คนที่ตะโกนด่าฉู่ป๋ายคือครูผู้คุมสอบชาย และครูสอนพละของชั้นม.6 ด้วย

แม้ว่าวิชาพลศึกษาจริงของชั้นม.6 จะมีเพียงไม่กี่ชั่วโมง

แต่ฉู่ป๋ายรู้ชื่อของครูพละคนนี้ดี

เขาชื่อซินเหลียงฉ้าย

“ครูซิน เมื่อกี้ผมเป็นตะคริวบนใบหน้า เลยหันหน้า ขอโทษครับ” ฉู่ป๋ายยอมรับผิดทันที

เมื่อกี้ฉู่ป๋ายอ่านรายชื่อครูผู้คุมสอบของแต่ละวิชา รู้ว่าการสอบทุกวิชาในห้องสอบนี้ทั้งหมดเป็นการสอบของซินเหลียงฉ้าย

หากเขาล่วงเกินซินเหลียงฉ้าย นั่นคงเป็นผลเสียต่อเขาอย่างแน่นอน

ถึงอย่างไรฉู่ป๋ายก็ต้องอาศัยการดูคําตอบของคนอื่นเพื่อโกง สายตานั้นจึงอดไม่ได้ที่จะมองที่อื่น

“ตั้งใจฟังดี ๆ !”

ซินเหลียงฉ้ายเตือนเขาอย่างเกรี้ยวกราดและไม่ได้พูดอะไรอีก

“ครับ ๆ ๆ!”

ฉู่ป๋ายพยักหน้าอย่างว่าง่าย ท่าทางเหมือนเด็กดี แต่ในใจกลับด่าซินเหลียงฉ้าย

เจ้าเป็นแค่ครูพละกาก ๆ เหรอ? ดูไม่มีสมองเลย มีแต่กล้ามเนื้อทั้งตัว แค่มองก็รู้ว่าเป็นพวกสมองกล้ามที่แขนขาแข็งแรง แต่สมองเรียบ!

หลังจากนั้นสักครู่การทดสอบภาษาอังกฤษก็สิ้นสุดลง

ผู้เข้าสอบออกจากห้องสอบอย่างเป็นระเบียบ

เมื่อผู้เข้าสอบออกไปได้ครบแล้ว ซินเหลียงฉ้ายก็เตรียมตัวจากไปเช่นกัน

เพิ่งออกจากห้องสอบ ซินเหลียงฉ้ายก็ได้พบกับซ่งเจินอวี่

คิดว่าซ่งเจินอวี่ก็เป็นหนึ่งในครูผู้คุมสอบของห้องสอบชั้นนี้

ซินเหลียงฉ้าย ดีใจอย่างช่วยไม่ได้ กําลังจะทักทายซ่งเจินอวี่ แต่จู่ๆ ก็กลืนคำทักทายลงไป

จากนั้นเขาก็รีบจากไป

เขาหลบซ่งเจินอวี่ราวกับกําลังหลบโรคระบาด

ในที่สุดซินเหลียงฉ้ายก็ลงไปที่ชั้นหนึ่ง ซินเหลียงฉ้ายถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ครูซิน”

ทันใดนั้นเสียงทักทายจากนักเรียนก็ดังขึ้น ซินเหลียงฉ้ายหันหน้าไปมอง และเกือบจะตกใจจนขวัญหนี

“พระเจ้า… หวังฮ่าวหลาน มีอะไรให้ช่วยไหม? “ซินเหลียงฉ้ายหน้ากระตุกอยู่หลายครั้ง ก่อนจะพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

“ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่อยากคุยกับครูซินสักสองสามประโยค” หวังฮ่าวหลานยิ้มและเดินนําหน้า

ซินเหลียงฉ้ายได้แต่เดินตามไปอย่างจนปัญญา

หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองก็มาถึงสนามเด็กเล่น

“ฉันไม่ได้รบกวนครูซ่งอีกแล้ว ตอนที่ฉันเจอเธอที่ห้องสอบ ฉันไม่กล้าแม้แต่จะทักทาย ถ้าไม่เชื่อก็ถามครูซ่งได้ เธอปล่อยฉันไปเถอะ” ซินเหลียงฉ้ายอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากพูดก่อน

เมื่อหวังฮ่าวหลานเห็นปฏิกิริยาของซินเหลียงไฉ เขาก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

“ครูซิน ผมเข้าใจแล้ว อย่าเพิ่งกังวลไปเลย ผมมาหาคุณและก็ไม่ได้อยากคุยเรื่องนี้กับคุณ”

หลังจากปลอบใจซินเหลียงฉ้ายแล้ว เขาก็เข้าสู่หัวข้อหลักทันที

“ผมรู้ว่าครูเป็นหนึ่งในผู้คุมสอบ ในสนามสอบของครูมีนักเรียนชื่อฉู่ป๋ายอยู่ใช่ไหม?”

“ใช่ เมื่อกี้ตอนอยู่ห้องสอบ เขายังมองไปมองมาอยู่ เลยเตือนเขาไปนิดหน่อย” ซินเหลียงฉ้ายพยักหน้า

“มองไปมองมาหันซ้ายหันขวาใช่ไหม?” หวังฮ่าวหลานแอบหัวเราะ เขารู้ว่านี่เป็นที่ฉู่ป๋ายกําลังทําความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมในห้องสอบ และสะดวกในการโกง

“ถ้าอย่างนั้นตอนคุมสอบ อย่าลืมจับตาดูฉู่ป๋ายคนนี้ให้ดี ต้องดูแลเขาให้ดี ห้ามเขามองไปรอบ ๆ สักครั้งก็ไม่ได้!”

“ได้ ฉันจะจับตามองเขาจนตายแน่” ซินเหลียงฉ้ายพยักหน้าและตอบตกลงทันที

ในฐานะผู้คุมสอบ เขาแค่มองผู้เข้าสอบคนหนึ่งเท่านั้น นี่เป็นเรื่องที่ง่ายจนไม่อาจง่ายไปกว่านี้อีกแล้ว

หวังฮ่าวหลานขอวีแชทของซินเหลียงฉ้ายและโอนเงินให้เขา 50,000 หยวน

“นักเรียนหวัง ไม่ นายน้อยหวัง เธอ นี่…”

ซินเหลียงฉ้ายรู้สึกสับสนเล็กน้อย

“นี่เป็นเพียงครึ่งเดียว หลังจากสําเร็จแล้วยังมีอีกครึ่งหนึ่ง แต่ถ้าครูมองฉู่ป๋าย ผลที่จะตามมาย่อมเป็นผลดี!”

หวังฮ่าวหลานพูดออกมาอย่างตรง ๆ 

การหยุดการโกงของฉู่ป๋ายเป็นเรื่องสําคัญมาก เขาไม่ต้องการพลาดพลั้ง

ถ้าซินเหลียงฉ้ายแค่ตอบตกลงด้วยวาจา แต่ก็ไม่ได้ทําตามก็ไม่ดีแล้ว

เช่นนี้จึงให้ประโยชน์แก่ซินเหลียงฉ้ายและให้คําเตือนพร้อม ๆ กัน

ซินเหลียงฉ้ายจะต้องเชื่อฟังอย่างแน่นอน

ถึงอย่างไรเรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องผิดศีลธรรมหรือศีลธรรมสําหรับซินเหลียงฉ้าย

ซินเหลียงฉ้ายต้องการใช้สิทธิของครูคุมสอบของเขาตามปกติ

“วางใจเถอะ ฉันจะทําตามที่นายน้อยหวังต้องการ!”

ซินเหลียงฉ้ายกดยืนยันการรับเงินบนโทรศัพท์อย่างอดใจรอไม่ไหว

　　——

ได้เวลาเรียนด้วยตัวเองภาคค่ำแล้ว

พรุ่งนี้เป็นการสอบจําลองและเสียงเรียกเข้าชั้นเรียนของโรงเรียนจะถูกปรับเวลาล่วงหน้า

ตอนนี้เป็นเวลาที่จะเรียนด้วยตัวเองแต่ไม่มีเสียงเรียกเข้าชั้นเรียน

บางชั้นเรียนในชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ยังคงเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระในขณะที่บางคนอยู่ภายใต้การดูแลของครูประจําชั้นและมักจะเรียนด้วยตัวเองในตอนเย็น

โชคไม่ดีเลย

ชั้นเรียนของหวังฮ่าวหลานเป็นอย่างหลัง

ตอนนี้ซ่งเจินอวี่นั่งอยู่ที่โต๊ะบรรยาย เขียนตําราเรียนพลางมองนักเรียนไปด้วย

นอกห้องเรียนเต็มไปด้วยเสียงหยอกล้อของนักเรียน

บางชั้นเรียนค่อยๆมีเสียงเพลงดังขึ้น

ดูเหมือนว่าบางชั้นเรียนภายใต้การอุปถัมภ์ของครูประจําชั้นมีกิจกรรมบางอย่าง

หลังจากเสียงเพลงจบลง เสียงปรบมือก็ดังขึ้น

เสียงข้างนอกดังเกินไป จนไม่สามารถเรียนได้เงียบๆ

ซ่งเจินอวี่ทนฟังต่อไปไม่ไหว แล้วรู้สึกโล่งใจ

“ช่างมันเถอะ พรุ่งนี้จะเป็นการสอบจําลอง แล้วพวกฉันก็ไม่ควรทําให้พวกเธอเครียดเกินไป พวกเธอก็ทํากิจกรรมอย่างอิสระเถอะ แค่ผ่อนคลายก็พอแล้ว”

“ครูซ่งจงเจริญ!!!!”

“ครูซ่งผู้ปราชเปรื่อง!”

ในห้องเรียนมีเสียงตะโกนดังแว่วมา

“เล่นกันเงียบ ๆ อย่าออกไปวิ่งเล่นข้างนอก เรียนวิชาอื่นได้ จะทํากิจกรรมอะไรก็ทำไป ไม่ก็ลองศิลปะบ้างสิ” ซ่งเจินอวี่ไม่อยากให้นักเรียนเล่นจนบ้าไป

“ทําไมไม่ร้องเพลงล่ะ ครูซ่ง มาเริ่มกันเลย”

“อันนี้ดี!”

　　……

ด้านล่างมีนักเรียนส่งเสียงโห่ร้อง

ห้องเรียนมีคอมพิวเตอร์มัลติมีเดียสําหรับชั้นเรียนและมีไมโครโฟน

การร้องเพลงเป็นความคิดที่ดีจริงๆ

“ร้องเพลงได้ แต่ฉันจะไม่ร้องแล้ว พวกเธอร้องเพลงเถอะ ฉันจะปรบมือให้ละกัน” ซ่งเจินอวี่รีบโบกมือ

เธอเสียงแหบแห้ง ร้องเพลงมักจะอาศัยเสียงคําราม ร้องเพลงต่อหน้าเพื่อนก็ช่างมันเถอะ แต่ถ้าร้องต่อหน้านักเรียนคงน่าขายหน้ามาก

ซ่งเจินอวี่ปฏิเสธ แน่นอนว่านักเรียนก็ไม่สามารถบังคับได้

ดังนั้นทุกคนจึงทําได้เพียงเปลี่ยนช่องทาง

“สมาชิกสภาการเรียนรู้!”

มีคนตะโกน

“ไม่ไม่ ฉันก็ทําไม่ได้ ฉันเป็นกรรมาธิการการศึกษา ไม่ใช่คณะกรรมการศิลปะ และฉันก็ร้องเพลงไม่เป็น” ซูมู่หยานเองก็ปฏิเสธเช่นกัน

“แล้วกรรมาธิการด้านศิลปะล่ะ?”

ทุกคนหันไปมองหวังฮ่าวหลาน

ใช่ เขาเป็นกรรมาธิการด้านศิลปะ

หวังฮ่าวหลาน ไม่ได้รู้สึกประหม่ากับสายตาของทุกคน

เขารอไม่ไหวแล้ว โอเค?

“หวังฮ่าวหลาน!”

“หวังฮ่าวหลาน!”

ก่อนที่หวังฮ่าวหลานจะทันได้พูดอะไร เสียงตะโกนของหญิงสาวก็ดังขึ้นจากบริเวณโดยรอบ

หวังฮ่าวหลานมีแฟนคลับมากเกินไป

เมื่อได้ยินว่าหวังฮ่าวหลานกําลังจะร้องเพลง พวกเธอก็รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

“เขาหล่อมาก เขาต้องร้องเพลงได้ดีแน่ๆ” กลุ่มผู้หญิงผิวเผินส่งเสียงโห่ร้องอะไร แต่ฉู่ป๋ายกลับดูแคลนเขา

เขาไม่เชื่อว่าหวังฮ่าวหลานจะร้องเพลงได้

******************************

ติดตามอัพเดทตอนใหม่ๆ ได้ที่แฟนเพจ Doublewaen Translate นิยายแปล

 https://web.facebook.com/doublewaentranslate