นิยาย Paragon of Destruction chapter 58: บาดแผลจากการต่อสู้

อาร์รันยืนอยู่ท่ามกลางการสังหารด้วยความเหนื่อยล้า การต่อสู้ทั้งหมดใช้เวลาไม่ถึงสองนาที แต่เขาก็ใช้พลังงานทุกส่วนในร่างกาย

เมื่อการต่อสู้สิ้นสุดลง เขาก็ตระหนักว่าเขาได้รับบาดเจ็บและหลังจากตรวจสอบร่างกายของเขา เขาก็ต้องตกใจ เมื่อพบว่ามีบาดแผลมากกว่าสิบแผลทั่วร่างกายของเขา ไม่ว่าจะเป็นรอยไหม้ บาดแผลและรอยฟกช้ํา ซึ่งเขาจําไม่ได้เลย

อาร์รัน ซึ่งได้รับบาดเจ็บ เสื้อคลุมหุ้มเกราะของเขาก็ได้รับความเสียหายเกือบทั้งหมดและเมื่อเหลือบมองอย่างรวดเร็ว เขาก็เห็นว่ามันพังทลายเกินกว่าจะซ่อมแซมได้ แต่เขาก็คิดว่าสภาพของมันยังดีกว่าตัวเขาเอง

เขาต้องใช้เวลาพอสมควรในการหายใจและทําให้หัวใจเต้นช้าลง เมื่อความตื่นเต้นของการต่อสู้เริ่มหมดลง ความรู้สึกเหนื่อยล้าที่ฝังลึกก็เข้ามา แต่เขาก็ยังไม่ยอมให้มันเข้ามาครอบงําเขา

เขารู้สึกกลัวเช่นกัน ในระหว่างการต่อสู้ไม่มีเวลาให้กลัว แต่ตอนนี้ เขาเข้าใจแล้วว่าเขาใกล้จะตายแค่ไหน แม้ว่าเขาอยากจะเชื่อว่าเขารอดชีวิตมาได้ด้วยฝีมือของเขาเอง แต่เขาก็รู้ดีว่าเขาโชคดีขนาดไหน

อีกครั้ง เขาได้รับการเตือนถึงความจําเป็นที่จะต้องแข็งแกร่งขึ้น แม้ว่าครั้งนี้เขาจะโชคดี แต่โชคก็มีขีดจํากัดและเขาจะเป็นคนโง่ ถ้าเขาเชื่อว่าโชคของเขาจะคงอยู่ตลอดไป

เขาส่ายหัวไล่ความคิดออกไป ตอนนี้ เขามีสิ่งอื่นที่ต้องดูแลและหลังจากนั้น เขาก็ต้องการพักผ่อน

หลังจากค้นหาไม่นาน เขาก็พบดาบของเขา ซึ่งกระเด็นออกจากมือของเขา เมื่อเขาใช้มันเพื่อป้องกันลูกไฟ เขารู้สึกโล่งใจที่พบว่ามันไม่ได้รับอันตราย แม้ว่ามันจะถูกปกคลุมไปด้วยเลือดของผู้ที่เขาสังหาร เขาเช็ดทําความสะอาดอย่างระมัดระวังก่อนที่จะใส่มันกลับไปในฝึก

จากนั้น เขาค้นหาข้าวของของศัตรูโดยหยิบอาวุธและกระเป๋าช่องว่างของพวกเขา จากคนที่มี เขาไม่ได้มองไปที่สิ่งของในกระเป๋า ขณะที่เขาหยิบพวกมันตัดสินใจว่า จะใช้เวลาตรวจสอบในภายหลัง

หลังจากนําของมีค่าออกจากร่างของพวกเรดสโตนแล้ว ก็เหลือเพียงนักเวทย์ของโรงเรียน เขาเดินเข้าไปใกล้ศพของชายคนนั้นด้วยความลังเล บางส่วนของเขายังคงกลัวว่าศัตรูที่พ่ายแพ้ของเขาจะลุกขึ้นมาอีกครั้งในทันใด

แต่เมื่อเขามองไปที่ร่างของนักเวทย์ เขาเข้าใจว่าชายคนนั้นพ่ายแพ้อย่างแท้จริง บริเวณศีรษะของเขาตอนนี้มีเพียงเศษเนื้อ กระดูกและสมองที่เต็มไปด้วยเลือดและอาร์รัน ก็ตกใจกับความเสียหายที่เขาทําในการทําร้ายชายคนนั้นอย่างไม่คิดชีวิต

เขาตัวสั่น เมื่อเขาจ่าการต่อสู้ได้ นักเวทย์ควรจะเอาชนะเขาได้อย่างง่ายดาย

แต่ในช่วงเวลาที่สําคัญนั้น เมื่ออาร์รันโจมตีมือเปล่าโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย นักเวทย์ก็ลังเลใจและมันทําให้เขาต้องเสียชีวิต

มีบทเรียนอันล้ําค่าอยู่ที่นั่น อาร์รันรู้ ในการต่อสู้ แม้แต่ช่วงเวลาแห่งความสงสัยที่สั้นที่สุดก็สามารถพิสูจน์ได้ว่าเป็นอันตรายถึงชีวิตกับคู่ต่อสู้ที่ชี้ชะตา

อาร์รันต่อต้านความต้องการที่จะปิดปาก เมื่อเห็นภาพและกลิ่นของศพของนักเวทย์ อาร์รันค้นหาศพ พบดาบเรียวยาวและกระเป๋าช่องว่าง เขาหยิบพวกมันทั้งสองแล้วลุกขึ้นยืน

ในขณะที่เขาลุกขึ้น ก็มีเสียงดังขึ้นด้านหลัง

“นายสบายดีไหม?”

อาร์รันหมุนตัวไปรอบ ๆ ดาบถูกชักออกมาทันที เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเห็นว่าเป็นหัวหน้าหยาง

“นายได้รับบาดเจ็บ” ชายคนนั้นพูดด้วยความกังวลบนใบหน้าของเขา เมื่อเขาเข้าไปใกล์ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ “ใบหน้าของนาย!”

อาร์รันเอามือแตะใบหน้าพร้อมกับขมวดคิ้ว ทันใดนั้น เขารู้สึกเจ็บปวด เมื่อรู้สึกว่าใบหน้าซีกซ้ายของเขาถูกไฟไหม้อย่างรุนแรง เขาจําไม่ได้ว่าได้รับบาดเจ็บแบบนั้นระหว่างการต่อสู้ แต่ตอนนั้นความสนใจทั้งหมดของเขามุ่งไปที่การเอาชนะศัตรูของเขา

“ฉันจะพานายไปหาหมอ” หัวหน้าหยาง พูด เมื่อมองดูศพที่เกลื่อนไปทั่วสมรภูมิไฟไหม้ เขาพูดเสริมว่า “ฉันจะให้คนของฉันฝังศพ”

อาร์รัน กาลังจะบอกว่าเขาไม่ต้องการหมอ ขณะที่เขารู้สึกว่าขาของเขาอ่อนแรงลงใต้ร่างของเขา เขาแทบจะยืนไม่อยู่ แต่ดูเหมือนว่าอาการบาดเจ็บของเขาจะรุนแรงกว่าที่เขารู้ตัว

“มา” หัวหน้าหยาง พูด “ฉันจะช่วยนาย”

พวกเขาเดินกลับไปที่เมืองอย่างช้า ๆ หัวหน้าหยาง พยุงอาร์รัน ขณะที่พวกเขาเดิน

“นั่นมันน่ากลัว” หัวหน้าหยาง พูดหลังจากนั้นไม่นาน “แม่ในช่วงเวลาที่ฉันอยู่ที่สมาคมเงาอัคนี ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้เลย”

ทันใดนั้น อาร์รันก็ลืมความเจ็บปวดไป “นายเคยเป็นสมาชิกของสมาคมเงาอัคนีหรือ?”

“ไม่” ชายคนนั้นตอบ “ฉันไม่เคยผ่านการคัดเลือกมาก่อน”

ทันใดนั้น เสียงตะโกนก็ดังขึ้น “หัวหน้า!”

เมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้เมือง ทหารรักษาการณ์ที่อาร์รันเห็นก่อนหน้านี้ก็วิ่งเข้ามาหาพวกเขา

ความกังวลแรกของพวกเขา คือ หัวหน้าหยาง และเมื่อพวกเขาเห็นว่าเขาไม่ได้รับอันตราย ความสนใจของพวกเขาก็ย้ายไปที่อาร์รัน

“ช่วยพาเขาไปที่บ้านฉันด้วย” หัวหน้าหยางพูด “และพวกนายคนหนึ่งไปหาหมอรักษา”

แม้ว่าอาการบาดเจ็บของ อาร์รัน จะร้ายแรง แต่ด้วยความช่วยเหลือของเทคนิคการไหลเวียนของขุนนางเจียง เขาก็ฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว ภายในหนึ่งสัปดาห์ บาดแผลของเขาก็หายเป็นปกติและแม้แต่รอยไหม้ที่ใบหน้าและไหล่ของเขาก็หายไปเกือบหมด

“มันมีอะไรบางอย่างจริง ๆ” หัวหน้าหยาง พูดพร้อมกับส่ายหัวด้วยความสงสัย อาร์รันพักอยู่ที่บ้านของชายคนนั้น ในขณะที่เขาฟื้นและวันละหลาย ๆ ครั้ง เขาจะมาตรวจสอบการฟื้นตัวของอาร์รัน

“หมายถึงอะไร?” อาร์รัน ถาม

“นาย” หัวหน้าหยาง ตอบพร้อมกับหัวเราะ “ด้วยบาดแผลของนาย ฉันคาดว่าครึ่ง หนึ่งของนายจะตายภายในสัปดาห์นี้ แต่ตอนนี้เพียงแค่มองไปที่นาย ราวกับว่าการต่อ สู้ครั้งนั้นไม่เกิดขึ้นด้วยซ้ํา”

“มันเป็นเทคนิคที่ฉันได้เรียนรู้เมื่อนานมาแล้ว” อาร์รัน พูด “แต่เมื่อหลายวันก่อน นายบอกว่านายพยายามเข้าร่วมสมาคมเงาอัคนี นายสามารถบอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนั้นได้อีกหรือไม่?”

“ไม่มีอะไรจะเล่ามากมาย” หัวหน้าหยาง ตอบ “สองทศวรรษที่ผ่านมา ฉันไปที่เมืองชายแดนแห่งหนึ่ง โดยหวังว่าจะได้เข้าร่วมสมาคมเงาอัคนี้ ฉันใช้เวลาสองปีที่นั่น หวังว่าจะได้รับการคัดเลือก” เขาถอนหายใจ “มันไม่เคยเกิดขึ้น สุดท้ายฉันก็กลับมาที่นี่”

“คัดเลือก?” อาร์รัน ถาม “มันเป็นอย่างไร?”

“มันธรรมดามาก” หัวหน้าหยาง พูด “เมืองชายแดนเต็มไปด้วยผู้คนที่หวังจะเข้าร่วมสมาคมเงาอัคนี ทุก ๆ ครั้งสมาชิกคนหนึ่งจะปรากฏตัวและรับสมัครพวกเขาจากคนสิบกว่าคน แต่ทําไมนายถึงสนใจมาก?”

“ฉันหวังว่าจะได้เข้าร่วมสมาคมเงาอัคนี้ด้วยตัวเองจริง ๆ” อาร์รันพูด

“นาย?” หัวหน้าหยางมองอาร์รันด้วยความงุนงง “แต่นายเป็นนักเวทย์แล้ว ทําไมนายถึงอยากเข้าร่วมกับพวกเขาล่ะ?”

“ฉันมีเหตุผลของฉัน” อาร์รันตอบ แม้ว่าเขาจะชอบผู้ชายคนนี้ แต่เขาก็ยังไม่อยากเปิดเผยความลับของเขา “แต่การเลือกที่นายพูดถึงนั้น .. มันทํางานอย่างไร พวกเขาตัดสินใจอย่างไรว่าจะรับสมัครใคร”

“มันขึ้นอยู่กับว่าใครเป็นผู้ดําเนินการคัดเลือก” หัวหน้าหยาง พูด “บางคนรับเฉพาะนักสู้ที่เก่งที่สุด ในขณะที่บางคนชอบหมอรักษาและหมอสมุนไพรและคนอื่น ๆ ประมาณนั้น ครั้งหนึ่งฉันเคยเห็นเสมียนได้รับการคัดเลือก เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ขี้แย ที่อยู่ในการต่อสู้ไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว” เขาทําหน้าบึง “แต่เธอได้ผ่านการคัดเลือก แต่ฉันไม่”

อาร์รัน พยักหน้าขมวดคิ้ว ก่อนหน้านี้ เขาคิดว่าการเข้าร่วมสมาคมเงาอัคนี จะเป็นเรื่องง่าย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันอาจจะไม่ง่ายอย่างนั้น

“คิดว่าฉันจะมีโอกาสเข้าไปไหม?” เขาถาม

“นาย?” หัวหน้าหยางหัวเราะ “แข็งแกร่งอย่างที่นายเป็น ฉันคิดว่านายสามารถเดินเข้าไปได้ ถ้าคุณต้องการ แม้ว่าฉันจะยังไม่เห็นว่าทําไมนักเวทย์ถึงอยากเข้าร่วม

อาร์รัน รู้สึกโล่งใจในเรื่องนี้ แม้ว่าจะยังคงต้องดูว่าชายคนนั้นพูดถูกหรือไม่ แต่ความมั่นใจของเขาช่วยบรรเทาความกังวลของ อาร์รัน

“ฉันจะพานายไปด้วย” อาร์รัน พูดด้วยความคิด “ถ้านายยังต้องการเข้าร่วม ฉันมีวิธีที่จะช่วยให้นายเติบโตอย่างแข็งแกร่ง

“หากเป็นทศวรรษก่อน ฉันจะไปที่นั่นกับนาย” หัวหน้าหยาง ตอบพร้อมหัวเราะเบา ๆ “แต่วันแห่งการผจญภัยของฉันได้จากไปแล้ว”

อาร์รัน พยักหน้า แม้ว่าเขาจะอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เท่าที่ผ่านมา เขาทําได้แย่กว่า หัวหน้าหยาง

“ยังมีความกรุณาอีกอย่างที่ฉันต้องขอจากนาย” หัวหน้าหยางพูดต่อ

“มันคืออะไร?” หลังจากใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ในฐานะแขกที่บ้านของชายคนนั้น อาร์รันคิดว่าอย่างน้อยที่สุดที่เขาทําได้ก็คือ ได้ยินค่าขอ

“มีกลุ่มโจร ซึ่งเดินทางประมาณสองสัปดาห์ไปทางตะวันตกของที่นี่” หัวหน้าหยางพูด “พวกเขาโจมตีพ่อค้าและแม่ค้าในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา มีไม่กี่สิบคนในจำนวนนี้มากเกินกว่าที่คนของฉันจะรับมือได้”

“นายต้องการให้ฉันจัดการพวกเขา?” อาร์รัน ถาม

หัวหน้าหยาง พยักหน้า “ถ้านายทําได้ ฉันจะเป็นหนี้ของนาย ไม่มีนักเวทย์ในหมู่พวกเขาเท่าที่ฉันได้ยินมา ดังนั้น นายน่าจะมีช่วงเวลาที่สะดวกสบายและมันผ่านตามถนนสู่สมาคมเงาอัคนี้ ดังนั้นจึงน่าจะไม่ใช้เวลามากเกินไป”

อาร์รัน ให้ความคิดบางอย่าง “ฉันจะไปดู” เขาพูดในที่สุด “ฉันไม่สามารถสัญญาอะไรได้เลย แต่ถ้าไม่มีนักเวทย์กับพวกเขา ฉันจะทําให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่ไปรบกวนนักเดินทางอีกเลย”

หัวหน้าหยาง ยิ้มกว้าง “นั่นคือ ทั้งหมดที่ฉันหวังว่าจะได้ยิน” เขาพูด “แต่ก่อนอื่นนายควรตรวจสอบให้แน่ใจว่านายหายดีแล้วอีกสัปดาห์หรือสองสัปดาห์ก็จะไม่เจ็บ”

“ฉันจะพร้อมออกเดินทางในอีกไม่กี่วัน” อาร์รันตอบ

แม้ว่าเขาจะมีความสุขกับเตียงนุ่ม ๆ และอาหารมืออุ่น ๆ แต่เขาก็กังวลที่จะเดินทางต่อไปอีกครั้ง ยิ่งหลังจากการต่อสู้ครั้งล่าสุดของเขา ยิ่งเขามีประสบการณ์มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเข้าใจว่าเขาต้องการความแข็งแกร่ง เพื่อความอยู่รอดและมีความแข็งแกร่งเพียงเล็กน้อยที่จะได้รับจากการพักผ่อนอย่างสบาย

เขาตัดสินใจว่าอีกสองวัน เขาจะจากไป