ชายชุดขาว
ที่นี้มันประหลาดเกินไป โจวเหวินอยากจะย้อนกลับทางเดิม แต่แล้วเขาก็พบว่าช่องว่างของภูเขาที่เขาเคยเดินผ่านเข้ามานั้นมันหายไป ด้านหลังของเขานั้นกลายเป็นภูเขาสูงชันที่ไม่มีทางออก
โจวเหวินเดินไปแตะภูเขานั้น มันคือภูเขาหินจริงๆไม่ใช่ภาพลวงตา โจวเหวินรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างแปลกๆ เขาเลยอัญเชิญค้างคาวเงาพิษออกมาแล้วให้มันบินออกไป แต่พอค้างคาวพวกนั้นบินออกจากหุบเขาไปไปปึ๊บ พวกมันก็เหมือนกับชนอะไรบางอย่างแล้วร่วงตกลงมาจากฟ้า ซึ่งผลที่ออกมาก็ไม่ได้ทำให้โจวเหวินประหลาดใจอะไร เพราะถ้ามันเป็นพื้นที่ต่างมิติจริง การจะบินออกไปนั้นมันไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้เลย
“แล้วฉันจะออกไปจากที่นี้ยังไงละเนี่ย”โจวเหวินไม่มีทางออกแล้วก็ตรงไปข้างหน้าอย่างเดียว หวังว่าเขาจะได้เจอทางออกจากพื้นที่ต่างมิติแห่งนี้
โจวเหวินลองอัญเชิญสัตว์อสูรหลายๆตัวให้เข้าไปสำรวจด้านหน้าก่อน โจวเหวินลองทั้งเกราะเทพ มดบิน แล้วก็พวกหนอนเขียวตัวเล็กๆทั้งหลาย
ความสวยงามของที่นี้มันเหมือนกับแดนสวรรค์ แต่กลับไม่มีใครอยู่ที่นี้เลย ไม่มีแม้แต่กลิ่นอายของมนุษย์ทั่วๆไปอยู่ในบ้านพวกนั้นด้วย
ภายใต้คำสั่งของโจวเหวิน หนอนเขียวเข้าไปบ้านไม้ที่ใกล้ที่สุดแล้วพบว่ามีของตกแต่งบ้านของมนุษย์มากมายอยู่ในนั้น แต่ของพวกนั้นมันดูเก่ามากๆ เหมือนกับว่ามันไม่ได้ใช้โดยคนยุคปัจจุบัน แถมไม่มีใครอยู่ที่นี้อีกด้วย แล้วก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตแปลกอยู่ที่นี้ด้วย
โจวเหวินออกสำรวจต่อ ที่แปลกเลยคือมันไม่มีสิ่งมีชีวิตอะไรอยู่แถวนี้เลย และค้างคาวเงาพิษที่ขาดการติดต่อกับเขานั้นก็หายไปด้วย หุบเขานี้อยู่ในรูปแบบทรงกลม ขนาดของมันก็ไม่ได้เล็กมาก มันถูกห้อมล้อมไว้ด้วยลำธารและป่าไผ่สีเขียวและทุ่งดอกไม้สีแดง ที่สุดปลายของลำธารนั้นมีต้นดอกท้อ(หรือซากุระ) ขนาดใหญ่อยู่ดูสวยงามมากๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไมข้างๆต้นไม้นั้นถึงไม่มีต้นท้อต้นอื่นๆอยู่เลย ต้นท้อต้นอื่นๆนั้นอยู่แยกจากต้นท้อยักษ์มากทำให้ดูโดดเดี่ยวและเหงามากทีเดียว
โจวเหวินมองไปรอบๆหุบเขา ที่นี้มันเหมือนกับสวนสวรรค์จริงๆ นี้ถ้าไม่ติดว่าสัตว์อสูรของเขามันหายไปถ้าออกนอกระยะสายตาของเขาละก็ ที่นี้ก็เป็นที่ๆดีทีเดียว
“มันต้องมีอะไรอยู่ในหุบเขานี้แน่ๆ ว่าแต่มันไปซ่อนอยู่ที่ไหนมากกว่า”โจเวหวินมองไปเรื่อยๆแต่ก็ยังไม่พบทางออก แล้วก็ไม่พบสัตว์อสูรที่หายไปของเขาด้วย
ในเมื่อมองหาไปก็ไม่ได้ความ โจวเหวินเลยนั่งพักลงแล้วคิดถึงความเป็นไปได้ในหลายๆทาง
โจวเหวินไม่รู้ว่าที่นี้จริงๆแล้วเป็นหมู่บ้านดอกท้อในตำนานจริงๆรึเปล่า ที่ทุกๆอย่างมันดูแตกต่างจากหมู่บ้านดอกท้อในตำนานนิดหน่อย
เวลาผ่านไปช้าๆ โจวเหวินยังคงคิดหาทางออกไปจากที่นี้ไม่ได้เลย จะใช้อสูรปฐพีมุดออกไป เขาก็มุดออกไปได้แค่เป็นวงกลมเท่านั้น ออกนอกหุบเขาไม่ได้ หรือจะขุดภูเขาให้เป็นรูโดยใช้เบม่อนก็ไม่ได้ผล เพราะภูเขาเหมือนจะมีชีวิต พอมันโดนขุดมันก็งอกขึ้นมาใหม่
ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มลง พระจันทร์ลอยเด่นขึ้นมา
ในหุบเขาที่เต็มไปด้วยความเงียบงันนั้น จู่ๆเสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้นมา โจวเหวินฟังดูแล้วมันฟังดูเหมือนเสี่ยงขลุ่ย
โจวเหวินมองดูทิศทางของเสียงแล้วพบว่า เสียงขลุ่ยนั้นลอยมาจากทางลำธาร โจวเหวินเลยออกไปดู แต่เขาก็ไม่พบอะไรเลย ก่อนหน้านี้เขาก็เคยดูมาแล้ว เขาดูมาทั้งวันแล้วแต่ก็ยังไม่เจออะไรเลย
ถึงจะเป็นสิ่งมีชีวิตต่างมิติก็เถอะ แต่อย่างน้อยมันก็น่าจะมีเหตุผลบ้างไม่ใช่ทำอะไรตามใจแบบนี้
โจวเหวินค่อยๆออกไปที่ลำธารแล้วเขาก็เห็นชายสวมเสื้อสีขาวนั่งอยู่ที่ต้นไม้ต้นใหญ่ ในมือถือขลุ่ยที่กำลังเป่าเล่นอย่างไพเราะ จากมุมที่โจวเหวินอยู่นั้น เขาเห็นแค่ด้านข้างของชายคนนั้น เขาใส่ชุดสีขาวผมกร้าวขึ้นด้านบน ภาพที่เห็นมันช่างงดงามเหมือนเทวดามากกว่าคน
“มันไม่น่าจะมีคนจริงอยู่ที่นี้ได้นะ ดูเหมือนจะเป็นสิ่งมีชีวิตต่างมิติที่หน้าตาเหมือนคนซินะ ไม่รู้ว่ามันเก่งรึเปล่าด้วย”โจวเหวินยืนมองชายชุดขาวจากไกลๆ
หลังจากที่เสียงเพลงจบลง ชายชุดขาวนั้นก็วางขลุ่ยลงแล้วหันมามองโจวเหวินที่อยู่ข้างๆ “ไหนๆก็มาที่นี่แล้ว ไยเจ้าไม่มาดื่มกับข้าซักจอกเล่า”
โจวเหวินมองเห็นชัดขึ้นแล้ว ข้างๆของชายคนนั้นมีแก้วกับไหใบหนึ่งอยู่ด้วย
“นั้นมันคนจริงๆเหรอวะ”โจวเหวินมองดูรูปร่างกับพฤษติกรรมแล้วมันเหมือนกับคนมากๆทำให้เขาได้แต่สงสัย
พอเห็นโจวเหวินไม่ขยับเข้าหา ชายชุดขาวจึงหยิบแก้วกับไห แล้วรินของเหลวบางอย่างใส่แก้วตัวเอง มองพระจันทร์บนฟ้าพลางดื่มอย่างสบายอารมณ์แล้วพูด “ชีวิตคนเราหนอช่างสั้น ไยเล่าจะต้องหาเรื่องใส่ตัวเพิ่มด้วย”
ชายหนุ่มคนนั้นกำลังสำราญอารมณ์อยู่แต่ตอนนี้โจวเหวินเริ่มง่วงนิดหน่อยแล้วถาม “นายเป็นใครกัน”
“ข้าคือเซียนไง”ชายชุดขาวพูด
“เซียนไหน”โจวเหวินถาม
“เซียนก็คือเซียน อิสระ มีความสุขและสบายอารมณ์”เซียนพูด
โจวเหวินไม่เข้าใจแล้วถามซ้ำ “แล้วนายรู้วิธีออกไปจากที่นี่รึเปล่า”
“ไยเล่าต้องออกไปด้วยละ ที่นี้ไม่ดีอย่างนั้นรึ โลกนี้ไม่มีเรื่องอันตราย ไม่มีเรื่องกังวล ต่างกับโลกที่เจ้าจากมามากเลยนะ”ชายชุดขาวพูดแล้วดื่ม
“มันก็ดีแหล่ะ แต่ฉันไม่ชอบ”โจวเหวินพูด
“ออกไปไม่ได้หรอก ที่นี้คือภพเซียน เป็นสถานที่แบ่งแยกและตัดขาดจากโลก ไม่มีใครออกไปจากที่นี้ได้ ยกเว้นพวกเขาจะตาย”เซียนพูด
โจวเหวินไม่เชื่อแน่ๆ ตราบใดที่มันเป็นพื้นที่ต่างมิติ มันก็ต้องมีทางออก
โจวเหวินลังเลในใจเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเขาควรจะทำยังไงกับชายชุดขาวตรงหน้าดี เขาดูเหมือนมนุษย์มากแต่ก็น่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตต่างมิติ แต่ที่แน่ๆ เขามีสติปัญญาสูงขนาดนี้ พลังเองก็คงใช่เล่นเหมือนกัน โจวเหวินเองก็ลังเลอยู่ด้วย เพราะตอนนี้เขาไม่มีต้นกล้วยเซียนอยู่ เขาเลยไม่กล้าสู้กับอะไรที่เสี่ยงแบบนี้
หลังจากที่คิดมาซักพักใหญ่ โจวเหวินก็มองชายชุดขาวก่อนจะอยากพูดอะไรซักอย่าง แต่เขาก็ต้องตกใจที่ชายชุดขาวนั้นจู่ๆก็หายไปจากใต้ต้นท้อเลย
โจวเหวินเรียกเซียนอยู่ซักพักแต่ก็ไม่มีการขานกลับ โจวเหวินเสาะหาทั่วแล้วแต่ก็ไม่เจอเขาอีกเลย
เขารอจนถึงเช้าแต่เขาก็ไม่เจอสิ่งมีชีวิตซักตัว
“พื้นที่ต่างมิตินี้มันอะไรกันวะเนี่ย”โจวเหวินรู้สึกแปลกๆ
ถ้ามันมีสิ่งมีชีวิตต่างมิติจำนวนมากมารุมทึ้งเขา โจวเหวินเองก็รู้ดีว่าควรจะทำยังไง แต่ตอนนี้มันไม่มีอะไรซักอย่าง เขาเลยไม่รู้ว่าเขาทำอะไรได้บ้าง
“ไม่ได้ละ รอบหน้าถ้าฉันเจอเขาอีก ฉันต้องหาทางรู้ให้ได้ว่าออกไปจากที่นี้ได้ยังไง”โจวเหวินคิดก่อนจะเตรียมการ อัญเชิญมารระเบิดออกมาแล้วให้มันวางระเบิดไว้รอบๆหุบเขา
การที่มันเป็นสิ่งมีชีวิตต่างมิติที่ทรงปัญญาแบบนั้น มันหมายความว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะจัดการ แต่ถ้าโจวเหวินมีการเตรียมมาล่วงหน้าละก็เขาเชื่อว่าเขาทำได้แน่