สตรีอย่างข้าน่ะหรือ คือขันที?! 236 การแสดงพรสวรรค์ (2)
เพราะเมื่อครู่เอ่ยว่าจะร่ายรำให้เธอชม เธอรู้ดีว่าซินเอ๋อร์เพียงไม่อยากให้เธอผิดหวัง แต่เธอกลับไม่รู้ว่า ซินเอ๋อร์กลับร่ายรำได้สวยงามขนาดนี้
เอวบางนั้น อ่อนนุ่มราวกิ่วหลิว สามารถร่ายรำได้อ่อนช้อยอย่างน่าเหลือเชื่อ น่าตกตะลึงสวยงามเช่นนี้!
สาวน้อยชุดขาวบนผืนหญ้าเขียวชอุ่มนั้น คล้ายกับเทพธิดาบนสวรรค์ ร่ายรำอย่างไม่แยแสสิ่งใด คล้ายลืมเลือนทุกคนข้างกาย สวยงามและอ่อนช้อย
สุดท้ายหลังซินเอ๋อร์ร่ายรำจบ เสี่ยวหวนยังไม่ได้สติจากการตกตะลึงเมื่อครู่ จนกระทั่งได้ยินเสียงปรบมือดังขึ้น เสี่ยวหวนจึงตกใจ หันกลับไปทันที
จึงพบว่าด้านหลังเธอ มีหญิงสาวสวยงามชุดสีม่วงคนหนึ่งยืนอยู่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใด!
เห็นเพียงหญิงสาวผู้นี้ สวมกระโปรงหลัวฉวินสีม่วงจากไหมชั้นดี เป็นรูปแบบที่นิยมกันที่สุดในตอนนี้ และมีราคาสูง
บนศีรษะเกล้าผมขึ้นอย่างประณีต
ตรงกลางมวยผม ปักด้วยดอกไม้ไข่มุกสวยงามชิ้นหนึ่ง ทำให้หญิงสาวยิ่งงดงามโดดเด่น!
และคนผู้นี้ ไม่ใช่ผู้ใดคือจื่ออี!
ซินเอ๋อร์รับรู้ถึงการปรากฎตัวของจื่ออี ใบหน้างามตะลึงงัน เห็นชัดว่าไม่คาดคิด
เพราะหอหนังสือ ปกติมีคนเข้ามาน้อย จื่ออีเธอก็รู้จัก เพราะหลายวันนี้ แต่ละวันจื่ออีจะนำนางรำที่เธอฝึกฝนออกมา มาทำการแสดงที่เรือนสงบใจ
แต่แม้จะเป็นเช่นนี้ เธอกลับไม่เคยพูดคุยกับจื่ออีแม้ประโยคเดียว เมื่อพบหน้าเพียงพยักหน้าทักทายตามมารยาทเท่านั้น
และซินเอ๋อร์รู้ว่าจื่ออีคือ ผู้ดูแล ‘หอสุราดับทุกข์’ ชั้นสาม
เป็นผู้ช่วยมากความสามารถของเหลิ่งอวี้เซวียน
การแสดงความสามารถด้านศิลปะครั้งนี้ คือฝีมือของจื่ออี
ดังนั้น ซินเอ๋อร์จึงรู้ว่าจื่ออี คือหญิงสาวที่มีความสามารถเก่งกาจผู้หนึ่ง สำหรับเธอจึงเลื่อมใสหลายส่วน
ทว่าสำหรับการพลันปรากฎตัวขึ้นในหอหนังสือของจื่ออี ซินเอ๋อร์ยังคาดไม่ถึง
แต่แม้ซินเอ๋อร์จะแปลกใจในใจ หลังได้สติ จึงเดินเข้าไปพยักหน้าทักทายจื่ออีอย่างมีมารยาท
“คารวะผู้ดูแลจื่อ”
“ฮ่า ๆ อย่าเรียกผู้ดูแลเลย ข้าอายุมากกว่าเจ้า เจ้าเรียกข้าว่าพี่สาวก็พอแล้ว!”
สำหรับคำพูดของจื่ออี ซินเอ๋อร์ตะลึงงันเล็กน้อย ต้องพูดว่ารู้สึกแปลกใจและตกตะลึง
เพราะหญิงสาวที่มีสถานะเช่นจื่ออี กลับดูเป็นมิตรกับบ่าวไพร่ผู้หนึ่งเช่นนี้ หาได้ยากจริงๆ!
ขณะซินเอ๋อร์แปลกใจ จื่ออีพลันเอ่ยขึ้นต่อว่า
“ซินเอ๋อร์ ข้าเรียกเจ้าเช่นนี้ได้หรือไม่!”
จื่ออีเอ่ยถามขึ้น ด้วยน้ำเสียงแปลกใจและอ่อนโยน นุ่มนวล แตกต่างกับรูปลักษณ์ภายนอกของเธอ ที่ให้ความรู้สึกดุ แต่ว่ากลับเป็นมิตรอย่างยิ่ง
หลังได้ยิน ซินเอ๋อร์อดพยักหน้า ยิ้มจางๆ ไม่ได้
“อืม ได้เจ้าค่ะ”
“ฮ่า ๆ ซินเอ๋อร์ การร่ายรำเมื่อครู่ของเจ้า ข้าเห็นทั้งหมด ทำได้ไม่เลวทีเดียว!”
หลังได้ยินคำพูดของจื่ออี ใบหน้าจิ้มลิ้มของซินเอ๋อร์อดเก้อเขินไม่ได้
เพราะเมื่อครู่เธอคิดว่ามีเพียงเสี่ยวหวน จึงกล้าร่ายรำเช่นนี้ออกมา
คิดไม่ถึง จื่ออีกลับปรากฎขึ้นไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใด
และการร่ายรำเมื่อครู่นี้ของเธอ คือสิ่งที่เห็นเหล่านางรำแสดงในเรือนสงบใจในหลายวันที่ผ่านมา
ต้องพูดว่าการร่ายรำนี้ เป็นฝีมือจื่ออีเรียบเรียงออกมาด้วยตนเอง ไม่รู้เธอแอบเรียนการร่ายรำที่เธอเรียบเรียงออกมาอย่างยากลำบาก เธอจะโมโหหรือไม่!
พอคิดถึงตรงนี้ ซินเอ๋อร์กังวลในใจ
แต่เธอคิดมากเกินไป
เพราะความจริงจื่ออีไม่ได้โมโหแม้แต่นิดเดียว และสายตาที่มองซินเอ๋อร์เป็นประกาย คล้ายมองเห็นทองคำ
หากเป็นคนที่คุ้นเคยกับจื่ออี ต่างทราบดีว่าเพียงจื่อจีพบสิ่งที่น่าสนใจ จะมีสายตาเช่นนี้
เวลานี้จื่ออีชื่นชอบซินเอ๋อร์อย่างมากจริงๆ
เพราะคิดว่าคนเช่นซินเอ๋อร์นี้ มีความสามารถ รูปโฉมงดงาม เพียงชมการร่ายรำไม่กี่รอบ สามารถจดจำทั้งหมดได้ และยังร่ายรำได้ยอดเยี่ยมขนาดนี้
เธอฝึกฝนนางรำมามากมาย ยังไม่มีผู้ใด ทำให้เธอพอใจมาก่อน
แต่สำหรับสาวน้อยตรงหน้านี้
จื่ออีชื่นชอบยิ่งนัก
เพราะเธอคือคนที่รักคนมีความสามารถผู้หนึ่ง!
พอคิดถึงตรงนี้ จื่ออีไม่อ้อมค้อม ตรงเข้าไปดึงมือซินเอ๋อร์ขึ้น ก่อนเอ่ยถาม
“ซินเอ๋อร์ เจ้ายินยอมมาเป็นนางรำที่ชั้นสามของ ‘หอสุราดับทุกข์’ หรือไม่!”
“เอ่อ!”
หลังได้ยินคำพูดของจื่ออี ซินเอ๋อร์ตะลึงงัน
ไปร่ายรำที่ชั้นสามของ ‘หอสุราดับทุกข์’ !
แม้ชั้นสามของ ‘หอสุราดับทุกข์’ คือสถานเริงรมย์ของชายหนุ่ม แต่ ‘หอสุราดับทุกข์’ คือสถานที่เริงรมย์ครบครัน ไม่ว่าหอคณิกา นายโลม แตกต่างจากด้านนอก
คนที่ทำงานใน ‘หอสุราดับทุกข์’ ต่างยินยอมพร้อมใจและเข้าใจ
โดยเฉพาะหอคณิกาชั้นสามและหอนายโลมชั้นสี่ ไม่ว่าหญิงสาวหรือนายโลม ต่างยินยอมพร้อมใจเข้าไปทำงาน
และขายเรือนร่างหรือขายศิลปะ อยู่ที่ความชอบของบุคคล ไม่ได้บีบบังคับ
หากเพียงขายศิลปะ แม้จะให้ราคาสูง เพียงคนผู้นั้นไม่ยินยอม ผู้ใดไม่สามารถบีบบังคับ มิฉะนั้น ผู้คุ้มกันของ ‘หอสุราดับทุกข์’ จะไม่นิ่งดูดาย
ว่ากันว่าผู้คุ้มกันของ ‘หอสุราดับทุกข์’ ทุกคนต่างวรยุทธ์สูงส่ง หนึ่งคนสามารถล้มคนได้สิบคน และเถ้าแก่ใหญ่ของ ‘หอสุราดับทุกข์’ จ้างวานมาด้วยราคาที่สูงลิบ
ดังนั้น เพียงเป็นแขกเข้าไปใน ‘หอสุราดับทุกข์’ ไม่ว่าสถานะใด เพียงไม่เคารพกฎของ ‘หอสุราดับทุกข์’ จะถูกสั่งสอน!
นี่คือเหตุผลที่ทำให้กิจการของ ‘หอสุราดับทุกข์’ ได้รับความนิยมอย่างมาก!
และลือกันว่า ‘หอสุราดับทุกข์’ ไม่ว่านางรำหรือหญิงสาวขายเรือนร่าง หากมีคนชื่นชอบ ชื่นชม ต่างมีเงินทองเป็นกอบเป็นกำ
หากเป็นสาวใช้ธรรมดาหลังได้ยินคำพูดนี้ของจื่ออี ต้องตกตะลึง ตอบตกลงทันที
เพราะสาวใช้ในวัง จะมีศักดิ์ศรีเช่นไรกัน แต่ในชั้นสามของ ‘หอสุราดับทุกข์’ กลับแตกต่างออกไป
ที่นั่นแม้เป็นนางรำธรรมดา เงินเดือนแต่ละเดือน สูงถึงหนึ่งพันตำลึง!
ดังนั้น หลังได้ยินคำพูดของจื่ออี เสี่ยวหวนที่ยืนอยู่ด้านข้าง ไม่รอให้ซินเอ๋อร์ตอบคำถาม เอ่ยปากอย่างตื่นเต้นขึ้นทันทีว่า
“ซินเอ๋อร์เป็นนางรำที่ชั้นสามของ ‘หอสุราดับทุกข์’ ทำเงินได้เยอะยิ่งนัก เจ้าไปเถิด!”
สำหรับเสี่ยวหวน นี่คืองานที่ทำให้มีอนาคต ดังนั้นจึงเอ่ยปากโน้มน้าวทันที
สำหรับความคิดของเสี่ยวหวน ซินเอ๋อร์ย่อมทราบดี
และสำหรับเรื่องของ ‘หอสุราดับทุกข์’ เธอเคยได้ยินมาไม่น้อย
และทุกคนต่างมองไปถึงอนาคต หากเป็นผู้อื่น คงตอบตกลงไปแล้ว แต่…
“พี่จื่ออี ข้า ข้าไม่อยากไป”
“เพราะเหตุใด!”
หลังได้ยินคำพูดของซินเอ๋อร์ใบหน้าของจื่ออีกลับไม่มีความเสียใจ
ดวงตาแต่งแต้มเรียวงอนคู่นั้น แฝงด้วยรอยยิ้ม คล้ายรู้ว่าซินเอ๋อร์ต้องเอ่ยเช่นนี้
กลับเป็นเสี่ยวหวนด้านข้าง รู้สึกสงสัยในคำตอบของซินเอ๋อร์
เพราะคนทั่วแคว้นเทียนหยวนต่างทราบดี ‘หอสุราดับทุกข์’ คือสถานเริงรมย์ที่ใหญ่ที่สุดในแคว้น มีสาขามากมาย และกิจการยังรุ่งเรือง
ดังนั้นทุกคนจึงหาวิธีเข้าไปทำงานทั้งนั้น!
และแม้จะพูดว่าเป็นนางรำ แต่ทุกคนต่างทราบดีว่า กฎภายในของ ‘หอสุราดับทุกข์’ แม้จะเป็นนางรำ เป็นเพียงคนที่ขายศิลปะที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง นี่คืองานที่มีอนาคตอย่างยิ่ง!
หากเป็นคนอื่นต่างต้องการเข้าไปทำงาน และทำงานจนรุ่งเรืองอยู่ใน ‘หอสุราดับทุกข์’ !
ดังนั้น สำหรับคำตอบนี้ของซินเอ๋อร์ เสี่ยวหวนจึงตกใจ
แต่ต่อมาเสี่ยวหวนคล้ายนึกบางอย่างขึ้นมาได้ แววตาปรากฎความแจ่มชัดขึ้นมา
คิดแล้วเป็นนางรำใน ‘หอสุราดับทุกข์’ เทียบไม่ได้กับการเป็นสาวใช้ข้างกายของนายท่านในวัง
พอคิดถึงตรงนี้ เสี่ยวหวนเม้มปากแอบยิ้มอยู่ด้านข้าง
ซินเอ๋อร์ไม่รับรู้ถึงความคิดของเสี่ยวหวน หลังเผชิญหน้ากับความสงสัยของจื่ออี เพียงก้มหน้าหลุบตาลง สองมือพันกันแน่น ทันใดนั้นไม่รู้ควรตอบเช่นไร
“คือ คือว่า…”
ความจริงซินเอ๋อร์ไม่รู้ควรตอบเช่นไรดี
หากปฏิเสธ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะไม่พอใจหรือไม่
และความจริง เธอชื่นชอบการร่ายรำอย่างมากจริงๆ
แต่…
หากเธอไปจากที่นี่ จะไม่ได้พบกับเขาอีก...
พอคิดถึงตรงนี้ ซินเอ๋อร์ทำใจไม่ได้
Comments