“ท่านนี่นะ หึงหวงกระทั่งบุตรชายของตน”

“ฮึ ผู้ใดใช้ให้เขาชอบแย่งสตรีของข้ากันเล่า”

เมื่อถูกเล่อเหยาเหยากลอกดวงตาคู่สวยชวนหลงใหลให้ เหลิ่งจวิ้นอวี๋แทบถูกดูดวิญญานของตนไป

ก่อนพบว่าห้าปีที่ไม่ได้พบหน้า คนตัวเล็กที่เขินอายดุจแอปเปิ้ลเพิ่งสุกงอมของตน เวลานี้สุกงอมทั้งหมดแล้ว

ทุกท่วงท่านั้นต่างกระจายความงามสง่า กระตุ้นเย้ายวนใจออกมา ทำให้เขาใจเต้นแรงอย่างหนักหน่วง!

เมื่อได้เห็นสายตาของเหลิ่งจวิ้นอวี๋ที่มองเล่อเหยาเหยา ปรากฎความปรารถนาออกมา จนเซี่ยผิงและเซี่ยลี่ต่างแอบปิดปากหัวเราะเบือนหน้าออกไปอย่างเขินอาย

เล่อเหยาเหยาเห็นเช่นนั้นกลับทั้งเขินอายทั้งโมโห จึงพลันกลอกตาให้เหลิ่งจวิ้นอวี๋ ก่อนออกคำสั่งแก่เขา

“เอาล่ะ ท่านที่เป็นบุรษและยังเป็นบิดายอมตามใจลูกเถิด คืนนี้ข้าจะนอนกับเซวียนเอ๋อร์”

“หา! จะทำเช่นนั้นได้เช่นไร คืนนี้คือคืนเข้าหอของพวกเรา!”

สำหรับคำพูดนี้ของเล่อเหยาเหยา เห็นชัดว่าเหลิ่งจวิ้นอวี๋คัดค้านอย่างไม่พอใจ

ทว่าทันใดนั้นเหลิ่งอวี้เซวียนคล้ายตั้งใจร้องฮือขึ้นมา ก่อนร้องไห้หนักขึ้น

“ฮือ เสด็จแม่ เซวียนเอ๋อร์จะนอนกับเสด็จแม่ ฮือๆ”

“เอาล่ะ เซวียนเอ๋อร์หยุดร้องได้แล้ว แม่จะนอนกับเซวียนเอ๋อร์”

เมื่อเห็นบุตรชายร้องไห้ ช่างทรมานยิ่งกว่าใช้มีดกรีดหัวใจตนเสียจริง ดังนั้นตอนนี้คืนเข้าหอสำหรับเล่อเหยาเหยาจึงล้วนไม่สำคัญ

น่าสงสารเหลิ่งจวิ้นอวี๋ ท่านอ๋องผู้ยิ่งใหญ่แห่งแคว้นเทียนหยวน ในคืนเข้าหอของตนถูกสั่งให้ไปนอนที่ห้องรับแขก

การแย่งชิงระหว่างบิดาและบุตรชาย ครั้งแรกบุตรชายได้รับชัยชนะ!

…

เหลิ่งจวิ้นอวี๋พลันพบว่าบุตรชายที่ตนให้กำเนิดขึ้นมา แท้จริงแล้วเกิดมาเพื่อแย่งชิงหญิงสาวของตน!

น่าโมโหที่สุดคือหากผู้อื่นกล้าแย่งสตรีของเขา เขาสามารถจัดการได้โดยง่ายแน่นอน

แต่คนผู้นี้คือบุตรชายของเขา นี่ทำให้เขาดูน่าสงสารเห็นใจ ทว่ากลับน่าโมโห ราวกับเขาคือคนที่ไร้ทางเลือก!

นี่คือครั้งแรกที่เหลิ่งจวิ้นอวี๋พบว่าตนไร้ความสามารถยิ่งนัก และมีสิ่งที่ตนจัดการไม่ได้!

หากทุบตีเขา ตนจะปวดใจ หากด่าทอเขา ตนตัดใจทำไม่ได้ หากไม่ระวังทำให้เขาร้องไห้ เด็กหน้าเหม็นนั้นจะใช้แผนร้องห่มร้องไห้ราวฟ้าจะถล่ม ทำให้มารดาของเขาปวดใจ สุดท้ายคนที่เคราะห์ร้ายก็คือเขา!

เป็นครั้งแรกที่เหลิ่งจวิ้นอวี๋พบว่าตนน่าสงสารยิ่งนัก

คืนวันแต่งงานผู้อื่นต่างเข้าห้องหอ เขากลับถูกไล่มานอนที่ห้องรับแขก ในคืนนี้ยากจะดับไฟปรารถนา ทำได้เพียงสาดน้ำเย็นอาบอยู่ด้านนอกทั้งคืน

เช้าวันต่อมาจึงตื่นแต่เช้า ก่อนแอบเข้าไปในห้องคิดเกาะกุมสนิทสนมกับคนงามสักรอบ ทว่าไม่ระวังทำให้ปีศาจน้อยตกใจตื่นขึ้นมา จากนั้นปีศาจน้อยนั้นไม่พูดจา ร่างกายดุจลูกลิงใช้มือเท้าเกาะเกี่ยวคนงามของเขาไว้ สายตาที่มองเขาแฝงไปด้วยความระแวง

รู้สึกราวเขากำลังระแวดระวังหมาป่า!

และน่าตายก็คือ สีหน้าครอบครองและหวาดระแวงของปีศาจตัวนี้ กลับคล้ายคลึงกับเขายิ่งนัก สมกับเป็นบุตรชายของเขาเสียจริง!

บุตรชายดุจปีศาจตัวน้อยทำให้เขาทั้งรักและโมโห มาเพื่อแย่งชิงหญิงสาวกับเขาโดยเฉพาะ!

สุดท้ายเขาเหมือนไฟ เอ่ยยั่วปีศาจน้อยไปหนึ่งประโยค

“เสด็จแม่ของเจ้าคือพระชายาของข้า คือสตรีของข้า!”

ความหมายชัดเจน นั่นคือบุตรชายอย่างเขาควรหลีกไป!

แต่เหลิ่งอวี้เซวียนคือเด็กผู้หนึ่ง ดังนั้นเขาจึงมีท่าทางไม่เข้าใจ ก่อนเงยใบหน้าเล็กดื้อรั้นขึ้นพร้อมเอ่ยว่า

“แม้ท่านจะคือบิดา ข้าก็มอบเสด็จแม่ให้แก่ท่านไม่ได้ เสด็จแม่เป็นของข้า!”

คำพูดนี้ทำให้เขาจนปัญญาจริงๆ

น่าชังที่สุดคือบุตรชายเขาผู้นี้ คล้ายเกิดมาเพื่อเอาชนะเขา เมื่ออยู่กับเขาจะดื้อรั้นหวาดระแวงราวเห็นหมาป่า

แต่เมื่ออยู่กับมารดา เขากลับเชื่อฟังอย่างเหลือเชื่อ

และยังออดอ้อน หยอกล้อทำให้มารดายิ้มแย้มดุจบุปผา ยังคลอเคลียใบหน้าเล็กของเขาหลายครั้ง

เขาที่มองอยู่ด้านข้าง ในใจลุกโชนด้วยไฟแห่งความหึงหวง

ความจริงเขาก็อยากคลอเคลียกอดหอมเช่นกัน!

…

ตกดึก!

ในที่สุดปีศาจน้อยกดขี่ผู้คนนั้นหลับสนิท

บางคนที่รออยู่ด้านนอกหน้าต่างมาตลอดหลายชั่วยาม อดยิ้มมุมปากไม่ได้ ก่อนหัวเราะเสียงเย็นออกมา

ฮึ ขิงแก่ย่อมเผ็ดร้อนกว่า!

เด็กน้อยแย่งชิงสตรีกับผู้ใหญ่ เจ้ายังอ่อนด้อยอยู่!

ชายหนุ่มยิ้มมุมปากด้วยสีหน้าภูมิใจหลายส่วน

ทันใดนั้นก็กระโดดเข้าไปในห้องอย่างเงียบเชียบจากหน้าต่างบานสลักที่เปิดอ้าไว้

ยามค่ำคืนน่าหลงใหล

แสงจันทร์หนาวเย็นจากด้านนอกสาดส่องลงมา ทำให้เงาร่างของชายหนุ่มผอมเพรียว

หากในอดีตเหลิ้งจวิ้นอวี๋ไม่อยากเชื่อแน่นอน ท่านอ๋องผู้สง่างามของแคว้น ไปขอความเมตตาจากพระชายาตนภายในห้อง ต้องลับๆ ล่อๆ เลือกช่วงเวลาตีสามที่เงียบสงบเช่นนี้ และยังกระโดดเข้ามาทางหน้าต่าง!

ท่าทางเช่นนี้ ทำให้เขาอดนึกถึงคนที่ลักลอบเป็นชู้ที่คล้ายทำเช่นนี้เช่นกัน

พอคิดถึงตรงนี้ เหลิ่งจวิ้นอวี๋โมโหในใจ

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะปีศาจน้อยน่าชังนั้น

ครอบครองพระชายาของเขาตลอดทั้งวัน ไม่ให้เขามีโอกาสเข้าใกล้เธอแม้แต่นิดเดียว

ไม่ง่ายกว่าจะรอให้ถึงช่วงเวลากลางคืน หลังมั่นใจปีศาจน้อยนั้นหลับสนิท จึงแอบเร้นกายเข้ามาในห้อง เพื่อคลอเคลียกับพระชายาของเขา

สำหรับการมีคนแอบเข้ามาในห้องอย่างกะทันหัน ทำให้เล่อเหยาเหยาที่หลับสนิท อดตื่นตัวขึ้นไม่ได้

ทว่ายังไม่ทันได้สติ ริมฝีปากตนถูกประกบด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวคู่หนึ่งทันที

ก่อนพลันตกใจ เดิมทีคิดว่าคือโจรเด็ดบุปผากล้าหาญชาญชัยผู้ใด จึงกลับกล้ากระทั่งทำเรื่องเช่นนี้กับสตรีของพญายม ช่างเบื่อหน่ายชีวิตเสียจริง!

ทว่าเมื่อรับรู้กลิ่นอายบนริมฝีปากแสนคุ้นเคย ทำให้เล่อเหยาเหยารู้ว่าผู้ที่มาคือผู้ใด

“เอ่อ อวี๋ เหตุใดท่าน…”

เมื่อตกใจขณะรับรู้ว่าคนที่มาคือผู้ใด เล่อเหยาเหยาตะลึงงัน ทันใดนั้นหลังรู้ถึงแผนการมาที่นี่ของเหลิ่งจวิ้นอวี๋ มองไปยังด้านข้างอย่างรวดเร็ว

“ไม่ เซวียนเอ๋อร์ เอ๊ะ เซียนเอ๋อร์เล่า!”

เมื่อเห็นด้านข้างว่างเปล่าไร้ผู้คน เล่อเหยาเหยาตะลึงงัน แววตาแฝงความไม่เข้าใจ

เหลิ่งจวิ้นอวี๋เห็นเช่นนั้นพลันเอ่ยแผ่วเบาขึ้น

“วางใจได้ เซวียนเอ๋อร์ถูกข้าอุ้มไปที่เตียงเล็กด้านนอก”

เตียงเล็กนี้ คือสิ่งที่เขาตั้งใจให้คนจัดเตรียมไว้ด้านนอก เพื่อรอให้ถึงเวลานี้

เฮอะ…

เขาเอ่ยไปแล้ว ขิงแก่ย่อมเผ็ดร้อนกว่ามิใช่หรือ!

เล่อเหยาเหยาได้ยินคำพูดนี้ของเหลิ่งจวิ้นอวี๋ได้สติกลับมา ก่อนอดรู้สึกน่าขันไม่ได้

เมื่อเห็นรอยยิ้มในแววตาของเล่อเหยาเหยา เหลิ่งจวิ้นอวี๋อดยื่นมือใหญ่เข้าไปประคองกระต่ายหยกของเล่อเหยาเหยาเพื่อลงโทษไม่ได้ ทำให้เล่อเหยาเหยาแทบส่งเสียงครวญครางออกมา

“อวี๋ ท่านน่าชังนัก”

“ฮ่า ๆ ต่อไปจากนี้จะยิ่งน่าชัง!”

เมื่อได้ยินคำพูดมีเสน่ห์ชวนฟังของเล่อเหยาเหยา ทำให้เหลิ่งจวิ้นอวี๋ใจเต้นแรง ทันใดนั้นไฟปรารถนาบนกายถูกจุดขึ้นอย่างรวดเร็ว

เพราะเพื่องานอภิเษกครั้งนี้ พวกเขาไม่พบหน้ากันมากว่าหนึ่งเดือนเต็ม หรือก็คือพวกเขาไม่ได้มีอะไรกันมาหนึ่งเดือนแล้ว

พวกเขาต่างเป็นชายหญิงอ่อนเยาว์ มีความต้องการสูง ย่อมเพียงแตะก็ระเบิด

ดังนั้นหลังจากเหลิ่งจวิ้นอวี๋ปีนขึ้นเตียง ก็จุมพิตลงบนปากเล็กหอมหวานของเล่อเหยาเหยาทันที พลันยื่นมือใหญ่ถอดเสื้อผ้าคนใต้ล่างออกอย่างชำนาญ เมื่อคนใต้ล่างนอนเปลือยกายอยู่บนเตียง สองมือของเหลิ่งจวิ้นอวี๋แทบวางแทบเท้า ลูบไล้สะเปะสะปะบนผิวอ่อนนุ่มหมดจดยิ่งกว่าทารกนั้น

ส่วนจุมพิตของเขาอ้อยอิ่งอยู่บนริมฝีปากเล็กอันหวานหอมนั้น ก่อนค่อยๆ เคลื่อนไปทั่วกายของคนใต้ล่าง กระทั่งนิ้วมือนิ้วเท้าไม่ละเว้น

จุมพิตร้อนแรงนั้น ทำให้กระดูกทั่วร่างกายของเล่อเหยาเหยาต่างอ่อนระทวย

เธอรู้สึกเพียงกระแสไฟฟ้าอันวาบหวามกำลังไหลผ่านไปทั่วร่างกายไม่หยุด ทั้งสุขสบายและยากจะฝืนทน ทำให้เธอต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ

โดยเฉพาะเมื่อจุมพิตของชายหนุ่มค่อยๆ เคลื่อนไปหน้าท้องเรียบแบน จนถึงส่วนลับของเธอ ทำให้เล่อเหยาเหยาอดร้องตกใจออกมาไม่ได้ สองขาพลันหนีบแน่น

“ไม่ตรงนั้น อวี๋…”

“เหยาเหยา ไม่ต้องกังวล เจ้าปล่อยตัวตามสบายเพียงพอแล้ว ข้าจะทำให้เจ้ามีความสุข”

เมื่อเห็นท่าทางเขินอายอย่างหนักของเล่อเหยาเหยา เหลิ่งจวิ้นอวี๋หัวเราะเบาๆ คำพูดเอ่ยออกไปแฝงด้วยความอดกลั้นหลายส่วน

เอ่ยจบเหลิ่งจวิ้นอวี๋ยื่นมือผลักสองขาหนีบแน่นของเธอออก พลันก้มศีรษะลงไปที่ระหว่างขาของหญิงสาว

ลิ้นยาวดูดกลืนส่วนลับนั้นไม่หยุด

ความรู้สึกแปลกใหม่นี้ ทำให้เล่อเหยาเหยาเขินอาย และรู้สึกมีความสุขอย่างที่สุดไปพร้อมกัน

สุดท้ายเพียงนอนอยู่บนเตียงเงียบๆ ปล่อยให้เหลิ่งจวิ้นอวี๋ทำตามความต้องการ

เมื่อรู้สึกถึงกระแสความร้อนวาบหวามพุ่งชนตน ทำให้เล่อเหยาเหยารู้สึกตนเวลานี้ราวกับลอยอยู่บนก้อนเมฆ ดอกไม้นานาพันธ์เบ่งบานรอบกาย ความรู้สึกนั้นยอดเยี่ยมอย่างยิ่ง!

สุดท้ายขณะเหลิ่งจวิ้นอวี๋ใช้ลิ้นดูดกลืนไม่หยุด เล่อเหยาเหยารู้สึกเพียงถูกความร้อนพุ่งชนไม่หยุด ในที่สุดท่อนล่างโค้งงอขึ้น ก่อนรู้สึกเพียงร่างกายท่อนล่างคล้ายมีบางสิ่งไหลรินออกมา

และเวลานี้เล่อเหยาเหยารู้สึกเพียงตนราวกับตายไปแล้ว เรี่ยวแรงบนกายถูกสูบออกไปจนหมด จึงนอนอ่อนระทวยอยู่บนเตียง

ดวงตาคู่งามหรี่ขึ้นกลอกตามองชายหนุ่มที่คร่อมอยู่บนกาย กำลังถอดเสื้อผ้าบนกายตนออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นรูปร่างสมบูรณ์แบบแข็งแกร่งนั้นของเขา

แสงจันทร์หนาวเย็นสาดลงมาบนกายชายหนุ่ม ทำให้บนกายเขาคล้ายห่อหุ้มด้วยชั้นสีน้ำเงิน

เผยรูปร่างแข็งแกร่งเพราะฝึกวรยุทธ์มายาวนานของเขานั้นออกมาจนหมด

หน้าอกกว้างหนารูปสามเหลี่ยมคว่ำ กล้ามเนื้อแบ่งชั้นชัดเจน คลับคล้ายบรรจุพละพลังอันไร้ขีดจำกัดไว้

และไหล่แข็งแกร่งที่มีกล้ามเนื้อเด่นชัดของเขานั้น ไม่ได้น่าหวาดกลัวดังนักเพาะกายในทีวี ทว่ากลับพอเหมาะ ทำให้เธอรู้สึกหากพบเจอเรื่องหนักหนาเช่นไร เพียงมีเขาอยู่ เขาจะต้านทานมันไว้ให้แก่เธอ!

ส่วนเธอเพียงมีเขาเป็นที่พักพิงจะมีแต่ความสุข

ก่อนมองไปยังหน้าท้องไร้ไขมันของเขา ภายใต้แสงจันทร์นกใหญ่ระหว่างขาของชายหนุ่มโผล่ออกมาจากกางเกงและกำลังฮึกเหิม

เวลานี้คือช่วงแสดงพละกำลัง สิ่งขนาดใหญ่ที่ปรากฎต่อหน้าเล่อเหยาเหยา ทำให้เธออดดวงตาเบิกกว้างไม่ได้ และกลืนน้ำลายอย่างหวาดกลัว

เพราะเธอไม่เคยลืมเลือนว่าสิ่งนี้ ทำให้ครั้งก่อนเธอสลบไปกี่ครั้ง!

ขณะเล่อเหยาเหยาหวาดกลัวในใจ กลับไม่รู้ตัวเลยว่าสีหน้าหวาดกลัวของเธอ สร้างความสุขให้แก่เหลิ่งจวิ้นอวี๋อย่างชัดเจน

เพราะเรื่องที่บุรุษทุกคนภาคภูมิใจที่สุด คือสามารถทำให้สตรีของตนรู้สึกมีความสุข!

ไม่ว่าจะด้านกายภาพ หรือเรื่องการร่วมรัก

ดังนั้นเมื่อเห็นท่าทางหวาดกลัวของเล่อเหยาเหยา เหลิ่งจวิ้นอวี๋สบายใจอย่างยิ่ง

เพราะเช่นนี้ ยืนยันได้ถึงขนาดมหึมาของเขา!

ดังนั้นเมื่อเห็นท่าทางหวาดกลัวของเล่อเหยาเหยา ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก และรอยยิ้มนี้แฝงด้วยความมุ่งร้ายเจ็ดส่วน เย้ายวนใจสามส่วน ทำให้เขาดุจปีศาจราคะผู้หล่อเหลาโดดเด่น

“พระชายาของข้า สำหรับตรงนี้ของข้า เจ้าพอใจหรือไม่!”

“เอ่อ”

เมื่อได้ยินคำพูดชายหนุ่ม เล่อเหยาเหยารู้สึกเพียงสมองเกิดเสียง ‘ตูม’ ขึ้น ก่อนพลันขาวโพลน ทันใดนั้นหลังได้สติ เขินอายจนแทบอยากมุดลงไปใต้ผ้าห่ม

คำพูดหลงตัวเองเช่นนี้ เขายังกล้าเอ่ยออกมา

เมื่อเห็นเล่อเหยาเหยาไม่พูดจา ทว่าบนใบหน้ากลับเขินอาย ชายหนุ่มอดอยากหัวเราะอย่างหนักไม่ได้

แต่เขาไม่ลืมเลือนว่ายังมีปีศาจน้อยนอนอยู่ด้านนอก!

…………………………………………………………………………………..