ตอนที่ 1190 จัดการดูแล

จ้าวเซิ่งดีใจราวกับกุมชัยชนะไว้ในมือแล้ว

ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้าให้จ้าวเซิ่งยิ้มๆ จากนั้นกล่าวต่อ

“ระหว่างเดินทางมาที่นี่แม่ทัพจ้าวสังเกตุบ้างหรือไม่ว่าการใช้ระบอบการปกครองใหม่ในเมืองซีเหลียงที่ต้าโจวเพิ่งยึดได้เป็นเช่นไรบ้าง”

เมื่อได้ยินคำถามนี้สีหน้าของจ้าวเซิ่งกระอักกระอ่วนขึ้นทันที เขายกมือลูบปลายจมูกของตัวเอง จากนั้นตัดสินใจบอกไป๋ชิงเหยียนตามตรง

“เมื่อชาวบ้านรู้ว่าต้าโจวจะครอบครองเมืองซีเหลียงของพวกเขา คนส่วนมากจึงหนีออกจากเมืองพ่ะย่ะค่ะ…”

จ้าวเซิ่งไม่ได้บอกตามตรงว่าที่ชาวบ้านหนีออกจากเมืองเป็นเพราะชาวบ้านยังไม่ลืมเรื่องที่ไป๋ชิงเหยียนสังหารทหารยอมจำนนที่หุบเขาเวิ่ง ชาวบ้านกลัวว่ากองทัพต้าโจวจะสังหารพวกเขาทิ้งทันทีที่เดินทางมายังเมืองของพวกเขาดังนั้นทุกคนจึงหนีออกจากเมืองไปหมด

ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้า “หนีไปก็ดี…”

จ้าวเซิ่งนึกไม่ถึงว่าจะได้ยินคำนี้ เขารีบหันไปมองหยางอู่เช่อ จากนั้นเอ่ยถามไป๋ชิงเหยียน

“ฝ่าบาททรงหมายความเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ”

หยางอู่เช่อเล่าแผนจัดการกับชาวบ้านซีเหลียงในด่านเย่เฉิงของไป๋ชิงเหยียนให้จ้าวเซิ่งฟังอย่างละเอียด จ้าวเซิ่งจึงเข้าใจเรื่องทุกอย่างทันที

“เช่นนี้เสนาบดีกรมการคลังเว่ยปู้จิ้งคงไม่มาบ่นกับฝ่าบาทว่าเงินในการคลังขัดสนอีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

จ้าวเซิ่งคลี่ยิ้มออกมา

ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้ายิ้มๆ

“พวกเราจะให้ชาวบ้านซีเหลียงกลายเป็นชาวบ้านต้าโจวอยู่แล้ว ทว่า ไม่ควรมอบสิทธิพิเศษให้แก่ชาวบ้านซีเหลียงที่เพิ่งกลายเป็นชาวบ้านต้าโจวจนคนเหล่านั้นคิดว่าแค่พึ่งพาอาศัยราชสำนักก็สามารถมีชีวิตอยู่ได้แล้ว จะปล่อยให้พวกเขาใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่ได้เด็ดขาด”

“ฝ่าบาทตรัสถูกต้องพ่ะย่ะค่ะ! ในเมื่อพวกเขารู้ว่าหากเป็นคนซีเหลียงต่อไปพวกเขาคงไม่รอดชีวิต พวกเขาต้องหาทางรอดโดยการกลายเป็นคนของต้าโจว เช่นนั้นก็ควรให้พวกเขายืนหยัดได้ด้วยตัวเองจะได้เลี้ยงดูตัวเองได้พ่ะย่ะค่ะ”

ตอนที่จ้าวเซิ่งอยู่ที่ต้าเหลียงเขาเคยถูกส่งไปช่วยบรรเทาทุกข์ชาวบ้านที่ได้รับความเดือดร้อน ที่ดินของชาบ้านถูกทำลาย ชาวบ้านได้แต่พึ่งพาเสบียงอาหารของราชสำนักเพื่อประทังชีวิต ต่อมาพวกเขาจึงกลายเป็นคนเกียจคร้าน ชาวบ้านที่ขยันขันแข็งเริ่มเลียนแบบพฤติกรรมของพวกเขา ต่อมาที่ดินที่อุดมสมบูรณ์กลายเป็นที่ดินร้าง ราชสำนักต้องส่งเสบียงอาหารเลี้ยงดูชาวบ้านเหล่านั้นทุกปี สุดท้ายภาระการหาเสบียงอาหารให้แคว้นต้าเหลียงกลับกลายเป็นของราชสำนักแต่เพียงผู้เดียว

ดังนั้นแผนการของไป๋ชิงเหยียนมีความจำเป็นและสำคัญมากจริงๆ

“เมื่อชาวบ้านเร่ร่อนของซีเหลียงกลุ่มแรกเข้ามาในด่านเย่เฉิงได้สำเร็จ อีกไม่นานคงมีชาวบ้านเร่ร่อนอีกมากมายตามมาอีก”

ไป๋ชิงเหยียนกล่าวอย่างไม่รีบร้อน

“ถึงเวลานั้นด่านเย่เฉิงคงรับไว้ไม่ได้ทั้งหมด โชคดีที่ข้ากำลังจะเดินทางกลับเมืองหลวงพอดี ข้าจะพาพวกเขาไปหาแหล่งอาศัยใหม่ที่เมืองอื่น มอบที่ดินและบ้านใหม่ให้พวกเขากลายเป็นชาวบ้านของต้าโจว จากนั้นใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุข”

จ้าวเซิ่งพยักหน้า

“แม่ทัพจ้าวเพิ่งมาถึง พักผ่อนให้เต็มที่สักวันเถิด พรุ่งนี้ค่อยออกเดินทาง…”

ไป๋ชิงเหยียนกล่าว

เมื่อได้ยินว่าจะได้นำทัพไปออกรบแล้วเลือดร้อนในกายของจ้าวเซิ่งพุ่งพล่านทันที เขารีบรับคำ

“พ่ะย่ะค่ะ”

มองส่งไป๋ชิงเหยียนจากไป หยางอู่เช่อลากจ้าวเซิ่งไปนั่งสนทนากันตามลำพัง ความจริงหยางอู่เช่อต้องการอวดจ้าวเซิ่งว่าตัวเองได้ตามไป๋ชิงเหยียนมาทำสงครามหลายแห่ง

หลังผ่านสงครามไปหลายสนามทำให้หยางอู่เช่อรู้สึกเคารพและนับถือไป๋ชิงเหยียนเป็นอย่างมาก เขาเข้าใจแล้วว่าเหตุใดกองทัพจ้าวจึงพ่ายแพ้ให้กองทัพไป๋

ในบรรดาแม่ทัพในกองทัพไป๋ ไป๋ชิงเหยียนเก่งกาจทั้งการรบและวางแผน แม่ทัพคนอื่นของกองทัพไป๋ล้วนเป็นคนที่มีความสามารถโดดเด่น แม้แต่คุณหนูเจ็ดที่อายุน้อยที่สุดในกองทัพยังมีสติปัญญาเก่งกาจราวกับขงเบ้งน้อย ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงแม่ทัพไป๋คนอื่นเลย!

หยางอู่เช่อคิดว่าตอนนี้คุณหนูเจ็ดตระกูลไป๋อายุเพียงแค่นี้ยังเก่งกาจถึงเพียงนี้ หากโตขึ้นนางอาจกลายเป็นไป๋ชิงเหยียนคนที่สองก็ได้!

หลายวันต่อมาชาวบ้านเร่ร่อนของซีเหลียงเริ่มอพยพมายังด่านเย่เฉิงมากขึ้นทุกที ชาวบ้านในด่านเย่เฉิงเห็นชาวบ้านเร่ร่อนที่คุกเข่าอ้อนวอนขอเข้ามาในด่านเย่เฉิงก็รู้สึกหวาดกลัวมาก ตอนนี้บ้านเรือนและที่ดินในด่านเย่เฉิงมีเจ้าของหมดแล้ว

ขณะที่ทุกคนคิดว่าชาวบ้านเหล่านี้คงไม่ได้เข้ามาในด่านเย่เฉิงแน่นอน ไป๋ชิงเหยียนกลับสั่งให้หยางอู่เช่ออยู่คุ้มกันด่านเย่เฉิง ส่วนหญิงสาวนำทัพพาชาวบ้านเร่ร่อนของซีเหลียงเหล่านั้นไปหาที่อยู่ที่เมืองซุ่นหนิง เฟิงเอ๋อร์หลานและเจียงจือแทน

ตอนที่จ้าวเซิ่งเดินทางผ่านเมืองเหล่านั้นเขาสังเกตแล้วว่าเมืองเหล่านั้นไม่แตกต่างจากเมืองร้างแม้แต่น้อย แทนที่จะให้ชาวบ้านต้าโจวอพยพมาอยู่ที่นี่ ไม่สู้ให้ชาวบ้านเร่ร่อนของซีเหลียงเข้าไปอยู่อาศัยดีกว่า

นี่ถือเป็นการประกาศบอกคนซีเหลียงทุกคนว่ายิ่งยอมกลายเป็นคนของต้าโจวเร็วเท่าใด พวกเขาก็จะได้ผลประโยชน์มากเท่านั้น พวกเขาไม่เพียงได้รับเสบียงอาหารที่ราชสำนักต้าโจวส่งมาบรรเทาทุกข์ ยังได้บ้านและที่นาไว้ทำมาหากินอีกต่างหาก เรื่องดีเช่นนี้ดีสำหรับชาวบ้านซีเหลียงที่อดอยากจนแทบเอาชีวิตไม่รอด อีกทั้งถูกราชสำนักซีเหลียงแย่งเสบียงอาหารไปให้กองทัพซีเหลียงมากราวกับสวรรค์ประทานลงมาให้

ชาวบ้านเร่ร่อนของซีเหลียงเดินทางตามกองทัพต้าโจวไปยังเมืองต่างๆ ก่อนออกเดินทางแม่ทัพของต้าโจวกล่าวอย่างชัดเจนแล้วว่าไม่ว่าพวกเขาจะเคยอาศัยอยู่ที่เมืองใดของซีเหลียงมากก่อน สำหรับต้าโจวแล้วพวกเขาคือชาวบ้านเร่ร่อนของซีเหลียงที่กำลังจะกลายเป็นชาวบ้านของต้าโจว โนเวลพีดีเอฟ

ต้าโจวส่งพวกเขาไปอยู่ที่เมืองใดพวกเขาก็ต้องไปตามนั้น ผู้ใดไม่ยินยอมสามารถออกจากขบวนไปตอนนี้ได้เลย หากยินดีติดตามกองทัพของต้าโจวก็ต้องฟังคำสั่งของต้าโจวทุกเรื่อง มิเช่นนั้นจะถูกขับไล่ออกจากดินแดนของต้าโจว

ประเด็นสำคัญคือต้าโจวกลัวว่าชาวบ้านเหล่านี้จะอพยพมาจากเมืองซุ่นหนิง กลัวว่าพวกเขาอยากได้บ้านของตัวเองคืนและไม่ยอมทำสัญญากู้ยืมเงินกับทางการ

ความจริงขอเพียงมีอาหารให้กินอิ่มท้อง ไม่หิวตาย ชาวบ้านเหล่านี้ก็ไม่มีเวลาสนใจบ้านของตัวเองอีกต่อไปแล้ว เพราะหากตายไปบ้านของพวกเขาก็ต้องตกเป็นของผู้อื่นอยู่ดี

ไป๋ชิงเหยียนมอบด่านเย่เฉิงให้ไป๋ชิงอวิ๋นและหยางอู่เช่อดูแลต่อ จากนั้นนางจึงพากองทัพและชาวบ้านซีเหลียงมุ่งหน้าไปยังเมืองซุ่นหนิง

ชาวบ้านเร่ร่อนเหล่านี้เห็นชีวิตความเป็นอยู่ของชาวบ้านในด่านเย่เฉิง เห็นว่าพวกเขามีบ้านอยู่อาศัยและมีที่นาทำกิน รู้ว่าระบอบการปกครองใหม่ของต้าโจวมีประโยชน์ต่อชาวบ้าน ทุกคนจึงมีความหวังกับหนทางข้างหน้าของตัวเองมาก พวกเขาเดินทางตามกองทัพต้าโจวไปยังเมืองซุ่นหนิงเป็นขบวนใหญ่

เมื่อกองทัพเดินทางไปถึงเมืองซุ่นหนิงไป๋ชิงเหยียนจึงพบว่าเมืองซุ่นหนิงว่าเปล่ากว่าครึ่งจริงๆ

ก่อนที่กองทัพไป๋จะบุกมาโจมตีเมืองซุ่นหนิง ชาวบ้านในเมืองซุ่นหนิงพาครอบครัวอพยพหนีไปกว่าครึ่งแล้ว ต่อมากองทัพไป๋ยึดเมืองซุ่นหนิงได้ จากนั้นเดินทางไปโจมตีด่านเย่เฉิง เมื่อชาวบ้านในเมืองซุ่นหนิงเห็นว่าต้าโจวไม่ได้ขัดขวางพวกเขาออกจากเมือง ชาวบ้านอีกจำนวนไม่น้อยจึงถือโอกาสตอนที่ต้าโจวจะบุกไปโจมตีด่านเย่เฉิงหาข้ออ้างอพยพหนีไปจากเมืองซุ่นหนิง

แม่ทัพคุ้มกันเมืองซุ่นหนิงได้รับคำสั่งจากไป๋ชิงเหยียนจึงไม่ได้ขัดขวางชาวบ้านที่ต้องการอพยพออกจากเมือง บัดนี้เมื่อเห็นไป๋ชิงเหยียนพากองทัพและชาวบ้านเร่ร่อนขบวนใหญ่กลับมายังเมืองซุ่นหนิง อีกทั้งจะมอบสัญชาติต้าโจวให้คนเหล่านี้ แม่ทัพคุ้มกันเมืองจึงนิ่งอึ้งไปทันที