จัดอันดับอีกครั้ง

โจวเหวินขี่อสูรปฐพีกลับมาแล้วออกจากสุสานมาพร้อมกับหยาเอ๋อ

ระหว่างทางนั้น โจวเหวินลองถ่ายรูปของดาบจักรพรรดิฉินเข้าไปในโทรศัพท์ ลองดูว่าจะเอาเข้าไปในเกมส์ได้ไหม ไม่งั้น เกมส์สุสานปฐมกษัตร์ยมีไปก็ไร้ความหมาย

หลังจากที่โทรศัพท์เข้าโหมดกล้องแล้ว ดาบจักรพรรดิฉินก็โดนถ่ายโดยอัตโนมัติ จากนั้นดาบจักรพรรดิฉินก็หายวับไปในอากาศ กลับกลายเป็นดาบจักรพรรดิฉินในเกมส์แทน

เพียวแต่ว่าดาบจักรพรรดิฉินในเกมส์นั้นถูกเรียกว่ากุญแจสุสานแทน

หลังจากที่โจวเหวินเสียงกุญแจนั้นเข้าประตูสุสานไปแล้ว กุญแจนั้นก็หายไปอัตโนมัติแล้วประตูก็เปิดออกแล้วไม่ปิดกลับมาอีกเลย ไม่ว่าโจวเหวินจะรีเกมส์แค่ไหน เขาก็ไม่จำเป็นต้องใช้กุญแจเปิดอีกแล้ว

โจวเหวินลองสำรวจเข้าไปข้างในสุสานดู เพราะสัตว์ประหลาดในบ่อปรอทนั้นมันฆ่ายากเกินไป การโจมตีปรกติใช้กับมันไม่ได้เลย ร่างกายของมันเหลวเหมือนกับน้ำ ถึงจะฟันตัวมันขาดได้แต่มันก็จะรวมตัวกลับมาใหม่เหมือนเดิม

ตราบใดที่มันยังอยู่ในทะเลปรอทแบบนั้น มันก็มีพลังไร้ขีดจำกัด โจวเหวินเลยยังหาจัดการกับมันไม่ได้

โจวเหวินฆ่าทหารทองแดงกับรูปปั้นทองคำในเมืองจนหมดแล้ว แต่รอบนี้โจวเหวินไม่ได้ใช้พลังของมารพยัคฆ์ แต่เขาอัญเชิญสัตว์อสูรอย่างมังกรเทียนเบม่อนหรือตัวอื่นๆออกมารุมจัดการภายในชุดเดียวทำให้ง่ายกว่ากันมาก

ตอนที่ฆ่ารูปปั้นทองคำตัวที่7ได้ ผลึกสกิลก็ดรอปออกมมาอีกครั้งแต่ผลึกนั้นเป็นสกิลแบบเดียวกับที่โจวเหวินได้มาเลย นอกจากนั้น รูปปั้นทองคำก็ไม่ได้ดรอปอะไรออกมาอีก

ผลึกสกิลนั้นต้องการค่าลมปราณกับค่าร่างกาย 41 ค่าร่างกายของโจวเหวินยังไม่ถึงทำให้เขาทำได้แค่ปล่อยมันไป

โจวเหวินเดินวนไปรอบๆมืองโบราณ เขาเดินเข้าไปในบ้านหินของชายแก่ แล้วพบว่าในนั้นไม่มีอะไรอยู่เลย เห็นได้ชัดว่าชายแก่คนนั้นไม่ใช่สิ่งมีชีวิตต่างมิติแต่เป็นมนุษย์จริงๆ

“งั้นก็คงจริงซินะที่ผู้วิเศษจิงเต้าว่าไว้ ว่าชายแก่คนนั้นคือนักเล่นแร่แปรธาตุชาวมนุษย์ที่มีอายุมาตั้งแต่สมัยยุคปฐมกษัตริย์จริง แล้วเขามีชีวิตรอดมาถึงยุคนี้ได้ยังไงกันเนี่ย แล้วเขาไปทำสัญญากับผู้พิทักษ์ได้ยังไง”โจวเหวินตอนนี้เริ่มกังวลเล็กน้อย ว่าถ้าชายแก่คนนั้นมันหลุดออกมาจากสุสานขึ้นมาจริงๆละก็ ความชิบหายจะมาเยือนเขาแน่ๆ

“หวังว่าต้นกล้วยเซียนจะกลายเป็นระดับความกลัวเร็วๆนะ ถ้าไม่มีพลังระดับความกลัวละก็ ฉันไม่มีทางสู้กับมันได้เลย”โจวเหวินมองรอยสักของต้นกล้วยเซียนบนตัวของเขา

ประตูของปราสาทนั้นสามารถเปิดได้ด้วยการเปิดประตูแรงๆ แต่ดาบหินที่อยู่ข้างในนั้นแกร่งมากๆ แกร่งขนาดที่ว่าเบม่อนยังสู้ไม่ได้ สุดยอดพลังเองก็มีผลน้อยมากต่อหน้าพลังของดาบหิน

“จักรพรรดินีไม่ได้โกหกจริงๆด้วย พลังระดับความกลัวนั้น มีแค่ระดับความกลัวด้วยกันเท่านั้นถึงจะสู้ได้ มันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพลังอีกแล้วละ”โจวเหวินตอนนี้ยังไงก็ยังสู้ดาบหินไม่ได้ เขาเลยทำได้แค่รอผ้าคลุมล่องหนรีคูลดาวน์ความสามารถของตัวเองกลับมาอีกครั้ง แล้วค่อยลองดูว่ามันจะใช้ได้มากน้อยแค่ไหน

โจวเหวินรอจนกระทั้งกรงล้อแห่งโชคชะตาของผ้าคลุมล่องหนรีกลับมา ก่อนที่โจวเหวินจะใช้มันเข้าปราสาทไปโดยที่ดาบหินไม่โจมตี

หลังจากที่ผ่านโถงที่เต็มไปด้วยตำรามาได้แล้ว โจวเหวินก็พบว่า มันต่างออกไปจากความเป็นจริงอยู่ ตรงจุดที่มีมันควรจะมีบ่อน้ำดำ มันกลับมีเป็นภาชนะทองแดงตั้งอยู่ ภาชนะที่ว่านั้นสูงมากกว่า2เมตร เหมือนไหใบขนาดใหญ่ที่อยู่แทนที่บ่อน้ำดำ ไม่รู้ว่าข้างใต้นั้นยังมีบ่อน้ำดำอยู่อีกไหม

ตรงปากของไหนั้น มีเหมือนหัวของตัวอะไรบางอย่างสีแดงปรากฏออกมาเหมือนกับดอกไม้ที่ปลูกในกระถาง

โจวเหวินมองหัวนั้นไปได้ซักพักก่อนที่หัวนั้นจะลืมตาตื่นขึ้นมา แล้วมองตัวละครของโจวเหวิน จากนั้นตัวละครของโจวเหวินก็ตายในทันที

“ถ้าเป็นในความเป็นจริง ไหนั้นคงจะแตกตอนที่ผู้วิเศษจิงเต้าบุกเข้าไปซินะ แต่ว่าเขาทำได้ยังไงเนี่ยซิ”โจวเหวินไม่ได้มีกระจกหยินหยางด้วย ทำให้เขาไม่รู้เลยว่าต้องทำยังไง

โจวเหวินลองดูหลายรอบแล้ว แต่เขาก็ตายเพราะตัวในไหตลอด เขารู้ดีว่าสิ่งมีชีวิตในไหนั้นเป็นระดับความกลัว เขาเลยล้มเลิกแผนของตัวเองก่อน แล้วไปฟาร์มทหารทองแดงกับรูปปั้นทองคำข้างนอกแทน

มังกรดำ9ตัวในทะเลใต้ดินก็รีกลับขึ้นมาทุกๆ9วัน รูปปั้นทองคำในสุสานนี้ก็รีกลับขึ้นมาทุก12วัน กฎมันตายตัวมากๆ มันเป็นมาตรฐานของสิ่งมีชีวิตระดับเร้นลับที่จะรีกลับขึ้นมาทุกๆ1วัน ยิ่งจำนวนมันเยอะมากเท่าไร มันก็ยิ่งรีช้าเท่านั้น

“แมลงกลืนดาว ดาบหิน แล้วก็ไอ้ตัวที่อยู่ในไห ถ้าฉันอยากจะฆ่าไอ้พวกนี้จริงละก็ คงต้องรอให้ต้นกล้วยเซียนพัฒนาร่างให้เสร็จก่อนซินะ แต่ไม่รู้ด้วยซิว่าระดับความกลัวของต้นกล้วยเซียนจะเป็นแบบไหน”โจวเหวินจินตนาการไม่ออก

ร่างความกลัวนั้นปรกติแล้วจะคงรูปร่างเด่นๆเดิมเอาไว้แต่จะเปลี่ยนไปไม่ให้เหมือนเดิม

วันนี้โจวเหวินพาหยาเอ๋อมาที่เมืองที่พวกเขาไม่รู้จัก ตอนแรกเขาตั้งใจว่าจะหาอะไรอร่อยๆให้หยาเอ๋อกินแล้วก็ซื้อเสื้อผ้าซักหน่อย แต่แล้วตอนที่เขาเดินไปตามถนนนั้นเอง เขาก็พบเขากับ ลูกบาศก์สีดำที่ลอยขึ้นมากลางถนนส่องสว่างขั้นมา

การประลองจัดอันดับกำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง แต่รอบนี้โจวเหวินไม่ได้เห็นหวังหมิงหยวนปรากฏตัวขึ้นมาบนหน้าจอลูกบาศแล้วรอบนี้ผู้ที่คอยรักษาต้นไม้เทพนั้น คือสัตว์ประหลาดที่รูปร่างหน้าตาเหมือนงู

“อาจารย์ไปไหนกันนะ หรือว่าอาจจะเป็นเพราะที่ฉันเอาผลไม้เทพไปคราวที่แล้วกัน”โจวเหวินรู้สึกผิดในใจเล็กน้อย

หลังจากที่คิดมาได้ซักพัก ทันใดนั้นแสงสว่างบนหน้าจอก็ปรากฏเป็นภาพของสิ่งมีชีวิตออกมา

“นั้นมัน”โจวเหวินมองดูลูกบาศก์นั้นเพื่อดูรูปร่างหน้าตาสิ่งมีชิวิตตัวนั้น

ถ้ามันเป็นมังกรหรือนกฟีนิกส์โจวเหวินก็คงไม่แปลกใจเท่าไร แต่บนรายชื่อนั้นเป็นมนุษย์จริงๆเลย

ไม่ซิ ถ้าจะให้พูดให้ถูก ถือมนุษย์ที่ทำสัญญากับผู้พิทักษ์แล้วสวมชุดเกราะผู้พิทักษ์เข้าไปอยู่บนหน้าจอนั้น รายชื่อของเขานั้นอยู่บนสุดของตาราง

“มารสวรรค์งั้นเหรอ”โจวเหวินพูดออกมาแล้วมองมนุษย์คนนั้นอีกครั้ง

น่าเสียดายที่ร่างของคนๆนั้นห่อหุ้มไปด้วยชุดเกราะสีดำทำให้ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครหน้าตาเป็นไงกันแน่

“ไม่ยักรู้มาก่อนเลยแหะว่ามนุษย์เข้าร่วมการประลองจัดอันดับได้ด้วย”โจวเหวินอยากจะรู้อีกด้วยว่าทำไมรอบนี้หวังหมิงหยวนไม่ได้อยู่ที่ต้นไม้เทพแล้ว

เพราะถ้าเกิดเอาคนเข้าไปในนั้น มันจะไม่ได้มีแค่สัตว์อสูรตัวเดียวที่สู้ได้ คนๆเดียวอาจจะเรียกสัตว์อสูรมาเป็นกองทัพก็ยังได้ ถ้าเป็นแบบนั้น แม้แต่เทพดาบโบราณก็คงอาจจะไม่ใช่ที่1อีกต่อไป

“อาจารย์ เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันเนี่ย”โจวเหวินมองมารสวรรค์บนหน้าจอ แต่ใจของเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้น เขาจำได้ว่าตอนที่เขาไปที่ต้นไม้เทพครั้งล่าสุดนั้น หวังหมิงหยวนเป็นคนเตือนเขาด้วยตัวเอง ว่าเขาไม่ควรจะไปที่นี้อีก