ตอนที่ 207 คิดถึงเขาหรือไม่ (1) (รีไรท์)

ฝั่งตะวันตกของต้าหลี่ มีทุ่งหญ้ากว้างและภูเขาเขียวขจีลูกหนึ่ง บนทุ่งหญ้ามีชนเผ่าเหมียวอาศัยอยู่มากมาย

ผู้คนที่นี่มีอาชีพเลี้ยงแกะ

ผู้คนในชนเผ่าเหมียวนี้มีนิสัยใจกว้างตรงไปตรงมา และอัธยาศัยดี

ที่พักอาศัยของพวกเขาต่างเป็นกระโจม

ของขึ้นชื่อที่สุดของที่นี่คือนมแกะและแกะย่างทั้งตัว

ประจวบเหมาะกับวันนี้ เป็นวันชุมนุมในรอบหนึ่งเดือนของเผ่าเหมียวพอดี

ในงานชุมนุมนี้ชนเผ่าเหมียวจะร้องเพลงรอบกองไฟ ทานแกะย่างทั้งตัวอันหอมฉุย

พวกเขามาที่นี่เวลานี้ ถือว่ามาได้ถูกช่วงเวลายิ่งนัก

ก่อนหน้านี้เล่อเหยาเหยาขณะที่ยังไม่ข้ามเวลามาที่นี่ เป็นเพียงนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่ง และไม่เคยไปท่องเที่ยวที่ใดมาก่อน

เมื่อมาถึงยุคสมัยแคว้นเทียนหยวนนี้ ใช้ชีวิตอยู่ในวังอ๋องมาโดยตลอด จากนั้นมาอาศัยอยู่ในวังหลวงของต้าเซี่ย แม้ชีวิตจะเพียบพร้อมทุกประการ แต่กลับไม่เคยมีชีวิตอิสระเช่นในตอนนี้

เมื่อพวกเขามาถึงทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ เห็นหญ้าเขียวชอุ่ม ภูเขาเรียงรายทับซ้อนกัน ท้องฟ้าสดใสดุจกระจก เมื่อสูดหายใจได้กลิ่นหอมสดชื่นของต้นหญ้าแฝงมาด้วย ทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลาย คล้ายสามารถลืมเลือนเรื่องยุ่งยากใจทั้งหมดลงไปได้

เล่อเหยาเหยากำลังจูงมือเล็กของเหลิ่งอวี้เซวียน ยืนอยู่บนทุ่งหญ้าเชียวชอุ่ม

“ท่านพ่อ ที่นี่งดงามมาก!”

เหลิ่งอวี้เซวียนที่ถูกเล่อเหยาเหยากุมมือเล็ก เมื่อเห็นทุ่งหญ้าเขียวชอุ่มอันกว้างใหญ่นั้น อดดีใจไม่ได้

โดยเฉพาะเมื่อเหลิ่งอวี้เซวียนเห็นฝูงแกะสีขาวนั้น ก็กระโดดตื่นเต้นดีใจขึ้นมา

“สวรรค์ ท่านพ่อ ที่นั่นมีแกะมากมาย น่ารักยิ่ง!”

เพราะเป็นเด็ก จึงย่อมชื่นชอบใกล้ชิดกับสัตว์ที่มีขนาดเล็ก

โดยเฉพาะเหลิ่งอวี้เซวียนชอบทานเนื้อแกะมาตั้งแต่เด็ก แต่กลับไม่เคยเห็นแกะสีขาวมีชีวิตเช่นนี้ เวลานี้เมื่อได้เห็นจึงย่อมดีใจเป็นที่สุด

เมื่อเห็นท่าทางตื่นเต้นดีใจของเหลิ่งอวี้เซวียน มุมปากของเล่อเหยาเหยาอดยิ้มออกมาไม่ได้ เอ่ยขึ้นว่า

“ใช่แล้ว แกะพวกนี้น่ารักยิ่งนัก!”

“เช่นนั้นท่านพ่อ เซวียนเอ๋อร์ไปเล่นสนุกกับพวกมันได้หรือไม่”

พอเอ่ยถึงตรงนี้ เหลิ่งอวี้เซวียนเงยใบหน้าเปี่ยมด้วยความหวังมองมายังเล่อเหยาเหยา

เล่อเหยาเหยาเพียงเห็นรู้สึกลำบากใจ

เพราะที่นี่คือสถานที่ของผู้อื่น

ขณะเล่อเหยาเหยากำลังลังเลใจ เสียงสดใสอ่อนหวานกลับพลันดังขึ้นมา

“ฮ่า ๆ น้องชายหากชื่นชอบแกะ ย่อมสามารถเล่นกับพวกมันได้”

เมื่อเสียงสดใสอ่อนหวานนั้นดังขึ้น พวกเล่อเหยาเหยาต่างตะลึงงัน มองไปยังที่มาของเสียงนั้น

เห็นเพียงจากที่พวกเขายืนอยู่ไม่ไกล มีเด็กสาวอายุประมาณสิบสามสิบสี่ปียืนอยู่

เด็กสาวคนนี้สวมกระโปรงร้อยริ้วสีเข้ม บนกระโปรงปักลายดอกไม้ สีสันงดงามอย่างไร้ที่เปรียบ

ผมยาวดำขลับม้วนขึ้นสูง สวมกวนดอกไม้ทำจากเงินอันประณีตเป็นลายฝีเสื้อแตะดอกไม้ ทำให้ใบหน้าเล็กนั้นกระจุ๋มกระจิ๋ม

แม้สาวน้อยนี้จะไม่ถือว่าโดดเด่น แต่ผิวขาวผ่องดังหิมะ งดงามหมดจด

ขณะเล่อเหยาเหยาสำรวจสาวน้อยผู้นั้น สาวน้อยเองก็สำรวจพวกเขาสามคนอยู่เช่นกัน สุดท้ายสายตามองบนใบหน้าเล่อเหยาเหยา หลังรับรู้สายตาที่เล่อเหยาเหยามองตน ดวงตาสาวน้อยอดปรากฎความออดอ้อนไม่ได้ ก่อนพลันก้มหน้าลงอย่างเขินอาย

เมื่อเห็นสาวน้อยเขินอายเพราะการจ้องมองของตน เล่อเหยาเหยาอดยิ้ม ก่อนเอ่ยขึ้นไม่ได้

“แม่นาง ฝูงแกะพวกนี้ล้วนเป็นของครอบครัวท่านหรือ”

“ใช่แล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดของเล่อเหยาเหยา สาวน้อยพยักหน้าเอ่ยขึ้น

ทันใดนั้นเห็นเหลิ่งอวี้เซวียนหลังได้ยินคำพูดของเธอ ใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ คล้ายเรื่องครอบครัวเธอมีแกะมากมาย เป็นเรื่องที่ดีอย่างยิ่ง

เห็นเช่นนั้น ในใจสาวน้อยทั้งดีใจและแฝงไปด้วยความภูมิใจ

เพราะชาวเผ่าเหมียวเช่นพวกเขา ต่างถือจำนวนฝูงแกะคือความยิ่งใหญ่

ดังนั้นหลังเห็นสายตาไร้เดียงสาและไม่ปิดบังความเลื่อมใสของเหลิ่งอวี้เซวียน สาวน้อยพลันนำนิ้วสอดเข้าไปในปาก ก่อนเป่าปากเสียงดังขึ้นมา

หลังเสียงเป่าปากอันไพเราะนั้น แกะน้อยตัวหนึ่งที่ยืนอยู่ไม่ไกลพลันวิ่งเข้ามา ก่อนเดินมาหยุดที่ข้างกายสาวน้อย

ดูแล้วแกะน้อยตัวนี้คงผ่านการฝึกฝนจากสาวน้อยมาหลายรอบ จึงเชื่อฟังและออดอ้อนยิ่งนัก หลังได้ยินเสียงเรียกของเจ้านาย มันพุ่งเข้ามาทันที จากนั้นใช้จมูกและหน้าผากคลอเคลียกับฝ่ามือของสาวน้อย

สาวน้อยถูกแกะน้อยทำให้ขบขันจนหัวเราะออกมา

เหลิ่งอวี้เซวียนที่อยู่ด้านข้างเห็นเช่นนั้น ดวงตาพลันเปล่งประกาย

และประหลาดใจไม่หยุด

“อา น่ารักจริง เจ้าแกะขาวตัวนี้ ช่างน่ารักยิ่งนัก!”

“ฮ่า ๆ น้องชายเจ้าอยากลูบเจ้าแกะตัวนี้หรือไม่”

“อยาก”

เหลิ่งอวี้เซวียนเอ่ยตามความจริง

สาวน้อยจึงดึงมือเล็กของเหลิ่งอวี้เซวียน ไปลูบไล้บนตัวของแกะน้อยนั้น

เมื่อได้ลูบไล้บนขนแกะอ่อนนุ่ม เหลิ่งอวี้เซวียนพลันรู้สึกแปลกใจและดีใจ

เสียงหัวเราะดุจกระดิ่งนั้นดังขึ้นไม่หยุด

ขณะสาวน้อยและเหลิ่งอวี้เซวียนเล่นสนุกกัน เล่อเหยาเหยาก็รู้จากปากของสาวน้อยว่านามของเธอคือไซหย่า ด้านบนยังมีพี่สาวอีกคน

บิดามารดายังมีชีวิตอยู่ แกะฝูงนี้เป็นของครอบครัวพวกเขา

ตอนนี้เธอมาเลี้ยงแกะอยู่ที่นี่

และหลังจากไซหย่ารู้ว่าพวกเล่อเหยาเหยามาท่องเที่ยวชมทิวทัศน์ จึงเชื้อเชิญพวกเล่อเหยาเหยาเข้าร่วมงามชุมนุมในคืนนี้อย่างเป็นกันเอง

นี่คืองานชุมนุมที่จัดขึ้นทุกเดือนของชนเผ่าเหมียว เวลานี้ญาติสนิทมิตรสหายทุกคนของพวกเขาจะมารวมตัวกัน เพื่อเพิ่มความแน่นแฟ้น และงานชุมนุมนี้มักดึงดูดเหล่าผู้มาท่องเที่ยวให้เข้าร่วม

เมื่อได้รับคำเชิญจากไซหย่า เล่อเหยาเหยาย่อมยินดี

เพราะวันนี้เดิมทีพวกเขามีความคิดที่จะเรียนรู้วิถีชีวิตวัฒนธรรมของเผ่าเหมียว ดังนั้นเล่อเหยาเหยาจึงเอ่ยขอบคุณไซหย่าไม่หยุด

ไซหย่าได้ยินเพียงยิ้มอย่างเขินอาย ท่าทางเขินอายของสาวน้อยนั้น ทำให้เล่อเหยาเหยาอดรู้สึกขบขันไม่ได้

คิดไม่ถึงว่าการแต่งกายเป็นบุรุษของตนจะให้โชคด้านความรัก!

โชคดีพวกเขาอยู่ที่นี่เพียงวันเดียว มิฉะนั้นหากทำให้สาวน้อยคิดถึงไม่มีวันลืมคงไม่ดีแน่

ขณะเล่อเหยาเหยาคิดในใจ ก็ถูกไซหย่าพามาที่บ้านของเธอ

เผ่าเหมียวคือกลุ่มคนที่เป็นมิตร

หลังจากไซหย่าแนะนำจบหนึ่งรอบ บิดาและมารดาของไซหย่าถือพวกนมแกะและของว่างขึ้นชื่อของเผ่าเหมียวมาต้อนรับพวกเล่อเหยาเหยาอย่างเกรงใจ

และไซหย่ายังยินดีพาพวกเล่อเหยาเหยาท่องเที่ยว เดินเล่นบนทุ่งหญ้าขนาดใหญ่ดุจพรมสีเขียวชอุ่ม

เมื่อได้ยินคำอธิบายและแนะนำอันไพเราะอ่อนหวานของเธอ มองท้องฟ้าสีคราม เมฆขาวดุจหิมะนั้น ภูเขาเรียงรายไกลลิบทับซ้อน ท่ามกลางแสงอาทิตย์งดงามเรืองรองนั้น สวยงามราวกับความฝัน ทุ่งหญ้าเขียวจนจะหยดเป็นน้ำลงมา

และทุ่งหญ้าเขียวขจีผืนใหญ่นั้น กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา ทุ่งหญ้าในฤดูใบไม้ผลิอันอุดมสมบูรณ์ จึงเห็นเพียงหญ้านั้นอ่อนนุ่มสูงยาว

ด้านในมีดอกไม้เล็กหลากหลายสีสัน เมื่อสายลมพัดผ่านดุจทะเลอันเขียวขจีกระเพื่อมเป็นระลอกคลื่น

เมื่อเห็นทิวทัศน์สวยงามนี้ และเห็นร่างเล็กของเหลิ่งอวี้เซวียนนั้นวนเวียนอยู่ในฝูงแกะอย่างมีความสุขไม่หยุด เงาร่างเล็กสีขาวนั้นหากไม่มองให้ดี ยังทำให้ผู้คนคิดว่าเขาคือแกะน้อยน่ารักตัวหนึ่ง!

เห็นเช่นนั้น เล่อเหยาเหยาอดถอนหายใจอย่างเศร้าโศกไม่ได้

“หากวันหน้าสามารถอยู่พร้อมหน้ากันทั้งครอบครัวได้ ก็คงไม่เลว!”

“พี่เล่อท่านคิดเช่นนี้จริงๆ หรือ”

หลังได้ยินคำพูดของเล่อเหยาเหยา ใบหน้าจิ้มลิ้มของไซหย่าตะลึงงัน พลันก้มหน้าหลุบตาลง เอ่ยถามอย่างอาวรณ์

ขณะในใจกลับคิดว่าหากพี่เล่อชื่นชอบที่นี่จริง และปักหลักอยู่ที่นี่ เช่นนั้นเธอจะ…

พอคิดถึงตรงนี้ ในใจของไซหย่าดีใจและหวานชื่น คล้ายอาบไปด้วยน้ำผึ้ง

ทว่าสายตามองไปยังคนตัวเล็กที่หยอกล้อกับฝูงแกะอยู่ไม่ไกล ดวงตาโตอดเป็นประกายไม่ได้ ก่อนคล้ายนึกบางอย่างขึ้นมาได้ จึงเอ่ยถามขึ้น

“พี่เล่อ ข้าขอถามว่าภรยาท่านอยู่ที่ใดหรือ เหตุใดครั้งนี้จึงไม่เห็นมากับพวกท่าน”

แม้จะรู้สึกดีกับคนตรงหน้า แต่ชนเผ่าเหมียวถือกฎมีสามีภรรยาคนเดียว

หากชายตรงหน้ามีภรรยาแล้ว เช่นนั้นแม้เธอจะชื่นชอบเขาเช่นไร ต้องอดทนตัดความรู้สึกนี้ออกไป

ขณะไซหย่าคิดในใจ ดวงตาโตสดใสนั้นจ้องมองบนใบหน้าเล่อเหยาเหยา ในใจกังวลไม่หยุด

ส่วนเล่อเหยาเหยาเมื่อได้ยินคำพูดของไซหย่า กลับไม่รู้ควรตอบเช่นไรดี

เพราะความจริงเธอคือผู้หญิง จะมีภรรยาได้เช่นไร!

ดังนั้นเวลานี้เล่อเหยาเหยาจึงเอาแต่เงียบงัน

แต่ความเงียบงันของเธอนี้ ในสายตาของไซหย่ากลับมีความหมายอีกอย่างหนึ่ง

หรือภรรยาของพี่เล่อจะ…

พอคิดถึงตรงนี้ สายตาที่ไซหย่ามองเล่อเหยาเหยาอดสงสารขึ้นไม่ได้

ทว่าแฝงด้วยความดีใจ

หากตอนนี้พี่เล่อโสด เธอไม่สนใจว่าเขามีบุตรชาย ยิ่งไปกว่านั้นเซวียนเอ๋อร์หน้าตาน่ารักยิ่งนัก เธอชื่นชอบเขาอย่างมาก!

ยิ่งคิด ในใจของไซหย่ายิ่งคิดไปไกล

ความจริงคือเธอคิดมากเกินไป แต่เล่อเหยาเหยาไม่รู้ชัดถึงความคิดในใจของสาวน้อยผู้นี้ สุดท้ายเพียงเอาแต่เงียบงัน

แต่เหลิ่งจวิ้นอวี๋ที่ยืนอยู่ข้างกายเล่อเหยาเหยา หลังได้ยินคำพูดของเล่อเหยาเหยา ในใจกลับสั่นไหวเล็กน้อย

ครอบครัวใช้ชีวิตอยู่ที่นี่พร้อมหน้าพร้อมตา!

อืม ถูกต้อง สถานที่งดงามเช่นนี้ช่างเหมาะกับการใช้ชีวิตของครอบครัวจริงๆ

มีบุตรหลายคน เลี้ยงแกะฝูงใหญ่ ข้างกายมีคนที่รัก ใช้ชีวิตอย่างไร้การดิ้นรนต่อสู้ สงบเรียบง่าย

ความจริงความรักไม่จำเป็นต้องร้อนแรง เพียงยั่งยืนดุจน้ำไหลเอื่อย แต่ไหลรินตลอดเวลา

พอคิดถึงตรงนี้ ด้านหน้าของเหลิ่งจวิ้นอวี๋คล้ายปรากฎภาพเช่นนี้ขึ้นมา ภรรยาคนงามของเขา ทุกวันจะทำอาหารเพื่อเขา เย็บผ้าดูแลบุตร ส่วนเขาทุกวันหลังกลับมาจากเลี้ยงแกะ จะหอมภรรยาผู้น่ารัก จากนั้นสอนการบ้านและวรยุทธ์ให้กับบุตร

จนกระทั่งเวลาเคลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆ บุตรของพวกเขาต่างเติบใหญ่ แต่งงานออกไป แต่เขายังคงอยู่กับภรรยาอันเป็นที่รัก