ตอนที่ 234 คนเริ่มก่อน
“แล้วอย่างไร เหยียนอ๋องต้องการสิ่งใดอย่างนั้นหรือ” รัชทายาทเริ่มโมโหกับการกระทำต่างๆ ของหลี่จือเจี๋ยแล้ว น้ำเสียงเริ่มเยือกเย็นขึ้นกว่าเดิม

เมื่อหลี่จือเจี๋ยเห็นดวงตาของรัชทายาทเคร่งขรึมลง ลมหายใจของเขาเริ่มตัดขัด เห็นได้ชัดว่าในใจเริ่มกระวนกระวาย

ลู่เทียนจัวกระตุกแขนเสื้อของหลี่จือเจี๋ยเบาๆ ทำความเคารพรัชทายาทอย่างนอบน้อมจากนั้นกล่าวขึ้น

“องค์รัชทายาทโปรดระงับโทสะพ่ะย่ะค่ะ เหยียนอ๋องไม่ได้มีเจตนายุแยงให้ต้าจิ้นผิดใจกันเอง เพียงแต่เรื่องนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน…จู๋ๆ แม่ทัพไป๋ก็พาทหารของค่ายหู่อิงและทหารหน่วยกล้าตายเหล่านี้บุกไปยังชิวซานกวน เหนียนอ๋องที่เดินทางมาเจรจาสงบศึกโดนกระทำเช่นนี้จึงรู้สึกหวาดกลัวและโมโห จึงมาขอคำอธิบายจากแม่ทัพไป๋ที่นี่พ่ะย่ะค่ะ องค์รัชทายาทได้โปรดเห็นแก่ที่เหนียนอ๋องกำลังเสียขวัญ อย่าถือสาถ้อยคำของเหยียนอ๋องเลยพ่ะย่ะค่ะ”

ดวงตาลลึกล้ำสีดำสนิทของไป๋ชิงเหยียนจ้องไปทางลู่เทียนจัวที่ก้มหน้าอยู่อย่างนอบน้อม ชายหนุ่มแต่งกายในชุดขันทีผู้นี้มีไหวพริบดีมาก เมื่อรู้ว่าเหยียนอ๋องไม่อาจกล่าวยุแยงนางกับรัชทายาทได้อีก จึงหันมากล่าวเน้นย้ำเรื่องที่นางบุกไปสังหารเหยียนแห่งซีเหลียงอ๋องแทน

เจินเจ๋อผิงโมโหจนเอาแต่แสยะยิ้มเย็น รู้สึกว่าซีเหลียงช่างหน้าไม่อายนัก เขาเอ่ยขึ้น

“ในเมื่อแม่ทัพไป๋ของพวกข้ากลัวโดนยึดตราทัพและอำนาจทางทหารคืนจึงแสร้งไปจัดฉากลอบสังหารเหยียนอ๋อง เขานำแค่ทหารของค่ายหู่อิงไปก็เพียงพอแล้ว เหตุใดต้องนำทหารหน่วยกล้าตายที่แต่งชุดของแคว้นต้าจิ้นไปด้วยให้มากความอีก”

ดอกตาดอกท้อของหลี่จือเจี๋ยจ้องไปทางไป๋ชิงเหยียน แสดงท่าที่อ่อนแอไร้เรี่ยวแรง

“คงต้องถามแม่ทัพไป๋ดูเอาเอง”

ไป๋ชิงเหยียนยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ร่างกายผอมเพรียวสูงโปร่ง มือหนึ่งกำดาบที่เอวไว้แน่น ดวงตาวาวใส สีหน้าสงบนิ่ง ราวกับไม่กังวลว่ารัชทายาทจะหวาดระแวงในตัวนางเลยสักนิด

รัชทายาทเหลือบมองดูไป๋ชิงเหยียนที่เอาแต่ยืนสงบนิ่งไม่ได้รีบร้อนเอ่ยแก้ตัวเขากับแต่อย่างใด ในใจของเขารู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก ก่อนหน้านี้เขาเคยแอบกังวลว่าไป๋ชิงเหยียนอาจต้านทานเสน่ห์ของเหยียนอ๋องหลี่จือเจี๋ยแห่งซีเหลียงไม่ไหวแล้วเกิดความรู้สึกดีๆ ต่อชายหนุ่มขึ้นมา

ตอนนี้ดูเหมือนว่า…หลี่จือเจี๋ยคงบาดหมางกับไป๋ชิงเหยียนเพราะเรื่องที่หญิงสาวพบว่าเขาซ่อนทหารหน่วยกล้าตายไว้ในชิวซานกวนแล้ว เขาต้องการโยนความผิดเรื่องนี้ไปให้ไป๋ชิงเหยียนแทน

ยิ่งหลี่จือเจี๋ยรีบร้อนโยนความผิดให้ไป๋ชิงเหยียนมากเท่าใด เขาก็จะยิ่งปกป้องไป๋ชิงเหยียน เช่นนี้ไป๋ชิงเหยียนจะได้ไม่รู้สึกผิดหวังที่เลือกจงรักภักดีต่อเขา

ดวงตาของไป๋จิ่นจื้อแดงฉาน นิ่งถึงพี่ชายเก้าที่ร่างเต็มไปด้วยบาดแผลก็ยิ่งเดือดดาล แทบอยากฉีกเหยียนอ๋องออกเป็นชิ้นๆ อดเลียนแบบคำหยาบของเฉิงหย่วนจื้อออกมาไม่ได้

“ถามบ้าถามบออันใดกัน!”

เป็นครั้งแรกที่คุณชายเจ้าเสน่ห์ที่มีแต่สตรีชื่นชอบอย่างเหนียนอ๋องหลี่จือเจี๋ยถูกสาวน้อยว่าด้วยคำที่หยาบคายเช่นนี้ ชายหนุ่มตะลึงงัน สายตากวาดมองไปยังร่างของไป๋จิ่นจื้อที่กำลังโมโห

สาวน้อยโมโหจนดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ แววตาเต็มไปด้วยความเกลียงชังและโกรธแค้น

ไป๋ชิงเหยียนเอื้อมมือไปฉุดร่างของน้องสาวให้มาหลบอยู่ด้านหลังของตัวเอง

เว่ยจ้าวเหนียน เสิ่นคุนหยางและกู่เหวินชังได้ยินคำหยาบของไป๋จิ่นจื้อต่างหันไปจ้องเฉิงหย่วนจื้อเขม็น

เฉิงหย่วนจื้อได้สติ เมื่อเห็นทั้งสามคนจ้องเขม็งมาที่เขา เขามีสีหน้างุนงงทันที

“เหตุใดพวกท่านสามคนจึงจ้องข้าเช่นนี้!”

เสิ่นคุนหยางขมวดคิ้วแน่นพลางตำหนิเฉิงหย่วนจื้อเสียงเบาหวิว

“ผู้ใดให้เจ้าพ่นคำหยาบต่อหน้าคุณหนูสี่ทั้งวัน ดูสิว่าเจ้าสอนคุณสี่จนกลายเป็นคนเช่นใดแล้ว”

เฉิงหย่วนจื้อ ”…”

รัชทายาทรู้สึกดีขึ้นมากหลังจากได้ยินไป๋จิ้นจื้อด่าหลี่จือเจี๋ย มุมปากของเขายกยิ้มขึ้นน้อยๆ “เราก็อยากถามเหยียนอ๋องเช่นกัน เมื่อวานเหยียนอ๋องเป็นผู้กำหนดสถานที่และเวลาในการเจรจาเอง สุดท้ายกลับอ้างว่าดึกแล้วต้องการเลื่อนวันเจรจา ต่อมาก็อ้างเรื่องสาวใช้อันใดก็ไม่รู้ ท่านมีเจตนาเลื่อนการเจรจาออกไปเป็นวันอื่น! วันนี้ท่านก็สร้างเรื่องขึ้นเช่นนี้อีก! เหยียนอ๋องคิดว่าเราเป็นคนใจเย็น จะเล่นลิ้นกับเราอย่างไรก็ได้อย่างนั้นหรือ!” เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ สีหน้าของรัชทายาทเคร่งขรึมลงแล้ว

“เราเป็นคนสั่งให้ทหารค่ายหู่อิงไปสำรวจสถานการณ์ที่ชิวซานกวนเอง! ซีเหลียงมีจุดประสงค์อันใดแอบแฝงอยู่ เราไม่ใช่คนโง่ เรารู้ดีแก่ใจ! สองแคว้นลงนามในสัญญากันแล้ว เราจึงไม่อยากเอาเรื่อง ทว่า เหยียนอ๋องเอาแต่ทดสอบความอดทนของเราหลายต่อหลายครั้ง! บัดนี้ยังเอาศพทหารยอดฝีมือของค่ายหู่อิงมาหาเรื่องเราก่อนเช่นนี้อีก!”

หลี่จือเจี๋ยมองไปยังไป๋ชิงเหยียนที่ยังสวมชุดเกราะเปื้อนเลือดอยู่ ตาขวาของเขากระตุกอย่างแรง เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดทันที ที่แท้รัชทายาทเป็นคนส่งไป๋ชิงเหยียนไปชิวซานกวนเอง…มิน่าไป๋ชิงเหยียนจึงกล้าสวมชุดเกราะเปื้อนเลือดเดินไปมาทั่วค่ายทหารโดยไม่ได้มีทีท่าหวาดกลัวแต่อย่างใด

“องค์ชาย บาดแผลบนร่างของเหยียนอ๋องไม่ได้เกิดจากการถูกคนของฝ่ายเราทำร้ายพ่ะย่ะค่ะ! ไป๋ชิงเหยียนกล้าสาบาน ณ ที่นี้ หากบาดแผลบนร่างของเหยียนอ๋องถูกทหารที่ไป๋ชิงเหยียนนำไปที่ชิวซานกวนทำร้าย ขอให้ตระกูลไป๋วิบัติทั้งตระกูลพ่ะย่ะค่ะ!” ไป๋ชิงเหยียนมองไปทางเหยียนอ๋อง “ในเมื่อเหยียนอ๋องตรัสว่าถูกคนของข้าทำร้าย ท่านกล้าสาบานต่อเทพเจ้าของซีเหลียงหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อได้ยินคำว่าเทพเจ้า ทหารซีเหลียงที่มากับหลี่จือเจี๋ยต่างก้มหน้าลงเพื่อแสดงความเคารพ

ซีเหลียงศรัทธาเทพเจ้า เทพเจ้าคือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของซีเหลียง

เมื่อเห็นหลี่จือเจี๋ยหน้าเปลี่ยนสี ไป๋ชิงเหยียนจึงถามต่อ “เหยียนอ๋องไม่กล้าหรือพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่จือเจี๋ยกล้าสาบาน แต่เขายอมรับว่าเขาไม่กล้าสาบานต่อเทพเจ้า

เมื่อเห็นหลี่จือเจี๋ยเม้มปากไม่ยอมกล่าวสิ่งใดออกมา รัชทายาทวางอำนาจในฐานะแคว้นผู้ชนะศึกอย่างเต็มที่

“ครั้งนี้ซีเหลียงร่วมมือกับหนานเยี่ยนบุกรุกแคว้นต้าจิ้นก่อน บัดนี้เราลงนามสงบศึกกันเสร็จเรียบร้อย หากซีเหลียงต้องการก่อเรื่องอีก เราะประกาศให้ทุกแคว้นได้รับรู้ว่าซีเหลียงซ่อนสิ่งใดไว้ในชิวซานกวน เพื่อจุดประสงค์อันใด เราจะเชิญให้ทุกแคว้นมาร่วมทำสงครามเพื่อแบ่งดินแดนของซีเหลียงพร้อมกับต้าจิ้น ถึงเวลานั้นแม่ทัพไป๋ย่อมพาทหารกล้าของต้าจิ้นบุกไปถึงอวิ๋นจิงอย่างแน่นอน!”

ไป๋ชิงเหยียนก้มหน้าทำความเคารพรัชทายาทอย่างนอบน้อม

“จะไม่ทำให้องค์รัชทายาทต้องผิดหวังพ่ะย่ะค่ะ!”

รัชทายาทยังไม่รู้จุดประสงค์ที่แน่ชัดของซีเหลียง…เขาจึงแสร้งกล่าวออกไปอย่างกว้างๆ ทว่า เมื่อหลี่จือเจี๋ยและลู่เทียนจัวได้ยิน พวกเขากลับเข้าใจไปอีกอย่างหนึ่ง

สิ่งที่ซ่อนอยู่ในชิวซานกวนในความหมายของรัชทายาทคือทหารหน่วยกล้าตายที่แต่งกายด้วยชุดของต้าจิ้น

ทว่า หลี่จือเจี๋ยและลู่เทียนจัวเข้าใจว่ารัชทายาททราบแล้วว่าคุณชายไป๋ถูกขังอยู่ที่ชิวซานกวน พระองค์จึงส่งไป๋ชิงเหยียนไปช่วยคนออกมา

หลี่จือเจี๋ยเริ่มสงสัยในข้อมูลที่ได้รับจากหนานเยี่ยนทันที ราชวงศ์ต้าจิ้นหวาดระแวงอำนาจของตระกูลไป๋จริงหรือไม่ พวกเขาใช้คนตระกูลไป๋แต่ก็ต้องป้องกันคนตระกูลไป๋ด้วยจริงหรือไม่

ทว่า หากราชวงศ์ต้าจิ้นหวาดระแวงตระกูลไป๋จริงๆ เหตุใดรัชทายาทจึงสั่งให้ไป๋ชิงเหยียนพาทหารค่ายหู่อิงไปช่วยคุณชายไป๋ออกมาด้วย

หลี่จือเจี๋ยตั้งสติ ครั้งนี้เขาไม่ได้แพร่งพรายเรื่องคุณชายไป๋ออกมาตอนเจรจาสงบศึก ซีเหลียงเป็นฝ่ายผิด รัชทายาทแห่งต้าจิ้นกล่าวถูกแล้ว หากพระองค์ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทุกแคว้นรับรู้ หรงตี๋ที่หวังจะครอบครองซีเหลียงตาเป็นมันจะไม่เข้ามามีส่วนร่วมหรืออย่างไร!

เมื่อคิดได้ดังนี้ ร่างของหลี่จือเจี๋ยชาวาบไปทั้งร่าง บาดแผลที่ใกล้หัวใจปริออกอีกครั้ง เลือดสดไหลทะลักออกมา

รัชทายาทยืนเอามือไขว้หลัง กล่าวออกมาด้วยแววตาเคร่งขรึม

“หากเหยียนอ๋องต้องการให้เรื่องนี้จบลงอย่างสงบก็จงทิ้งศพของทหารแห่งค่ายหู่อิงไว้ที่นี่แล้วรีบจากไปโดยเร็ว! เราจะเห็นแก่ชาวบ้านบริสุทธิ์ของซีเหลียง จะทำเหมือนไม่มีอันใดเกิดขึ้น! ทว่า หากท่านยังก่อเรื่องอีก เราคงต้องทำให้ราชวงศ์และตระกูลสูงศักดิ์ที่อยู่ในอวิ๋นจิงรับรู้บ้างแล้วว่าคมดาบของทหารยอดฝีมือแห่งแคว้นต้าจิ้นแข็งแกร่งเพียงใด!”