ใช้งานฟรี

ถึงแม้ว่าไข่แห่งความวินาศมันจะใช้ง่าย แต่การใช้ไข่แห่งความวินาศไปแล้วมันจะไม่สามารถใช้อย่างอื่นได้อีกเลย

ในกรณีที่เพื่อนหรือพี่น้องบาดเจ็บสาหัส ยานั้นจะมีประโยชน์มากกว่าไข่แห่งความวินาศมากแน่ๆ

โจวเหวินมองเนินเขานั้นซักพัก แล้วก็อดดีใจไม่ได้ เพราะบนเนินเขานั้นมันมีรูปสลักรูปมืออยู่จริงๆ

“อยู่นั้นไงละ”โจวเหวินดีใจมาก แล้วเขาก็ถามฉางหยูฉี ฉันขอเข้าไปถ่ายรูปเนินเขานั้นใกล้ๆหน่อยได้ปะ”

“ปรกติแล้วไม่ให้ใข้โทรศัพท์นะ แต่ถ้านายรีบเข้าไปแล้วรีบถ่ายอย่าให้ใครเห็นก็ได้แหล่ะ”ฉางหยูฉีพูดแล้วขยิบตา

โจวเหวินรีบหยิบโทรศัพท์แล้วกระโดดตรงเข้าไปที่เนินเขา พอถึงระยะที่โทรศัพท์จะทำงานได้แล้วเขาก็ถ่ายรูปสลักรูปมือแล้วหน้าจอก็ขึ้นหน้าโหลด

“จะลองต่อไหม”ฉางหยูฉีถามตอนที่โจวเหวินกำลังกลับมาที่เรือ

“วันนี้ดวงไม่ค่อยดีอะ พอก่อนดีกว่า ไปที่อื่นกันเถอะ”คำว่าดูที่อื่นของโจวเหวินก็คือไปหารูปสลักรูปมืออื่นๆอีก

หลังจากที่ดาวโหลดเกมส์เนินเขาต้านหลูมาแล้ว โจวเหวินก็พบว่า มันเป็นแค่เกมส์หุบเขาต้านหลูไม่ใช่ภูเขามังกรพยักฆ์ทั้งหมด

“ดูเหมือนว่ามันจะแยกกันเหมือนอุโมงค์หลงเหมินด้วยซินะ คงดาวโหลดทั้งอันก็คงไม่ได้”โจวเหวินตามฉางหยูฉีไปดูพื้นที่ต่างมิติที่สำคัญข้างเคียงเรื่อยๆ แต่ที่โจวเหวินผิดหวังคือ มีเพียงแค่เนินเขาต้านหลูที่เดียวเท่านั้นที่มีรูปสลัก

“แค่หุบเขาต้านหลูที่เดียวก็คงพอแล้วละ ยังไงการได้ที่ฟาร์มยามาก็ไม่ได้หาง่ายๆอยู่แล้ว”

“จะว่าไปแล้ว ฉันได้ยินมาว่าอสูรปฐพีมันหายากและล้ำค่ามากไม่ใช่เหรอ ทำไมตระกูลของเธอถึงอยากเอามาขายละ”โจวเหวินถาม

ฉางหยูฉีลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูด “อสูรปปฐพีหน่ะมันล้ำค่ามากก็จริง จะเรียกได้ว่ามีอยู่ตัวเดียวบนโลกก็ได้ แต่อสูรปฐพีตัวนี้จริงๆแล้วมันเป็นของราชาวีรบุรุษต้นตระกูลของฉัน แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ปู่ของฉันเลยไม่ได้ฟักมันออกมา แถมรุ่นหลังๆก็ไม่มีใครกล้าฟักมันด้วย ตอนนี้มันเลยโดนขายประมูลออกไปแบบนี้ จริงๆก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรกันแน่”

หลังจากหยุดพูดมาซักพัก ฉางหยูฉีก็พูดต่อ “ฉันรู้ดีว่า5ตระกูลที่เหลือคงอยากจะได้มันมา ราคาประมูลมันคงจะสูงมากๆแน่ๆ ฉันเกรงว่านายเองก็คงสู้ไม่ไหวหรอก”

“รู้แบบนั้นแล้วเธอก็ยังชวนฉันมานี่เนี่ยนะ”โจวเหวินพูดขึ้นมา

“ก็แหม มาหาเพื่อนบ้างอะไรบ้างไม่ได้รึไงละ”ฉางหยูฉียิ้มร่า

ทั้งคู่เดินไปตามภูเขา ในตอนที่พวกเขาคคุยกันอยู่นี้เอง จู่ๆก็มีนกกระเรียนตัวใหญ่บินมาจากทางภูเขา พร้อมทั้งชายหนุ่มที่ดึงหน้าตึงนั่งอยู่บนนกกระเรียน

“พี่มาทำอะไรที่นี่เนี่ย”ฉางหยูฉีเห็นว่าชายคนนั้น คือฉางเสี่ยว เลยเดินออกมารับหน้า

“ฉันมาหาโจวเหวินหน่ะ”ตอนที่ฉางเสี่ยวพูดกับฉางหยูฉี น้ำเสียงของเขานั่มมาก แต่พอหันกลับมาหาโจวเหวิน น้ำเสียงก็แข็งกร้าวทันที “โจวเหวิน นายรู้ใช่ไหมว่าเบม่อนหน่ะ แท้จริงแล้วเป็นของตระกูลฉางของเรา”

“แล้วไง?”โจวเหวินถาม

ฉางเสี่ยวอึ้ง เขาไม่คิดว่าโจวเหวินจะตอบมาแบบนั้น โจวเหวินนั้นได้ฟักเบม่อนออกมาแล้วและเลี้ยงเบม่อนมาเป็นระดับเร้นลับแล้ว จะให้โจวเหวินคืนเบม่อนกลับไปเนี่ยนะ ไม่มีทาง

ฉางเสี่ยวเองตอนแรกเขามาด้วยความขุ่นเคืองใจ เขาไม่ได้คิดจะมาทำร้ายหรือรังแกอะไรโจวเหวินหรอก แค่อยากจะมาคุยให้เคลียร์ ถ้าแค่โจวเหวินพูดด้วยดีๆ ความโกรธของฉางเสี่ยวก็จะหายไปปอย่างง่ายดาย

แต่โจวเหวินเองก็เสือกปากหมา พอตอบไปแบบนั้น ต่างฝ่ายเลยต่างพูดอะไรกันไม่ออก

“โถ่วพี่ ลืมๆเรื่องนั้นไปเถอะ พี่จะโทษโจวเหวินเรื่องนี้ไม่ได้นะ”ฉางหยูฉีพูดช่วยโจวเหวินยิ่งทำให้ฉางเสี่ยวรู้สึกแย่ไปกว่าเก่า

โจวเหวินคิดซักพักก่อนจะพูด “เอาละ ถ้าอยากได้คืนละก็ได้เลย ฉันให้ยืมก็ได้ แต่มีข้อแม้คือต้องให้อาหารมันด้วยนะ ถ้านายให้อาหารมันได้ละก็ นายก็ไม่ต้องให้อะไรฉันแลย ฉันให้นายฟรีๆไปเลย”

“ถ้าฉันให้อาหารมันได้ละ”ฉางเสี่ยวถาม

“เบม่อนก็จะอยู่กับนายฟรีๆไง”โจวเหวินหยุด “แต่ฉันมีเงื่อนไขนะ นายต้องเลี้ยงดูมัน ให้อาหารมันอย่าให้มันหิว อย่างน้อยก็จนกระทั้งฉันออกจากภูเขาหลงหูนี้ไปได้โอเคไหม”

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้เลย ตกลง เรียกเบม่อนออกมาเลยฉันจะเลี้ยงมันเอง”ฉางเสี่ยวพูดแล้วมองดูว่าโจวเหวินจะเปลี่ยนใจไหม

“ได้เลย” โจวเหวินอัญเชิญเบม่อนออกมาจริงๆแล้วให้มันไปเดินตามฉางเสี่ยว

“นายไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้นะ”ฉางหยูฉีพูดอย่างรู้สึกผิด

“ไม่เป็นหรอก เขาอยากได้ก็ให้เขาไปเลี้ยงมันดูก่อน”โจวเหวินเห็นฉางเสี่ยวตื่นเต้นดีใจพาเบม่อนกลับไปมาก แต่ในใจของเขาก็แอบสงสาร

เบม่อนนั้นแข็งแกร่งมากก็จริงและอาจจะแกร่งขึ้นกว่านี้ได้อีกในอนาคต คนอื่นอาจจะมองเห็นแค่ความเก่งของมัน แต่ไม่มีใครเคยรู้เลยว่ามันกินจุขนาดไหนในแต่ละวัน

ถ้าโจวเหวินไม่ได้มีเหมืองแร่เงินไม่จำกัดละก็ ป่านนี้เบม่อนหิวตายไปนานแล้ว โจวเหวินรู้ดีว่ามันกินเยอะขนาดไหน และค่ากินของมันจะมากมายขนาดไหนในความเป็นจริง คนปรกติไม่มีทางรับค่ากินของมันไหวแน่ๆ

ในเมื่อฉางเสี่ยวดูอยากได้ขนาดนั้น โจวเหวินเลยไม่จำเป็นต้องไปขัดใจเขา

ฉางเสี่ยวกลับมาที่ตำหนักพร้อมกับเบม่อน ตราบใดที่ยังสามารถเลี้ยงเบม่อนให้อิ่มได้ ก็สามารถเอาไปใช้ได้ฟรีๆ อะไรมันจะดีขนาดนี้

ฉางเสี่ยวนั้นคิดในใจ “ถ้าโจวเหวินมันนึกเปลี่ยนใจอยากจะขอกลับคืนละก็ ฉันไม่ไว้หน้าจริงๆด้วย ตกลงกันไว้เองเเบบนี้ ขอเเค่ฉันให้อาหารมันได้เรื่อยๆมันก็จะเป็นของฉันตลอดไป”

“ฉางเสี่ยว เกิดเรื่องอะไรขึ้นหน่ะ” ฉางชุนชิวถามฉางเสี่ยวอย่างสงสัยตอนที่เขากำลังพาเบม่อนกลับมา

ฉางเสี่ยวตอบ ด้วยรอยยิ้มเยาะ “ไอ้เจ้าเด็กโจวเหวินนั้นมันพลาดละพี่ เขาให้เรายืมเบม่อนมาฟรีๆโดยที่เราไม่ต้องให้ของอะไรมันแล้ว”

ฉางชุนชิวแอบคิด แล้วมองเบม่อนที่ตัวสูง4เมตร “ฉันไม่คิดว่ามันจะง่ายแบบนั้นนะ โจวเหวินนั้นก็ไม่น่าใช่คนหน้าบางที่รู้สึกผิดอะไรแบบนั้นด้วย ถึงขนาดให้เบม่อนเรามาใช้ฟรีๆเลยเหรอ”

“ก็เบม่อนอยู่นี้ไงพี่ ถ้าเขาคิดผิดแล้วมาขอคืนละก็เขาก็จะเสียหน้าเหมือนกัน”ฉางเสี่ยวพูด

ฉางชุนชิวคิดหนักก่อนจะพูด “เบม่อนในตำนานหน่ะเป็นถึงสิ่งมีชีวิตที่กินดวงจันทร์ได้เชียวนะ ถึงแม้ว่าในตำนานจะพูดเกินจริงไปบ้างแต่เบม่อนนั้นก็จัดได้ว่ากินจุมาก โจวเหวินเขาได้บอกมารึเปล่าเบม่อนกินอะไร”

“ผมถามแล้ว เขาบอกว่ากินพวกแร่เงินพิเศษหรืออะไรก็ได้ที่มีลมปราณ เราก็ให้เบม่อนมันกินหินเวทมนตร์ไงละก็เท่ากับว่าเราได้มาใช้งานฟรีๆเลยนะ”ฉางเสี่ยวหัวเราะ

“ก็อาจจะนะ”ฉางชุนชิวรู้สึกแปลกๆ เขารู้สึกได้ว่ามันคงไม่ง่ายแบบนั้นแน่ๆ