นี่คือหญิงสาวที่มีอายุราวสิบห้าสิบหกปีผู้หนึ่ง

สวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินคลุมกาย ทำให้รูปร่างสูงเพรียวถูกเปิดเผยออกมา

ผมยาวดำขลับเวลานี้ยังมีหยดน้ำไหลรินลงมา ทว่ากลับถูกเธอสยายไว้ทางด้านหลังอย่างตามใจ หยดน้ำแวววาวนั้นกลิ้งลงมาตามปลายผม ก่อนไหลลงบนกายและใบหน้าของเธอ ทำให้เธอดูเย้ายวนใจขึ้นหลายส่วน

ดวงหน้าเสมือนดอกพุดตาน ผิวขาวราวหยก ดวงตาวิบวับดุจดวงดาว จมูกงามกลีบปากแดงอ่อนนุ่ม รูปโฉมชวนพิศยิ่งนัก แต่สิ่งที่ขัดแย้งคือคิ้วขมวดเป็นปมคู่นั้นของสาวน้อยผู้นี้

เวลานี้เธอมีท่าทางโหดเหี้ยมอย่างชัดเจน คิ้วคู่นั้นกลับขมวดเข้าหากัน ทำให้เธอดูน่าสงสาร ทำให้คนที่เห็นต่างสงสารจากใจขึ้นมา

เมื่อเห็นสาวน้อยผู้นี้ครั้งแรก เล่อเหยาเหยาและตงฟางไป๋ต่างตะลึงงัน

เพราะคำพูดของสาวน้อยที่ได้ฟังเมื่อครู่ จึงคิดว่าเธอคือสาวน้อยที่ดุร้ายอย่างยิ่งผู้หนึ่ง คิดไม่ถึงกลับเป็น…แค่กๆ แม้ท่าทางจะดุร้าย แต่กลับดูเป็นสาวน้อยที่น่าสงสารอย่างยิ่ง

สาวน้อยผู้นี้ ช่างผสมผสานความดุร้ายชวนพิศและน่าสงสารไว้ในร่างเดียว ทำให้คนรู้สึกขัดแย้งจริงๆ!

แต่ขณะเล่อเหยาเหยาและตงฟางไป๋สำรวจสาวน้อยผู้นี้อยู่นั้น เห็นชัดว่าสาวน้อยผู้นั้นก็กำลังสำรวจทั้งสองคนด้านนอกประตูเช่นกัน

เมื่อเห็นเล่อเหยาเหยา สาวน้อยตะลึงงันอย่างเห็นได้ชัด พลันมองไปยังตงฟางไป๋

ก่อนทำตาขวางตะคอกใส่ตงฟางไป๋อย่างไม่ปราณี

“เพ่ย ท่านลุง ท่านคือผู้ใด เหตุใดจึงแอบดูข้าอาบน้ำ!”

“อะไรนะ เจ้า เจ้าเรียกผู้ใดว่าท่านลุง!”

เมื่อได้ยินคำพูดของสาวน้อย ตงฟางไป๋พลันดุจถูกฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ แข็งทื่อดุจหินอยู่ตรงนั้น

ใบหน้าหล่อเหลานั้น เวลานี้ตกตะลึงดวงตาเบิกกว้าง เห็นชัดว่ารับไม่ได้กับคำเรียกขานเช่นนี้ของสาวน้อย

เพราะตงฟางไป๋สุขุมงามสง่าโด่งดัง แม้เขาจะไม่สนใจเปลือกนอก แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่สนใจคำเรียกขานของผู้อื่นที่มีต่อเขา ยิ่งไปกว่านั้นสาวน้อยตรงหน้านี้เอ่ยเรียกเขาว่าท่านลุงออกมาตรงๆ จะให้เขาทนได้เช่นไร!

ตรงข้ามกับความเหลือเชื่อและท่าทางถูกโจมตีอย่างหนักของตงฟางไป๋ สาวน้อยผู้นั้นกลับมีท่าทางหนักแน่น กระพริบดวงตาแวววาวดุจดวงดาวชั่วครู่ ก่อนเอ่ยอย่างไร้เดียงสา

“ท่านลุง คำถามนี้ไร้สาระยิ่งนักหรือ ตอนนี้นอกจากท่านที่เป็นบุรุษแล้ว ยังมีผู้ใดอื่นอีกหรือ หรือท่านลุงไม่ใช่บุรุษ!”

“น่าตายนัก เจ้าพูดสิ่งใด!”

สาวน้อยผู้นี้ตั้งใจ!

และคำพูดนี้เป็นการประชดประชันอย่างชัดเจน! แม้จะเป็นหลวงจีนก็ต้องโมโห ยิ่งไปกว่านั้นนี่คือตงฟางไป๋!

จึงเห็นตงฟางไป๋หน้าผากปูดโปน ท่าทางโมโหจนแทบเสียสติ แต่ว่ากลับพลันหมดปัญญากับสาวน้อยผู้นี้

เล่อเหยาเหยาที่อยู่ด้านข้างเห็นเช่นนั้น กลับเพียงเม้มปากแอบยิ้ม

เพราะเธอเห็นว่าสาวน้อยตรงหน้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เห็นชัดว่าถูกตงฟางไป๋แอบมองขณะอาบน้ำ จึงพลันโมโหอย่างหนัก ก่อนตั้งใจเอ่ยยั่วโมโหตงฟางไป๋

ดังนั้นเล่อเหยาเหยาจึงไม่สอดปากช่วยเหลือ แต่ยืนมองทั้งสองคนต่อปากต่อคำกันอยู่ด้านข้าง

เพราะสามารถเห็นตงฟางไป๋ที่สุขุมงามสง่าถูกทำให้โมโหอย่างหนักเช่นนี้ ช่างเป็นโอกาสที่หาได้ยากจริงๆ!

ฮ่า ๆ คิดไปแล้วเธอช่างมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่นเกินไปจริงๆ

ขณะเล่อเหยาเหยาคิดในใจ เสียงอันนุ่มนวลก็ดังเข้ามา

“ไป๋เอ๋อร์ เจ้าเป็นสิ่งใดหรือ เหตุใดจึงเปียกไปทั้งตัวเช่นนี้!”

คนที่เข้ามาคือฟางหรูซิน เพราะได้ยินเสียงเคลื่อนไหวเมื่อครู่จึงรีบร้อนเข้ามา

ตงฟางไป๋เมื่อเห็นมารดาของตน ใบหน้าที่โมโหอย่างหนักพลันอ่อนโยนลง ก่อนคิดจะอธิบายบางอย่าง คิดไม่ถึงขณะเดียวกัน เมื่อสาวน้อยที่เมื่อครู่ยังอวดเก่งต่อตงฟางไป๋ หลังจากเห็นฟางหรูซินเข้ามา คิ้วที่ขมวดมุ่นพลันหายไป บนใบหน้าหมดจดนั้นปรากฎท่าทางน่าสงสารออกมา ทำให้คนมองรู้สึกสงสารเห็นใจ

“ท่านอาสะใภ้ ท่านลุงผู้นี้รังแกข้า!”

หลังเสียงน่าสงสารแฝงสะอื้นนั้น สาวน้อยพลันโผเข้ากอดฟางหรูซินอย่างอ่อนโยน ท่าทางนี้น่าสงสารยิ่งนัก

ดุจกวางน้อยที่ถูกคนรังแกกำลังร้องขอความช่วยเหลือจากมารดา

เมื่อตงฟางไป๋ได้ยินคำพูดนี้ของสาวน้อย ไฟโทสะที่ยากจะลดลงพลันเกิดเสียงบึ้มขึ้นมา ก่อนเผาไหม้จนถึงขีดสุด

เพราะสาวน้อยผู้นั้นเรียกฟางหรูซินว่าอาสะใภ้ ตอนนี้เรียกเขาว่าท่านลุง ลำดับญาตินี้…

เขาดูแก่ขนาดนั้นหรือ!

สำหรับเรื่องนี้ตงฟางไป๋โมโหจนแทบระเบิดออกมา แต่ว่าการบ่มเพาะในหลายปีที่ผ่านมา ทำให้เขาจัดการสูดลมหายใจเพื่อปรับอารมณ์ที่ใกล้จะระเบิดออกมาของตนไม่หยุด

เมื่อเห็นบุตรชายของตนโมโหจนหน้าเขียว ฟางหรูซินรู้สึกขบขันและจนใจ

ก่อนกระแอมเบาๆ ครู่หนึ่ง แล้วยื่นมือไปตบไหล่ของสาวน้อย คล้ายปลอบโยนเด็กน้อย ฟางหรูซินจึงกล่าวยิ้มๆ อย่างนุ่มนวลว่า

“อิงอิง เจ้าคงเข้าใจผิดแล้ว นี่คือลูกชายของอา ส่วนทางนั้นคือลูกสาวสุดที่รักของอา”

เมื่อได้ยินฟางหรูซินเอ่ยแนะนำ สาวน้อยจึงเงยหน้าขึ้นจากอกของฟางหรูซิน ดวงตาแวววาวคู่นั้นมองไปยังเล่อเหยาเหยาที่อยู่ด้านข้าง จากนั้นเอ่ยพร้อมยิ้มอย่างมีมารยาท

“ที่แท้นี่คือพี่เหยาเหยาที่หายสาบสูญไปหลายปีที่ท่านอาสะใภ้มักเอ่ยถึง พี่เหยาเหยางดงามยิ่ง!”

“ฮ่า ๆ”

ทุกคนต่างรักในความสวยความงามของตน เมื่อได้ยินคำชม เล่อเหยาเหยาอดยิ้มตอบกลับไปไม่ได้

และในใจเริ่มสนใจสาวน้อยผู้ที่มีอารมณ์ขันผู้นี้ขึ้นมา

เพราะคนที่สามารถทำให้ตงฟางไป๋โมโหจนเสียสติได้ เกรงว่าเธอคงเป็นอันดับหนึ่ง

ขณะเล่อเหยาเหยาคิดในใจ เห็นเพียงหลังจากสาวน้อยผู้นั้นเอ่ยจบ ดวงตาแวววาวกวาดมองไปยังตงฟางไป๋อีกครั้ง พร้อมกับสำรวจตงฟางไป๋ตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าอีกหนึ่งรอบ

สายตาเปิดเปลือยนั้น ทำให้ตงฟางไป๋ที่โมโหรู้สึกอึดอัด

เมื่อเผชิญกับดวงตาแวววาวดุจดวงดาวคู่นั้น เขาพลันรู้สึกตนคล้ายยืนเปลือยอยู่ต่อหน้าเธอ เพื่อให้เธอสำรวจ

พอคิดถึงตรงนี้ ใบหน้าตงฟางไป๋ดูเก้อเขิน พลันปกปิดความอึดอัดในใจโดยการกระแอมเบาๆ ออกมา

สาวน้อยเห็นเช่นนั้น ดวงตาแวววาวอดเปล่งประกายครู่หนึ่งอย่างเจ้าเล่ห์ไม่ได้ พลันเผยอริมฝีปากแดงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“นี่คือลูกชายของท่านอาสะใภ้จริงหรือเจ้าค่ะ เหตุใดเขาจึงดูแก่ชราเช่นนี้ ข้าจึงคิดว่าคือท่านลุงผู้ใด!”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสงสัย แสดงความเหลือเชื่อของเธอออกมา

เมื่อรวมเข้ากับสีหน้าสงสัยของสาวน้อย ทำให้ตงฟางไป๋โมโหจนหน้าแดงสลับเขียวคล้ำและซีดขาว

สุดท้ายจึงเอ่ยอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟันออกมา

“น่าตายนัก เจ้าว่าผู้ใดแก่กัน!”

เขาเพิ่งอายุยี่สิบหกปีเท่านั้น เขาแก่มากหรือ!

ช่างเถิด เมื่อเทียบกับสาวน้อยตรงหน้าที่มีอายุเพียงสิบห้าสิบหกปี อายุเขามากกว่าเธอเป็นสิบปี แต่เขาเพิ่งอายุยี่สิบหก เป็นช่วงอายุที่ประสบความสำเร็จและเปี่ยมด้วยเสน่ห์ที่สุดของบุรุษ ทว่าสตรีน่าตายผู้นี้กลับพูดว่าเขาแก่!

ตงฟางไป๋ทั้งโมโหทั้งจนใจ เพราะมารดาของตนอยู่ตรงนี้ เขาจึงไม่อาจแสดงออกมาเท่านั้น

เล่อเหยาเหยาที่อยู่ด้านข้างเห็นเช่นนั้น กลั้นหัวเราะจนแทบช้ำใน

ฮ่า ๆ สาวน้อยผู้นี้ช่างน่าสนใจจริงๆ!

เมื่อเห็นตงฟางไป๋ถูกข่มเหงมาตลอด ด้วยท่าทางไร้ศีลธรรมอย่างยิ่ง

เพื่อแสดงความรักระหว่างพี่น้อง เล่อเหยาเหยาพลันเบี่ยงเบนหัวข้อสนทนา

“จริงสิท่านแม่ ท่านยังไม่ได้แนะนำแม่นางผู้นี้ว่านางคือผู้ใด เหตุใดจึงมาอยู่ในห้องของท่านพี่!”

เมื่อได้ยินคำพูดของเล่อเหยาเหยา ตงฟางไป๋ก็กลับมาเป็นปกติ เพราะคำถามนี้เขาก็อยากรู้อย่างมากเช่นกัน

ฟางหรูซินได้ยิน พลันเอ่ยแนะนำแก่พวกเล่อเหยาเหยา

“นี่คือฉีอิงอิง เป็นลูกสาวคนเดียวของลุงฉีของพวกเจ้า”

ฟางหรูซินเอ่ยจบ พลันหันไปเอ่ยกับตงฟางไป๋ว่า

“ไป๋เอ๋อร์ เจ้ายังจำลุงฉีได้หรือไม่!”

“ท่านแม่ ลูกย่อมจำได้ ตอนเด็กมีครั้งหนึ่งข้าขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพรเพียงลำพัง ไม่ระวังลื่นตกลงมา เป็นลุงฉีที่ช่วยชีวิตข้า”

เมื่อได้ยินคำพูดของฟางหรูซิน ตงฟางไป๋พลันเอ่ยปากขึ้น

ทันใดนั้นสีหน้าโมโหพลันอ่อนโยนลงอีกครั้ง

เพราะอยากทดแทนบุญคุณที่บิดาของผู้อื่นเคยช่วยชีวิตเขา เขาที่เป็นผู้ใหญ่จึงไม่สนใจผู้น้อย ไม่ถือสาสาวน้อยตรงหน้าผู้นี้

แต่ต้องเตือนก่อนว่าเธอห้ามท้าทายขีดจำกัดของเขาอีกครั้ง

และมีสิ่งหนึ่งที่เขาสงสัยอย่างยิ่งคือ สาวน้อยตรงหน้านี้คือบุตรสาวของลุงฉีจริงหรือไม่!

ช่างแตกต่างกันจริงๆ!

ขณะตงฟางไป๋คิดในใจ พลันฉุกคิดขึ้นมาได้จึงเอ่ยถามขึ้น

“ท่านแม่ เมื่อเธอคือบุตรสาวของลุงฉี เหตุใดเธอจึงมาอยู่ที่นี่ และยังมาอยู่ในห้องของลูกอีก!”

ที่นี่คือบ้านที่เขาอาศัยมากว่ายี่สิบปี เขาจึงไม่เคยจำสถานที่ผิด ดังนั้นเมื่อครู่ขณะที่เดินเข้ามา ไม่รู้ว่าจะมีคนอยู่ภายในห้องของเขาและกำลังอาบน้ำอยู่พอดี

ขณะตงฟางไป๋คิดในใจ ฟางหรูซินหลังได้ยินคำพูดของบุตรชาย มองท่าทางตื่นตระหนก ทั่วร่างยังเปียกปอนของตงฟางไป๋อีกครั้ง ก่อนจะคาดเดาได้ว่าเกิดเรื่องใดขึ้น