ตอนที่ 935 ปรบมือด้วยความดีใจ

เสียงทุ้มของเซียวหรงเหยี่ยนกำลังเล่าเรื่องลับที่เกิดขึ้นในต้าเยี่ยนให้ไป๋ชิงเหยียนฟังท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย

“คนทั่วหล้ารู้ว่าแม่ทัพถังอี้จากไปเพราะโรคเก่ากำเริบ ทว่า ตอนนั้นราชวงศ์ต้าเยี่ยนเกิดความขัดแย้งภายใน พวกเชื้อพระวงศ์ต้องการให้แม่ทัพถังอี้ขึ้นครองบัลลังก์ พวกเขาอยากให้แม่ทัพถังอี้สังหารจักรพรรดิต้าเยี่ยนที่เสียสติและเสด็จพี่ของข้าให้สิ้นซาก ตอนนั้นท่านแม่ของข้าเป็นเพียงสนมที่กำลังตั้งครรภ์และไร้ที่พึ่งในวังหลัง ท่านจำเป็นต้องกำจัดทุกคนอย่างถอนรากถอนโคน แม่ทัพถังอี้เสียชีวิตด้วยสุราพิษที่ท่านแม่ของข้าเป็นคนมอบให้ด้วยตัวเอง ท่านแม่ของข้ารู้สึกผิดกับเรื่องนี้ไปตลอดชีวิต…”

“แม่ทัพใหญ่หนิงฉู่เอ้าแห่งแคว้นต้าเยี่ยนคือน้องชายแท้ๆ ของท่านแม่ข้า ตอนที่จักรพรรดิต้าเยี่ยนฟื้นคืนสติ แม่ทัพถังอี้เสียชีวิตไปแล้ว อำนาจทางทหารทั้งหมดของต้าเยี่ยนอยู่ในมือของท่านน้าชายของข้า ทว่า ท่านน้าชายยอมคืนทหารทั้งหมดให้จักรพรรดิต้าเยี่ยนเพื่อปกป้องท่านแม่และพวกข้า! ทว่า ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้จักรพรรดิต้าเยี่ยนก็ยังเกรงกลัวอำนาจของท่านน้าชายข้าอยู่ดี ขุนนางในราชสำนักเสนอให้ยัดเยียดข้อหากบฏให้ท่านน้าชายข้า ลูกน้องที่ซื่อสัตย์ของท่านน้าชายต้องการพาท่านน้าชายหนีไปจากต้าเยี่ยน ทว่า ท่านน้าชายเป็นห่วงท่านแม่และพวกข้าจึงสั่งให้ลูกน้องนำศีรษะของตัวเองไปมอบให้จักรพรรดิต้าเยี่ยนเพื่อความปลอดภัยของพวกข้า!”

“ตอนที่เห็นศีรษะของท่านน้าชาย ท่านแม่เจ็บปวดจนแทบอยากปลิดชีพตัวเอง ทว่า ท่านแม่ของข้าอดทนมาได้ ท่านสังหารขุนนางที่ใส่ร้ายท่านน้าชายจนสิ้นซาก!”

“อาเป่า ในสายตาของข้าเจ้าเป็นสตรีที่แข็งแกร่งกว่าท่านแม่ของข้ามาก เจ้านิสัยคล้ายคลึงกับนาง มีปณิธานที่ยิ่งใหญ่เช่นเดียวกัน! ทว่า เจ้าทำในสิ่งที่ท่านแม่ของข้าควรทำแต่ทำไม่สำเร็จได้ เจ้านำทัพทำสงคราม โค้นล้มราชวงศ์หลิน ขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดินี เจ้าใช้ชีวิตในแบบที่ข้าและท่านพี่ของข้าหวังอยากให้ท่านแม่เป็นมาโดยตลอด!”

เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวถ้อยคำนี้ออกมาจากใจ ไป๋ชิงเหยียนไม่เคยยึดติดกับความรู้สึก เมื่อหญิงสาวมีเป้าหมายแล้ว หญิงสาวจะทำทุกทางเพื่อบรรลุเป้าหมายนั้นให้ได้

เซียวหรงเหยี่ยนบีบมือไป๋ชิงเหยียนแน่น “เทียบกับแม่ทัพใหญ่ถังอี้ที่เสียชีวิตด้วยน้ำมือของท่านแม่ข้า เทียบกับท่านน้าชายที่ยินดีตัดศีรษะของตัวเองส่งไปให้จักรพรรดิต้าเยี่ยนเพื่อปกป้องชีวิตของท่านแม่และพวกข้า ท่านย่าของเจ้า…องค์หญิงใหญ่แห่งราชสำนักต้าจิ้น นางรู้นานแล้วว่าอำนาจของราชวงศ์หลินเสื่อมสลายลงแล้ว นางเลือกที่จะตายด้วยตัวเอง นางต้องการพลีชีพเพื่อแคว้นต้าจิ้น เจ้าไม่ได้บีบบังคับท่านย่าของเจ้า เจ้าไม่ควรทุกข์ทรมานเช่นนี้!”

เซียวหรงเหยี่ยนจ้องไป๋ชิงเหยียนนิ่ง เขาเห็นไป๋ชิงเหยียนพยักหน้าน้อยๆ “ท่านกล่าวมีเหตุผล ข้าเข้าใจดีทุกอย่าง ทว่า นางคือท่านย่าของข้า ต่อจากนี้ข้าจะไม่มีท่านย่าแล้ว ไม่มีท่านย่าอีกต่อไปแล้ว…”

ไป๋ชิงเหยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาค่อยๆ ไหลรินออกจากดวงตาของนาง

ตอนที่มู่หรงอวี้จากไป เซียวหรงเหยี่ยนก็เป็นเช่นนี้เหมือนกัน…

ชายหนุ่มค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วโอบไป๋ชิงเหยียนมากอดไว้ในอ้อมแขน จากนั้นเอื้อมมือลูบแผ่นหลังของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน ร้องไห้ออกมาก็ดีแล้ว ร้องไห้ออกมาจะได้ระบายสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจออกมาบ้าง

ไป๋ชิงเหยียนซุกหน้าลงที่อกของเซียวหรงเหยี่ยน หญิงสาวพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง ทว่า น้ำตากลับไหลออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ แผ่นหลังของหญิงสาวสั่นสะท้านเล็กน้อย

เซียวหรงเหยี่ยนกระชับวงแขนแน่น ชายหนุ่มเอาร่างของตัวเองบังลมที่พัดเข้ามาจากหน้าต่างที่เปิดอ้าให้ไป๋ชิงเหยียน หวังให้หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นขึ้นบ้างแม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี

ชายหนุ่มก้มมองศีรษะของไป๋ชิงเหยียน เมื่อเห็นผมของหญิงสาวเริ่มมีสีขาวแทรกขึ้นก็รู้สึกปวดใจแทนหญิงสาวมาก

หญิงสาวเพิ่งอายุไม่เท่าใดกลับมีผมขาวขึ้นแล้ว…

เซียวหรงเหยี่ยนรู้ว่าจะปล่อยให้ไป๋ชิงเหยียนฝืนร่างกายตัวเองต่อไปเช่นนี้ไม่ได้ เขาต้องหาวิธีให้ไป๋ชิงเหยียนพักผ่อนให้เต็มที่

เซียวหรงเหยี่ยนลอบหยิบยานอนหลับที่หมอหลวงของต้าเยี่ยนปรุงขึ้นออกมาจากแขนเสื้อ ชายหนุ่มป้ายยาลงบนฝ่ามือร้อนของตัวเอง จากนั้นนวดไปที่ขมับของไป๋ชิงเหยียนที่ก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างแผ่วเบา

เมื่อคืนไป๋ชิงเหยียนพบหน้าเซียวหรงเหยี่ยน ชายหนุ่มเพิ่งจากไปตอนฟ้าใกล้สว่าง ไป๋ชิงเจวี๋ยสั่งให้ทุกคนในจวนเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ บ่าวรับใช้ในจวนไป๋ล้วนเป็นบ่าวที่จงรักภักดี ทุกคนรู้ดีว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของคุณหนูใหญ่จึงปิดปากสนิท

ตอนนี้ไป๋ชิงเจวี๋ยจึงตระหนักได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างพี่หญิงใหญ่และเซียวหรงเหยี่ยนไม่ธรรมดา

เซียวหรงเหยี่ยนอยู่เป็นเพื่อนพี่หญิงใหญ่ทั้งคืน ตอนชายหนุ่มจากไป ไป๋ชิงเจวี๋ยสังเกตเห็นคราบน้ำตาของพี่หญิงใหญ่ตรงเสื้อบริเวณเอวของเซียวหรงเหยี่ยน ต่อมาพี่หญิงใหญ่เดินตาบวมก่ำตามออกมา จากนั้นถึงถูกชุนเถาพาไปกลับพักผ่อนที่เรือนชิงฮุย จนถึงบัดนี้ก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา

หมอหงตรวจชีพจรให้พี่หญิงใหญ่แล้ว เขาบอกว่าร่างกายของพี่หญิงใหญ่อ่อนล้ามากเกินไปจึงสลบไปเท่านั้น เขากำชับไม่ให้ทุกคนปลุกพี่หญิงใหญ่ ให้นางนอนให้เต็มอิ่มและตื่นขึ้นมาเอง เช่นนี้ร่างกายของนางจึงจะกลับมาแข็งแรงตามเดิม

หลูหนิงฮว่าเฝ้าอยู่ข้างเตียงของพี่หญิงใหญ่ เมื่อเกิดสิ่งใดขึ้น นางที่เป็นสตรีคงสะดวกช่วยเหลือพี่หญิงใหญ่มากกว่าหมอหง

ไป๋ชิงเจวี๋ยเดาว่าเซียวหรงเหยี่ยนอาจเป็นคนเกลี้ยกล่อมพี่หญิงใหญ่สำเร็จ เมื่อพี่หญิงใหญ่ร้องไห้ระบายออกมา ร่างกายที่ฝืนยืนหยัดมาหลายวันจึงทนต่อไปไม่ไหว เมื่อความอ่อนเพลียและอ่อนล้าจู่โจมเข้าใส่ พี่หญิงใหญ่จึงนอนหลับไม่ตื่นจนถึงตอนนี้

ขอเพียงพี่หญิงใหญ่แค่นอนหลับไป ไม่ได้เป็นสิ่งใดร้ายแรง ไป๋ชิงเจวี๋ยกลับรู้สึกว่านี่คือเรื่องดี

ตอนที่เขายังไม่กลับมา พี่หญิงใหญ่ยืนหยัดดูแลตระกูลไป๋ด้วยตัวคนเดียว นางเหนื่อยมามากแล้ว ถึงเวลาที่เขาควรช่วยแบ่งเบาภาระของพี่หญิงใหญ่บ้างแล้ว

วันที่สิบเก้า เดือนหก รัชศกหยวนเหอปีที่หนึ่ง ร่างท่านย่าของจักรพรรดินีแห่งต้าโจวถูกนำไปทำพิธีฝัง

ไป๋ชิงเหยียนยังหลับไม่ตื่น ไป๋ชิงเจวี๋ยขอร้องป้าสะใภ้และอาสะใภ้ให้ปล่อยให้ไป๋ชิงเหยียนพักผ่อนต่อ เขาจะเป็นคนเขียนข้อความรำลึกและโยนกระเบื้องนำทางเอง

ตอนเคลื่อนศพของเจิ้นกั๋วอ๋องและคุณชายตระกูลไป๋ไปฝัง คนตระกูลสูงศักดิ์มาร่วมพิธีกันเพียงไม่กี่คน ทว่า ถนนสองข้างทางเต็มไปด้วยชาวบ้านที่คุกเข่าน้อมส่งร่างของพวกเขาจนขาชา

บัดนี้ศพของท่านย่าของจักรพรรดินีแห่งต้าโจวถูกเคลื่อนออกมาจากจวน คนตระกูลสูงศักดิ์ยืนรวมตัวกันเต็มไปหมด ชาวบ้านบางส่วนมาร่วมพิธีด้วย ทว่า ไม่มีเสียงร้องไห้ระงมเหมือนพิธีศพครั้งก่อนแม้แต่น้อย

ชาวบ้านรับรู้ว่าพิธีศพขององค์หญิงใหญ่แห่งต้าจิ้นถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายเพราะองค์หญิงใหญ่สั่งเสียกับหมัวมัวข้างกายไว้ก่อนที่ตัวเองจะถูกเหลียงอ๋องจับตัวไปเป็นเชลยว่าหากนางเป็นอันใดไปให้จัดพิธีศพอย่างเรียบง่าย นางอยากไปพบเจิ้นกั๋วอ๋องไป๋เวยถิงสามีของนางโดยเร็วที่สุด

บรรดาชาวบ้านต่างซาบซึ้งในความรักระหว่างเจิ้นกั๋วอ๋องและองค์หญิงใหญ่ ทว่า พวกเขาอดนึกถึงภาพเหตุการณ์ตอนที่ข่าวการเสียชีวิตของบุรุษตระกูลไป๋ที่หนานเจียงส่งกลับมา กลางลานหญ้าของจวนไป๋เต็มไปด้วยโลงศพยี่สิบสามโลงขึ้นมาไม่ได้

แม้พวกเขาจะหวนนึกกลับไปตอนนี้ พวกเขาก็ยังอดรู้สึกเสียใจไม่ได้ โชคดีที่สวรรค์มีตา ส่งคุณชายเจ็ดของตระกูลไป๋กลับมาเช่นนี้ ถือว่าคนดีย่อมได้รับสิ่งดีๆ ตอบแทน ทายาทตระกูลไป๋ทุกคนล้วนเป็นวีรบุรุษที่ปกป้องชาวบ้านและบ้านเมืองอย่างแท้จริง องค์หญิงเจิ้นกั๋วก่อกบฏในครั้งนี้เพราะจักรพรรดิต้าจิ้นเอาแต่คิดสร้างหอบูชาเก้าชั้น ทำร้ายชาวบ้านอย่างไร้ความเมตตา คิดจับตัวเด็กชายและเด็กหญิงหนึ่งพันคนไปปรุงยาวิเศษเพื่อต่ออายุของตัวเอง

พวกเขาได้ยินมาว่าจักรพรรดิต้าจิ้นไม่เพียงคิดใช้เด็กไปปรุงยาวิเศษเท่านั้น เขายังคิดใช้ทายาทของบุรุษที่เสียชีวิตในสนามรบเพื่อปกป้องแคว้นไปปรุงยาวิเศษอีกด้วย ทหารเหล่านั้นคือทหารเลือดร้อนที่สละชีพเพื่อบ้านเมือง ทว่า สุดท้ายแล้วเกือบปกป้องสายเลือดสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่ของตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ

ต่อมาเมื่อรู้ข่าวว่าจักรพรรดิต้าจิ้นเสียชีวิตอยู่ในหอลั่วหง ชาวบ้านต่างปรบมือด้วยความดีใจ

—————————