอบ ๆ ปูยักษ์เท่านั้น และเมื่อโจวเหวินหยุดอีกครั้ง ปูยักษ์ที่กำลังโบกก้ามของมันก็พลันหยุดนิ่ง

จู่ ๆ กระดองของจ้าวแห่งปูยักษ์ก็แตกออกทีละชิ้น ก้ามปูที่ว่านั่นอยู่ก็เองก็แตกออกด้วยเช่นกัน มันตกลงไปกระแทกกับพื้นน้ำจนเกิดเสียงดัง

โครม! ตูม!

ร่างของปูยักษ์แตกออกประมาณ 45%  ตัวของมันค่อย ๆ จมลงไปในทะเล ดูเหมือนคราวนี้จะตายจริง ๆ แล้ว

เมื่อเห็นฉากนี้ ผู้คนในเมืองต่างก็ถึงกับทำท่าไม่ถูกไปชั่วขณะ พวกเขาจ้องมองไปยังฉากจบที่ปูยักษ์จมกลับไปในทะเล ส่วนโจวเหวินที่เหมือนดวงอาทิตย์ก็หายไปในอากาศ

หลังจากนั้นไม่นานผู้คนก็แสดงปฏิกิริยา พวกเขาพากันส่งเสียงเชียร์ในที่สุด แต่ละคนดูมีความสุขกันมากทีเดียว

โจวเหวินรีบบินลึกเข้าไปในทะเล ก่อนจะหายไปจากสายตาของผู้คน

เมื่อเขากลับไปที่เมืองกุ้ยไห่ เกราะหยกวิญญาณบนร่างของเขาก็หายไป ส่วนการอุ้มหยาเอ๋อก็ทำให้ดูเหมือนคุณพ่อที่อายุน้อย ดังนั้นจึงไม่มีใครสังเกตอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม การกลับมาในครั้งนี้ ถ้าสังเกตดี ๆ จะเห็นว่าโจวเหวินนั้นมีรอยสักรูปปูติดมาด้วย เจ้านี่คือไข่คู่หูของปูยักษ์ที่เขากู้มาในทะเลแล้วฟักออกมา

ราชาปูแห่งห้วงลึก: ระดับสวรรค์ประทาน

วิญญาณชีวิต: ราชามหาสมุทธ

ระดับวิญญาณ: ใจแห่งมหาสมุทธ

วงล้อแห่งโชคชะตา: ต่อต้านกฎแรงโน้มถ่วง

พละกำลัง: 80.

ความรวดเร็ว: 71.

กายภาพ: 80.

พลังปราณดั้งเดิม: 79.

สกิลโดยกำเนิด: กรงอากาศแรงโน้มถ่วง, คมมีดจอมราชัน, จักรพรรดิแห่งห้วงทะเลลึก

สถานะสัตว์เลี้ยงคู่หู: สัตว์พาหนะ

“มันคือสัตว์พาหนะในมหาสมุทร? ไม่เสียแรงที่มานี่แหะ” โจวเหวินยังไม่มีสัตว์ขี่ทางน้ำ คิงคองต้าเหว่ยกลัวน้ำ ถ้าแม่น้ำสายเล็ก ๆ อาจพอได้ แต่ถ้าทะเลคงมาไม่ไหว

สัตว์เดินดินไม่ได้อยู่ในน้ำ ดังนั้นจึงมีเพียงสัตว์ทะเลเท่านั้นที่อยู่ในน้ำ

อย่างไรก็ตาม ขนาดของราชาปูแห่งห้วงลึกนั้นใหญ่เกินไปและคาดว่าไม่สามารถใช้ที่เซียวเจียงหรือเสี่ยวเหอได้ คงต้องเก็บเอาไว้ใช้เฉพาะในมหาสมุทรเท่านั้น

“ ดูเหมือนว่าความโชคดีที่ผ่านมาจะดีมาก ฉันเพิ่งมีสัตว์เลี้ยงคู่หูในตำนานที่ดี เมื่อฉันกลับบ้าน บางทีที่นั้นอาจจะเป็นสถานที่ให้พรของฉันก็เป็นได้” โจวเหวินคิดกับตัวเอง