เตาปรุงยาทองแดง

ตอนที่ชายแก่คนนั้นเข้าไปในโถง ดาบหินเองก็ส่องแสงแบบเดิมกะจะเอาชายแก่คนนั้นให้ตายคาที่

แต่ชายแก่คนนั้นกลับมองแล้วเปลี่ยนร่างตัวเองในฉับพลันทั้งร่างกายเสื้อผ้าและเส้นผมกลายเป็นหยกขาวก่อนจะใช้มือข้างเดียวทำลายแสงดาบนั้นทิ้งอย่างง่ายดาบ

“ร่างความกลัวงั้นเหรอ”โจวเหวินตกใจมาก ชายแก่คนนั้นสามารถทำลายแสงดาบของดาบหินได้ เห็นชัดๆแล้วว่าเขาเป็นระดับความกลัว

ดาบหินพอเห็นแบบนั้นก็ไม่ลังเลชักตัวเองออกมาจากฝักก่อนจะฟันตรงไปที่ชายแก่คนนั้นอีกครั้งด้วยพลังที่มหาศาล

ชายแก่คนนั้นยื่นมือออกไปเพื่อรับดาบ ในตอนนั้นเอง ดาบหยุดนิ่ง ฟันไม่เข้าแม้แต่นิดเดียว แต่ชายแก่คนนั้นก็ดูจะป้องกันดาบอย่างยากลำบากเหมือนกัน

“เจ้านั้นมันเป็นใครวะ ถึงขนาดรับพลังของดาบหินได้ด้วย”หลิวหยุนพูดอย่างตกใจ ส่วนโจวเหวินนั้นไม่พูดอะไรแต่เขาใช้จังหวะนี้ พุ่งเข้าไปในปราสาททันที

หลิวหยุนเองพอเห็นแบบนั้นก็กัดฟันแล้ววิ่งเข้าปราสาทเหมือนกัน

ดาบหินกับชายแก่คนนั้นกำลังสู้กันแบบสูสีพวกมันไม่มีเวลาจะมาสนใจมนุษย์ตัวจ้อยอย่างโจวเหวินกับหลิวหยุนหรอก ทำให้ทั้ง2คนนั้นเข้ามาถึงจุดที่ตำราไม้ไผ่อยู่ในชั่วพพริบตา โจวเหวินเห็นชายแก่คนนั้นยังคงยื้อกับดาบหินอยู่ โจวเหวินเลยรีบตัดสินใจหยิบตำราไม้ไผ่ในชั้นออกมาเปิดดูทันที

เนื้อหาภายในตำรานั้นเป็นเนื้อหาเกี่ยวกับกฎหมายทั้งสิ้น โจวเหวินลองหยิบตำราม้วนอื่นจากชั้นอื่นมาดู แต่ทุกอันล้วนแต่เป็นตำรากฏหมาย ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ

“ฉันได้ยินมาว่าจักรพรรดิฉินเชื่อเรื่องความเป็นอมตะ และพยายามไขว่คว้าความเป็นอมตะมาโดยตลอด หนังสือที่ถูกฝังมาพร้อมเขาส่วนมากควรจะเป็นหนังสือปรุงยาหรือเกี่ยวกับความเป็นอมตะอะไรพวกนี้มากกว่านะ ไม่น่าจะเป็นตำรากฎหมาย” โจวเหวินหาตำรามาซักพักใหญ่ๆแต่ก็บังไม่เห็นตำรายาซักม้วน

“นี้เจ้ารุ่นน้อง รีบไปต่อกันดีกว่า ตำราพวกนี้ไม่มีอะไรดีหรอก”หลิวหยุนก็ดูจนทั่วแล้ว แต่เขาก็เห็นแต่ตำรากฎหมายทำให้เขาไม่สนใจ

โจวเหวินแลยวางตำรากฎหมายพวกนั้นลง แล้วเขากับหลิวหยุนก็เดินเข้าไปยังสุดทางของปราสาท ที่สุดทางนั้นมีประตูอยู่ และประตูนั้นก็เปิดๆไปแล้วด้วย ซึ่งนั้นน่าจะเป็นฝีมือของผู้วิเศษจิงเต้า

ประตูนั้นกลับถูกกั้นไว้ด้วยกำแพงหินหยกอีกชั้นนึง แต่สภาพของกำแพงนั้นทำให้พวกเขาตกใจอยู่เหมือนกัน

กำแพงหยกนั้นเหมือนกับว่าโดนการโจมตีทุกรูปแบบมาแล้ว แต่ก็ยังไม่มีทางไหนเลยที่จะทำให้รู้สึกว่ามันจะแตกออกมาหรือมีทางเข้าทางอื่น

“มันน่าจะมีประตูลับอยู่แถวรี้ซินะ”หลิวหยุนพูดแล้วลองจับๆประตูดู เขาพยายามหาว่าประตูลับมันอยู่ตรงไหน

“อย่าไปตามหาเลย ถ้านายจะตามหา ลองดูที่ใต้น้ำในบ่อนั้นดีกว่า”โจวเหวินชี้ไปที่บ่อน้ำ

น้ำในบ่อนั้นเป็นสีสีดำไม่มีกลิ่นแปลกๆ ที่สีมันดำน่าจะเป็นเพราะความมืดมากกว่า

“นายคิดว่าข้างใต้นั้นจะมีทางไปต่อเหรอ”หลิวหยุนมองสระน้ำ แต่น้ำในบ่อมันมืดเกินไปซะจนมองไม่เห็นอะไรเลย

“ฉันไม่รู้หรอกว่าข้างล่างนั้นมันมีทางไปต่อไหม แต่ที่แน่ๆคือตามกำแพงมันไม่ได้มีประตูลับแน่ๆ”โจวเหวินสแกนทั่วทั้งปราสาทดูแล้ว มันไม่มีประตูลับจริงๆ”

“แล้วเราจะโดดไปจริงๆเหรอ”หลิวหยุนลังเล

“ฉันว่าเราต้องไปแล้วละ”โจวเหวินพูด ก่อนจะมองออกไปข้างนอก แล้วพวกเขาก็เห็น ชายแก่คนนั้นกำลังพุ่งตรงเข้ามาหาพวกเขา แต่รอบนี้ต่างจากรอบของผู้วิเศษจิงเต้า รอบนี้ดาบหินพุ่งไล่ตามมาติดๆ พร้อมกับปล่อยแสงดาบยิงออกมาไม้ยั้งจนทุกอย่างพังพินาศ

โจวเหวินเลิกลังเล กลั้นใจแล้วกระโดดลงไปในบ่อพร้อมกับหยาเอ๋อ

สกิลปราณมังกรทำให้เขาสามารถว่ายน้ำและรับรู้ภายในน้ำได้ดีขึ้น

หลิวหยุนเองก็กระโดดตามโจวเหวินมาเหมือนกัน

น่าแปลกที่ว่าน้ำสีดำที่ว่านั้นมันดูไม่เหมือนน้ำเอาซะเลย แรงต้านของน้ำแรงกระเด้งของน้ำไม่มีแม้แต่น้อย ทำให้พวกเขากระโดดลงมาเหมือนกับตกจากตึกสูง5ชั้น ความเร็วในการตกเพิ่มขึ้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับว่ามีแรงอะไรบางอย่างกระชากพวกเขาลงไป

ตุ๊บ

ตอนที่โจวเหวินกับหลิวหยุนลงถึงพื้น แรงกระแทกจากการตกนั้นเกือบทำให้กระดูกขาของพวกเขาแตกได้ แต่ก่อนที่พวกเขาจะปรับตัวจากสภาพแวดล้อมรอบข้างๆได้ ก็มีเงาของอะไรบางอย่างปรากฏขึ้นมาเหนือหัวของเขา อย่างแรกคือชายแก่ในร่างความกลัว ส่วนอีกตัวคือดาบหินที่พุ่งลงตามมา

ประเด็นคือดาบหินไม่ได้มาแค่ตัว แต่พามาพร้อมกับแสงดาบนับพันที่ครอบคลุมไปทั่วพื้นที่

ทั้งโจวเหวินและหลิวหยุนกระโดดหลบอย่างไว ก่อนจะหลบหลังอะไรบางอย่างขนาดใหญ่ที่สามารถกำบังพวกเขาจากแสงดาบได้ แสงดาบระห่ำลงมาเหมือนกับพายุถล่มทุกอย่างที่ขวางหน้า แต่มันไม่ได้ทำให้สิ่งที่โจวเหวินหลบอยู่มันพังไปด้วย

แล้วโจวเหวินก็พบว่าสิ่งที่เขาใช้หลบอยู่นั้น แท้จริงแล้วเป็นเตาปรุงยาขนาดยักษ์ ขนาดของเตานั้นมันใหญ่เกินกว่า12เมตร ตัวเตานั้นมันทำมาจากทองแดง และไม่ใช่แค่ทองแดงธรรมดาแบบที่ผสมตะกั่วแบบที่เห็นกันในทุกวันนี้ แต่มันคือทองแดงบริสุทธิ์

แสงดาบพุ่งเข้าใส่เตาทองแดงอย่างแรงทำให้เกิดเป็นเสียงก๊องแก๊งของโลหะกระทบกันมากมา แต่มันก็ทำอะไรเตานั้นไม่ได้

โจวเหวินมองเข้าไปในเตาปรุงยาแล้วพบว่าภายในเตานั้นมีเปลวไฟซ่อนเอาไว้อยู่ เปลวไฟนั้นเป็นสีขาวนวล อุณหภูมิไม่รู้ว่าสูงเท่าไรแต่ที่แน่ๆคือภายนอกของเตานั้นรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นเท่านั้น ไม่ได้ร้อนจนไหม้แต่อย่างใด

“แปลกแหะ ไม่เคยเห็นเตาที่มีไฟติดตลอดเวลาแบบนี้มาก่อนเลย ไฟปรกติมันต้องมาจากข้างใต้ซิ แต่นี้ไฟติดข้างในเตาเลย มันเป็นเพราะอะไรกันนะ”โจวเหวินรู้สึกสงสัยขึ้นมา

แต่การปะทะกันระหว่างชายแก่กับดาบหินนั้นยังไม่จบ โจวเหวินเลยใช้โอกาสนี้มองไปรอบๆแล้วเขาก็พบว่าที่ๆพวกเขาอยู่นั้นจริงๆแล้วกลายเป็นยอดเขาซะอย่างนั้นเลย

มันไม่ใช่ยอดเขาจริงๆหรอก แต่มันเป็นบนยอดของพื้นที่ใต้ดินขนาดยักษ์ที่มืดมิด ภูเขานั้นกว้างใหญ่มากๆ พวกเขายื่นอยู่บนยอดเขาโดยมีผนังถ้ำอยู่ห่างจากพวกเขาเพียงแค่20-30เมตรเท่านั้น

รอบๆข้างนั้นมืดสนิท เพราะว่าพื้นที่รอบข้างนั้นมันกว้างใหญ่เกินไปทำให้แสงสว่างส่องไปไม่ถึง มีเพียงแค่ไฟจากเตาปรุงยาทองแดงเท่านั้นที่ส่องสว่าง แต่มันก็ไม่เพียงพอที่จะสว่างทั้งหมด

มันเป็นระยะที่แม้แต่สดับวานรรับฟังนั้นยังได้ยินแค่ความว่างเปล่า มีสายลมเย็นๆพัดผ่านไปมา และสายลมกรรโชกที่แรงมากๆพัดผ่านไป เสื้อผ้าของพวกโจวเหวินนั้นเปียกน้ำอยู่ ทำให้สายลมเย็นเฉียบนั้นหนาวยันกระดูกดำ

“แล้วผู้วิเศษจิงเต้าไปไหนแล้วะเนี่ย”โจวเหวินอุ้มหยาเอ๋อหันหลังให้กับสายลมที่เย็นจัด ก่อนจะมองไปรอบๆแต่ก็ไม่พบตัวของผู้วิเศษจิงเต้า

หลิวหยุนเองก็พึ่งวิ่งตามมาเข้าที่หลังของเตา หลังจากที่มารวมกับโจวเหวินได้แล้วเขาก็พูด บนนี้ไม่มีอะไรเลย มีแค่เตานี้ นายว่าในเตานี้มันจะมียาอัมฤทธิ์ที่จักรพรรดิ์ฉินเคยทำไว้รึเปล่า”

“ไม่น่าใช่หรอก เพราะไม่งั้น ผู้วิเศษจิงเต้าคงจะมาอยู่ที่นี้แล้วละ”โจวเหวินพูดแต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงดังลั่นมาจากไกลๆเหมือนกับว่าฟ้าผ่า