อารยมิติ

บนหน้ากำแพงภูเขาแห่งภูเขาฉีซือ ดอกไม้ประหลาดดอกนึงเติบโตและเบ่งบานบนกำแพงนั้น เหมือนกับว่ามันหันก้มลงมาจ้องมองหญิงสาวที่อยู่ใต้ภูเขา

อันจิ้ง เจ้าแน่ใจกับคำตอบนั้นแล้วใช่หรือไม่”เสียงดังออกมาจากดอกไม้นั้น มันคือเสียงของจักรพรรดินี

“ใช่ ฉันตอบไปเล้ว ฉันสัญญาเลย”อันจิ้งพูด

“ตัดสินใจได้ดีมาก หากได้ฉันช่วยละก็ ไม่เพียงแต่เธอจะได้สัตว์อสูรระดับเร้นลับที่แข็งแกร่งแล้ว เธอยังได้มีโอกาสเป็นเจ้าของผู้พิทักษ์อีกด้วย และอีกไม่นาน เธอก็จะแข็งแกร่ง กว่าคนที่เธออยากจะเอาชนะได้”จักรพรรดินีพูด

“ฉันไม่คิดว่าการได้มันมาแล้วจะทำให้ฉันแกร่งกว่าเขาได้ตรงไหนเลย”อันจิ้งพูด

จักรพรรดินีถามด้วยความสนใจ “แล้วเช่นนั้นเธอจะตอบตกลงทำไมกันละ”

“ฉันแค่อยากจะแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้นเอง”อันจิ้งตอบ

“ถ้างั้นก็ได้ตามคำขอเลย เธอจะแข็งแกร่งขึ้น แกร่งกว่ามนุษย์ทั้งหมดทั้งปวง ทันทีที่พูดจบ กำแพงภูเขาฉีซือก็แตกออกมาเป็นทางแยก อันจิ้งเดินเข้าไปในทางแยกนั้นทันที

ในระหว่างที่อันจิ้งนั้นเผชิญหน้ากับจักรพรรดินีอยู่นั้นเอง โจวเหวินก็ยังคงกำลังตายซ้ำตายซากอย่างบ้าคลั่ง โจวเหวินไม่แน่ใจหรอกว่าตัวเองตายไปทั้งหมดกี่ครั้งแล้ว แต่ที่แน่ๆคือเขาเอาแต่ตายมาหลายวันมากๆแล้ว

ในที่สุด ครั้งนี้ หลังจากที่เขาใช้มิติสูญหาย ทันใดนั้น แหวนมิติสูญหายก็ได้ระเบิดพลังออกมา หน้าของแหวนที่เป็นหัวกระโหลกนั้น ครึ่งนึงดูโหดร้าย อีกครึ่งดูสวยงามเหมือนเทวดากับปีศาจอยู่รวมกัน

ในตอนนั้นเองพลังงานเริ่มก่อนตัวขึ้น ทำให้ดวงตาของใบหน้านั้นส่องแสงออกมา

กริ๊ก กริ๊ก กริ๊ก กริ๊ก

ทันใดนั้นเสียงก็ดังออกมาจากดวงตาของใบหน้าบนแหวน มันเป็นเสียงเหมือนกับกลไกบางอย่างกำลังหมุนและขยับอยู่นั้น แต่พอโจวเหวินมองดูดีๆที่ดวงตาของมันนั้น มีเหมือนวงล้อเสี่ยงดวงคู่นึงอยู่แทนที่ดวงตา แต่เข็มของวงล้อนั้น มันดูแปลกมากๆ มันไม่ใช่หน่วยเป็นเวลาแบบเดียวกับที่โจวเหวินคุ้นชิน แล้วก็ไม่ใช่หน่วยไหนๆที่โจวเหวินเคยเห็นด้วย

วงล้อทั้ง2วงที่ดวงตานั้นมันค่อยๆหมุนพร้อมเสียงกริ๊กที่เกิดมาจากการหมุนของวงล้อ ตอนที่วงล้อทั้ง2วงนั้นหมุนวนมาจนสุดรอบแล้ว มันก็หยุดนิ่งก่อนที่ข้อความในเกมส์จะเด้งขึ้นมา

“มิติสูญหายได้พัฒนาเป็นอารยมิติขั้นพัฒนาแล้ว “

อารยมิติ ขั้นพัฒนา มิติสูญหายคือต้นกำเนิดของอารยมิติ

ตอนที่เขาพัฒนาร่างนั้น โจวเหวินรู้สึกได้ถึงข้อมูลบางส่วนเกี่ยวกับอารยมิติ เขาเลยเข้าใจการทำงานของอารยมิติอย่างง่ายๆด้วย แต่ถ้าเขาอยากจะเข้าใจมากกว่านี้เขาต้องไปลองดูเอาเอง ถ้าเทียบกับมิติสูญหายแบบเก่าที่ใช้ได้24ชั่วโมงครั้งแล้ว อารยมิตินั้นถือว่าดีกว่าเดิมแบบหลายขุม หน้าปัดวงล้อที่โจวเหวินเห็นนั้นจริงๆแล้วเป็นตัวกำหนดพิกัด หลังจากที่กำหนดพิกัดเรียบร้อยแล้ว โจวเหวินสามารรถทำการวาประยะไกลได้ และจะใช้ได้วันละครั้งเท่านั้น

ส่วนการวาประยะสั้นเหมือนเมื่อก่อนนั้น ตอนนี้เขาใช้ได้เยอะขึ้นมากแล้ว เขาใช้ได้มากสุดถึง10ครั้งต่อวัน

“แบบนี้มันก็เข้าใกล้การวาปไร้ขีดจำกัดไปอีกขั้นนึงแล้วซินะ”โจวเหวินพอใจกับความสามารถนี้มากแต่เขายังไม่รู้ว่าจะปรับพิกัดยังไงเหมือนกัน

หน้าปัดบนวงล้อของดวงตานั้นมันต่างจากปรกติมากๆ

หรือว่านี่จะแทนลองติจูด ละติจูดกันนะโจวเหวินคิดหาวิธีลองปรับค่าพิกัด ถ้าปรับค่าไม่ถูกต้องแล้ว เลวร้ายที่สุดโจวเหวินอาจจะวาปไปบนกะทะที่น้ำมันร้อนๆ หรือไม่ก็วาปเข้าไปในห้องน้ำหญิงก็ได้

“ช่างมันก่อนละกัน ค่อยไปดูกันในอนาคต ยังไม่สายไปหรอกถ้าจะทำให้อารยมิติกลายมาเป็นระดับสมบูรณ์หน่ะ”โจวเหวินเริ่มใช้มังกรเทียนวาปเขาไปตายใหม่

แต่รอบนี้ การที่ตัวละครของโจวเหวินตายนั้น มันแทบไม่เพิ่มพลังงานของอารยมิติเลย ไม่ซิ ต้องเรียกว่าเพิ่มแบบน้อยนิดมากตั่งหาก

“ถ้าได้พลังงานแค่นี้จากการตาย แล้วเมื่อไรถึงจะได้ขึ้นเป็นขั้นสูงสุดวะเนี่ย ถึงมันจะเอาเลือดของฉันไปหมดตัวแต่มันก็น่าจะยังไม่พอเลยมั่ง”โจวเหวินรู้ตัวแล้วว่าทางนี้ใช้ไม่ได้อีกแล้ว เขาเลยคิดหาทางอื่น

“นายน้อยเหวินครับ ดูข่าวรึยังครับ”ในตอนที่คิดนั้นเอง อาเซิงก็โทรมา

“ข่าวไรอะ”โจวเหวินถาม

ก่อนหน้านี้เขาเอาแต่ฟาร์มเกมส์ไม่ได้สนใจทีวีหรืออะไรพวกนั้นเลย นานๆทีถึงจะออกมาซื้ออาหารซื้อของใช้ให้หยาเอ๋อ เขาไม่ได้ตามข่าวเลยแม้แต่น้อย

“ไปดูพาดข่าวหน้า1ของสำนักพิมพ์ลั่วหยางซิครับ”อาเซิงพูด

โจวเหวินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเขาเลยเข้าไปในเน็ต จานั้นจู่ๆก็มีคนโพสรูปของนางฟ้า6ปีก ไม่ซิ ถ้าจะพูดให้ถูกคือผู้หญิงที่สวมชุดเกราะนางฟ้าตั่งหาก

“อะไรกันน่ะไม่ใช่ว่าเทวดา6ปีกแต่เดิมทีเป็นของจอห์นหรอกเหรอ หรือว่าตัวมันเจอคู่สัญญาใหม่แล้ว “โจวเหวินแอบดีใจแล้วถามอาเซิง “ที่ลั่วหยางเลยเหรอ”

โจวเหวินคิดว่าถ้าเทวด6ปีกอยู่ที่ลั่วหยางละก็ โจวเหวินอาจจะไปตามฆ่าเพื่อเอามาพัฒนาวิญญาณชีวิตให้เป็นขั้นสมบูรณ์ได้ก็ได้

“ใช่ครับ ในพื้นที่ต่างมิติใกล้ๆลั่วหยาง ตอนแรกผมเองก็คิดว่าผู้พิทักษ์เขาออกจากร่างเองแต่ไม่ใช่แบบนั้นครับ เขาคือผู้ทำสัญญาคนใหม่”อาเซิงพูด

“แล้วฉันจะไปหาเขาได้ที่ไหน”โจวเหวินถาม

“ผมส่งคนไปตรวจาสอบแล้วครับ ไว้จะแจ้งทีหลังถ้าได้ข่าวกลับมา”อาเซิงพูด “แล้วก็ คุณนายชวนนายน้อยกับหยาเอ๋อไปทานข้าวที่บ้านด้วยนะครับ”

“ได้ๆ”โจวเหวินอยู่ที่หอนานไปแล้ว ตอนนี้อารยมิติพัฒนาแล้ว แต่ก็ตันๆอยู่ เขาเลยคิดจะออกไปเดินเล่นสูดอากาศข้างนอกซักหน่อย

เขาเล่นเกมส์ทุกวัน หยาเอ๋อเองก็นั่งอยู่อย่างงั้นคนเดียวในหอมานานเกินไปแล้ว ไม่แน่ใจว่ามันมีปัญหาทางใจเหมือนคนปรกติรึเปล่า

โจวเหวินเลยให้อาเซิงนัดเวลาแล้วโจวเหวินก็พาหยาเอ๋อมาสั่งอาหาร

แต่มันน่าแปลกตรงที่โจวหลิงเฟิงพ่อของโจวเหวินอยู่ด้วยวันนี้ หรืออาจจะเป็นเพราะโจวเหวินนานๆทีมาที่นี้เลยไม่ค่อยได้เจอพ่อ แต่เอาจริงโจวเหวินก็ชินแล้วละ โจวหลิงเฟิงนั้นมักจะหายออกไปจากบ้านบ่อยๆก่อนที่เขาจะแต่งงงานกับอันหลานหยาง

ตอนที่กินนั้นเอง อันหลานหยางก็คุยกับโจวหลิงเฟิง โจวเหวินรู้ว่าตอนนี้เขากำลังแปลหนังสืออยู่ และเขาทำอาชีพนี้มานานมากแล้วด้วย ตอนนี้เขาก็ใกล้จะทำเสร็จแล้ว

“หนังสืออะไรเหรอครับ”โจวเหวินถามด้วยความสงสัย

ตอนนี้เขามาอยู่กับอันหลานหยางแล้วดังนั้นโจวหลิงเฟิงจึงไม่จำเป็นต้องแปลงานปรกติธรรมดาแล้ว ทุกวันนี้เขาแปลหนังสือไม่ใช่เพราะแค่หาเงินออย่างเดียว

โจวหลิวเฟิงเลยพูด ก่อนที่จะเกิดพายุต่างมิติ หนังสือในเมืองเล็กๆในเขตแดนใต้น่ะ ภาษาของมันยังไม่สมบูรณ์และเต็มไปด้วยสัญลักษณ์เต็มไปหมด งานแปลมันเลยไม่ค่อยลื่นหน่ะ”

โจวเหวินพอฟังแบบนั้นแล้วก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เขาไม่ได้สนใจเรื่องการเขียนเลยด้วยซ้ำ