ตอนที่ 434 ติดกับ

“ธงเฮยฟานไป๋หมั่ง! นั่นธงเฮยฟานไป๋หมั่ง! รีบไปด้านขวามือเร็วเข้า!” ทหารต้าเหลียงร้องตะโกนออกมาราวกับเห็นผี

“รายงาน…” ทหารต้าเหลียงที่เปียกน้ำฝนไปทั้งร่างจนแทบลืมตาไม่ขึ้นพุ่งไปหยุดอยู่หน้ากระโจม กำหมัดรายงาน

“ท่านแม่ทัพใหญ่! กองทัพจิ้นบุกโจมตีสามด้านขอรับ แม่ทัพใหญ่หลิวหงและหลินคังเล่อนำทัพมาด้วยตัวเอง อีกสองด้านมีธงเฮยฟานไป๋หมั่งและธงสัญลักษณ์ฝูขอรับ!”

ทหารที่คุกเข่าอยู่นอกกระโจมหันไปมองทางด้านหลังแวบหนึ่ง “แม่ทัพใหญ่รีบถอยทัพหนีไปก่อนเถิดขอรับ ป้องกันไว้ก่อน!”

หากช้ากว่านี้อาจไม่ทันการ!

แม่ทัพใหญ่หลิวหง หลินคังเล่อ ฝูรั่วซีและไป๋ชิงเหยียนที่สวินเทียนจางหวาดระแวง แม่ทัพที่เก่งกาจที่สุดของต้าจิ้นรวมตัวกันอยู่ที่นี่หมดแล้ว!

สวินเทียนจางนึกสิ่งที่ไม่ชอบมาพากลขึ้นมาได้ทันที เขากระจ่างแจ้งในทันที “แย่แล้ว! เราติดกับแล้ว! เร็ว! รีบไปตามแม่ทัพสวินที่มุ่งหน้าไปยังถนนผิงหมิงให้กลับมาเสริมทัพเดี๋ยวนี้ กองทัพหลักกองต้าจิ้นกำลังโจมตีค่ายทหารของเราอยู่!”

ทันทีที่ได้ยินคำว่าธงเฮยฟานไป๋หมั่ง สวินเทียนจางก็รู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่ตนคิดไม่ตกคือสิ่งใด เขาประมาทจนหลงกลกับดักของอีกฝ่ายเข้าให้แล้ว!

เขาคิดว่าตัวเองมองแผนการออก นึกว่าไป๋ชิงเหยียนรู้ตัวว่าเขาส่งคนไปสังเกตการณ์เส้นทางขนส่งเสบียงจนรู้จุดประสงค์ว่าเขาต้องการแยกกำลังทหารของต้าจิ้นออกเป็นหลายฝ่ายเพื่อแยกโจมตี ดังนั้นไป๋ชิงเหยียนจึงทำลายเส้นทางขนส่งเสบียงจนเหลือเพียงทางเดียวเพื่อตัดขาดเสบียงของต้าเหลียง ให้ต้าเหลียงไม่มีกำลังออกรบจนแพ้พ่ายไปเอง

โดยเฉพาะตอนที่ได้ยินทหารรายงานว่าไป๋ชิงเหยียนและฝูรั่วซีนำกองทัพหลักมุ่งหน้าไปยังถนนผิงหมิง สวินเทียนจางยิ่งมั่นใจในความคิดของตัวเอง ดังนั้นจึงสั่งให้บุตรชายนำกองกำลังหลักมุ่งหน้าไปยังถนนผิงหมิงเพื่อโจมตีกองกำลังหลักของต้าจิ้น นึกไม่ถึงเลยว่าต้าจิ้นจะจงจำทำเช่นนี้เพื่อล่อเสือออกจากถ้ำ จากนั้นลอบโจมตีค่ายทหารของต้าเหลียงเช่นนี้!

สวินเทียนจางนึกว่าตนคือผู้ที่หัวเราะทีหลัง นึกไม่ถึงเลยว่าด้านหลังของเขาจะมีงูพิษซ่อนอยู่อีก!

ร่างของสวินเทียนจางชาวาบ ดวงตาที่แดงฉานไปด้วยเส้นเลือดของเขาสั่นระริก กลัวว่าบุตรชายของเขาจะกลับมาช่วยเหลือไม่ทัน ต้าเหลียงต้องสูญเสียกองกำลังส่วนหนึ่งอยู่ที่นี่

ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ ต้าเหลียงไม่กล้ารุกรานต้าจิ้นนานนับสิบปีเพราะเกรงกลัวบารมีของกองทัพไป๋ บัดนี้หลานสาวคนโตของไป๋เวยถิง แม่ทัพใหญ่ของกองทัพไป๋เสี่ยวไป๋ไซว่ไป๋ชิงเหยียนเดินทางมาถึง หญิงสาวเอาชนะและจับกุมตัวแม่ทัพผู้ดุดันจ้าวถงแห่งกองทัพจ้าวได้ในสามกระบวนท่าจนทำให้ทหารต้าเหลียงเริ่มหวาดกลัว หากครั้งนี้นางรบชนะอีก ขวัญกำลังใจของทหารต้าเหลียงคงลดลงกว่าครึ่ง ต่อไปหากเห็นธงเฮยฟานไป๋หมั่ง พวกเขาจะข่มความกลัวแล้วต่อสู้จนชนะได้อย่างไรกัน!

“แม่ทัพใหญ่ออกไปจากค่ายไปรวมตัวกับแม่ทัพสวินก่อนเถิดขอรับ” แม่ทัพของต้าเหลียงซึ่งอยู่ด้านนอกกระโจมโน้มน้าวไม่เลิก

เมื่อเข้าใจเรื่องทุกอย่าง สวินเทียนจางสงบลงกว่าเดิมมาก เขาขบกรามแน่น หยิบหมวกเกราะออกมาสวม จากนั้นเดินไปยังแผงดาบ หยิบดาบขึ้นแล้วพุ่งตัวออกไปนอกกระโจม

เขาเป็นแม่ทัพใหญ่ ศัตรูบุกโจมตีค่ายทหาร เขาจะหนีไปได้อย่างไรกัน!

หากเขาหนีไปก็เท่ากับยอมแพ้ กองทัพต้าเหลียงต้องเสียขวัญและกำลังใจมาก ไม่มีทางเอาชนะได้อย่างแน่นอน

แม่ทัพที่อยู่ด้านนอกกระโจมเห็นสวินเทียนจางจะเดินไปออกรบจึงรีบถลาเข้ามาขวางทันที

“ไม่ได้นะขอรับแม่ทัพใหญ่!”

สวินเทียนจางไม่สนใจ เดินฝ่าสายฝนออกมาจากกระโจม ตะโกนลั่น “ถ่ายทอดคำสั่งให้แม่ทัพทุกคนเตรียมพร้อมออกรบ”

สวินเทียนจางที่ควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้แล้วเรียกรวมพลแม่ทัพทันที เขาวางแผนอย่างรวดเร็ว ค่ายทหารที่เมื่อครู่แตกตื่นเพราะการบุกโจมตีของศัตรูอย่างกะทันหันเริ่มเป็นระเบียบขึ้นมาทันที

“แม่ทัพหลิวและแม่ทัพหลี่นำทัพป้องกันด้านขวา! แม่ทัพสื่อและแม่ทัพซือหม่านำทัพป้องกันด้านซ้าย! พลทหารม้าทุกคนรีบสวมเสื้อเกราะแล้วมารวมตัวกันกลางค่ายทหารเดี๋ยวนี้ แม่ทัพเฉียนนำทัพไปรวมกับพลทหารม้า แล้วรอฟังคำสั่งจากข้า จากนั้นนำทัพออกไปสังหารศัตรูกองทัพจิ้นพร้อมกับพลทหารม้าให้สิ้นซาก ให้ต้าจิ้นรู้ว่าพวกเราคือหมาป่า! ไม่ใช่ลูกแกะ! ทำให้พวกมันหวาดกลัว ทำให้กองทัพต้าจิ้นเห็นธงของต้าเหลียงแล้วไม่กล้ารับคำท้ารบอีกเลย!”

“ฆ่า!”

“ฆ่า!”

“ฆ่า!”

กองทัพต้าเหลียงตะโกนโห่ร้องอย่างฮึกเหิม ทุกคนรีบแยกย้ายกันไปเตรียมความพร้อมตามที่ได้รับมอบหมายจากสวินเทียนจาง

หลิวหงนั่งอยู่บนหลังม้าด้านหลังสุดของขบวน ฝนตกหนักจนมองสิ่งใดไม่ค่อยเห็น ใช้ธงในการออกคำสั่งคงเป็นไปไม่ได้แล้ว ครั้งนี้คงได้แต่ส่งผ่านทหารเท่านั้น

ก่อนไป๋ชิงเหยียนจากไป นางบอกหลิวหงว่าหากต้องการให้แม่ทัพใหญ่สวินเทียนจางผู้มากประสบการณ์ในการรบเชื่อว่ากองทัพต้าจิ้นใช้แผนหล่อเสือออกจากถ้ำจริงๆ ก็ต้องทำให้เขาเห็นว่าต้าจิ้นพร้อมบุกโจมตีกองทัพต้าเหลียงให้สิ้นซากโดยไม่กลัวตายแม้แต่น้อย ห้ามทำให้สวินเทียนจางคิดว่าต้าจิ้นทำไปเพียงเพราะต้องการหลอกล่อให้กองทัพต้าเหลียงเข้าไปยังเมืองหลงหยางเด็ดขาด มิเช่นนั้นสิ่งที่ทำมาต้องสูญเปล่าแน่นอน

หลิวหงเข้าใจตรรกะนี้ดี ทว่า หากไป๋ชิงเหยียนไม่ได้กำชับอีกครั้งก่อนเดินทางจากไป หลิวหงคงไม่ทุ่มสุดกำลังอย่างแน่นอน

เมื่อแม่ทัพหลิวหงออกคำสั่ง ทหารส่งสารรีบขี่ม้าฝ่าสายฝนที่ตกหนักไปถ่ายทอดคสั่งที่ด้านหน้าสุดของขบวนอย่างรวดเร็ว “พลทหารโล่เตรียมพร้อม!”

“พลทหารโล่เตรียมพร้อม!”

“พลทหารโล่เตรียมพร้อม!”

ตอนที่สวินเทียนจางขึ้นไปยืนบนแท่นสูง เขาได้ยินเสียงถ่ายทอดคำสั่งของกองทัพจิ้นดังไปจนถึงด้านหน้าสุดของขบวน

พลทหารธนูของต้าจิ้นที่กำลังยิงธนูไปทางค่ายทหารต้าเหลียงรีบถอยหลังอย่างรวดเร็ว พลทหารโล่ถือโล่เดินไปด้านหน้าโดยพร้อมเพรียง โล่เหล็กสีดำกระแทกลงบนพื้นอย่างแรง ดินโคลนสีเลือดสาดกระจายเต็มบริเวณ

น้ำฝนตกกระทบลงบนศพของทหารที่ล้มตายอยู่บนพื้น คำว่าเลือดนองเป็นสายน้ำคงเป็นภาพที่ปรากฏให้เห็นตรงหน้านี่แหล่ะ

พลทหารโล่ของต้าจิ้นส่งเสียงโห่ร้องข่มศัตรู จากนั้นค่อยๆ เดินเข้าไปประชิดค่ายทหารต้าเหลียงขึ้นเรื่อยๆ ธนูที่ทหารต้าเหลียงยิงมาล้วนตกลงบนโล่ของทหารต้าจิ้น

พลทหารโล่เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ นี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดีนัก สวินเทียนจางหันไปอีกด้าน

“พลทหารม้าเตรียมตัว!”

ภายในค่ายทหารของต้าเหลียง พลทหารม้ารวมตัวกันอยู่กลางค่ายทหารก่อนแล้วรอเพียงคำสั่งของสวินเทียนจางเท่านั้น

ม้าศึกของพลทหารม้าสวมชุดเกราะไว้ที่ลำตัว มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่ปรากฏให้เห็นอยู่ภายนอก พลทหารม้ายิ่งสวมชุดเกราะที่หนาแน่นยิ่งกว่า

เมื่อเผชิญหน้ากับเสียงกลองของกองทัพต้าจิ้น เสียงแตรของต้าเหลียงดังขึ้นไม่แพ้กัน

สวินเทียนจางขบกรามแน่น เขารีบปลุกกำลังใจของบรรดาทหาร

“พลทหารม้าทุกคน! พวกเจ้าคือคมดาบที่แหลมคมและแข็งแกร่งที่สุดของแคว้นต้าเหลียง! พวกเจ้าต้องบุกทำลายพลทหารโล่ของแคว้นต้าจิ้นราวกับธนูที่เสียบทะลุไปที่อกของทหารต้าจิ้นเพื่อเปิดทางให้ทหารต้าเหลียงของพวกเราให้ได้ ขอเพียงต้าจิ้นสูญเสียพลทหารโล่ ทหารยอดฝีมือของแคว้นต้าเหลียงก็จะสังหารพวกเขาได้ราวกับเชือดหมูตัวหนึ่ง ตัดศีรษะของทหารต้าจิ้นออกมาจากบ่า ข้าอยู่เป็นกำลังใจให้พวกเจ้าทุกคนที่นี่ ครั้งนี้ตัดศีรษะของศัตรูได้เท่าใด ข้าจะให้รางวัลตามนั้น บุก!”

“สหายพลทหารม้าทุกคน! บุกออกไป!”

แม่ทัพนำทัพทหารม้าบุกออกไปนอกค่ายทหาร กีบม้านับไม่ถ้วนเหยีบบย่ำลงบนโคลนสีเลือดจนกระจายเป็นวงกว้าง

“พลทหารม้าของต้าเหลียงบุกโจมตี! เตรียมตั้งรับ!” ทหารส่งสารตวาดลั่น

สวินเทียนจางกระชากพลทหารธนูคนหนึ่งที่กำลังยิงธนูอยู่ ตะคอกเสียงดัง “ยิงทหารส่งสารของต้าจิ้นเดี๋ยวนี้!”

“ขอรับ!”

พลธนูเล็งธนูไปยังทหารส่งสารของต้าจิ้น จากนั้นยิงออกไปอย่างแม่นยำ

ธนูเสียบลงบนร่างของทหารผู้นั้นจนกลิ้งตกลงจากหลังม้า

“ดีมาก!” สวินเทียนจางตบไหล่ของทหารผู้นั้นอย่างแรง “หากสงครามครั้งนี้จบลงแล้วเจ้ายังมีชีวิตอยู่ จงไปหาแม่ทัพสวิน”

“ขอรับ!” ดวงตาของพลธนูเป็นประกาย รู้สึกฮึกเหิมขึ้นทันที

ทว่า ยังไม่ทันที่ทหารผู้นั้นจะได้เล็งยิงธนูอีกครั้ง จู่ๆ ลูกธนูดอกหนึ่งก็พุ่งเสียบเข้าที่ลำคอของเขาจนทะลุ จากนั้นเสียบลงบนเสาไม้กลมด้านหลัง ปลายธนูเปื้อนเลือดยังคงสั่นไม่หยุด