ตอนที่ 595 มีใจให้กันทั้งสองฝ่าย

“ฟางเหล่าจงสืบเรื่องนี้อย่างละเอียดและคืนความบริสุทธิ์ให้ท่านแม่ข้าให้ได้”

“องค์ชายทรงวางพระทัยได้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้ จะไม่ทำให้พระองค์ทรงผิดหวังแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”

กล่าวจบฟางเหล่าโค้งกายคำนับองค์รัชทายาท จากนั้นหมุนตัวออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

ฟางเหล่าเพิ่งจากไป ขันทีเล็กคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาเฉวียนอวี๋อย่างรีบร้อน จากนั้นเข้าไปกระซิบข้างหูเฉวียนอวี๋ เฉวียนอวี๋พยักหน้า ส่งสัญญาณให้ขันทีเล็กออกไปก่อน ส่วนตัวเองเข้าไปด้านใน ทำความเคารพ “องค์ชาย ท่านราชครูถานและใต้เท้าเสิ่นเสนาบดีกรมทหารมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“เปลี่ยนเครื่องแต่งกายให้เรา” น้ำเสียงขององค์รัชทายาทส่อแววอ่อนล้า เขารู้สึกว่าตำแหน่งองค์รัชทายาทช่างยากเย็นเสียจริง

ไป๋ชิงเหยียนกลับไปถึงจวน จากนั้นเรียกเว่ยจงมาพบ หญิงสาวสั่งให้เว่ยจงคอยลอบช่วยเหลือฟางเหล่าสืบหาคนรับใช้เก่าแก่ของตระกูลฝูและตระกูลฝั่งมารดาของฮองเฮาที่ถูกขายออกไปในตอนนั้นอย่างลับๆ ต้องทำให้คนของจวนองค์รัชทายาทเจอตัวพวกเขาให้ได้

เว่ยจงรับคำ ทว่า ยังไม่ทันออกไปจากเรือนชิงฮุย เรือนหน้าก็มารายงานว่าฝูเหล่าไท่จวินมาขอพบไป๋ชิงเหยียน

ชุนเถานำของว่างและน้ำชาวางลงบนโต๊ะให้ไป๋ชิงเหยียน จากนั้นช่วยไป๋ชิงเหยียนเปลี่ยนเครื่องแต่งกายอีกครั้งด้วยความรู้สึกสงสาร “คุณหนูใหญ่เพิ่งกลับมาถึงจวน ยังไม่ได้หยุดพักทานอาหารแม้แต่คำเดียวเลยเจ้าค่ะ!”

ไป๋ชิงเหยียนเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเรียบร้อย หญิงสาวก้มหน้าจัดแขนเสื้อของตัวเองให้เข้าที่พลางหัวเราะออกมาเบาๆ “ตอนที่ท่านปู่และท่านพ่ออยู่ พวกท่านล้วนเป็นเช่นนี้ทั้งนั้น”

“ทว่า ตอนที่เจิ้นกั๋วอ๋องและเจิ้นกั๋วซื่อจื่อมีชีวิตอยู่ พวกท่านดูแลแค่เรือนนอกเท่านั้นเจ้าค่ะ เรือนหลังมีฮูหยินคอยดูแล บัดนี้คุณหนูใหญ่ดูแลทั้งเรือนนอกและเรือนหลัง ลำบากกว่ากันเจ้าค่ะ” ชุนเถาคุกเข่าลงบนพื้น ช่วยไป๋ชิงเหยียนใส่รองเท้า จากนั้นถอนหายใจออกมา “อย่างน้อยคุณหนูใหญ่ทานรองท้องสักคำสองคำเถิดเจ้าค่ะ”

“ไม่ควรปล่อยให้ฝูเหล่าไท่จวินรอนาน เอาไว้ก่อนเถิด พบฝูเหล่าไท่จวินเสร็จค่อยกลับมาทาน” ไป๋ชิงเหยียนกล่าวจบก็หมุนตัวเดินออกไปด้านนอกทันที

บรรดาสาวใช้รีบก้มหน้าแหวกม่านให้ไป๋ชิงเหยียน ชุนเถารีบวิ่งตามไป๋ชิงเหยียนออกไปจากเรือนชิงฮุย

ฝูเหล่าไท่จวินนั่งรออยู่ในโถงรับรองอย่างไม่เป็นสุข นางไม่มีอารมณ์ดื่มน้ำชาที่สาวใช้นำมาให้ เอาแต่ชะโงกหน้ามองออกไปด้านนอก

ครั้งนี้ฝูรั่วซีก่อเรื่องใหญ่

ส่งจดหมายซึ่งมีเนื้อความว่า ‘รอจังหวะลงมือ’ ยังพออธิบายได้ ทว่า ชักดาบออกมาสังหารองค์รัชทายาทต่อหน้าคนมากมายเช่นนั้นไม่อาจแก้ตัวได้จริงๆ

ฝูเหล่าไท่จวินได้ยินว่าไป๋ชิงเหยียนเป็นคนไว้ชีวิตฝูรั่วซี นางจึงอยากมาขอร้องไป๋ชิงเหยียน

บัดนี้จวนฝูถูกล้อมไว้หมดแล้ว หากผู้ที่นำทหารมาล้อมจวนฝูไว้ไม่ใช่หัวหน้าหน่วยตรวจเมืองฟ่านอวี๋ไหว ฝูเหล่าไท่จวินคงไม่มีทางออกมาจากจวนได้

ฟ่านอวี๋ไหวสนิทสนมกับตระกูลฝู เขาพบช่องโหว่ที่ว่าองค์รัชทายาทสั่งให้ทหารคุ้มกันจวนฝูเอาไว้ ทว่า ไม่ได้สั่งห้ามไม่ให้คนออกมาจากจวนฝู ดังนั้นเขาจึงแอบพาฝูเหล่าไท่จวินออกมาพบไป๋ชิงเหยียน

ทว่า ฟ่านอวี๋ไหวให้เวลาฝูเหล่าไท่จวินเพียงครึ่งชั่วยาม หากถึงเวลาไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องพานางกลับไป มิเช่นนั้นเขาอาจลำบาก ฝูเหล่าไท่จวินจึงร้อนใจอยู่เช่นนี้

ฝูรั่วซีชักดาบใส่องค์รัชทายาท ฝูเหล่าไท่จวินรู้ดีว่านางคงช่วยชีวิตบุตรชายไว้ไม่ได้แล้ว ทว่า นางต้องปกป้องชีวิตของหลานชาย ปกป้องคนอื่นในตระกูลฝูเอาไว้ให้ได้!

เมื่อเห็นไป๋ชิงเหยียนเดินเข้ามาในห้องโถง ฝูเหล่าไท่จวินรีบลุกขึ้นยืนคำนับไป๋ชิงเหยียน “คารวะองค์หญิงเจิ้นกั๋ว ขอบพระทัยองค์หญิงเจิ้นกั๋วที่ช่วยชีวิตบุตรชายของหม่อมฉันเพคะ”

“เหล่าไท่จวินรีบลุกขึ้นเถิด” ไป๋ชิงเหยียนรีบประคองฝูเหล่าไท่จวินให้ลุกขึ้น “เหล่าไท่จวินเป็นผู้อาวุโส ไม่ต้องทำความเคารพข้าเช่นนี้เจ้าค่ะ”

ฝูเหล่าไท่จวินลุกขึ้นยืนทั้งน้ำตา “วันนี้หม่อมฉันแบกหน้ามาขอร้องให้องค์หญิงเจิ้นกั๋วช่วยขอร้ององค์รัชทายาทให้ทีเพคะ ฝูรั่วซีชักดาบใส่องค์รัชทายาท เขาสมควรตาย ทว่า ลูกสะใภ้และหลานชายของหม่อมฉันไม่รู้เรื่องด้วยเพคะ!”

“เหล่าไท่จวินนั่งลงก่อน” ไป๋ชิงเหยียนประคองฝูเหล่าไท่จวินให้นั่งลง สั่งให้สาวใช้ออกไปให้หมด จากนั้นโน้มตัวไปกุมมือของฝูเหล่าไท่จวินเอาไว้ “เหล่าไท่จวิน ข้ามีเรื่องอยากถามท่าน หวังว่าท่านจะตอบข้าตามความจริง”

“องค์หญิงเชิญถามมาได้เลยเพคะ หม่อมฉันจะตอบตามความจริงทั้งหมดเท่าที่รู้เพคะ”

“ตอนนั้นแม่ทัพฝูและฮองเฮาเคยหมั้นหมายกันจริงหรือไม่ พวกเขามีใจให้กันทั้งสองฝ่ายหรือไม่”

ไป๋ชิงเหยียนไม่ได้บอกฝูเหล่าไท่จวินว่านางมีพยานบุคคลอยู่ในมือแล้ว นางอยากทดสอบว่าฝูเหล่าไท่จวินจะบอกนางตามความจริงหรือไม่

หากฝูเหล่าไท่จวินตอบตามความจริง ไป๋ชิงเหยียนจะหาวิธีปกป้องคนที่เหลือของตระกูลฝู หากฝูเหล่าไท่จวินไม่ตอบตามจริง ไป๋ชิงเหยียนจะปล่อยให้องค์รัชทายาทลงโทษตามกฎ

ฝูเหล่าไท่จวินกำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น กัดฟันกรอด กล่าวทั้งน้ำตา “ไม่กล้าปิดบังองค์หญิงเจิ้นกั๋ว พวกเขาทั้งสองมีใจให้กันและเคยหมั้นหมายกันเพคะ ตอนนั้นฮองเฮายังไม่ได้แต่งงานกับฝ่าบาท นางล่วงรู้ข่าวก่อนจึงมาขอให้บุตรชายหม่อมฉันรีบไปสู่ขอนาง ทว่า บุตรชายของหม่อมฉันรู้สึกว่าตนเองไม่คู่ควรกับฮองเฮา และไม่อาจแย่งหญิงสาวคนเดียวกันกับองค์รัชทายาทได้ เขาจึงรู้สึกผิดต่อฮองเฮามากเพคะ!”

ฝูเหล่าไท่จวินไม่คิดปิดบัง นางกำมือของไป๋ชิงเหยียนแน่น เงยหน้าร้องไห้ออกมา “ตอนนั้นหม่อมฉันเชื่อว่าฮองเฮามีใจให้บุตรชายหม่อมฉันจริง ทว่า ภายหลังนางล้วนทำไปเพื่อหลอกใช้บุตรชายของหม่อมฉันเท่านั้น”

ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้า กล่าวต่อ “เหล่าไท่จวิน แม่ทัพฝูชักดาบใส่องค์รัชทายาท ข้าคงช่วยเขาไม่ได้”

ฝูเหล่าไท่จวินได้ยินดังนี้ก็เจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีดลงที่หัวใจ ร่างของนางโค้งงอเล็กน้อย ทว่า ยังคงพยักหน้าอย่างหนักแน่น “หม่อมฉันเข้าใจเพคะ! ทว่า ลูกสะใภ้และหลานชายของหม่อมฉันเป็นผู้บริสุทธิ์ หม่อมฉันไม่อาจปล่อยให้พวกเขาเดือดร้อนเพราะบุตรทรพีของหม่อมฉันได้เพคะ!”

กล่าวจบ ฝูเหล่าไท่จวินทนต่อไปไม่ไหว นางก้มหน้าร้องไห้กับฝ่ามือของไป๋ชิงเหยียน ปวดใจจนไม่อาจหยัดแผ่นหลังขึ้นมาได้

ไป๋ชิงเหยียนนับถือในความเด็ดขาดของฝูเหล่าไท่จวิน นางไม่เหมือนสตรีคนอื่นทั่วไปที่เอาแต่ขอร้องให้ไว้ชีวิตบุตรชายของตัวเอง

ไม่ใช่ทุกคนจะมีความกล้าในการตัดเนื้อของตัวเองเช่นนี้ ที่สำคัญเนื้อที่ฝูเหล่าไท่จวินตัดคือบุตรชายแท้ๆ ที่นางคลอดออกมาเอง

“เหล่าไท่จวินเสียสละและมีความเด็ดขาด ไป๋ชิงเหยียนนับถือยิ่งนักเจ้าค่ะ” ไป๋ชิงเหยียนนับถือฝูเหล่าไท่จวินจากใจจริง นางกำมือของฝูเหล่าไท่จวินแน่น กล่าวเสียงเบา “เหล่าไท่จวิน องค์รัชทายาททรงเริ่มสืบความสัมพันธ์ระหว่างฮองเฮาและแม่ทัพฝูในอดีตแล้ว หากเหล่าไท่จวินช่วยองค์รัชทายาทแก้ไขปัญหาน่าเวียนหัวเหล่านี้ได้ องค์รัชทายาทอาจยอมปล่อยคนที่เหลือของตระกูลฝูไปเพื่อสร้างภาพลักษณ์ให้พระองค์ดูเป็นคนมีเมตตา ทว่า เป็นเพียงแค่การไว้ชีวิตเท่านั้น เหล่าไท่จวินต้องเตรียมทุกอย่างให้พร้อมล่วงหน้า วันหน้าจะได้ไม่ลำบากมากนัก”

ไป๋ชิงเหยียนชี้แนะเช่นนี้ ฝูเหล่าไท่จวินเข้าใจในทันที

ทั้งตระกูลอาจรอดพ้นจากโทษประหาร ทว่า โทษเบาที่สุดของบุรุษในตระกูลฝูคงเป็นการเนรเทศ และอาจโดนโทษล้มล้างตระกูล ไป๋ชิงเหยียนกำลังแนะนำให้ฝูเหล่าไท่จวินเตรียมใช้เงินซื้อความสะดวกสบายของตัวเองในภายภาคหน้าไว้ล่วงหน้า เมื่อจักรพรรดิองค์ใหม่ได้ขึ้นครองบัลลังก์ บางทีพวกนางอาจมีทางรอด

ฝูเหล่าไท่จวินได้ยินดังนี้ก็รวบรวมสติขึ้นทันที นางพยักหน้า “องค์หญิงเจิ้นกั๋วกล่าวถูกต้อง!”

“เวลาไม่รอช้า ทางที่ดีเหล่าไท่จวินควรรีบไปที่จวนองค์รัชทายาทโดยเร็วที่สุด” ไป๋ชิงเหยียนกล่าว

ฝูเหล่าไท่จวินคำนับขอบคุณไป๋ชิงเหยียนอีกครั้ง จากนั้นเดินทางไปยังจวนองค์รัชทายาท

ไป๋ชิงเหยียนที่ออกมาส่งฝูเหล่าไท่จวินที่หน้าจวนยืนเอามือไขว้หลัง มองดูรถม้าจากไปไกล นึกถึงคำกล่าวเมื่อครู่ของฝูเหล่าไท่จวิน…นางเชื่อว่าตอนแรกฮองเฮารักฝูรั่วซีจริงๆ ทว่า ต่อมาเป็นเพียงการหลอกใช้เท่านั้น