ขายดาบ

โจวเหวินมองไปรอบๆ แล้วเขาก็พบต้นตอของปัญหาที่หลิวหยุนกำลังเถียงกับชายแก่คนนั้น

หลิวหยุนอยากซื้อดาบทองแดงเล่มนึงมาจากชายแก่ แต่ชายแก่บอกว่าเขาไม่ขายอะไรให้ทั้งนั้น แถมชายแก่ยังบอกอีกด้วยว่า ชายแก่คนนั้นจะใช้ดาบเล่มนั้นเพื่อแลกกับสัตว์อสูรระดับเร้นลับ เพราะงั้นเขาเลยไม่ขายให้ใครไม่ว่าจะราคาสูงแค่ไหนก็ตาม ชายแก่คนนั้นเล่าว่าดาบเล่มนี้ถูกขุดขึ้นมาจากสุสานปฐมกษัตริย์ตั้งแต่ก่อนจะเกิดพายุต่างมิติซะอีก มันคือดาบแห่งปฐมกษัตริย์

แต่ไม่มีใครเชื่อ ถึงดาบนั้นจะเป็นของปฐมกษัตริย์จริงๆ แต่ในยุคนี้มันก็เป็นได้แค่ของเก่าที่ไม่มีราคาเท่านั้น

ชายแก่ยังคงยืนยันที่จะใช้ดาบเล่มนี้เพื่อตามหาสัตว์อสูรระดับเร้นลับเท่านั้น แต่หลิวหยุนก็เหมือนหาเรื่อง ไม่ยอม อยากจะซื้อดาบเล่มนี้ให้ได้ แต่เขาเองก็ไม่ยอมเสนอแลกสัตว์อสูรระดับเร้นลับเหมือนกัน

“แปลกแหะ คนเจ้าเล่ห์อย่างหลิวหยุนเนี่ยนะตั้งใจจะซื้อดาบเล่มนั้นจริงๆ แถมยังซื้อในที่เสียงดังโหวกเหวกโวยวายแบบนั้นด้วย เอาจริงๆถ้าเขาอยากได้ดาบเล่มนั้นจริงๆ เขาก็แค่ขโมยมาก็ได้นี้หน่า หมอนั้นจะทำอะไรกันแน่นะ”โจวเหวินคิดกับตัวเอง

“ฉันให้ราคาไข่สัตว์อสูรรูปปั้นทองแดง3ตัวระดับมหากาพย์เลย เพื่อแลกกับดาบของลุง”หลิวหยุนพูด

“อย่าว่าแต่3เลย ต่อให้เอามา10ตัว ฉันก็ไม่ขายหรอก”ชายแก่คนนั้นดื้อด้าน เขาไม่ยอมปล่อยดาบทองแดงไป แล้วยังเถียงคอเป็นเอ็นด้วย

ตอนที่คนอื่นได้ยินข้อเสนอว่าหลิวหยุนจะยอมแลกรูปปั้นทองแดง3ตัวเพื่อแลกกับดาบทองแดกบิ่นๆอันนึงก็ตกใจมาก

“ถ้างั้น5ใบละเป็นไง ทั้งหมดที่ฉันมีละ”หลิวหยุนพูดแล้วหยิบไข่สัตว์อสูรนั้นขึ้นมา

ทุกคนต่างผงะทันทีที่เห็น รูปปั้นทองแดงนั้นเป็นสัตว์อสูรที่น้อยคนจะไม่รู้จัก แต่มันเป็นสัตว์อสูรที่หายากมากๆ ไข่ของมันเด่นหลามากเพราะงั้น เวลาหลิวหยุนโชว์ขึ้นมาทุกคนเลยรู้แน่ๆว่ามันต้องเป็นไข่ของรูปปั้นทองแดง

“นี้ไอ้น้อง มีไข่รูปปั้นทองแดงตั้ง5ใบเอาไปขายได้ราคางามๆเลยนะ ทำไมถึงเอามาแลกกับดาบพังๆอันนั้นละ””คนข้างๆพูด ทุกๆคนก็เห็นด้วย รูปปั้นทองแดงนั้นเป็นสัตว์อสูรที่มีชื่อเสียงแถมจำนวนของมันก็มีจำกัด ทำให้ราคาของมันพุ่งขึ้นสูงมากๆ การที่มีคนนำไข่รูปปั้นทองแดงมาเสนอขาย5ใบพร้อมกันนั้นมันทำให้คนตั้งตัวได้เลย

“ไม่ละ ฉันชอบดาบนั้น รักเหมือนลูกเลยก็ว่าได้”หลิวหยุนพูด

“ถ้ารักมากก็เอาไข่สัตว์อสูรระดับเร้นลับมาแลกซะซิ ไม่งั้นก็เท่านั้นละ”ชายแก่ยังคงปากแข็ง

ทุกคนตอนนี้ต่างเริ่มคิดแล้วว่าไม่หลิวหยุนก็ต้องเป็นชายแก่นี้ต้องมีปัญหาทางสมองแน่ๆ หลิวหยุนเองก็ใช้ของไม่คุ้มค่า ชายแก่นั้นก็หวงของเกินเหตุ

“นี้น้องชาย ฉันมีดาบแบบเดียวที่เห็นนั้นอยู่นะ ถ้านายอยากได้ ไข่รูปปั้นทองแดง 5 ใบฉันก็ยอมขายให้นะ” ชายร่างยักษ์เดินเข้ามาแล้วมองไข่รูปปั้นทองแดง5ใบที่อยู่ที่พื้น แล้วพูดกับหลิวหยุน

“ที่ฉันต้องการคือดาบที่ขุดออกมาจากสุสานชั้นในนะ ดาบที่นายมีมันดาบอะไรละ”หลิวหยุนพูด

“ฉันไม่อยากจะโม้หรอกนะ แต่ดาบของฉันหน่ะ เป็นสมบัติโบราณที่ปู่ของฉันขุดขึ้นมาจากสุสานปฐมกษัตริย์ของจริง”ชายร่างใหญ่พูด

“จริงเหรอ”หลิวหยุนมองดาบในมือของเขาอย่างไม่ค่อยเชื่อเท่าไร

แน่นอนว่าดาบโบราณทั้ง2เล่มนั้นเหมือนกันมาก ถึงจะต่างกันเล้กน้อยแต่โดยรวมมันคือดาบที่ทำขึ้นในยุคเดียวกันแน่ๆ

“ของจริงซิ ดีกว่าดาบของลุงนั้นแน่ๆละ”ชายร่างใหญ่ตบอก

ชายแก่นั้นเหมือนจะของขึ้นแล้วพูด “อยากได้ของดีแต่เสือกจะจ่ายราคาถูก เอาไข่ของดีๆไปจ่ายแลกของปลอมก็ได้นะตามใจเลย”

“เห้ยลุงพูดดีๆนะ ของใครปลอมกันแน่ ของลุงรึเปล่า””ชายร่างใหญ่เริ่มโกรธ

หลิวหยุนหัวเราะแล้วพูดกับชายแก่ “นี้ลุง คิดเสียดายขึ้นมารึไง เสียดายตอนนี้ก็สายไปแล้ว ฉันไม่ซื้อดาบของลุงแล้ว ดูกันดีกว่าว่าใครขายออกกันแน่” พอพูดจบเขาก็ผลักไข่ทั้ง5ใบให้กับชายร่างใหญ่ก่อนจะพูด “ฉันไม่สนหรอกว่าของนายจะของจริงหรือของปลอม แต่ฉันจะซื้อของนายให้ลุงนี้มันหน้าเสียซักที”

ชายร่างใหญ่ดีใจ รีบเก็บไข่สัตว์อสูร ด้วยความไม่ชัวร์เขาจึงเช็คของก่อน พอมั่นใจแล้วว่ามันเป็นไข่ของรูปปั้นทองแดงจริงๆ เขาก็ยื่นดาบทองแดงนั้นให้กับหลิวหยุน

“ลุงเองเองก็ค่อยนึกเสียใจเอานะ”หลิวหยุนพูดแล้วเดินจากไป

โจวเหวินเองก็ใส่ผ้าคลุมล่องหนแล้วเดินตามไป

หลิวหยุนนั้นไม่ได้เดินเข้าเมืองไปแต่เลี้ยวตรงมุมแล้วเดินเข้าป่าข้างๆไปแล้วนั่งลงหลังต้นไม้ใหญ่ หลังจากที่รอไปได้สักพัก ชายแก่ที่เคยจะขายดาบทองแดงก็เดินออกมา เหมือนกับหัวขโมยที่มารวมตัวกันหลังจากปล้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว

หลังจากที่เห็นชายแก่แล้วโจวเหวินก็เข้าใจทุกอย่างทันที ทั้ง2คนนั้นเป็นพวกกันตั้งแต่แรก และทำทุกอย่างนั้นก็เพื่อล่อให้ชายร่างใหญ่นั้นขายดาบให้พวกเขาในราคาที่ถูกแสนถูก

ชายร่างใหญ่นั้นเป็นนักล่าอิสระเดิมทีเขาเข้าไปในพื้นที่ต่างมิติเพื่อล่าของมาขาย ซึ่งปรกติเขาคงไม่ขายดาบนั้นแน่ๆ พวกนั้นอยากได้ดาบของชายคนนั้น การจะไปขอซื้อตรงๆคงโดนโก่งราคายับแน่นอน พวกเขาเลยรวมหัวกันทำแบบนี้เพื่อกดราคาลงมา

“ดาบทองแดงนั้นมันคือดาบอะไรกันแน่นะทำไมมันถึงคุ้มที่หลิวหยุนจะทำอะไรแบบนั้นได้นะ”โจวเหวินเริ่มสงสัยเลยเดินตามไป

“นี้ของจริงเหรอ”ชายแก่ถามหลิวหยุนทันทีที่มาถึง

“ใช่ นี้ละของจริง ถ้ามีดาบนี้เราก็สามารถเข้าไปในสุสานปฐมกษัตริย์ได้ซักที”หลิวหยุนพูด

“ไหนของดูหน่อยซิ”ชายแก่พูดอยากจะขอดู

หลิวหยุนชักมือกลับไม่ให้ชายแก่จับดาบ เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่เห็นต้องรีบเลยนี้ เราคุยกันไว้แล้วไม่ใช่เหรอ ฉันเป็นคนถือดาบ ฉันเป็นคนเปิดประตู หลังจากที่เรากลับกันแล้ว ของทุกอย่างแบ่งครึ่งกัน ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ฉันไม่ทำพลาดอยู่แล้ว”

“ฉันไม่กลัวนายหลอกฉันหรอก ฉันแค่อยากจะดูให้ชัดเจนว่ามันใช้ของจริงใช่ไหมเท่านั้นเอง”ชายแก่คนนั้นพูด

“หลิวหยุนคนนี้ไม่เคยพลาดอยู่แล้ว ถึงฉันจะหลอกคนอื่นได้แต่ฉันหลอกลุงไม่ได้อยู่แล้ว”หลิวหยุนยังคงถือดาบทองแดงไว้แล้วถาม “เริ่มเมื่อไรละ”

“เร็วเท่าไรยิ่งดี ถ้าพร้อมแล้ว เย็นนี้เลยก็ได้”ชายแก่พูด

“โอเค ตกลง เจอกันหน้าสุสานปฐมกษัตริย์คืนนี้ละกัน”หลิวหยุนเดินจากไป

ชายแก่มองแผ่นหลังของหลิวหยุนแล้วจากไปบ้าง

โจวเหวินแอบมองไปทางที่ชายแก่คนนั้นเดินไปแล้วแอบคิด เขารู้สึกได้เหมือนกับว่าชายแก่คนนั้นมันคุ้นหูคุ้นตาเขาแปลกๆ เหมือนกับว่าเขาเคยเจอชายแก่คนนั้นที่ไหนมาก่อน แต่ทั้งรูปร่างหน้าตาโจวเหวินไม่เคยเห็นที่ไหนมาเลย

“หรือว่า ชายแก่คนนั้น จะเป็นผู้วิเศษจิงเต้ากันนะ”โจวเหวินคิดขึ้นมาได้

เพราะด้วยความที่มีอะไรบางอย่างที่อยู่รอบๆตัวของชายแก่คนนั้นที่เหมือนกับผู้วิเศษจิงเต้ามากๆ ถึงแม้ว่าหน้าตารูปร่างจะไม่ใช่ก็ตาม

“คนอย่างผู้วิเศษจิงเต้า จะเปลี่ยนหน้าเปลี่ยนรูปร่างก็คงไม่ใช่ปัญหา น่าจะใช้ผู้วิเศษจิงเต้าแน่ๆ แต่ทำไมเขาถึงไปอยู่กับหลิวหยุนได้ละ แล้ว2คนนั้นต้องการอะไรจากสุสานปฐมกษัตริย์กันแน่”โจวเหวินนั้นเต็มไปด้วยคำถามในใจ