ความกลัว

ไฟบนตัวเทพีนั้นลุกท่วมก่อนจะระเบิดออกมาส่งให้ร่างของเบม่อนนั้นกระเด็นออกมาเป็นลูกไฟ ไฟที่แผดเผานั้นรุนแรงมากแม้แต่เบม่อนก็ไม่อาจต้านทานได้

หุบเขาทั้งหุบเขานั้นกลายเป็นทะเลเพลิง ตอนนี้ที่ทำให้ตัวละครของโจวเหวินไม่ไหม้ตายไปซะก่อนก็เพราะว่ามีต้นกล้วยเซียนคอยเป่าลมเย็นให้อยู่ข้างๆนี่ละ

พอเห็นว่าเบม่อนกำลังจะโดนไฟไหมตาย โจวเหวินก็รีบอัญเชิญมังกรเทียนออกมาแล้วให้มันใช้ดวงตากระจกแต่สิ่งที่ดวงตากระจกสะท้อนไปได้นั้นมีเพียงแค่ทะเลเพลิงเท่านั้นมองไม่เห็นเทพีเลยแม้แต่น้อย

“นี้มันอะไรกันวะเนี่ย แม้แต่มังกรเทียนก็ใช้ไม่ได้งั้นเหรอ หรือว่าเป็นเพราะมันอยู่ในร่างความกลัวกัน”โจวเหวินตกใจมาก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาจะมาคิดอะไรแล้ว เพราะทะเลเพลงล้อมเข้ามาจนเผาตัวละครของโจวเหวินจนไหม้ไปในที่สุด

“ร่างความกลัวงั้นเหรอ นี้ซินะพลังที่แท้จริงของระดับเร้นลับหน่ะ”โจวเหวินรู้สึกได้เลยว่าตั้งแต่ที่เขาเจอมา เทพีนั้นคือสิ่งมีชีวิตที่ร้ายกาจที่สุดแล้ว

“แม้แต่ผู้พิทักษ์ในเมืองมดหรือในทะเลใต้ดินยังสู้พลังแบบนี้ไม่ได้เลย ฉันเองก็ยังไม่รู้ด้วยซิว่าเจ้า2ตัวนั้นมันจะมีร่างความกลัวด้วยไหม”โจวเหวินคาดเดาว่าไม่น่ามี หรือไม่โจวเหวินก็ยังทำให้มันกลายร่างออกมาไม่ได้

ถ้าเกิดผู้พิทักษ์ตนไหนจะมีร่างความกลัวได้ละก็ ตัวนั้นก็น่าจะเป็นผู้พิทักษืในท่อนไม้ที่ตอนนี้ไปอยู่ที่พระราชวังต้องห้ามนั้นละ

ผู้พิทักษ์ใหม่ๆที่ยังไม่เคยออกจากรังไหมนั้นส่วนมากจะไม่ค่อยมีกัน

“จะว่าไปแล้วร่างความกลัวนั้นมันได้มาได้ยังไงกันสัตว์อสูรสามารถไปถึงขั้นนั้นได้ไหมนะ”โจวเหวินคิด

จู่ๆเขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้แล้วคิดในใจ “จะว่าไปแล้ว บางทีจักรพรรดินีอาจจะมีร่างความกลัวด้วยเหมือนกันนะเนี่ย”

หลังจากคิดซักพักแล้วส่งข้อความไปหาจักรพรรดินี “ท่านจักรพรรดินี ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม เธออยู่ในระดับความกลัวรึเปล่า”

โจวเหวินไม่ได้คิดว่าจักรพรรดินีจะตอบ แต่เธอกลับตอบกลับมาซะงั้น “ถ้าฉันอยู่ในระดับนั้นแล้วนายรู้อะไรอีกละ”

“ฉันรู้มาอีกว่ามันมีร่างความกลัวด้วย เธอน่าจะเป็นระดับนั้นซินะ”

“ร่างความกลัวงั้นเหรอ สำหรับมนุษย์อย่างพวกนาย ร่างความกลัวอาจจะไร้เทียมทาน แต่ต่อหน้าจักรพรรดินีผู้นี้ ร่างความกลัวอะไรนั้นก็เป็นแค่ขยะแหล่ะ”จักรพรรดินีพูด “นายคงจะไปเจอร่างความกลัวมาแล้วซิท่า ไม่งั้นนายคงไม่มาถามแบบนี้หรอก”

“สมแล้วที่เป็นท่านจักรพรรดิน””โจวเหวินพยายามล่อซื้อหวังว่าจักรพรรดินีจะพูดออกมามากกว่านี้

ซึ่งจักรพรรดินีก็พูดต่อจริงๆ “ในทางทฤษฏีแล้ว ระดับเร้นลับที่มีร่างความกลัวนั้นก็คือระดับเร้นลับที่แท้จริง แต่ไม่ใช่ระดับเร้นลับทุกตัวจะมีร่างความกลัวได้ มันต้องขึ้นอยู่กับสายเลือดสายพันธ์และพรสวรรค์ด้วย ผู้พิทักษ์ปรกติน่ะจะมีร่างความกลัวได้ต่อเมื่อสู้และพัฒนาความสามารถไปเรื่อยๆ แต่ถึงอย่างนั้น สำหรับสิ่งมีชีวิตต่างมิติ มีแค่ระดับสูงมากๆเท่านั้นละที่จะมีร่างความกลัวได้”

“แล้วอะไรคือร่างความกลัวละ”โจวเหวินถามต่อ

จักรพรรดินีถามกลับ “นายคิดว่าอะไรคือความต่างระหว่างระดับเร้นลับกับพวกระดับมหากาพย์ระดับตำนานธรรมดาละ”

“ค่าความสามารถกับกรงล้อแห่งโชคชะตาไง”โจวเหวินพูด

“กรงล้อแห่งโชคชะตามันทำให้ระดับเร้นลับมีความสามารถที่แข็งแกร่งก็จริงแต่ไม่ว่ามันจะแกร่งแค่ไหนมันก็ยังเป็นแค่สกิล ความสามารถ มันไม่ต่างจากสกิลปรกติเท่าไรหรก ในมุมมองของสิ่งมีชีวิตในต่างมิติ พวกนั้นไม่ได้ทำให้เกิดความกลัว การแปลงร่างคือการบ่งบอกถึงระดับชั้นของสิ่งมีวิต นั้นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมระดับตำนานกับระดับมหากาพย์ในต่างมิติถึงไม่จัดอยู่ในระดับชั้นไหนเลย เพราะว่าพวกมันอ่อนแอเกินไป ระดับชั้นจริงๆมันมีแค่ว่า สิ่งมีชีวิตที่คู่ควรกับการกลัว กับไม่คู่ควรกับการกลัวแค่นั้นเอง”

“ฉันยังไม่เข้าใจพลังของมันเลย”โจวเหวินพูด

จักรพรรดินีตอบ “ก็แหงซิ ไม่เข้าใจหน่ะถูกแล้ว เพราะว่ามันเป็นเรื่องในต่างมิติไงละ ถ้านายยังไม่ได้เข้าไปในระดับขั้นของมิตินั้นๆนายก็จะไม่มีทางเข้าใจได้ ง่ายๆก็เหมือนกับที่มนุษย์ไม่เข้าใจพลังของพระเจ้านั้นละ มนุษย์นั้นกลัวในสิ่งที่ไม่รู้ ถ้ามนุษย์สามารถเอาชนะพวกนั้นได้ พวกนั้นก็คงไม่ใช่พระเจ้าแล้ว ร่างความกลัวนั้นคือพลังที่ไม่สามารถเข้าถึงได้ หลังจากที่เปลี่ยนร่างแล้วมนุษย์ธรรมดาจะไม่มีทางสู้ได้อีกต่อไป มีแค่ร่างความกลัวเท่านั้นถึงจะเอาชนะร่างความกลัวด้วยกันได้”

“แล้วทำยังไงถึงจะได้ร่างนั้นมาละ”โจวเหวินถาม

“มนุษย์น่ะทำไม่ได้หรอก ยกเว้นแต่ว่าจะทำสัญญากับผู้พิทักษ์ แล้วใช้พลังของผู้พิทักษ์ในการก้าวข้ามจุดนั้น”จักรพรรดินีพูด

“ทำไมมนุษย์ถึงเป็นระดับเร้นลับไม่ได้ละ”โจวเหวินไม่เข้าใจว่าทำไมมีแค่มนุษย์ที่เป็นระดับเร้นลับไม่ได้

“ลองเปรียบเทียบง่ายๆนะ มนุษย์อย่างพวกนายมีสิ่งที่เรียกว่าการ์ตูนใช่ไหม พวกมันคือสิ่งมีชีวิต2มิติที่พวกนายสร้างขึ้นมา มนุษย์คือสิ่งมีชีวิต3มิติ นายคิดว่าจะมีตัวละครในการ์ตูนตัวไหนที่แข็งแกร่งพอจะกลายมาเป็นตัวละคร3มิติได้ไหมละ โอเค มันเป็นแค่การเปรียบเทียบไม่ได้ตรงอะไร แต่สถานการณ์จริงๆมันก็ประมาณนั้นแหล่ะ ตัวละครในการ์ตูนทำอะไรคนจริงๆไม่ได้ในขณะที่คนจริงๆนั้นสามารถทำลายตัวละครพวกนั้นได้ง่ายดาย นั้นแป็นสาเหตุที่ว่าทำไมร่างความกลัวถึงมีแค่ร่างกลัวเท่านั้นสู้ได้ เพราะว่ามันอยู่คนระดับขั้นของตัวตนแล้วยังไงละ”จักรพรรดินีอธิบาย

“มันไม่มีความหวังสำหรับมนุษย์ชาติบ้างเลยเหรอ”โจวเหวินไม่เชื่อว่ามนุษยชาตินั้นจะเป็นระดับเร้นลับไม่ได้ขนาดเสี่ยจิวหวงยังทำสำเร็จแล้วเลย ถึงแม้ว่าวิธีของเขามันจะชั่วก็ตาม

จักรพรรดินีตอบ “แน่นอนซิว่ามันยังมีหวัง ทำสัญญากับผู้พิทักษ์ซิ หรือไม่ก็ทำอย่างหวังหมิงหยวน กลายเป็น1เดียวกับผู้พิทักษ์ มีแค่2ทางเท่านั้นละ”

“ฉันเคยเห็นมนุษย์ที่กลายเป็นระดับเร้นลับจริงๆมาแล้วนะ”โจวเหวินพูด

แต่ข้อความที่ตอบกลับมานั้นเหมือนกับรู้เรื่องทุกอย่าง “หมายถึงคนที่อยู่ในพระราชวังต้องห้ามอะนะ นายคิดว่าแค่ลำพังพลังของมนุษย์อย่างเดียวจะทำให้มนุษย์กลายเป็นระดับเร้นลับได้เหรอ

โจวเหวินนึกย้อนกลับไปถึงวันนั้น ก็จริงอยู่ที่เสี่ยจิวหวงเองก็พึ่งพลังของสายฟ้าจากผู้พิทักษ์อยู่ดีในการเป็นระดับเร้นลับ

“มันมีแค่2ทางเท่านั้นละสำหรับมนุษย์น่ะ ขึ้นอยู่กับว่านายจะเลือกทางไหน ถ้านายอยากจะทำสัญญากับผู้พิทักษ์ละก็ ฉันคนนี้ก็สามารถช่วยนายทำสัญญากับผู้พิทักษ์ที่สุดยอดให้ได้อยู่แล้ว”จักรพรรดินีพิมพ์มา

“ฉันอยากจะลองดูด้วยพลังของตัวเองก่อนหน่ะ”โจวเหวินพิมพ์

“อยากจะลองก็เอาเลย ค่อยๆลองนะ อนาคตก็ตายอยู่ดี ไว้ถึงตอนนั้นค่อยมาหาฉันอีกทีก็ได้”จักรพรรดินีไม่โกรธ แต่ค่อยๆพูดให้โจวเหวินยอมในที่สุด