วิชาดาบ13กระบวนท่า

แต่ในอีกหลายวันต่อมาโจวเหวินก็ไม่เห็นชายชุดขาวนั้นอีกเลย เหมือนกับว่ามันไม่มีใครคนอื่นอยู่ในหุบเขานี้แล้ว โจวเหวินเองก็สงสัยมากว่าพื้นที่ต่างมิตินี้ จริงๆแล้วมันอาจจะเป็นคุกที่เอาไว้ขังคนโดยเฉพาะก็ได้

แต่โชคดีที่มีหยาเอ๋ออยู่กับโจวเหวินด้วย ถึงแม้ว่าเธอจะพูดแบบนับคำได้ แต่การมีคนอยู่ด้วยนั้นมันทำให้รู้สึกดีขึ้นมากจริงๆ โจวเหวินนั้นตั้งแต่มาอยู่ในหุบเขานี้ก็ฟาร์มไปเรื่อยๆรอวันที่ชายชุดขาวจะปรากฏตัวออกมาอีกครั้ง

และ7วัน7คืนผ่านไป โจวเหวินในที่สุดก็ได้ยินเสียงขลุ่ยที่คุ้นเคยอีกครั้ง เขาจึงรีบไปที่ต้นน้ำ แล้วเขาก็พบ ชายชุดขาวที่นั่งเป่าขลุ่ยอยู่ที่เดิม

ขลุ่ยของเขานั้นเป็นเสียงเบาๆที่เสนาะไปถึงดวงวิญญาณ ทำให้คนนั้นรู้สึกผ่อนคลายหลังจากที่ได้ยิน ให้ความรู้สึกอิสระหลงลืมเรื่องกังวลทั้งหมด โจวเหวินตั้งใจมั่น เขาไม่โดนผลกระทบจากขลุ่ยแน่ๆ เขาคิดหาวิธีการพูดกับชายชุดขาวให้ได้

“พบอีกคราละนะ”หลังจากจบบทเพลงชาบชุดขาวก็หันมาหาโจวเหวินอีกครั้งแล้วพูด “สนใจมาดื่มกับข้าซักจอกไหม”

“ฉันอยากจะรู้วิธีการออกไปจากที่นี้”โจวเหวินมองชายชุดขาวคนนั้นเพื่อให้มั่นใจว่าเขาจะไม่หายไปไหนอีกแล้วรอบนี้

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะตัดสินใจแล้วซินะ”ชายชุดขาวร่ำสุรา แล้วพูด

“ใช่”โจวเหวินพยักหน้าก่อนจะจับดาบไม้ไผ่ในมือพร้อมสู้

“งั้นก็ย่อมได้ ข้าจะบอกวิธีการออกจากที่นี้ก็ได้ แต่ข้าเองก็มีเงื่อนไขเช่นกัน”เซียนพูดขึ้นมา

“เงื่อนไขอะไร”โจวเหวินมองชายชุดขาวอย่างประหลาดใจ

“วิชาดาบของเจ้าเป็นเช่นไรเล่า”ชายชุดขาวเล่นกับแก้วไปมา

“ก็ไม่เท่าไร พึ่งจะเริ่มฝึกวิชาดาบหน่ะ”โจวเหวินตอบ

“ไม่ แค่นั้นก็ดีแล้วละ ข้ามีวิชาดาบให้เจ้าเรียนรู้ หากเจ้าฝึกฝนวิชาดาบนี้ได้ ข้าจะบอกเจ้าถึงวิธีการออกไปจากภพนี้”ชายชุดขาวพูด

“ทำไมละ”โจวเหวินตกใจนิดหน่อย เขาไม่เคยเห็นสิ่งมีชีวิตต่างมิติแบบนี้มาก่อน

“ทำไมเหรอ เจ้าอยากจะออกจากที่นี่รึเปล่าละ”ชายชุดขาวไม่อธิบาย

“ก็ได้”โจวเหวินคิดซักพักก่อนจะตอบตกลง

“ข้ามีวิชาดาบทั้งหมด13กระบวนท่า มันไม่ยากหรอก ถึงเจ้าจะโง่เขลาแค่ไหนแต่เจ้าก็จะเรียนรู้มันได้โดยเชี่ยวชาญ ภายใน3-5วันนี้ละ”ชายชุดขาวพูดก่อนจะยืนขึ้น ก่อนจะหยิบกิ่งไม้ขึ้นมาจากพื้นแล้วเริ่มร่ายรำ

เขาใช้กิ่งไม้นั้นแทนดาบแล้วแสดงวิชาดาบออกมา วิชาดาบที่ว่านั้นมันงดงามสง่าและชัดเจน เหมือนกับว่ามันไม่ได้มีไว้ฆ่าใคร

วิชาดาบส่วนมากบนโลกนั้นมีไว้เพื่อปริดชีพศัตรู แต่วิชาดาบนี้มันทำตรงกันข้ามแลย วิชาดาบนี้เหมือนรำดาบที่ไว้ใช้สร้างความบันเทิงมากกว่าฆ่าศัตรู

ทันทีที่ชายคนนั้นรำดาบถึง13กระบวนท่า เขาก็มองโจวเหวินแล้วถาม “จำได้ไหม”

“จำได้”ความจำของโจวเหวินมากๆอยู่แล้ว กับแค่13กระบวนท่าง่ายๆนั้นยังไงเขาก็จำได้อยู่แล้ว

ชายคนนั้นยิ้มเล็กน้อย “หลังจากนี้ เจ้าก็ฝึกเสีย แล้วค่อยมาตามหาข้าทีหลัง”

“อย่าเรื่องมากเลย เดี๋ยวฉันจะฝึกให้นายดูเดี๋ยวนี้ละ คืนนี้ก็เป็นแล้ว ถ้าฉันใช้วิชาดาบนี้ได้ชำนาญเมื่อไร ฉันก็ถือว่าสอบผ่านใช่ไหมละ”โจวเหวินพูดแล้วมองชายชุดขาว

“ถูกต้อง ตราบใดก็ตามที่เจ้าชำนาญวิชาดาบน่ะนะ”ขลุ่ยปรากฏขึ้นในมือของเขาอีกครั้งนึง

“โอเค ได้เดี๋ยวฉันจะฝึกเดี๋ยวนี้ละ”โจวเหวินอัญเชิญดาบยาวระดับตำนานที่เขาฟาร์มมาได้จากสุสานดาบโบราณมา มันใช้ประโยชน์อะไรไม่ค่อยได้เท่าไรอยู่แล้ว แต่ด้วยตัวดาบที่เรียวยาวนั้นมันเหมาะกับการฝึกกระบวนท่าดาบที่สุดแล้ว

โจวเหวินถือดาบเล่มนั้นก่อนจะนึกถึงวิชาดาบที่ชายชุดขาวสอนมา หลังจากมั่นใจแล้วว่าไม่มีอะไรผิดพลาด โจวเหวินเลยเริ่มฝึกซ้อม

ด้วยความสามารถพรสวรรค์และประสบการณ์การสู้รบนั้น การจะเลียนแบบกระบวนท่าง่ายๆนั้นเป็นเรื่องที่ง่ายมาก อย่าว่าแต่13ท่าเลย ต่อให้เป็นวิชาดาบของเทพดาบโบราณ 100ท่า โจวเหวินก็ทำได้อย่างแม่นยำ

แต่โจวเหวินนั้นปรกติแล้วจะแทงดาบและฝึกกับสิ่งมีชีวิตอะไรซักอย่างเขาเลยยังไม่ค่อยชินกับการฝึกกับแค่ดาบเปล่าๆเท่าไร

ท่านั้นมันไม่ได้ยากอะไรมาก ด้วยร่างกายของโจวเหวินแล้ว ต่อให้ท่าจะยากแค่ไหน ตราบใดที่มันยังเป็นท่าที่มนุษย์ทำได้ โจวเหวินก็ทำได้แน่ๆ

แต่โจวเหวินกลับฝึกดาบต่อไม่ได้ เพราะว่าเขาพบว่าวิชาดาบที่เขาจำอยู่ในความทรงจำนั้นมันดูต่างจากวิชาดาบที่ชายชุดขาวสาธิตมา

“แปลกแหะ ทำไมมันถึงต่างละ”โจวเหวินขมวดคิ้ว แล้วถอนดาบกลับมาแล้วนึกถึงวิชาดาบอีกครั้ง ความทรงจำที่ชัดเจนปรากฏขึ้นในหัวของโจวเหวินอีกครั้ง

มันเป็นความรู้สึกที่แปลกมากๆ เหมือนกับเขาจำได้ว่าชายที่อยู่ในความทรงจำของเขานั้นใส่ชุดแดง แต่พอมานึกดูอีกทีชุดของชายในความทรงจำนั้นก็จะค่อยๆหายไปกลายเป็นชุดสีขาวตามเดิม

ความทรงจำกับความเป็นจริงขัดแย้งกัน โจวเหวินไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน

โจวเหวินหันไปมองชายชุดขาว อยากจะถามอะไรบางอย่างแต่ชายคนนั้นก็ได้หายตัวไปแล้ว

โจวเหวินขมวดคิ้วอีกครั้ง แล้วเขาก็นึกถึงวิชาดาบนั้นอีกครั้ง แต่รอบนี้ มันไม่เหมือนเดิมแล้ว เพราะวิชาดาบที่เขาเห็นนั้น จู่ๆเขาก็นึกได้ถึง2ความทรงจำ ตอนที่โจเวหวินกำลังนึกถึงวิชาดาบอยู่นั้นเอง ถึงแม้ว่ามันจะมีแค่13ท่า แต่ แต่ละท่านั้นมันดูต่างไปจากที่เขารู้อย่างสิ้นเชิง

วิชาดาบที่ชายชุดขาวนั้นแสดงออกมานั้นมันสง่ามากแต่ที่โจวเหวินจำได้กลับเป็นอะไรที่รุนแรง แถมโจวเหวินยังมีอีกความทรงจำนึงที่เพลงดาบนั้นมันนุ่มนวลซะอีก ทำให้โจวเหวินเริ่มสงสัยในความจำของตัวเอง

จากนั้นโจวเหวินก็ค่อยๆนึกย้อนกลับไปแล้วเขาก็พบว่าวิชาดาบที่เขาจำได้นั้นมันเปลี่ยนไปอีกรอบแล้ว ทุกๆครั้งที่เขานึกถึงมันมันจะเปลี่ยนไปทุกครั้ง

“นี้มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย”โจวเหวินเริ่มไม่มั่นใจว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ๆเขามั่นใจว่าสติกับความจำของเขามันไม่มีปัญหาแต่ทำไมความจำของเขาถึงเปลี่ยนไปเรื่อยแบบนี้ละ โจวเหวินเองก็ยังไม่เข้าใจ

“ภาพลวงตางั้นเหรอ” โจวเหวินคิดแล้วคิดอีกแต่ก็ยังไม่มั่นใจ เขาตั้งสมาธิแน่วแน่มาก ถึงมันจะเป็นภาพลวงตาแต่โจวเหวินก็น่าจะสลัดมันทิ้งไปได้แน่ๆ ไม่มีทางที่มันจะมาส่งผลต่อสมองของเขา

“ถ้ามันไม่ใช่ภาพหลอนอะไร ถ้างั้นปัญหามันก็ต้องอยู่ที่วิชาดาบแล้วละ”โจวเหวินพยายามนึกถึงวิชาดาบ13ท่า แล้วพยายามปะติดประต่อเรื่องราวให้ได้มากที่สุด เขาอยากจะลองดูว่าความจำของเขานั้นมันมีกี่รูปแบบกันแน่

คืนนั้นผ่านไป จนตะวันขึ้นแล้วตกดินอีกรอบ ในค่ำคืนถัดไปนั้น โจวเหวินนึกถึงวิชาดาบออกมาได้มากกว่า100รูปแบบ แต่ละรูปแบบที่ออกมานั้นไม่เคยเหมือนกันเลยซักครั้ง

“จำได้รึยังเล่า”ชายชุดขาวปรากฏขึ้นมาใต้ต้นท้ออีกครั้ง พร้อมแก้วสุราในมือ