กลืนกินของมีค่า

โจวเหวินตอนนี้สวมผ้าคลุมล่องหนอยู่ ถึงเขาจะไม่ได้ใช้ล่องหนสมบูรณ์แต่ยังไงเขาก็ล่องหนอยู่แน่ๆ การที่เทพคางคกจะมองตรงมาทางเขาได้นั้นแปลว่ามันต้องเห็นเขาจริงๆ

เทพคางคกมองมาทางโจวเหวินก่อนจะเปิดปากแล้วร้องเสียงแปลกๆออกมา

โจวเหวินตกใจจึงรีบถอยมาตั้งหลักแล้วชักดาบออกมาทันทีเตรียมโจมตีถ้าจำเป็น

โจวเหวินไม่ได้รู้สึกถึงคำสาปหรือพลังอะไรที่พุ่งออกมาจากวัด แต่เขารู้สึกได้ว่ากระเป๋ากางเกงของเขามันกระตุกเล้กน้อย จากนั้นก็นิ่งไป

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” โจวเหวินสังสน เขารู้ดีว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแน่ๆ เขาจึงเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋า แต่แล้วหน้าของเขาก็เปลี่ยนสีทันที

จริงๆแล้วในกระเป๋ากางเกงของเขานั้นมีเงินสำรองของเขาอยู่ถึงมันจะไม่ได้เยอะแต่ก็มี100กว่าๆ โจวเหวินเก็บไว้ใช้ยามฉุกเฉินเช่นขึ้นรถหรือซื้อของใช้จำเป็น แต่เงินนั้นมันหายไปแล้ว หายไปแบบไร้ร่องรอยเลยด้วย

“เทพภูเขานั้นมันบ้าอะไรวะเนี่ย ทำแบบนี้ได้ไงกัน”ตอนที่โจวเหวินกำลังตกใจนั้นเอง เทพคางคกก็ร้องขึ้นมาอีกครั้ง

โจวเหวินพุ่งตัวถอยออกมาทันที เขายังไม่รู้ว่าพลังของเทพคางคก คืออะไรกันแน่ เขาเลยตั้งใจจะออกห่างให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้เพื่อหลีกเลี่ยงความเสียหายที่อาจจะตามมา

แต่มันสายเกินไปแล้ว เพราะทันทีที่เสียงร้องนั้นดังมาถึงหูของโจวเหวิน เขาก็รู้สึกได้เลยว่าข้อมือของเขามันเบาๆขึ้น กำไรข้อมือของเขามันหายไปแล้ว

“ชิบหายละ”โจวเหวินตกใจ กำไลนั้นหายก็หายได้แหล่ะ แต่ในกำไรนั้นมันมีผลึกห้วงมิติแห่งความว่างเปล่าอยู่ด้วย ภายในห้วงมิติเองก็มีของหลายๆอย่างซึ่งมันหายไม่ได้เด็ดขาด

โจวเหวินเลยเอาจริงเรียกเบม่อนออกมา แล้วให้เบม่อนขยายร่างต่อยไปที่วัดภูเขานั้นอย่างจัง

ตู้ม!!!

เทพคางคกกระโดดออกมาจากวัดแล้วขยายร่างของมันอย่างรวดเร็ว ตัวของมันนั้นใหญ่พอๆกับเบม่อน มันใช้หัวของมันรับหมัดของเบม่อนอย่างจัง

ไม่รู้ว่าหัวของมันทำมาจากอะไรแต่ที่แน่ๆคือมันแข็งมากๆ หมัดของเบม่อนนั้นต่อยเข้าไปเหมือนต่อยเหล็กกล้า มันไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยซักนิด

โจวเหวินเห็นชัดๆเลยว่าถึงมันจะน่าเกลียดยังไงแต่จริงๆแล้งวมันไม่ใช่คางคก มันเป็นส่วนผสมของร่างของสิงโต เท้าของม้า หัวของมังกร และขนาดตัวที่มโหฬารรวมไปถึงเกล็ดทองแดงอีกด้วย เกล็ดนั้นเป็นรูปร่างสี่เหลี่ยมทำให้ดูเหมือนเป็นชุดเกราะ และพอมันหดตัวลง เกล็ดนั้นจึงหดไปด้วยจนเหมือนเป็นตะปุ่มตะป่ำเหมือนคางคก

“นั้นมันสัตว์ในตำนานไม่ใช่หรือไงหน่ะ”โจวเหวินมองดูแล้วเขาก็คิดถึงสัตว์ในตำนานตัวนึงขึ้นมา

ตำนานว่ากันไว้ว่า เคยมีสัตว์เทพตัวนึง รู้จักกันในนาม เทียนลู่ (ตัวปี่เซี๊ยะ) มันเป็นสัตว์เทพที่คอยปัดเป่าความชั่วร้ายของโลก และปกป้องโลกจากวิญญาณร้าย แถมมันยังเป็นตัวกินเงินกินทองดูดเงินดูดทองมาได้จากรอบทิศอีกด้วย

สมัยก่อนที่อยากทำมาค้าขึ้น ก็จะวางเทียนลู่เอาไว้ที่หน้าบ้านเพื่อให้ดูดเงินทองไหลมาเทมา

ยิ่งโจวเหวินมองมันมากเท่าไร ยิ่งทำให้โจวเหวินคิดว่ามันต้องใช่เทียนลู่แน่ๆ มันสามารถสู้กับเบม่อนได้แต่ความเร็วของมันไม่ตกลงเลย

มันเนี่ยละน่าจะเป็นตัวที่กัดภูเขาทำให้ถนนบนภูเขาพังทลายแบบนั้น

“เป็นแกซินะที่กินภูเขาเข้าไปหน่ะ”โจวเหวินสั่งการให้ดาบทองคำพุ่งเข้าใส่เทียนลู่ทันที เขาอยากจะช่วยเบม่อนสู้เต็มที่ เพื่อที่เขาจะได้เอาลูกแก้วผลึกห้วงมิติกลับคืนมา

พอเห็นดาบทองคำพุ่งมา เทียนลู่จึงเปิดปากแล้วดูดดาบทองคำลงท้องไปทันที

“อะไรวะนั้นน่ะ ความสามารถของมันน่ากลัวไปแล้ว กลืนระดับเร้นลับไปทั้งตัวได้เลยเหรอ”โจวเหวินตะลึง แล้วไม่กล้าขยับตัวไปใกล้ เขาถอยออกมาไกลๆแล้วดูการต่อสู้กับเบม่อนอยู่ห่าง เขาอยากจะหาจุดอ่อนของมันให้ได้ก่อนแล้วค่อยเริ่มลงมือ

เบม่อนนั้นไม่ได้ได้เปรียบเลยถึงตอนนี้มันจะเปิดสุดยอดพลัง แต่มันก็ทำได้เพียงต้านทานพลังของเทียนลู่ไว้เท่านั้น

เกล็ดหนาและแข็งของมันนั้นทำให้เทียนลู่ได้รับบาดเจ็บน้อยมากๆ เบม่อนเองก็ยากที่จะฆ่ามันได้

แต่ในตอนนั้นเองเทียนลู่ก็อ้าปากกว้างแล้วร้องเสียงประหลาดออกมา

โจวเหวินที่ถอยออกมาไกลมากแล้วเริ่มรู้สึกหวั่นกลัวขึ้นมา ทันใดนั้นเอง ของมีค่าหลายๆอย่างของเขาก็หายไป แม้แต่ของที่เขาซื้อไว้ให้หยาเอ๋อก็หายไปด้วย

พลังของมันน่ากลัวมากขนาดที่ว่าพื้นดินข้างใต้ภูเขาแยกออกจากกัน สินแร่ทองคำที่อยู่ใต้ดินนั้นไหลออกมาจากใต้ดินเล้วตรงเข้าไปในปากของมันทำให้ตัวของมันสว่างใสเหมือนชุบทองมา

เปร้ง เปร้ง เปร้ง

ไม่รู้ว่าเทียนลู่กินทองไปมากขนาดไหนแล้ว แต่ตอนนี้พลังของปี่เซี๊ยะเทียนลู่นั้น แข็งแกร่งขึ้นมากมันสามารถสู้กับเบม่อนในร่างสุดยอดพลังได้แบบที่ได้เปรียบเข้าไปทุกที

แต่หลังจากที่ผ่านไปไม่นาน แสงสีทองบนตัวของปี่เซี๊ยะเทียนลู่ก็เริ่มสว่างน้อยลง ดูเหมือนกับว่าพลังแร่ทองที่มันกินเข้าไปมันหมดลงแล้ว เบม่อนจึงใช้จังหวะนั้นพุ่งเข้าโจมตี แต่เทียนลู่ก็คำรามออกมาอีกครั้งแล้วเกิดเป็นรอยแตกที่พื้นอีกครั้งแร่เงินไหลเข้าปากของเทียนลู่อีกรอบ

จากนั้นตัวของเทียนลู่ก็สว่างด้วยแสงสีเงิน พลังของมันเพิ่มมากขึ้นอีกครั้ง แล้วสู้กับเบม่อนต่อ

โชคยังดีที่เบม่อนนั้นสู้กับใครก็ได้ในระยะประชิด มันสู้แบบเอาเป็นเอาตายจนภูเขารอบๆตัวของเขามันถลายหายไปหมด ป่าที่อยู่รอบๆเองก็โดนทำลายจนเหี้ยน

หลังจากนั้นไม่นานแสงสีเงินก็หายไปอีกครั้ง หลังจากนั้น ปี่เซี๊ยะก็คำรามอีกรอบแล้วแร่ทองแดงที่อยู่ในเหมืองก็ลอยมาเข้าปากของมัน แล้วมันก็สู้กับเบม่อนต่อ

การต่อสู้นั้นเป็นไปอย่างยาวนานมาก แสงบนตัวของปี่เซี๊ยะเทียนลู่นั้นหมดลง และเวลาของสุดยอดพลังก็หมดลงตามไปด้วย ทั้ง2ตัวตอนนี้อยู่ในสถานะอ่อนแรงล้าแล้ว

“ไอ้ตัวนี้มันกินเงินกินทองได้หมดเลยเว้ย ขอแค่เป็นของมีค่าที่อยู่ในตัวของฉันมันก็ดูดไปได้หมดเลย ถ้าอยากจะฆ่ามันจริงๆละก็ คงต้องเล่นตามน้ำมันก่อนล่ะ”” โจวเหวินไปหาที่ปลอดภัย ก่อนจะถอดทุกอย่างที่เรียกว่ามีค่าออกแล้วสวมผ้าคลุมล่องหนเอบย่องไปหาปี่เซี๊ยะเงียบๆ

โจวเหวินไม่ได้ใช้ดาบแสง เพราะกลัวว่าดาบแสงนั้นจะถูกนับว่าเป็นของมีค่าด้วย เขาไม่อยากเสียอะไรไปอีกแล้ว

โจวเหวินเข้าหาปี่เซี๊ยะจากด้านหลัง เขาไม่ได้คิดจะใช้อาวุธใดๆ แต่เขาผสานวิญญาณเข้ากับแพทย์ปีศาจแทน