อาร์รัน เอามือป้องปากเพื่อยับยั้งการหาว เขาฝึกซ้อมการใช้แก่นพลังไฟทั้งคืนจนถึงรุ่งสาง

ถึงตอนนี้ เขาสามารถก่อให้เกิดเปลวไฟในมือของเขาเกือบจะทันทีและทุกครั้งที่เขาทำ รอยยิ้มขนาดใหญ่ปรากฏบนใบหน้าของเขา

สร้างความประหลาดใจให้กับ อาร์รัน ศาสตราจารย์เชา ไม่ได้ลงโทษเขาเรื่องที่เขาใช้เวทมนตร์อย่างทะเยอทะยานและเขาเพียงมองดูด้วยความเห็นด้วย

“ ยิ่งนายฝึกฝนเวทย์มนตร์ของนายมากเท่าไหร่ นายก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น “ ศาสตราจารย์เชา พูดและ อาร์รัน ก็ดีใจที่จะทำตามคำแนะนำของชายคนนั้น

ตอนนี้เป็นเวลาสายแล้ว อาร์รัน กำลังรอให้แก่นพลังไฟของเขาเติมเต็มอีกครั้ง ขณะที่เขาเดินอยู่ข้างเกวียนและมองไปรอบ ๆ

เป็นเวลาหลายวันแล้วที่เขาเห็นสัญญาณของผู้คนและตอนนี้ เขาไม่เห็นแม้กระทั่งฟาร์มหรือกระท่อมสักหลัง ท่ามกลางเนินเขาเตี้ย ๆ ที่ล้อมรอบพวกเขา

อาร์รัน ไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ในส่วนใดของจักรวรรดิและไม่สิ พูดความจริง เขารู้ว่าส่วนใดของจักรวรรดิ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าภูมิภาคนี้มีประชากรเบาบางกว่าที่พวกเขาเคยเดินทางมาก่อน

” พวกเราอยู่ที่ไหนกัน? ” เขาถาม ศาสตราจารย์เชา อย่างเฉยเมย โดยไม่คาดหวังคำตอบ เขาได้ถามคำถามไปแล้วหลายครั้งและทุกครั้งคำตอบก็เหมือนกัน: ” ฉันจะบอกนาย เมื่อฉันตัดสินใจ “

ด้วยความประหลาดใจของเขาในครั้งนี้ ศาสตราจารย์เชา ตอบคำถามของเขา ” เราจะไปเยี่ยมเพื่อนเก่าของฉัน “

” เพื่อนเก่า? “ อาร์รัน ผงะจากความคิดที่ว่า ศาสตราจารย์เชา มีเพื่อนเก่าเหมือนคนปกติ เขาเอ่ยปากถาม ” เขาเป็นนักเวทย์ด้วยใช่ไหม? “

” เขาเป็น ” ศาสตราจารย์เชา พูด ” นักเวทย์ทรงพลังคนหนึ่งอีกด้วย “

” เราจะไปถึงที่นั่นเมื่อไหร่? “ อาร์รัน ถามด้วยความตื่นเต้นกับความคิดที่จะพบกับนักเวทย์อีกคน

” เราน่าจะไปถึงในอีกหนึ่งหรือสองเดือน ” ศาสตราจารย์เชา พูด

” นานขนาดนั้น? ” อาร์รัน ตั้งตารอที่จะใช้เวลานอกถนน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะต้องรออีกซักพัก

ศาสตราจารย์เชา หยุดเกวียนที่ข้างทางแล้วเดินไปที่ทุ่งหญ้าที่อยู่ติดกัน

” มีสองเทคนิคที่นายควรเรียนรู้ก่อน ” ศาสตราจารย์เชา พูด ” หนึ่งหรือสองเดือน น่าจะนานพอที่นายจะเข้าใจ “

อาร์รัน ยักคิ้วขึ้น ” สองเทคนิคเหรอ? “

ศาสตราจารย์เชา ไม่ตอบ เขากลับเหยียดแขนออกทันที จากนั้นไฟอันดุเดือดโผล่ขึ้นมาจากมือของเขา พุ่งทะยานเข้าหาต้นไม้ขนาดใหญ่ในระยะไกล เมื่อมันปะทะกัน ต้นไม้ทั้งต้นก็ถูกเผาโชติช่วง

” ได้โปรดสอนฉันด้วย! ” อาร์รัน พูดด้วยดวงตาเบิกกว้าง

” ฉันคิดว่านายอาจสนใจ ” ศาสตราจารย์เชา พูดพร้อมกับรอยยิ้ม “ มันเป็นเทคนิคที่เทอะทะและสิ้นเปลือง แต่ก็มีประโยชน์บางอย่าง ”

เขาอธิบายเทคนิคนี้ต่อ อาร์รัน แสดงให้เห็นหลายครั้งและทิ้งรอยแผลไว้บนทิวทัศน์ท้องถิ่น

ดังที่ ศาสตราจารย์เชา อธิบายมัน อาร์รัน จะต้องตั้งสมาธิแก่นพลังไฟของเขา จากนั้นขับไล่มันออกมาทันทีพร้อมกัน

ความพยายามครั้งแรกของ อาร์รัน ไม่ประสบความสำเร็จ ในขณะที่เขาจัดการเพื่อสร้างเปลวไฟขนาดใหญ่ เปลวไฟไม่ได้เคลื่อนไหวเลย แต่กลับจางหายไปในมือของเขา หลังจากผ่านไปหลายนาที

ในที่สุด เขาก็ประสบความสำเร็จในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา แต่ก็รู้สึกผิดหวังที่พบว่าไม่เหมือนกับลูกไฟของ ศาสตราจารย์เชา แต่ทว่าไฟของเขาเองนั้นเล็กกว่ามากและแทบจะไม่ได้พุ่งไปสักนิด ก่อนจะสลายไปกลางอากาศ

แต่ถึงอย่างนั้นความสำเร็จเพียงเล็กน้อยก็เพียงพอที่จะเสริมสร้างความมั่นใจของเขา เขาพยายามอีกหลายครั้งและหยุดเพียงตอนที่แก่นพลังไฟของเขาหมดเท่านั้น

ตอนนี้ อาร์รัน เข้าใจว่า ศาสตราจารย์เชา หมายถึงอะไร เมื่อเขาพูดว่าเทคนิคสิ้นเปลือง ความพยายามทุกครั้งที่ประสบความสำเร็จนั้นกินแก่นพลังไฟมหาศาลในร่างของ อาร์รัน และมีเพียงลูกไฟที่ประสบความสำเร็จเพียงครึ่งโหลที่ปล่อยออกไป

” ยอดเยี่ยม ” ศาสตราจารย์เชา พูด ” นายมีความสามารถมากกว่าที่ฉันคาดไว้ “

อาร์รัน รู้สึกถึงความภาคภูมิใจที่เพิ่มขึ้น ศาสตราจารย์เชา ไม่ค่อยให้คำชม ซึ่งทำให้สิ่งที่เขาทำนั้นมีค่ายิ่งกว่าเดิม

” ถัดไป ฉันจะแสดงเทคนิคในการฟื้นฟูแก่นพลังของนายให้เร็วขึ้น “

ความสนใจของ อาร์รัน ถูกจุดประกายในทันที ตอนนี้ ทุกครั้งที่แก่นพลังไฟของเขาวิ่งออกไป เขาจะต้องใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงในการฟื้นฟู

” ในการเริ่มต้น นายจะต้อง … “

ศาสตราจารย์เชา ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงในการอธิบายเทคนิคให้กับ อาร์รัน ที่ให้เขาหมุนเวียนแก่นพลังในร่างกายของเขา ขณะที่ดึงมันออกจากอาณาจักรของเขา

มันฟังดูง่าย แต่ในไม่ช้า อาร์รัน ก็พบว่ามันต้องการให้เขาควบคุมทุกด้านของจิตใจและร่างกายของเขา

เทคนิคนี้ทำให้เขานึกถึงเทคนิคดาบที่ ศาสตราจารย์เชา สอนเขาและพึ่งพาการควบคุมที่เขาได้เรียนรู้จากสิ่งที่เขาทำไปเรื่อย ๆ

หลังจากเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง อาร์รัน ได้ลดเวลาลงเพื่อเติมเต็มแก่นพลังไฟของเขาครึ่งหนึ่ง สิ่งนี้ไม่เร็วอย่างที่เขาหวังไว้ แต่เขาก็ไม่ผิดหวัง เพียงแค่นี้ เขาก็สามารถฝึกฝนการสร้างลูกไฟได้สองเท่าอย่างรวดเร็ว

***

สัปดาห์ต่อมา อาร์รัน ใช้เวลาส่วนใหญ่ในการฝึกฝนทั้งสองเทคนิคที่ ศาสตราจารย์เชา สอนเขา

ขณะที่เขาเดินอยู่ข้างเกวียน เขาจะส่งลูกไฟขนาดเล็กที่บินออกไปเป็นระยะ ๆ จากนั้นก็ฟื้นฟูแก่นพลังของเขากลับคืนมา โดยใช้เทคนิคการฟื้นฟูของ ศาสตราจารย์เชา

เขาพัฒนาทักษะทั้งสองอย่างรวดเร็วและในไม่ช้า เขาก็พบว่าตัวเองสามารถส่งลูกไฟที่อยู่ไกลออกไปและแก่นพลังของเขาจะฟื้นตัวเร็วขึ้น

ไม่นาน ก่อนที่จะถึงทุก ๆ ไมล์มีรอยไหม้เกรียมปรากฏขึ้นบนพืชพรรณข้างถนน

ครั้งหนึ่ง อาร์รัน จุดไฟเผาที่พุ่มไม้ของป่าและทำให้ ศาสตราจารย์เชา ยื่นมือเข้ามาอย่างรวดเร็ว เพื่อช่วยป่าจากการถูกเผา

หลังจากนั้นต่อมา ศาสตราจารย์เชา ให้ อาร์รัน เล็งลูกไฟของเขาไปบนอากาศแทน

แม้ว่า อาร์รัน คิดว่าการฝึกเวทย์จะเข้ามาแทนที่การฝึกดาบของเขา แต่เขาก็พบว่าเขายังต้องฝึกฝนด้วยดาบวันละสองครั้งตอนนี้ อาร์รัน ต้องใช้ดาบของเขาด้วยมือขวา ขณะเดียวกันก็ใช้มือซ้าย เพื่อใช้เวทย์มนตร์

ในตอนแรก พยายามควบคุมทั้งเวทมนตร์และดาบ ซึ่งทำให้ อาร์รัน ล้มเหลวทั้งคู่ หลังจากผ่านการฝึกฝนมาหลายสัปดาห์ เขาก็มีความเชี่ยวชาญเพียงเล็กน้อยในการรวมสองอย่างนี้เข้าด้วยกัน แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับคำชมจาก ศาสตราจารย์เชา ก็ตาม

ขณะที่พวกเขาเดินทาง ภูมิทัศน์ก็เปลี่ยนไปในแต่ละวันที่ผ่านไป เนินเขาสูงขึ้น เริ่มเป็นภูเขาและต้นไม้ก็แยกออกไป ยังมีวี่แววเล็กน้อยเกี่ยวกับกิจกรรมของมนุษย์ แต่มีต้นไม้ที่หนาแน่นสร้างทางสำหรับทุ่งหญ้ากว้างอย่างต่อเนื่อง

เกือบสองเดือน หลังจากที่ อาร์รัน เรียนรู้เวทมนตร์ครั้งแรก โครงร่างที่คลุมเครือปรากฏอยู่ในระยะไกล ในตอนแรก เขาเชื่อว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเนินเขาสูง แต่เมื่อพวกมันขยับเข้ามาใกล้ พวกมันก็สูงขึ้นและในวันที่ไม่มีเมฆ เขาจะเห็นหิมะปกคลุมยอดเขา

เต็มไปด้วยความกลัว อาร์รัน ตระหนักว่าสิ่งเหล่านี้เป็นภูเขา

อาร์รัน ไม่เคยเห็นภูเขามาก่อนและในจินตนาการของเขา ภูเขาก็เป็นเนินเขาสูงเป็นพิเศษ ตอนนี้เขาเห็นพวกมันด้วยสายตาของเขาเอง ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าพวกมันกว้างใหญ่เพียงใด แม้จะอยู่ห่างออกไปหลายสิบไมล์ อาร์รัน ก็สามารถเห็นพวกมันเหยียดตัวขึ้นสู่ท้องฟ้าเจาะทะลุปุยเมฆ

ด้วยความคิดที่จะเห็นภูเขาใกล้ ๆ ทำให้เขาเต็มไปด้วยความสุข

เช้าวันหนึ่ง อาร์รัน พบว่า ศาสตราจารย์เชา ได้ร่ายคาถาสร้าง เดอร์ริน ‘ลุง’ ของเขา ผมและดวงตาของเขามีสีดำอีกครั้งและใบหน้าของเขาดูราวกับว่าเขาอยู่ในวัยห้าสิบ ไม่แก่ไปกว่านั้น

” เมื่อเราเข้าไปในเมือง นายต้องเรียกฉันว่า‘ศาสตราจารย์ไฟร์ฮาร์ท‘ ” ศาสตราจารย์เชา พูด

” ศาสตราจารย์ไฟร์ฮาร์ท? ” อาร์รัน คิดว่าชื่อฟังดูไร้สาระ แต่เขาปิดปากอย่างฉลาด

” ตอนนี้สำหรับนาย … ” ศาสตราจารย์เชา โบกมือที่ อาร์รัน และ อาร์รัน สามารถรู้สึกได้ว่าแก่นพลังนั้นไหลจากมือของ ศาสตราจารย์เชา ไปยังตัวเขาเอง

ในขณะที่ อาร์รัน ยืนอยู่ตรงนั้นสงสัยว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น ศาสตราจารย์เชา หยิบกระจกเล็ก ๆ ที่เขามอบให้ อาร์รัน

เมื่อเขามองเข้าไปในกระจก เขาก็ตกใจ เมื่อพบว่าผมสีบลอนด์ของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำ ไม่เพียงเท่านั้น ดวงตาและผิวหนังของเขาก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

เขาไม่เหมือนคนผิวขาว ผมบลอนด์ ชาวตะวันออกอีกต่อไป แต่ตอนนี้ เขาคล้ายกับใครบางคนจากตะวันตก

” จากนี้ไป ” ศาสตราจารย์เชา พูด ” ชื่อของนาย คือ ลี่เหว่ยอัน นายเป็นลูกชายของพ่อค้ารายย่อยจากเมืองฟู่ไหลและนายก็กลายเป็นศิษย์ของฉันเมื่อปีที่แล้ว “

” ลี่เหว่ยอัน ” อาร์รัน ทวนชื่อซ้ำจนกระทั่งมันรู้สึกเป็นธรรมชาติบนริมฝีปากของเขา