I บทที่ 942 ราชมาร

ผลไม้แห่งความตายผลนี้ก็ดูต่างออกไปเช่นกัน ผลนี้เป็นสีดำถ่าน โจวเหวินเด็ดผลไม้ออกมาทันทีแล้วดูค่าความสามารถ

ราชมาร : ระดับตัวอ่อน (พัฒนาได้)

พลัง 11

ความเร็ว 11

ร่างกาย 11

พลังงานลมปราณ 11

สกิล กลืนวิญญาณ

สถานะสวมใส่วิญญาณ

“สถานะสวมใส่วิญญาณแบบเดียวกับแพทย์ปีศาจเลย หรือก็คือ ถ้าเกิดเชื่อมต่อกับฉันแล้ว ค่าความสามารถของฉันก็จะแกร่งขึ้นแล้วทำให้ฉันใช้สกิลของสัตว์อสูรได้ด้วยซินะ น่าเสียดายที่มันเป็นแค่ระดับตัวอ่อน ถึงจะพัฒนาได้ก็เถอะ แต่มันก็ต้องเสียเวลากว่าจะเป็นระดับเร้นลับได้ก็ใช้เวลานานโขเลย”โจวเหวินลองศึกษาสกิลที่มีเพียงสกิลเดียวดู สกิลกลืนวิญญาณนั้นพอลองดูไปดูมา สกิลนี้มันใช้งานจริงๆไม่ค่อยได้เท่าไร แต่ถ้าใช้ได้มันโคตรโกงเลย

สกิลกลืนวิญญาณนั้นจะใช้ได้กับสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในระดับเดียวกัน และอัตราความสำเร็จก็ต่ำสุดๆด้วย โอกาสสำเร็จไม่ถึง1ใน10 แต่ถึงแม้ว่าจะอยากเสี่ยงดวงขนาดไหน มันก็ใช้ได้กับแค่ระดับเดียวกัน แถมยังอาจจะมีผลข้างเคียงอีกด้วย

ถ้าเกิดไปใช้กับสิ่งมีชีวิตที่ระดับสูงกว่าละก็โอกาสพลาด100%แน่นอน

แต่ถึงอย่างนั้น ถ้าเกิดสำเร็จขึ้นมา สกิลกลืนวิญญาณก็เป็นสกิลที่น่ากลัวและโคตรโกงมากๆสกิลนึงเลย

ถ้าเกิดใช้สกิลกลืนวิญญาณติดละก็ เราจะมีโอกาสได้รับสกิลของอีกฝ่ายมา1สกิล หรือง่ายๆก็คือการมีสกิลกลืนวิญญาณแค่สกิลเดียว เท่ากับการมีสกิลไม่จำกัด ถ้าเกิดอยากได้สกิลไหนก็แค่ไปนั่งฟาร์มนั่งกินสิ่งมีชีวิตต่างมิติที่อยากได้สกิลจนได้สกิลนั้นมา

ถ้าเกิดทำให้มันกลายเป็นระดับเร้นลับได้แล้วผสมกับสกิลที่ไร้ขีดจำกัดของมันละก็ มันจะกลายเป็นตัวที่น่ากลัวมากๆเลย

“ไม่รู้ว่าพลังชีวิตกับวิญญาณชีวิตแล้วก็กงล้อแห่งโชคชะตาของมันจะออกมาเป็นยังไงนะ มันจะทำให้โอกาสกลืนวิญญาณสำเร็จเยอะขึ้นรึเปล่า”โจวเหวินคิด แต่มันก็ไม่น่าจะเป็นไปได้

โจวเหวินฟังผลไม้ของราชมารออกมาแล้วเห็นปีศาจเสื้อสีดำสวมหน้ากากสีขาวปรากฏตัวต่อหน้าโจวเหวิน

เสื้อของมันนั้นเหมือนกับชุดผ้าคลุมของปีศาจ หน้ากากที่มันใส่นั้นเป็นสีขาวนวล เหมือนกับกระดูกหรืองาช้างแกะสลักดูแปลกตามากๆ โจวเหวินลองให้มันกินไข่สัตว์อสูรดู ราชมารเองก็ใช้สกิลกลืนวิญญาณเข้าไปทันที มันจับไข่สัตว์อสูรระดับตำนานแล้วยัดเข้าปาก

ตู้ม!

ราชมารตัวระเบิดออกทันที ร่างกายของมันตอนนี้ยังรับแรงกดดันลลมปราณของไข่ระดับตำนานไม่ไหว

“โชคดีนะเนี่ยที่มาลองในเกมส์ ถ้าเป็นนอกเกมส์แล้วจู่ๆมันตายแบบนี้คงได้เสียดายตายเลย ช่วงนี้คงต้องให้ไข่สัตว์อสูรระดับตัวอ่อนให้มันกินไปก่อนละนะ รอให้มันกลายเป็นระดับตำนานก่อนแล้วค่อยๆให้มันกินไป”โจวเหวินเริ่มรู้สึกปวดหัวขึ้นมานิดหน่อย

ไข่สัตว์อสูรระดับตำนานหรือมหากาพย์นั้น มันไม่ได้หายากเลยจริงๆ แต่ไข่ระดับตัวอ่อนนั้นมันหายากมากๆ โอกาสที่ไข่สัตว์อสูรระดับตัวอ่อนจะดรอปนั้นมันต่ำมากๆถ้าเกิดจะซื้อมันด้วยราคาเงินจริง ราคาที่ต้องจ่ายก็จะสูงมากและไม่ใช่ว่าจะซื้อได้ง่ายๆ

“หวังว่าจะไม่ต้องใช้ไข่เยอะนะกว่าจะเลื่อนเป็นระดับตำนานหน่ะ”โจวเหวินเลิกให้อาหารราชมารแล้ว เพราะว่าเขาไม่ได้มีไข่สัตว์อสูรระดับตัวอ่อนอยู่อีกแล้ว เขาเลยคิดว่าจะไปหาซื้อมาเพิ่มทีหลังหรือไม่ก็ไปฟาร์มหามา

หลังจากที่เข้ามาในคฤหาสต์ตระกูลอัน อันเทียนโจกับอาเซิงไม่ได้อยู่ที่นี้ โจวเหวินเห็นแค่อันหลานหยางกับหยาเอ๋อ ตอนที่เขาเห็นหยาเอ๋อครั้งนี้เขาแทบจะจำหยาเอ๋อไม่ได้

ตอนนี้เธอใส่เสื้อเหมือนเจ้าหญิงสีชมพูมีปิ่นปีกผีเสื้อขนาดใหญ่ติดอยู่บนผม กำลังถือตุ๊กตาบาร์บี้เด็กเล่นในมือแล้วนั่งอยู่บนโซฟาแบบไร้สีหน้าตามปรกติ

“เป็นไงละจ้ะ น่ารักไหม ฉันทุ่มสุดตัวในการแต่งให้กับแม่หนูน้อยจนสวยสดเลยนะ น่ารักจนพูดไม่ออกเลยละซิ”อันหลานหยางพูดอย่างภูมิใจ

“งั้นผมขอเธอกลับเลยนะครับ”ถึงแม้ว่าโจวเหวินจะไม่ได้มีความเห็นอะไรกับเรื่องนี้แต่มันก็ดูต่างจากเสื้อผ้าที่หยาเอ๋อใส่อยู่ประจำอยู่แล้ว อีกอย่างเขาเองเหมือนจะรู้เหตุผลแล้วว่าทำไมหยาเอ๋อถึงส่งข้อความมาหาเขาทันทีที่เห็นเขาออนไลน์

“ทำไมรีบจังละจ้ะ ให้หนูหยาเอ๋ออยู่ที่นี้ต่ออีกหน่อยซิ  ฉันวางแผนที่จะพาเธอไปเที่ยวสวนสนุกด้วยนะ”อันหลานหยางพูด

ก่อนที่โจวเหวินจะได้พูดอะไร หยาเอ๋อก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกมาจากโซฟา ตรงมาหาโจวเหวินด้วยตัวเองเหมือนกับว่าจะกลับกับโจวเหวินให้ได้

“ไว้ครั้งหน้านะครับ”โจวเหวินพูด

พอเห็นหยาเอ๋ออยากจะกลับขนาดนั้น อันหลานหยางเองก็ไมได้บังคับให้เธออยู่ต่อ แต่เธอก็สั่งให้คนขนของทั้งหมดที่เธอซื้อให้หยาเอ๋อแล้วสั่งให้คนขับรถไปส่งพวกเขาถึงหอพัก

โจวเหวินเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากล่องเล็กกล่องใหญ่ที่ซื้อมานั้นมันคืออะไร เพราะว่ามันเป็นของๆหยาเอ๋อเขาเลยไม่พูดอะไรแล้วพวกเขาก็พากันกลับ

หลังจากที่กลับมาที่หอแล้วหยาเอ๋อก็เปลี่ยนชุดกลับไปเป็นชุดปรกติที่เธอใส่

“มีเรื่องอะไรกับตระกูลอันรึเปล่า”โจวเหวินถามหยาเอ๋อ

หยาเอ๋อส่ายหัว “ไม่มี พี่หลานหยางดูแลหนูดีมาก”

“ก็ดีแล้ว”โจวเหวินถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่พอได้ยินว่าหยาเอ๋อเรียกอันหลานหยางว่าพี่หลานหยางแล้วเขาก็ขนลึกขึ้นมานิดหน่อย “อันหลานหยางคงบังคับให้เรียกแบบนั้นแน่ๆเลย คนอะไรไม่ยอมแก่ไม่พอ ไม่ยอมรับว่าตัวเองแก่ด้วย”

โจวเหวินวางแผนว่าจะพาหยาเอ๋อไปเดินเล่นอีกรอบ วิญญาณชีวิตประกายดาวนั้นจำเป็นต้องให้โจวเหวินออกเดินทางไปยังสถานที่ต่างๆเพื่อให้เลื่อนเป็นขั้นสมบูรณ์ ส่วนวิชาการเลื่อนขั้นของยาดาบนั้น โจวเหวินเองก็ยังคิดไม่ออก แต่ตอนนี้เขาเองก็กำลังฟาร์มผลึกพลังงานต่อไป ก่อนที่จะออกจากลั่วหยาง โจวเหวินวางแผนที่จะเรียนรู้สกิลเพิ่มก่อน เพราะว่าหลังจากที่วิญญาณชีวิตของวิชาเลือดอสูรพึ่งจะพัฒนาเป็นขั้นสมบูรณ์ ทำให้ค่าร่างกายของโจวเหวินนั้นเพิ่มเป็น41 และทำให้เขาสามารถเรียนรู้สกิลระดับเร้นลับได้เยอะเลย

โจวเหวินลองไล่สกิลระดับเร้นลับที่เรียนรู้ได้ออกมา

ผลึกของผีผาหยก ค่าร่างกาย 41 ค่ามิติ 21

ผลึกของวัวยักฆ์ต้าเหว่ย ค่าร่างกาย 41 ค่าพลังงาน 41

ผลึกเต่าเหล็กทมิฬ ค่าพลังงาน 41 ค่าร่างกาย 41

ผลึกอสูรนภาไพลิน ค่าร่างกาย 41 ค่ามิติ 21

ผลึกมังกรดำ ค่าร่างกาย41 ค่าพลังงาน 41

โจวเหวินคาดหวังมากๆ  ผลึกสกิลระดับเร้นลับทั้ง5ลูกนั้นสามารถดูดซับได้ในโลกความเป็นจริง สกิลระดับเทพพวกนี้ ถ้าเกิดดรอปในเกมส์ละก็มันจะโดนรีเซตทิ้งทันที เพราะว่าตอนนั้นยังดูดซับไม่ได้

แต่ผลึกที่เขามีในโลกความเป็นจริงนั้น ขอแค่รอค่าความสามารถึงเขาก็สามารถใชได้แล้ว

โจวเหวินคิดอยู่ซักพักก่อนจะเริ่มดูดซับผลึกของผีผาหยกเพราะว่าค่าความสามารถของมันนั้นถึงแล้วทำให้การดูดซับเป็นไปได้อย่างง่ายดาย ผลึกของผีผาหยกกลายไปเป็นลมปราณแล้วเริ่มไหลเวียนในร่างของโจวเหวิน

“ดูดซับผลึกผีผาหยก ทำการเรียนรู้สกิลระดับเร้นลับ เสียงพิณสะท้าน

โจวเหวินได้ข้อมูลมานิดหน่อย ซึ่งจากที่โจวเหวินรู้ และคิดเอาไว้ มันเป็นสกิลสายมิติไม่ใช่สายเสียงดนตรี แต่ถึงอย่างนั้น การจะใช้สกิลนี้ได้จำเป็นต้องมีอาวุธเป็นเครื่องสายซะก่อน ถ้าไม่มีก็ใช้สกิลนี้ไม่ได้  เครื่องดนตรีปรกติก็ใช้ไม่ได้ เพราะว่าเครื่องดนตรีพวกนั้นรับแรงกระแทกของลมปราณระดับเร้นลับไม่ได้ สายพิณจะขาดทันทีที่ใช้ แต่โชคยังดีที่โจวเหวินมีฮาร์ปทองคำให้ลองดูได้อยู่