นิยาย Paragon of Destruction

chapter 48: ดาบสตาร์เมทัล

“นั่นนายใส่ชุดอะไรอยู่?” เจียงเฟยมองไปที่ อาร์รัน พร้อมกับเลิกคิ้ว

“มันเป็นอย่างไรเหรอ?” อาร์รัน ถาม

เขาสวมเสื้อคลุมผ้าลินินสีน้ําตาลเรียบง่ายและแม้ว่าจะไม่มีอะไรเหมือนกับชุดผ้าไหมสีแดงเข้มที่ เจียงเฟย สวมใส่ แต่เขาก็ไม่คิดว่าจะมีอะไรผิดปกติกับมันสะดวกสบาย สะอาดและไม่ดึงดูดความสนใจที่ไม่ต้องการ

“ไม่มีอะไร” เจียงเฟย พูดพร้อมกับขมวดคิ้ว “ถ้านายวางแผนที่จะใช้เวลาทั้งวันในฟาร์ม”

อาร์รัน ถอนหายใจแล้วเดินกลับเข้าไปข้างใน ครู่ต่อมา เขาก็เดินออกมาจากกระท่อมอีกครั้ง คราวนี้สวมเสื้อคลุมไหมสีดําปักสีแดง มันเป็นหนึ่งในเสื้อคลุมที่ดีกว่าที่ ศาสตราจารย์เชา ทิ้งไว้ให้เขา ในกระเป๋าช่องว่างและการสวมใส่มันทําให้ อาร์รัน รู้สึกเหมือนลิงในชุดแต่งงาน

“ดีขึ้นมาก” เจียงเฟย พูดพร้อมยิ้มอย่างสดใส “แต่งตัวแบบนี้ นายเกือบจะหลอกฉันได้แล้วว่านายหล่อ”

อาร์รัน ทําหน้าบึ้ง แต่เขายังคงปิดปาก หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็ออกเดินทางด้วยกัน

ที่ดินของ ขุนนางเจียง มีขนาดใหญ่พอที่จะเดินได้หลายไมล์ก่อนไปที่ประตู ซึ่งเหมือนตามปกติ แทบจะไม่มีวี่แววของคนอื่น ๆ ในที่แห่งนี้

ในที่สุด เมื่อพวกเขามาถึงประตู ซึ่งพบว่ามันถูกปกป้องโดยทหารรักษาการณ์หลายสิบคนและถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้จักทหารรักษาการณ์บริเวณนั้น แต่พวกเขาก็รู้ชัดเจนว่าเขาเป็นใคร

“นายน้อย นายหญิง” ชายคนหนึ่งพูดพร้อมคํานับด้วยความเคารพ “วันนี้คุณจะพากันไปเที่ยวข้างนอกหรือ?”

เจียงเฟย พยักหน้า “เราจะใช้เวลาทั้งวันในซิลเวอร์เมียร์ เราน่าจะกลับมาในตอนค่ํา”

ทหารรักษาการณ์เปิดประตูและไม่นานต่อมา อาร์รัน และ เจียงเฟย ก็เดินออกไปนอกเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน

จากประตูไปไม่กี่ร้อยก้าวก็พบผู้คนจํานวนมากมารวมตัวกันรอบ ๆ ศาลเจ้า เมื่อพวกเขาเข้าไปใกล้ ผู้คนต่างจ้องมองพวกเขาด้วยความเคารพนับถือและโค้งคํานับอย่างสุดซึ้ง

อาร์รัน พยักหน้ากลับ แม้ว่าสายตาจะทําให้เขาสับสน “พวกเขากําลังทําอะไร?” เขาถาม เจียงเฟย ด้วยน้ําเสียงที่แผ่วเบา

“พวกเขามาที่นี่ เพื่อแสดงความเคารพต่อลุงหมี” เธอกระซิบกลับ

“เนื่องจาก เรามาจากที่ดินของ ขุนนางเจียง พวกเขาต้องคิดว่าเราสําคัญ”

อาร์รัน ยิ้มอย่างสุภาพ ขณะที่พวกเขาเดินผ่านฝูงชน แต่ภายใน เขารู้สึกอึดอัดอย่างช่วยไม่ได้ นับตั้งแต่ที่เขาออกจากเมืองฟูไหล เขาพยายามรักษาความเป็นส่วนตัว แต่ตอนนี้มีคนหลายร้อยคนจ้องมองเขาและ เจียงเฟย

ถนนที่ทอดยาวออกไปจากที่ดิน มีต้นไม้เรียงรายและเหนือต้นไม้ อาร์รัน เห็น คฤหาสน์หลังใหญ่หลายหลัง แม้ว่าคฤหาสน์จะดูใหญ่โตและสร้างมาอย่างดี แต่พวกมันก็ไม่มีเครื่องประดับที่สะดุดตาราวกับว่าผู้สร้างของพวกเขาตั้งใจที่จะไม่ดึงดูดความสนใจมากเกินไป

“คฤหาสน์เหล่านี้เป็นของสาขาที่ใหญ่กว่าของตระกูลเจียง” เจียงเฟย อธิบาย “เป็นสถานที่ที่ทูตของลุงหมีพัก” เธอพูดเสริมด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยว่า “พวกเขาคงไม่กล้าสร้างอะไรที่โอ้อวดเกินไปเพราะกลัวว่าจะทําให้ลุงหมีขุ่นเคือง”

พวกเขาเดินต่อไปตามถนน ขณะที่คดเคี้ยวผ่านเนิน เขาค่อย ๆ เคลื่อนตัวลงไปด้านล่าง หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็มาถึงทางโค้งและเมื่อผ่านไป อาร์รัน ก็จะเห็นหุบเขาขนาดใหญ่อยู่ข้างหน้าพวกเขา

อาร์รัน รู้ทันทีว่านี่คือ ซิลเวอร์เมียร์ และเขาประหลาดใจกับขนาดของเมืองที่ใจกลางหุบเขามีทะเลสาบกว้างใหญ่ พื้นผิวของมันส่องแสงสีเงินท่ามกลางแสงจ้าของดวงอาทิตย์ จากขอบทะเลสาบมีอาคารหลายพันหลังออกไปจนเต็มหุบเขา

เมื่อเทียบกับสิ่งนี้ เขาคิดว่าเมืองฟู ไหลแทบจะไม่ได้รับการพิจารณาว่าเป็นหมู่บ้าน

“มันใหญ่ ใช่ไหม?” เจียงเฟย พูดเสียงของเธอแผ่วเบาและ อาร์รัน สามารถบอกได้ว่าเธอรู้สึกตกใจกับภาพที่เห็น

พวกเขาใช้เวลาสองสามชั่วโมงถัดไปในการสํารวจเมืองด้วยกัน เดินไปตามถนนที่ปูด้วยหินและบางครั้งก็แวะดื่มชาที่ร้านน้ําชาหลายแห่งของเมือง หรือซื้อเกี๊ยวและขนมหวานที่แผงขาย อาหาร ซึ่งตั้งอยู่ด้านข้างถนนส่วนใหญ่ในเมือง

บางครั้งพวกเขาจ้องมองจากผู้คนที เดินผ่านไปมาและหลายครั้งคนแปลกหน้าก็กัมหัวให้พวกเขา ในที่สุด อาร์รัน ก็ตระหนักได้ว่าคําพูดของพวกเขาที่เป็นแขกของ ขุนนางเจียง ได้แพร่กระจายไปทั่วเมืองแล้ว แต่ถึงแม้ว่าความสนใจจะทําให้เขาไม่สบายใจ แต่เขาก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะเพิกเฉย

หลังจากเดินผ่านใจกลางเมืองไปหลายชั่วโมง อาร์รัน ก็เริ่มสังเกตเห็นว่าสายตาของ เจียงเฟย ถูกดึงไปที่ร้านเสื้อผ้าหลายแห่งในใจกลางเมืองตาม

“ถ้าเธอต้องการ เธอสามารถไปซื้อของสักเล็กน้อยได้นะ” เขาพูด

“แล้วนายล่ะ?” เจียงเฟย ถาม เธอมอง อาร์รัน ด้วยความระมัดระวัง จากนั้นก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “นายแค่อยากมาหาของเล่นเพิ่มไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันมีบางอย่างที่จะซื้อ” อาร์รัน ตอบ เขาได้เห็นช่างทําอาวุธและช่างทําเกราะจํานวนหนึ่งระหว่างทางและแม้ว่าเขาจะชอบใช้เวลาร่วมกับ เจียงเฟย แต่เขาก็กระตือรือร้นที่จะใช้ทองคําของเขา

เจียงเฟย ถอนหายใจอีกครั้ง จากนั้นมองไปที่ร้านขายเสื้อผ้าที่อยู่ข้าง ๆ พวก เขา “ฉันคิดว่าเราควร…”

พวกเขาตกลงที่จะพบกันที่จัตุรัสของเมืองในอีกสองชั่วโมงต่อมาและเช่นนั้น อาร์รัน ก็มีอิสระที่จะซื้ออาวุธและชุดเกราะที่เขาต้องการในที่สุด

ด้วยความกระตือรือร้น เขาออกเดินทาง เพื่อซื้อบางสิ่งที่เขาต้องการ

การซื้อครั้งแรกของเขา คือ คันธนูไม้ เนื้อแข็งขนาดใหญ่ที่มีสายดึงที่หนัก มันเป็นธนูที่ดีที่สุดที่ อาร์รัน เคยถือมาและ เขาก็จ่ายโชคเล็กน้อยสําหรับมัน แม้ว่าเจ้าของร้านจะให้ส่วนลดมากมายแก่เขา เห็นได้ชัดว่าคําพูดของ อาร์รัน ในฐานะแขกของ ขุนนางเจียง ได้แพร่กระจายไปในหมู่เจ้าของร้านด้วยเช่นกัน

จากนั้นเขาไปเยี่ยมชมร้านขายชุดเกราะหลายแห่ง ในที่สุดก็พบเสื้อคลุมหนังที่ยอดเยี่ยมพร้อมเกราะและแผ่นเหล็กที่เย็บเข้าไป มันหนักพอที่คนส่วนใหญ่จะต้องดิ้นรนเพียงแค่เดินในขณะที่สวมมัน แต่หลังจากการฝึกของ อาร์รัน กับ ขุนนางเจียง มันแทบจะไม่ขัดขวางเขาด้วยซ้ํา

ในที่สุด เขาก็มองหาดาบที่ดี เพื่อมาแทนที่ดาบที่พ่อของเขาทิ้งไว้ให้เขา หลังจากเข้าไปในร้านค้าของช่างทําอาวุธหลายแห่ง เขารู้สึกผิดหวังที่พบว่าแม้ว่า อาวุธของพวกเขาจะดีพอ แต่ดาบทั้งหมดที่พวกเขาขายก็เบาเกินไปสําหรับเขา

เขาค้นหาไปเรื่อย ๆ และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็สังเกตเห็นร้านขายอาวุธเล็ก ๆ ตัวร้านดูไม่น่าสนใจเป็นพิเศษ แต่มีเพียงไม่กี่ชิ้นที่เขาเห็นในหน้าต่างร้านดึงดูดความสนใจของเขาทันที

เมื่อเขาก้าวเข้าไปข้างใน เขารู้สึกตื่ เต้นเมื่อได้เห็นอาวุธที่จัดแสดง เพียงแค่เหลือบมอง เขาก็สามารถบอกได้ว่าอาวุธที่นี่ดีกว่าสิ่งที่เขาเคยพบมา

เจ้าของร้านต้อนรับเขาอย่างใจเย็น ไม่เหมือนกับคนก่อนหน้านี้ที่ประจบเขา เมื่อพวกเขาจําได้ว่าเขาเป็นแขกของขุนนางเจียง

อาร์รัน ใช้เวลาสํารวจอาวุธที่จัดแสดงอยู่พอสมควร แต่ถึงแม้ฝีมือจะยอดเยี่ยม แต่เขาก็ไม่พบสิ่งใดที่เหมาะกับเขา อีกครั้ง เขาพบว่าทุกอย่างเบาเกินไปสําหรับแขนที่เสริมแก่นพลังของเขา

“ดาบเล่มนี้เท่าไร? “เขาถามพร้อมกับถือดาบที่ทํามาอย่างดีโดยเฉพาะ ซึ่งมันยาวและยืดหยุ่นได้ เขาไม่ต้องการมันเพื่อตัวเอง แต่ดูเหมือนว่ามันจะสมบูรณ์แบบสําหรับ เจียงเฟย

“อืม นั่นเป็นดาบที่ดีเล่มหนึ่ง” เจ้าของร้านพูด “สําหรับเพื่อนของ ขุนนางเจียง ข้าจะปล่อยมันไปในราคาสองร้อยมงกุฎทองคํา”

อาร์รัน กลืนน้ําลายด้วยราคาที่น่าเจ็บใจ แต่หลังจากคิดได้ เขาก็พยักหน้าจนถึงตอนนี้ดาบนั้นดีกว่าที่เขาเคยเห็น ในซิลเวอร์เมียร์มากและเขามีทองคํามากมายที่จะสํารองไว้

“ฉันจะรับมันไว้” เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจที่จะต่อล้อต่อเถียง

ในขณะที่เขาก้าวขึ้นไปที่เคาน์เตอร์ เพื่อจ่ายเงินให้กับเจ้าของร้าน เขาสังเกตเห็นดาบบนผนังด้านหลังเคาน์เตอร์มันมีขนาดใหญ่ กว้างและแม้ว่ามันจะไม่มีการตกแต่งที่หรูหราแบบที่อาวุธ ส่วนใหญ่ในร้านมีแต่ก็มีบางอย่างเกี่ยวกับมันที่ดึงดูดสายตาของเขา

“แล้วเจ้านั่นล่ะ?” เขาถามชี้ไปที่ดาบบนผนัง

“อ่า คุณสังเกตเห็นมัน?” เจ้าของร้านพูดด้วยรอยยิ้ม “นั่นคือ สตาร์เมทัล ฉันไม่ได้หลอมมันด้วยตัวเอง ฉันซื้อมาเมื่อหลายปีก่อน”

“สตาร์เมทัล?” อาร์รัน ไม่คุ้นเคยกับคํา

“สมมติว่ามันถูกหลอมมาจากซากของดาวที่ตกลงมา” เจ้าของร้านอธิบาย “เล่าลือกันว่ามีคุณสมบัติวิเศษ” เขาพูดเสริมด้วยการถอนหายใจว่า “มันไร้ประโยชน์ในฐานะอาวุธ

“ทําไมเป็นอย่างนั้น?” อาร์รัน ถาม

“มันหนักเกินไปที่จะแกว่ง” เจ้าของร้านตอบ “คนส่วนใหญ่แทบจะไม่สามารถยกขึ้นได้ แกว่งได้ยิ่งน้อยมาก”

ทันใดนั้นดวงตาของ อาร์รัน ก็สว่างขึ้น “จะเป็นอะไรไหม ถ้าฉันจะลองแกว่งสักครั้งสองครั้ง?”

เจ้าของร้านทําหน้าตางง ๆ แล้วยักไหล่ “เอาเลย” เขาพูด เขาเดินไปที่กําแพงและหยิบดาบจากรูปลักษณ์ของมัน เพียงแค่ยกมันขึ้น เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมาก

เขายื่นดาบให้กับ อาร์รัน ในทันใดนั้น อาร์รัน รู้สึกว่ามันหนักกว่าดาบอื่น ๆ ใน ร้าน แต่หลายเดือนของการฝึกฝนกับ ขุนนางเจียง ทําให้แขนของเขาแข็งแรงขึ้นมากพอที่จะทําให้การแกว่งมันรู้สึกสบาย

หลังจากซ้อมแกว่งมันเพียงไม่กี่ครั้ง เขาก็รู้ว่ามันถูกชะตากับเขา

“ฮึม” เจ้าของร้านพูด ด้วยความประหลาดใจที่เห็นได้ชัดบนใบหน้าของเขา “คุณแข็งแกร่งกว่าภายนอกของคุณ”

“ราคาเท่าไหร่?” อาร์รัน ถาม

“คุณอยากซื้อมันจริงหรือ?” เจ้าของร้านมองราวกับว่าคําถามทําให้เขาประหลาดใจ “พูดตามตรง ฉันเอามันมาเป็นของตกแต่งที่มีเรื่องราวเบื้องหลังที่ดีเท่านั้น ไม่เคยคิดว่าจะมีใครมาลองซื้อมันจริง ๆ”

เขาพูดเสริมว่า “ความจริงบอกว่าฉันไม่แน่ใจว่ามันเป็นสตาร์เมทัล ฉันซื้อมันจากพ่อค้าเร่ด้วยเงินไม่กี่บาท”

“ฉันต้องการซื้อมัน” อาร์รัน พูด “ตั้งราคาของคุณ”

เจ้าของร้านคิดสักครู่แล้วส่ายหัว “ฉันจะไม่ขายให้คุณ” เขาแสยะยิ้ม เมื่อเห็นใบหน้าที่หดหู่ของ อาร์รัน แล้วพูดต่อ “คุณสามารถรับมันไปโดยไม่เสียเงิน”

“ไม่เสียเงิน? ไม่ ฉันรับไม่ได้” อาร์รันพูด

“ไม่ต้องเป็นห่วง” เจ้าของร้านตอบ “คุณเป็นคนแรกที่ฉันเคยเห็นว่าใครสามารถใช้มันได้และนอกจากนี้ เมื่อมีคนได้ยินว่าฉันขายอาวุธให้กับแขกคนหนึ่งของ ขุนนางเจียง ฉันจะได้รับธุรกิจใหม่ที่ดี” เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ในช่วงสุดท้าย

“เอาล่ะ” อาร์รัน พูด ในขณะที่เขาไม่ต้องการใช้ประโยชน์จากเจ้าของร้าน เขาก็ต้องมีดาบ “อย่างน้อยฉันขอจ่ายเงินให้คุณได้ไหม เพื่อทําฝักดาบให้มัน?”

“นั่นคุณทําได้” ชายคนนั้นพูดยิ้ม ๆ “ฉันมีฝักหนังหมีอย่างดี ที่ทําในหนึ่งหรือสองวัน”

อาร์รัน จ่ายเงินให้เจ้าของร้านสําหรับการซื้อของเขาและจัดเตรียมจัดส่งฝึกดาบไปที่ที่ดินของ ขุนนางเจียง เมื่อมันเสร็จสิ้น สําหรับตอนนี้ เขาแค่พกดาบสตาร์เมทัลไว้ในกระเป๋าช่องว่างของเขา

หลังจากขอบคุณเจ้าของร้านแล้ว เขาก็รีบเดินกลับไปที่จัตุรัสกลางเมืองเขา เสียเวลาไปกับการมองหาอาวุธและตอนนี้เขาตระหนักว่า เจียงเฟย น่าจะรอเขาอยู่แล้ว

เมื่อนึกถึงปฏิกิริยาของเธอที่รอคอย เขาก็เพิ่มความเร็วในการวิ่งเหยาะ ๆ

เมื่อเขามาถึงจัตุรัสของเมือง เขาใช้เวลาเพียงครู่เดียวในการมองหา เจียงเฟย เขาแปลกใจที่เห็นว่ามีชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งอยู่กับเธอ แต่เมื่อเขาเข้าไปใกล้เขาเห็นว่าเธอดูอึดอัด ยิ่งไปกว่านั้นมีผู้ชายคนหนึ่งจับแขนของเธอและดูเหมือนว่าเธอกําลังดิ้นรนเพื่อให้เป็นอิสระ

ทันใดนั้น ความโกรธก็ท่วมท้น อาร์รัน และเขาก็พุ่งเข้ามาผลักคนรอบ ๆ เจียงเฟย ออกไป สายตาของเขาจดจ่อไปที่คนที่คว้าแขนเธอไว้และพุ่งเข้าใส่เขา

“อย่า!” เจียงเฟย ตะโกนออกมา แต่เธอก็สายเกินไป หมัดของ อาร์รัน ได้เชื่อมเข้ากับใบหน้าของชายหนุ่มแล้ว เขาก็ล้มลงกับพื้นกองเลือดไหลออกจากจมูกและปากของเขา

อาร์รัน เหลือบมองเขาและด้วยความพึงพอใจ เขาเห็นว่าชายหนุ่มที่เสียเลือดจมูกหักและฟันหายไปหลายซี่

เขามองคนอื่น ๆ ในกลุ่มอย่างโกรธเกรี้ยวพร้อมที่จะทุบตีพวกเขาที่เหลือเช่นกัน “ออกไปเดี๋ยวนี้!” เขาคําราม หรือ จะโดนหนักกว่านี้อีก!”

ชายหลายคนถอยหลังไปหลายก้าว ตกใจกับการมาถึงอย่างกะทันหันของ อาร์รัน แต่หนึ่งในนั้นก้าวมาข้างหน้า เขาสูงกว่า อาร์รัน เล็กน้อยสวมเสื้อคลุมสีแดงสด ไหล่กว้างและมีรอยยิ้มหยิ่งบนใบหน้า

“คนแปลกหน้ากล้าทําร้ายสมาชิกของตระกูลเจียงที่นี่ ในซิลเวอร์เมียร์หรือ?” ชายหนุ่มชุดแดงชักดาบด้วยท่าทางสบาย ๆ “นายจะไม่ได้รับโอกาสที่จะทําผิดพลาดอีกแล้ว”

เขาถือดาบเข้าใกล้ อาร์รัน และ อาร์รัน เอื้อมมือไปหากระเป๋าช่องว่างของเขากําลังจะดึงดาบสตาร์เมทัลออกมา จากรูปลักษณ์ของมัน ดูเหมือนจะมีการนองเลือด

ทันใดนั้น เสียงก็ดังขึ้น “หยุด! ได้โปรด!”

เมื่อ อาร์รัน มองไปเขาก็เห็นกลุ่มทหารรักษาการณ์ที่ดูแลเมืองกําลังวิ่งมาทางพวกเขา ผู้นําของกลุ่ม คือ ชายร่าง สูงในเสื้อคลุมเกราะที่มีสีหน้าหวาดกลัว

“นายน้อยเรดสโตน!” ชายคนนั้นพูด “ได้โปรด นี่คือแขกของท่านเจียง!”

“ฉันรู้ว่าพวกเขาเป็นใคร หัวหน้า” ชายหนุ่มชุดแดงพูดอย่างใจเย็น “แต่ถึงแม้จะได้รับความคุ้มครองจากลุงหมี คนแปลกหน้าคนนี้ก็ไม่สามารถทําร้ายน้องชายของฉันได้” เขาชี้ดาบไปที่ อาร์รัน “เขาจะต้องชดใช้สําหรับสิ่งนี้”

“พวกเขากําลังรังควาน เจียงเฟย” อาร์รัน พูดด้วยความโกรธ “น้องชายของนายโชคดีที่ฉันไม่ได้สะบั้นคอเขา”

“นายคิดว่านายสามารถแทรกแซงกิจการของตระกูลเจียง” เสียงของชายหนุ่ม เบาลงด้วยความดูถูก “แล้วจะหนี้ได้หรือ?”

“นายน้อยเรดสโตน!” หัวหน้าวู พูดอีกครั้งด้วยสีหน้าสิ้นหวัง “ได้โปรด! ฉันปล่อยให้คุณสู้กับเขาไม่ได้!”

ชายหนุ่มทําหน้าบึง “ดีมาก” เขาพูดหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “จับกุมเขา เราสามารถจ่ายความยุติธรรมได้ในวันพรุ่งนี้ หากชายชราต้องการที่จะพูดแทนเขา เขาสามารถแสดงตัวได้”

เจียงเฟย อ้าปากค้างและ อาร์รัน เข้าใจว่าเธอตกใจกับท่าทางดูถูกที่ชายคนนั้นพูดถึง ขุนนางเจียง

หัวหน้า หันไปทาง อาร์รัน “โปรดมากับฉัน นายน้อย” เขาพูดด้วยสีหน้าอ้อนวอน เขาพูดด้วยเสียงต่ํา “ฉันจะส่งคำพูดถึง ขุนนางเจียง ทันที”

อาร์รัน พยักหน้า แม้ว่าเขาจะมีความคิดครึ่งหนึ่งที่จะสอนบทเรียนให้ชายหนุ่มผู้หยิ่งผยอง แต่เขาก็ไม่ต้องการสร้างปัญหาให้กับ หัวหน้าวู ดูเหมือนว่าชายคนนั้นจะใกล้จะปรอทแตก

หัวหน้าวู ถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเห็น อาร์รัน พยักหน้าและรีบพา อาร์รัน และเจียงเฟย ออกไป