กระจกโบราณ

“ไปเจอเขาที่ไหนเนี่ย”โจวเหวินมองหลิวหยุนด้วยสีหน้าแปลกๆ เขาสงสัยว่าทำไมหลิวหยุนถึงสนใจเรื่องอะไรแบบนี้ได้

“เจอโดยบังเอิญหน่ะ ตอนที่ฉันรอที่นายอยู่นี้ ฉันเดาไว้แล้วว่าหลังจากที่นายได้อสูรปฐพีมานายต้องมาที่นี้แน่ๆ แต่ใครมันจะไปคิดละว่าระหว่างรอนายอยู่ เซี่ยหยูคุนคนนั้นจะกำลังขายของอยู่ในตลาดหน้าตาของเขาเหมือนกับคนที่ฉันเคยเห็นเป๊ะๆ”หลิวหยุนหยุดแล้วเล่าต่อ “หลังจากนั้นฉันก็ไปคุยกับคนๆนั้น ตอนนั้นฉันเองก็ไม่มั่นใจหรอกแต่เขาดูไม่มีพิษภัยอะไร แถมชายแก่คนนั้นยังบอกเรื่องสำคัญบางอย่างกับฉันด้วย ฉันรู้แค่ว่าตอนนั้นเขาไปที่จงลู่ พร้อมๆกับคณะสำรวจทั้งหลาย เขามีหน้าที่ควบคุมงานของทีมสำรวจอีกที แต่หลังจากนั้น ทุกคนก็กลับหายตัวไป เขาเล่าว่าตอนนั้นเขาออกมาจากทีมเพราะอาการป่วยแล้วกลับมาที่ค่าย ซึ่งที่เขาเล่ามานั้นฉันไม่เชื่อเลยซักนิด”

“แล้วไงต่อ”โจวเหวินรู้สึกได้ถึงอะไรแปลกๆ

เขารู้สึกได้ว่า ชายแก่คนนั้นยังไงก็ต้องเป็นผู้วิเศษจิงเต้าแน่ๆ แต่หลิวหยุนกลับบอกว่าเขาคือเซี่ยหยูคุน แล้วก็ดันไปเกี่ยวข้องกับทีมสำรวจที่จงลู่ด้วย มันมีอะไรแปลกๆอยู่

“จากนั้นเขาก็คุยกับฉันเรื่องสมบัติ เรื่องของที่อยู่ภายในสุสานปฐมจักรพรรดิ แล้วเขาก็มีวิธีการที่จะเข้าไปในนั้นได้ด้วย ฉันคิดว่าเขาดูรู้ลู่ทางในนั้นพอสมควรเลย ผนวกกับการที่ฉันอยากรู้อยากเห็น ฉันเลยตกลงกับเขาว่าจะเข้าไปในนั้นด้วย ฉันยินยอมให้ความร่วมมือกับเขาไปก่อน ระหว่างที่รอนายมานี้ไง”หลิวหยุนพูด

โจวเหวินมองหลิวหยุนไปซักพักแล้วถาม “ทำไมนายถึงสนใจเรื่องทีมสำรวจละ

“อะ แฮ่ม ก็แน่นอนซิ เพราะว่าฉัน เป็น คน ที่ ใส่ใจรุ่นน้องของฉันยังไงละ ฉันรู้ว่านายสนใจและใส่ใจเรื่องนี้มาก ฉันก็เลยไปสืบมาให้นายไง”หลิวหยุนพูด “แต่ถ้านายไม่เชื่อ เราหักหลังเขาเลยก็ได้นะ จับตาเฒ่านั้นไปทรมารเค้นความจริงอะไรของนายก็ได้”

“จะให้ฉันทรมารเขาเนี่ยนะ ฉันกลัวว่าเรา2คนเนี่ยละจะโดนกระทืบเอา”โจวเหวินพูดแล้วเม้มปาก

“เห้ย เอาหน่า หมอนั้นอาจจะดูมีฝีมือก็จริง แต่เขายังห่างไกลจากพวกเราเยอะ ฉันคนเดียวก็ล้มเขาได้สบายๆอยู่แล้ว”หลิวหยุนพูด

โจวเหวินไม่ค่อยอยากปิดบังอะไร เขาเลยพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันไม่รู้ว่าทำไมนายถึงสนใจเรื่องนี้นะ แต่หมอนั่นหนะ ฉันไม่รู้ว่าเขาจะใช้เซี่ยหยูคุนจริงๆรึเปล่าด้วย ฉันคิดว่าฉันเหมือนคนอื่นมากกว่า”

“ใครละ”หลิวหยุนถามโจวเหวินด้วยสีหน้าจริงจัง

“ผู้วิเศษจิงเต้า (หรือชื่อจิงเต้าเซียน) โจวเหวินพูดออกมา3คำ

พอได้ยินคำนั้นหลิวหยุนก็สีหน้าเปลี่ยนทันทีแล้วพูดอย่างไม่เชื่อ “ใช่เหรอวะ จิงเต้าเซียนงั้นเหรอ”

“ยังไงก็เถอะ ฉันจะไม่เข้าไปในสุสานเด็ดขาด อยากทำอะไรก็ทำเลย”โจวเหวินพูดแล้วกำลังจะลาจาก แต่เขากับหลิวหยุนทันทีที่หันหน้าไปอีกทางแล้วสีหน้าพวกเขาก็เปลี่ยนทันที

พวกเขาพบกับชายแก่ที่พวกเขากำลังพูดถึง ไม่รู้ว่ามายืนตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไร แต่เขากำลังยืนยิ้มให้กับ2คนนั้น ทำเอาโจวเหวินเหงื่อแตกหลังไปหมด

หลิวหยุนตอนแรกว่าจะไปห้ามโจวเหวิน แต่พอเขาหันไปเห็นชายแก่ หน้าของเขาก็เปลี่ยนสีเหมือนกัน

“อ้าวลุง มาตั้งแต่เมื่อไรกันเนี่ย”หลิวหยุนสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ การที่เซี่ยหยูคุนเข้ามาใกล้ระยะขนาดนี้แต่ไม่ใครรู้เรื่องเลย

ชายแก่ไม่สนใจเขา แล้วมองโจวเหวินก่อนจะพูด “ไม่เน่าเชื่อเลยนะว่านายจะจำฉันได้ น่าประหลาดใจเสียจริง”

คนอย่างนายจำไม่ได้ยากหรอก”โจวเหวินพูดแล้วมองผู้วิเศษจิงเต้า ชายแก่คนนั้นเหมือนจะยอมรับมาแล้วว่าตัวเองเป็นอย่างที่โจวเหวินคิดจริงๆ

ผู้วิเศษจิงเต้าเปลี่ยนเรื่อง “ถ้านายสนใจในสุสานปฐมจักรพรรดิละก็ ทำไมนายไม่เข้าไปกับพวกเราละ  นายก็น่าจะรู้นี้ ถึงฉันจะฆ่าคนทั้งโลกได้ แต่ฉันก็จะให้นายตายไม่ได้ นายไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลเรื่องฉันเลยซักนิด

“แกเป็นผู้วิเศษจิงเต้าจริงๆงั้นเหรอ”หลิวหยุนเบิกตากว้างแล้วมองผู้วิเศษจิงเต้าอย่างไม่น่าเชื่อ

จอมมารอันดับ1ของรัฐบาลกลาง เมื่อกี้เขาพึ่งพูดว่าจะล้มผู้วิเศษจิงเต้าคนเดียว แต่ตอนนี้ที่เขาทำคือการยืนตัวเกร็งขาสั่นอ่อนแรง

“ดูเหมือนว่านายเองก็กำลังรอฉันอยู่เลยซิท่า”โจวเหวินมองผู้วิเศษจิงเต้า

“ตอนแรกฉันตั้งใจว่าจะรออสูรปฐพีของตระกูลเสี่ยถูกประมูลออกมาก่อนแล้วฉันค่อยชิงมันมา แต่ตอนนี้นายเองกลับเป็นคนที่ได้มันไปซินะ เพราะงั้นฉันเลยทำได้แค่รอนายมาที่นี้ยังไงละ”ผู้วิเศษจิงเต้าพูด

“ขอโทษทีนะ แต่ฉันไม่สนใจที่จะเข้าไปในนั้นหรอก ฉันจะกลับละ นายกับรุ่นพี่ของฉันจะทำอะไรก็ทำเถอะไปกันเองเลยก็ได้”โจวเหวินพูด

หลิวหยุนหน้าเสียแล้วยิ้มแห้งๆ “ฉ…ฉันเองก็ไม่สนใจเหมือนกัน ลุงไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกนะ”

ผู้วิเศษจิงเต้ามองด้วยสายตาที่มั่นคงก่อนจะถอนหายใจ “พวกนายอยากจะไม่ไปก็แล้วแต่เถอะ แต่ตอนนี้พวกนายทั้ง2คนมีกุญแจที่จะเข้าไปในนั้นอยู่ คนนึงมีอสูรปฐพี ส่วนอีกคนมีดาบจักรพรรดิฉิน ทั้ง2สิ่งนี้คือกุญแจสู่สุสานเพราะงั้น ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็คงต้องขอให้พวกนายไปกับฉันด้วยนั้นละ”

“แล้วถ้าฉันบอกว่าไม่ละ”โจวเหวินพร้อมสู้และพร้อมหนีตลอดเวลา

ผู้วิเศษจิงเต้ายิ้มแล้วพูด “ไม่ต้องกังวลไปหรอก ฉันก็เคยบอกไปแล้วไง ถึงฉันจะฆ่าทุกคนบนโลกได้ แต่ฉันก็จะเก็บนายเอาไว้ นายไม่จำเป็นต้องทำเหมือนกับฉันเป็นศัตรูก็ได้นะ แต่ยังไงรอบนี้ พวกนายก็ต้องเข้ามาในสุสานกับฉันอยู่ดี ร่างกายของฉันมันแก่และอ่อนแอมากไปแล้ว ฉันต้องการพลังชีวิตเพื่อมาต่อชีวิตของฉัน”

“นั้นมันก็เรื่องของนาย ไม่ใช่เรื่องของฉัน” โจวเหวินพูดแล้วถอยหลังเตรียมเดินจากไป ถึงแม้ว่าผู้วิเศษจิงเต้าจะเรียกเขาว่าเป็นหนูทดลองก็จริง ทำให้โอกาสที่ผู้วิเศษจิงเต้าจะฆ่าเขานั้นมันต่ำมาก

แต่ตอนนี้ไม่มีใครรู้ว่าผู้วิเศษจิงเต้าวางแผนอะไรไว้ ทางที่ดี โจวเหวินก็อยากที่จะออกห่างจากตัวของเขาให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้

โจวเหวินเคยเห็นด้วยตาของตัวเองมาแล้ว ทั้งปรมาจารย์เหล้าไวน์ ทั้งเสี่ยจิวหวง ทุกคนนั้นต่างจบลงด้วยความชิบหาย พวกเขานั้นถือว่าเป็นหนูทดลองของผู้วิเศษจิงเต้าเช่นกันด้วย

“ถ้าโจวเหวินไม่ไป ฉันไปก็เท่านั้นละ ถ้างั้นฉันจะให้ดาบนี้กับนายนะ แล้วเดี๋ยวฉันจะไปละ ถ้าอยากได้อะไรก็คุยกับรุ่นน้องฉันเองนะ”หลิวหยุนพูดก่อนจะวางงดาบบนพื้น

ผู้วิเศษจิงเต้านั้นไม่พูดอะไรหรือหยุดพวกเขา แต่เขาหยิบอะไรบางอย่างออกมา มันเป็นกระจกทองแดงโบราณ หน้าบานกระจกนั้นมันเบลอทำให้เงาที่ส่องออกมานั้นมันเบลอด้วย โจวเหวินเห็นกระจกนั้นแล้วรู้สึกแปลกๆ เขาจึงอัญเชิญอสูรปฐพีออกมาหวังว่าจะหนีมุดลงดิน

การเคลื่อนไหวของหลิวหยุนก็ไม่ใช่ช้าเหมือนกัน เขาพุ่งเข้าป่าไปทันที

แต่ผู้วิเศษจิงเต้าก็ไม่ขยับอะไรมาก เขาเอากระจกออกมา แล้วหมุนมันช้าๆ จากนั้น ภาพที่แปลกประหลาดก็เกิดขึ้น โจวเหวินที่ตอนนี้หนีออกมาได้แล้ว กับหลิวหยุนที่พุ่งเข้าป่าไปแล้ว จู่ๆก็หันหน้ากลับมา

“มากับฉัน”ผู้วิเศษจิงเต้าเดินไปพร้อมกับกระจกโบราณ โจวเหวินกับหลิวหยุนที่หนีไปแล้วนั้นควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้เหมือนกลายเป็นหุ่นเชิดแล้วเดินตรงไปทางสุสาน